Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια. Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

(Πετρέλαιο: από τους μύθους και την ιστορία
  στην ύστερη πραγματικότητα)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Στο άρθρο αυτό αναλύεται το φάσμα του πετρελαίου μέσα από έναν Οιδιπόδειο προσδιορισμό από τον οποίο προκύπτει μια άγνωστη πτυχή του τραγικού σύγχρονου ανθρώπου. Το κείμενο είναι αλληγορικό, πραγματιστικό και φιλοσοφικό συγχρόνως, με τεχνικές έννοιες απλοποιημένες, έχοντας υπερσυνδέσεις για περαιτέρω διερεύνηση, προσπαθώντας να κάνει σύγκλιση μεταξύ της πραγματικότητας και της διαισθητικής αντίληψης των προγόνων μας.       Γνωστοποιούμε στον αναγνώστη ότι η έκτασή του για τα δεδομένα των μπλογκς είναι μεγάλη, αποτελούμενο από τέσσερα μέρη με τρεις ενότητες κεφαλαίων που περιγράφονται πιο κάτω αναλυτικά. Αφιερώνεται σε όσους με την πένα ή το ξίφος τους κρατάνε Θερμοπύλες... ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΜΕΡΟΣ Α΄ - ΠΡΟΟΙΜΙΟ 1. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: Στην ιχνηλασία… / Μεσόγειος και Μεσοποταμία… / Ο μυθικός κατακλυσμός… / Η Μεσόγειος ήταν η Μέση γη; / Είμαστε ακόμη δεισιδαίμονες; / Οι Βαβυλώνιοι σάροι. 2. ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ: / Μια διαφορετική προσέγγιση… / Αιγαίο - πρώιμη εποχή / Το έλαιο της πέτρας / Τα Φυσικά ΧΥΤΑ / Η επιβίωση στο φιλοσοφικό τραπέζι / Η φιλοσοφία στο μητρικό κρεβάτι   3. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ: Αντλούμε δύναμη από τα πεπτικά παράγωγα της γης… / Η Νέα Ρώμη της εποχής του Ηλιογάβαλου / Πλάτων και Αριστοτέλης, τα αξεπέραστα σύμβολα στο σκάκι της ζωής.              ΜΕΡΟΣ Β΄ - ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΧΥΤΑ 1. Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ: Μεντελέγιεφ, ο απόστολος της χημείας / Τελικά είχε δίκιο για τη γη ο Θαλής / Τρόπος άντλησης / Οι 7 αδελφές / Οι 7 αδελφές γεράσανε, ήρθαν σόγια και ξαδέλφες. 2. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ: Έναρξη / Οι εναλλακτικές πηγές / Οι μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου / ΗΠΑ, αφανής leader… / Νέα εποχή… / Κίνδυνοι… / Αυξημένη η επικινδυνότητα… / Κίνδυνοι απο εχθρικές ενέργειες / Το πετρέλαιο δεν είναι πράσινη ενέργεια ούτε καθαρή. 3. ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ: Κανιβαλίζουμε επικίνδυνα τη μάνα μας / Τα δίκτυα σημαίνουν παγκοσμιοποίηση… / Η διδαχή των Ομηρικών επών / Πολιτική του διαίρει και βασίλευε... / Ο Σίσυφος χρειάζεται ένα διάλειμμα, ένα time out. ΜΕΡΟΣ Γ΄ - ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΟΖ 1. