Ένα εδάφιο απο το εκτεταμένο άρθρο Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια του Σ. Γλυκοφρύδη που πρέπει να προσεχτεί

   

Νιγηρία, ένα παράδειγμα που μοιάζει της Ελλάδος: Όταν ανακαλύφτηκαν τα πετρέλαια στο Δέλτα του Νίγηρα, η χώρα αυτή παρήγαγε κάτι. Είχε μια υποτυπώδη γεωργο-κτηνοτροφία, μια μικρή βιοτεχνία αλλά και σπάνια μεταλλεύματα που της τα έπαιρναν Ολλανδοί και Άγγλοι. Με τις πρώτες ενδείξεις του πετρελαίου άρχισε να εμφανίζεται η «Κατάρα των πόρων» (βλ. Resource curse) που συνοψίζεται στο «ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με τα παλιά όταν προκύπτουν άκοπες προοπτικές πετροδολαρίων». Σύντομα μαζεύτηκαν κοντά στην Αγγλο-Ολανδική Shell που ήταν αρχηγός στο παιχνίδι, όλες οι πετρελαϊκές «αδελφές» της εποχής που μια εξ αυτών ήταν και η Ιταλική AGIP, που ξεπετάχτηκε μετά το θάνατο του «αντι-αδελφικού» Ματέι. Μαζί εγκαταστάθηκαν και οι συνοδές τράπεζες που άρχισαν να δίνουν δάνεια στην άρχουσα τάξη τν φυλάρχων προωθώντας την κατανάλωση. Οι εισαγωγές της Νιγηρίας αυξήθηκαν, η χώρα άρχισε να χρεώνεται και παράλληλα να εντείνεται ο ανταγωνισμός των τοπικών ηγεμόνων, ακόμα και σε γούνες - σύμβολο της ευμάρειάς τους. Η διαφθορά στη χώρα ανέβηκε στα ύψη. Με τις πρώτες εξορύξεις χιλιάδες τόνοι πετρελαίου χύθηκαν στα ποτάμια και τη θάλασσα, εκ των οποίων το 28% ήταν κραυγαλέα δολιοφθορά (κόψιμο των αγωγών με πριόνι, κ.λπ.). Οι Νιγηριανοί άρχισαν να αγοράζουν Δυτικά προϊόντα και όπλα και οι φτωχοί να πίνουν αντί για νερό την coca cola. To δημόσιο χρέος διογκώθηκε και η χώρα άρχισε να μη μπορεί να πληρώσει τα χρέη της. Ενέσκηψε, ως είναι επόμενο, εκεί το ΔΝΤ. Το 2005 το κλαμπ των Παρισίων (βλ. Paris Club) στο οποίο μετέχουν όλες οι μεγάλες Δυτικές  βιομηχανικές και πετρελαϊκές χώρες (δηλαδή οι πιστωτές της Νιγηρίας) αποφάσισαν να της χαρίσουν το 60% του χρέους της (haircut) έναντι μιας επιμέρους πληρωμής, πράγμα που η χώρα αυτή έκανε απομυζώντας το λαό. Το 2007 το κλαμπ των Παρισίων σε νέα σύσκεψη απεφάσισε να της «ξαναχαρίσει» άλλο ένα 34% του χρέους έναντι μιας νέας αποπληρωμής, πράγμα που Νιγηρία πάλι έκανε ξεζουμίζοντας πλέον το λαό. Σήμερα το ΔΝΤ, για το υπάρχον ποσοστό του χρέους της χώρας βρίσκεται ακόμα εκεί, καθορίζοντας τη δημοσιονομική πολιτική της Νιγηρίας την οποία κατά βάση κυβερνά. Και κυβερνώ δεν σημαίνει μόνο άρχω - διοικώ αλλά και ότι καθορίζω πρότυπα και χρηματιστηριακές αξίες.  Διαφθορείς και διεφθαρμένοι: Εξετάζοντας το παράδειγμα της Νιγηρίας προκύπτει πως όντως οι κυβερνήσεις της υπήρξαν διεφθαρμένες, κανένας όμως δε μίλησε για διαφθορείς. Παρότι η χώρα αυτή των 150 εκατομ. κατοίκων είναι ένας πετρελαϊκός γίγαντας (8^η στην παγκόσμια παραγωγή του πετρελαίου), το 70% του λαού ζει με 1 δολάρια την ημέρα. Ο Νιγηριανός νομπελίστας Wole Soyinka, ο οποίος αντιστάθηκε στη διαφθορά της εξουσίας, κατέληξε στη φυλακή και μετά στην εξορία, στην Αμερική. Αλλά για ποια ηγεσία και για ποια αντιπολίτευση πρέπει να μιλάμε όταν οι κυβερνώντες και οι αντιτιθέμενοι, σπουδάζουν, εντάσσονται ή προστατεύονται από τον καπιταλισμό; Κι εδώ πρέπει να διαχωρίσουμε τον καπιταλισμό (κεφαλαιοποίηση) που είναι τρόπος ζωής από το όποιο πολιτικό σύστημα που είναι η διαχείρισή του, όπως για παράδειγμα η δημοκρατία και η ολιγαρχία που μπορεί να ιδωθούν ως μια μορφή νομής καπιταλιστικών αγαθών. Και επιπρόσθετα να εξηγήσουμε πως ο καπιταλισμός ο οποίος πηγάζει από το βυζί της μάνας και την πρώτη καλύβα του ενήλικου μετά, ως πολίτευμα δεν είναι λάθος ούτε έχει αντίθετο (δεν υπάρχει αντικαπιταλισμός αλλά λιγότερο ή περισσότερος ή διαφορετικός καπιταλισμός), γίνεται όμως απορριπτέος όταν στηρίζεται στην απληστία και την έλλειψη καλλιέργειας των χορτασμένων οι οποίοι προωθώντας το όπιο της κατανάλωσης στους ιθαγενείς γίνονται οι εκμεταλλευτές του. Η ανταλλαγή χαντρών για να παίρνει κάποιος τους πόρους των άλλων μετακυλίεται σε μια φάση δευτερογενή που λέγεται παροχή ποτού και όπλων, και κατόπιν σε μια φάση τριτογενή που λέγεται δάνεια κι εξάρτιση. Κάποτε οι άπληστοι που γίνονται οι διαφθορείς πρέπει να στηλιτεύονται και όχι μόνο οι διεφθαρμένοι, οι οποίοι στο κάτω - κάτω και αγαθοί είναι και βλέπουν τον τεχνικό πολιτισμό σαν κάτι μαγικό, όπιο και ναρκωτικό για την άρση της ταλαιπωρίας τους. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον καπιταλισμό δεν είναι προσχεδιασμένα αλλά παράγονται ασυνείδητα από το σύστημα, το οποίο ο άνθρωπος νομίζει ότι κυβερνά ενώ στην πραγματικότητα από αυτό άγεται και κυβερνιέται.