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ: LOS / ΕΕΖ / UNCLOS Ι-ΙΙ / Απαγόρευση κατά της Αμερικής / UNCLOS ΙΙΙ / Εφαρμογή ΑΟΖ / ΑΟΖ – παροράματα / Έννοιες βάσης / Γιατί είναι δύσκολη η εφαρμογή της ΑΟΖ στο Αιγαίο / Η στάση του καρντάση γείτονα / Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης / Ο Τουρκικός γκριζωνισμός / Χάγη, στα δύσκολα -… / Ο από μηχανής Θεός 2. ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ : O δεύτερος κήπος της Εδέμ / Ο β΄ κήπος της Εδέμ προκύπτει για τους κολασμένους / Το κοίτασμα «Λεβιάθαν / Τα κεφάλια του θηρίου / Ο «άρχων της καβάλας». 3. ΑΙΓΑΙΟ: Casus Beli / Η Τουρκία νοιώθει σε κορσέ… / Καστελόριζο / Κύπρος, χώρα που αρπάζει ευκαιρίες / Η Ελληνο-Ισραηλινή συνεργασία / Νιγηρία, ένα παράδειγμα που μοιάζει της Ελλάδας / Διαφθορείς και διεφθαρμένοι / Η Ελλάδα θα συρθεί ξυπόλητη στο συμβολαιογραφείο. ΜΕΡΟΣ Δ΄ - Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ 1. Η ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ: Διείσδυση μέσω των δικτύων / Ο Οθωμανός πετρο-Αττίλας / Ο καβαλιέρε χαρεμάρχης / Το Ισραήλ στο γεωπολιτικό ενεργειακό παιχνίδι / Προς αποδιοργάνωση της Μεσόγειας λεκάνης. 2. ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΛΕΒΙΑΘΑΝ: Δηλώσεις του Ισραήλ... / Οι πυρηνικοί φύλακες / Υπάρχει τελικά πετρέλαιο στη Μεσόγειο και πόσο; / Πώς θα συμπεριφερθούν οι Τούρκοι; 3. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ: Περί των προφητειών / Οι εσχατολογικες … / Ο ύπνος και τα όνειρα / Το κλειδί… / Η Ινδουιστική εσχατολογία / Ζαραθούστρα / Ιουδαική εσχατολογία / Χριστιανική… / Μωάμεθανική … / Νέα Ευρώπη - Νοστράδαμος / Επιστημονική εκδοχή - Χάντιγκτον / Γωγ και Μαγώγ / Το Θηρίο / Η Πόρνη της Βαβυλώνας / Το υποτιθέμενο σενάριο.   ΕΠΙΛΟΓΟΣ - Τι κινεί τα νήματα; / Ρέκβιεμ. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Έχει σχέση ο κήπος της Εδέμ με το πετρέλαιο και αυτό με τα ΧΥΤΑ της γης; Πού εισδύει για την επιβίωσή του, τώρα πια, ο άνθρωπος; Μπορεί από τα πετρελαϊκά κοιτάσματα σε Μεσόγειο και από την εφαρμογή ΑΟΖ στο Αιγαίο να προκύψει η Μεγάλη Κρίση; Γιατί οι Εβραίοι το κοίτασμα που βρήκαν το είπαν Λεβιάθαν και σε τι αποσκοπούν τα πυρηνικά τους όπλα στα νέα υποβρύχια, ένα εκ των οποίων το ονόμασαν Λεβιάθαν και άλλο Αναβίωση - αναβίωση ως προς τι; Υπάρχει σχέδιο αποσταθεροποίησης στην περιοχή της Μεσόγειου – Αιγαίου για να συντελεστεί η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» της επικράτησης του λαού των Ισραήλ; Σε τι παραπέμπει το «θηρίο με τα 7 κεφάλια» της Αποκάλυψης και ποια ησερσέ λα φαμ που το καβαλά, πόρνη - αρχόντισσα της Βαβυλώνας; Συνδέονται όλα αυτά με το τέλος των πολιτισμών που περιγράφει ο Χάντιγκτον, και ποιοι ο Γωγ και οι Μαγώγ που αναφέρονται και στις τρεις θρησκείες; Και, επιτέλους, τι κινεί της ζωής τα νήματα; Αυτά και άλλα εκ του φαινοτύπου περίεργα πράγματα πλην όμως εκ του γονοτύπου ενιαία, πρέπει να εξετάσουμε, Ελληνοκεντρικά, «μετ’ ευτελείας και άνευ μαλακίας», πατώντας από τη μια στέρεα στη γη και από την άλλη ισορροπώντας και χορεύοντας πάνω στο φτερό του καρχαρία. Καλή ανάγνωση. ΜΕΡΟΣ Α΄ - ΠΡΟΟΙΜΙΟ        1. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ Στην ιχνηλασία δεν πετάμε τίποτα: Είναι δύσκολο να ερμηνεύει κάποιος μύθους και προφητείες, αλλά και δεν πρέπει όταν κάνουμε διερεύνηση -ιχνηλασία, να πετάμε τίποτα. Εξετάζοντας τις προφητείες αν δεν μας συμφέρουν τις αγνοούμε, επιδεικτικά, αλλά δε νομίζω ότι μας συμβαίνει το αντίθετο. Για τους μύθους, συχνά τους θεωρούμε ψέμα, «παραμύθι», αλλά είναι βασικό στοιχείο για την κατανόηση της συμπεριφοράς μας. Οι μύθοι, είναι σαν τα υλικά για το κτίσμα της ζωής ενώ οι προφητείες εκφράζουν τις προοπτικές του κτίσματος. Και στις δυο όμως περιπτώσεις, μύθοι και προφητείες αλληλοσυνδέονται, οι μύθοι παραπέμπουν σε μια διδασκαλία της ζωής ενώ οι προφητείες, και ειδικά οι εσχατολογικές, εκφράζουν μια κραυγή απόγνωσης (και μια πικρή ελπίδα).     Μεσόγειος και Μεσοποταμία, κόσμοι παράλληλοι: Ερευνώντας για πετρέλαιο βρίσκεται κάποιος στον κήπο της Εδέμ, εκεί που όπως λέγεται πρωτοξεκίνησε ο άνθρωπος. Στην περιοχή αυτή διαπιστώνεται ότι ο μύθος του κατακλυσμού δεν ήταν μύθος. Σε 7 μέτρα λάσπης βρέθηκε η Ουρ (και η κοντινή Ουρούκ), πατρίδα του Νώε και άλλων κατακλυσμιαίων ηγετών, άρα, ο κατακλυσμός υπήρξε. Υπήρξε όμως και στην Ελληνική μυθιστορία ένας ανάλογος μύθος ή μύθοι. Εξετάζοντας όλους τους σχετικούς μύθους μαζί, προκύπτει πως ο κατακλυσμός του Ξίσουθρου, του Δευκαλίωνα, του Ωγύγου, του Νώε, του Ζιουσούντρα, δεν ήταν βρόχινη νεροποντή αλλά πλημμυρίδα από τη θάλασσα, που έγινε σε δυο σημεία παράλληλα και συγγενή, γεωλογικά, ιστορικά και ανθρωποκεντρικά που αφορά τον πολιτισμό μας. Μπορεί να συνυπήρξαν και οι βροχές, αλλά ας εξετάσουμε τον κατακλυσμό καλύτερα. Ο μυθικός κατακλυσμός ήταν είσοδος νερών σε Μεσόγειο και Περσικό λόγω της εποχής λιωσίματος των παγετώνων: Η εποχή αυτή του λιωσίματος των πάγων δεν τελείωσε, συνεχίζεται ακόμα όπως προκύπτει από τη συνεχιζόμενη υποχώρηση των παγετώνων του Βορρά. Πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, προφανώς σε μια κρίσιμη περίοδο της τήξης των πάγων, τα γλυκά νερά από αυτούς, αφού γέμισαν τη λεκάνη του Ατλαντικού (εξ ου εκεί και το λιγότερο αλάτι), καβάλησαν τα στενά του Άντεν και του Γιβραλτάρ και πλημμύρισαν σαν αργό τσουνάμι τις περιοχές της Μεσοποταμίας και Μεσόγειου - Αιγαίου. Γι’ αυτό όλες οι κιβωτοί ή οι βάρκες επιβίωσης (και οι άνθρωποι) πήγαν βόρεια, κόντρα στα ρεύματα των νερών που επικρατούνε. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αν ο κατακλυσμός ήταν από βροχή, οι κιβωτοί θα έπρεπε να έχουν πάει νότια και να έχουν ξεβραστεί στη θάλασσα, και όχι να πάνε βόρεια ως το Αραράτ που έφτασε η κιβωτός του Νώε. Παρατηρώντας τα στενά του Άντεν καλύτερα προκύπτει πως κάποτε πρέπει να ήταν ενωμένα, «πριν η γη πλατύνει» αναφέρει σε κάποια στιγμή ο Ζαρατούστρα στην Ζεν Αβέστα που θέτει επί τάπητος ένα άλλο θέμα, τη διαστολή της γης λόγω σβησίματος ηφαιστείων. Η Μεσόγειος ήταν η μέση γη; Για τη Μεσόγειο, ο Ηρόδοτος γράφει μόλις 2.500 χρόνια πριν, ότι τα πλοία που εξερχόντουσαν από τις στήλες του Ηρακλή (Γιβραλτάρ) έβρισκαν λάσπη, και μικραίνουν σαφώς στα σωστά όρια της περιγραφής της ναυμαχίας τα στενά της Σαλαμίνας όταν ρηχήνει η θάλασσα κάπου 25 μέτρα (βλ. μέση τιμή ανόδου της στάθμης της θάλασσας παλιά, 1 μέτρο, τώρα 080 -060 ανά 100 χρόνια ως και γιατί ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας; - ). Από την είσοδο των νερών, εκ των υψηλότερων τότε λόγω της χαμηλότερης στάθμης της θάλασσας, Ηράκλειων Στηλών, ίσως να κρατά ο Ομηρικός μύθος της Σκύλας και της Χάρυβδης, μια εποχή εισόδου του υδάτινου στοιχείου στη Μεσόγειο που τα ρεύματα έριχναν τα πλοία από εδώ ή από εκεί στα βράχια. Οι μύθοι δηλούν μια ιστορία και η γλώσσα συχνά την υπογράφει. Προκύπτει όμως και κάτι άλλο εξετάζοντας τις λέξεις «Μεσοποταμία και Μεσόγειος». Υπήρξε, όντως, η Μεσόγειος η Μέση γη όπως η ονομασία της Μεσοποταμίας σημαίνει η μέση ποταμών (Τίγρη και Ευφράτη) πριν αποχωριστούν οι ήπειροι που κάποτε ήταν ενωμένες; Θα μου πείτε, τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το πετρέλαιο…Θα δείτε ότι έχουν, όταν προχωρήσουμε στη νεα Εδέμ και τη συνδέσουμε με την παλαιά και τις δυο με την εσχατολογία, γιατί η αποπομπή του ανθρώπου από τον Παράδεισο δεν τελείωσε, συνεχίζεται ακόμα.       Είμαστε ακόμη δεισιδαίμονες; Όχι, τώρα πια, λέμε, αλλά μας αρέσει να χαρίζουμε ένα πέταλο για καλοτυχία και αποφεύγουμε να μας κάνει ένας μίζερος ποδαρικό τον καινούργιο χρόνο. «Κοροϊδευόμαστε, αυτοκοροϊδευόμαστε κι ετεροκοροϊδευόμαστε στα πλαίσια ενός κατ’ εκτίμηση συμφέροντος ιδεαλισμού» κραυγάζει από το βουνό του ο γερόλυκος Ηράκλειτος, και θα προσθέσουμε «κρυμμένοι πίσω από το παραβάν μιας πίστης που γίνεται θρησκεία». Τους μύθους τους αντιμετωπίζουμε συχνά αρνητικά και τις προφητείες με αμφιβολία, έχουμε όμως και αμφιβολία στην αμφιβολία όπως προκύπτει για παράδειγμα αυτής που λέγεται «Αποκάλυψη». Όλοι γνωρίζουμε ότι τα πάντα έχουν ένα τέλος και συγχρόνως μιαν αρχή, πράγμα που πρεσβεύουν όλες οι θρησκείες και το προσδιόρισαν πρώτοι χρονικά οι Βαβυλώνιοι μέσω των λεγόμενων σαρώσεων ή σάρων (sur). Οι Βαβυλώνιοι Σάροι: Οι Μεσοποτάμιοι λαοί πίστευαν πως η ζωή στη γη χαρακτηρίζεται από συχνά «σκουπίσματα» - σαρώσεις (σάροι). Αυτά γίνονται βάσει κύκλων εναλλαγής 6 ίσων μερών ή ημερών, με αιχμή το μεταβατικό 7 το οποίο επιφέρει ένα νέο ήλιο (sun day), μια νεα αρχή που σηματοδοτείται απο ένα ουράνιο ηλιακό φαινόμενο. Το γιατί η εβδομάδα των Βαβυλωνίων είχε 6 ημέρες εργάσιμες + 1 απραξίας που δεν δούλευαν και έμεναν στα σπίτια τους τη φοβερή αυτή ημέρα του Satur, του Κρόνου - Χρόνου, την ημέρα των θεωρούμενων παθών του Σαββάτου - 7η ημέρα), το γιατί οι πύλες της Βαβυλώνας ήταν 6+1 η μεγάλη, της μάνας Ιστάρ, και γιατί ο αριθμός του «Θηρίου ή Αντίχρηστου» εκφράζεται σήμερα με μια εναλλαγή τριών 6, και η εποχή του Χριστού ή της νίκης του χρηστού ανθρώπου με την αντίστοιχη εναλλαγή τριών 8, τις απαντήσεις πρέπει να τις αναζητήσουμε στο μεταφυσικό ιδεαλισμό μιας περασμένης εποχής που βρίσκεται ως απόθεμα στα γονίδιά μας. Στη σημερινή εποχή, το γιατί στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη προκύπτει θεριό με 7 κεφάλια και με 10 κέρατα, την απάντηση μπορεί κάποιος να την αναζητήσει στο Βαβυλώνιο μετρικό σύστημα και σε όσους μέτραγαν με τα δάχτυλά τους, κοινώς, προκύπτει σύστημα μικτό, φυσικό και ανθρωποκεντρικό. Είναι γεγονός ότι η πραγματικότητα σχετίζεται με μια μαθηματική αντιστοιχία αλλά και η αλήθεια με ένα φράκταλ σύστημα. 2. ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ Μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας: Παλιά, οι ήπειροι κατά τους γεωλόγους ήταν μια, η Παγγαία (Παν-γαία), επομένως και ο άνθρωπος υπήρξε στην καταγωγή του «ένας». Δεν έχει σημασία αν ζούσε τότε και πώς, σημασία έχει ότι προ-υπήρχαν τα γονίδιά του, οι υλικές αλλά και πνευματικές καταβολές της κληρονομικότητας (όπως το τελευταίο έχει αποδεχθεί ή βρίσκεται σε αυτό το δρόμο). Εκείνο όμως που έχει σημασία, είναι πως οι άνθρωποι τότε, την εποχή της προγενέστερης καταγωγής τους (η οποία αν την εξετάσουμε προέρχεται από τη φύση όλη), στην αρχή ήταν «ένας», από ένα πρωτοκύτταρο - ωόν που χωρίστηκε στα δυο, έφτιαξε βιολογικούς σχηματισμούς, οργανικά συστήματα και όντα, κλείνοντας η φύση κατά περιόδους στη μονοειδότητα, δηλαδή στην επικράτηση του ενός μόνο είδους που κατά διαστήματα παρατηρείται (π.χ. εποχή φυτών, δεινοσαύρων, κ.λπ.). Η εποχή που διανύουμε τώρα αντιπροσωπεύεται απο τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες υπο-ομάδες διαφορετικής προσέγγισης πρακτικής και ιδεών, όπου από αυτές θα κυριαρχήσει τελικά η μια (όπως π.χ. κυριάρχησε στους δεινόσαυρους ο Rex), μέχρι να χαθεί και αυτή στον ατέρμονα σπειροειδή κύκλο της εξέλιξης. Κεντρικός προσανατολισμός όλων των ειδών – ομάδων και υποομάδων, ανεξαρτήτως κύκλου, εποχής ή χρόνου, είναι η Επιβίωση, που σημαίνει ζωή πάνω σε ζωή, η οποία ακόμα μας οδηγεί, ειδικά το βασικό κατασκευαστικό ον που είναι το θήλυ αλλά και τον ωαριογανιμέτη μεγαλοϊδεάτη άνδρα. Και από τη θηλυκή καταβολή της φύση αναπτύχθηκε η διαισθητική αντίληψη, ο μύθος και η προφητεία, ειδικά στις γυναίκες, προερχόμενα από την προγενέστερη εμπειρία της ζωής, με απώτερο σκοπό τη διδασκαλία των απο-γόνων. Ως εκ τούτου, δεν είναι τυχαίο ότι η μαντεία υπήρξε αρχικά χάρισμα των γυναικών και η διαίσθηση ακόμα τις κατέχει. Πρώτο ον στη φύση είναι η γυναίκα, αυτή μας οδηγεί όταν ο δουλεύει όλος εγκέφαλος και δεν πάμε με τις πάντες (στους άνδρες λειτουργεί κατά ημισφαίρια, στη γυναίκα πιο σφαιρικά). Οπότε, «άντρας» είναι εκείνος που έχει στα ύψη τις αρσενικές αλλά και τις θηλυκές ορμόνες, δηλαδή, χαρακτηρίζεται από καρδιά και πονηράδα. Οι Έλληνες σε αυτό υπήρξαν «μανούλες» αυτοί όντως για τη φύση υπήρξαν άνδρες. Ότι άλλο λέγεται περί αυτού είναι θαρρώ ημιγενές και ημίπληκτο.   Αιγαίο - πρώιμη εποχή: Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρο-θαλασσών, αρχέγονων προκαριωτικών λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα. Εκεί ζούσαν τριλοβίτες με ποδάρια, ζώα μαμούθ - ελέφαντες και ποιος ξέρει άλλο τι, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν. Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το δις ηφαίστειο «Κρακατόα» του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος και πριν σκεφτεί μέσω του δυισμού του καλού και του κακού ο Όλυμπος, το Ιδαίον άντρο της Κρητικής - Κρητιδικής περιόδου της διαισθητικής αντίληψης των πρωτανθρώπων που ζούσαν εκεί. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος - Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» (για να είμαστε κάπως συγκεντρωτικοί) έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφές των Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά. Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι(άρι), πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών (βλ. και τραγόμορφο Δία). Το έλαιο της πέτρας: Με αυτό τον όμοιο λεκτικά εννοιολογικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες. Η παραγωγή του σε απλές γραμμές είναι η εξής: Ο άνθρακας από το πλαγκτόν, τα φυτοζωικά κελύφη των οργανισμών και κάθε λογής οργανικά «σκουπίδια» υπό την επίδραση του νερού, της πίεσης, της υποξυγόνωσης και ειδικών (θερμο)μυκήτων μεταβάλλεται σταδιακά σε υδρογονάνθρακα και πτητικά αέρια, το γνωστό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο (βλ. Petroleum # Σχηματισμός). Ο πρώτος που το αναφέρει σε γραπτό κείμενο είναι ο Ηρόδοτος, το όνομα του οποίου δόθηκε ως απόδοση τιμής σε κοίτασμα, εκεί κοντά όπου ξαπλώνει το κήτος - κτήνος της ενέργειας που οι Ισραηλινοί το είπαν «Λεβιάθαν», ενώ οι πρώτοι που το χρησιμοποίησαν στις κατασκευές τους ως μονωτικό και άσφαλτο προκύπτουν οι Βαβυλώνιοι. Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός με τα μεθανιούχα εκρηκτικά αναθυμιάματα που το συνοδεύουν και σχηματίζονται σταδιακά στα χάσματα «χαβούζες» της γης, μπορεί να παρομοιαστεί σαν το προϊόν πέψης στομαχιών - κύστεων της φύσης. Αυτό κάνει τη γη να μοιάζει σαν ένα μεγακύτταρο οργανισμό, τη Γαία (βλ. Θεωρία Γαίας) η οποία αυτοαναπαράγεται αυτοκαταναλώνοντας τον εαυτό της. Σήμερα το «έλαιο της πέτρας» έχει καταντήσει το απαραίτητο ενεργειακό υπόστρωμα της ζωής του επιβιώνοντος με βοηθήματα σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να εισδύσει όλο και περισσότερο στα ενδότερα της γης και από «υιός» να γίνει «ιός» κι αν επιζήσει τελικά η μάνα γη να γίνει μαζί της «μιτοχόνδριο» για να τη μεταλλάξει και να ευ-βιώσει. Τα όντα κατευθύνονται εκεί όπου ξεκίνησαν. Τα Φυσικά XYTA: Ας ορίσουμε μιαν «λαϊκή» ονομασία για την πετρελαϊκή βιομάζα, τα «Φ-ΧΥΤΑ» (φυσικά ΧΥΤΑ). Κατά την εξαπλουστευμένη αυτή θεωρία η οποία δεν απέχει της πραγματικότητας, τα φυτοζωικά λείψανα της γης καταλήγουν σε καταβόθρες όπου σκεπάζονται, εγκλωβίζονται, χωνεύονται και γίνονται λυματολάσπη, με τρόπο ανάλογο που συμβαίνει στις ανθρώπινες περιοχές ΧΥΤΑ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων). Έτσι η γη μπορεί να ιδωθεί και σαν ένας έμβιος οργανισμός που μεταστοιχειώνοντας τις ουσίες από τα λείψανα των οργανισμών της μπορεί και ζει και αναπαράγεται πάλι, εισφέροντας στο μάγμα της ψυχής της, αντιτιθέμενη με νύχια και με δόντια στον παντεπόπτη Χρόνο που ενώ στην αρχή τη γονιμοποιεί κατόπιν σκοτώνει σαν αρκούδος τα παιδιά της. Ως εκ τούτου, επανερχόμενοι στο θέμα μας, προκύπτει η ερώτηση: «αν τα πράγματα είναι έτσι, μπορούμε να κάνουμε πετρέλαιο από λυματολάσπη;» Η απάντηση είναι, ναι, αυτό γίνεται, η διαδικασία αυτή βρίσκεται σ’ εξέλιξη και ονομάζεται Θερμικός Αποπολυμερισμός, το πρόβλημα όμως είναι πως βρωμάει (βλ. Thermal Depolymerization - Wikipedia). Όσο και να μη θέλουμε να γίνει αποδεκτό, από την κόπρο του Αυγεία μιας περασμένης εποχής αντλεί ενέργεια ο άνθρωπος αλλά δεν την κάνει πλέον παξιμάδι, την καταναλώνει άπληστα, επιβιώνοντας κατά διαφόρους τρόπους μέσα από αυτή. Η επιβίωση στο φιλοσοφικό τραπέζι: Ποιος έδωσε αυτή τη θαυμάσια λέξη «επιβίωση», που σημαίνει ζωή πάνω σε κάτι άλλο (που υπονοείται ότι αυτό το κάτι άλλο είναι οργανικό); Tabularasa (σβησμένος πίνακας) στη γνώση δεν υφίσταται, γι’ αυτό θεωρείται σημαντικός στοχαστής ο Ράσελ, διότι γκρέμισε (άθελά του!) τον άγραφο πίνακα του Λοκ (βλ. Tabula rasa , Λοκ -Wikipedia) κι έθεσε την επαγωγή σε αμφιβολία ως νέος Οιδίποδας . Κάποτε πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η φιλοσοφία δεν έχει πλαίσια, δεν έχει όρια, είναι πρόναος χωρίς ναό, ένθεν κακείθεν ανοικτός, δίχως ουρανό και πάτο. Οπότε, πάνω σε αυτό το σκεπτικό, της αιρετικής λογικής θα συνεχίσουμε, έχοντας ως μπαστούνι του τυφλού το ραβδί της φύσης μας και οδηγό τη διαίσθηση από την αίρεση του γόνου μας, την κόρη εσωστρέφεια που κάποιοι σοφοί την είπαν Αντι-γόνη. Η φιλοσοφία στο μητρικό κρεβάτι: Φιλοσοφία χωρίς πατροκτονία κι αιμομιξία δεν γίνεται, καταντάει κίβδηλη, μνημόσυνο χωρίς ουσία. Γι’ αυτό κάποιοι πολύ σωστά ανέφεραν ότι ο έμφρων άνθρωπος είναι το πιο τραγικό ον που βρίσκεται στη γη, γιατί πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του και να συνευρεθεί με τη μητέρα του για να παράγει, όπου όταν δει τι έκανε μετά θα εξορύξει τελικά τα μάτια του. Ως εκ τούτου ο μύθος του Οιδίποδα θεωρείται ο πιο σημαντικός, το σημαντικότερο ίσως διανόημα του Αρχαιο-Ελληνικού πνεύματος που δίνει πλήθος προεκτάσεις, και έτσι κάποτε πρέπει να ιδωθεί, πέραν από την υφιστάμενη αντίληψη της λίμπινο που κρατάει μέσα της το σπόρο του θανάτου. Του ιδίου θανάτου, του καρπού, καθόσον όταν στον καρπό ο σπόρος δημιουργηθεί, τότε γίνεται αντιληπτό για τον καρπό πως η ζωή είναι μια διαδρομή θανάτου. Θανάτου, ύπνου κι έρωτα πάνω σε μητρική κοιτίδα.   3. ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ - ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ Αντλούμε δύναμη από τα πεπτικά παράγωγα της γης, γίναμε πιο αιμοδιψείς από τα κουνούπια, πιο μιαροί από τις μύγες: Είπαμε ότι ο άνθρακας των φυτοζωικών λειψάνων υπό συνθήκες πίεσης, υγρασίας, αναεροβιότητας και ειδικών θερμομυκήτων σήπεται και γίνεται πετρέλαιο, που αποτελεί το ενεργειακό υπόστρωμα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Ενός όντος που βρίσκεται στις εσχατιές της φύσης, επιβιώνοντας με βοηθήματα, ρουφώντας άπληστα τα ενεργειακά παράγωγα του πεπτικού συστήματος της γης για να διατηρηθεί στη ζήση. Το πετρέλαιο, αυτό το «γαλακτοτρόφο» πλέον για τον άνθρωπο λασπώδες υγρό και τα αέρια της παραγωγής του μπορεί να εκληφθεί όχι απλώς ως δώρο του θεού αλλά και ως δώρο του πεπτικού συστήματος της φύσης. Η κοπροφαγία, όσο και να μας ενοχλεί η λέξη και η έννοια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα της τάσης της παιδικής ηλικίας (αν δεν προσέξουμε το μωρό θα φάει τα κακά του) και η κοπρολαγνεία των δυσκοίλιων γηρατειών. Και όλοι μας, κάπου εκεί βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα, κάπου μεταξύ της αρχής και της έναρξης του τέλους, κάνοντας ένα κύκλο. Όπου, πάντως, σημειολογικά και να βρισκόμαστε, ένα είναι γεγονός, πως ενώ νομίζουμε ότι ανήλθαμε τα σκαλιά της φύσης, στην πραγματικότητα πάμε όλο πιο μέσα και βαθιά. Η Νέα Ρώμη της εποχής του Ηλιογάβαλου: Εκ της πρόσληψης ενέργειας επέρχεται στην παιδική ηλικία η ανάπτυξη που συντελεί σε δύναμη, επομένως και από την κατανάλωσή της ενέργειας προκύπτει στην ανθρωπότητα η πιο δυναμική αλλά και παιδική στο νου φυλή. Αυτή προκύπτει σήμερα η Αμερική, και στην Ευρώπη η Γερμανία, όπου η πρώτη έχοντας τo 5% του πληθυσμού της γης καταναλώνει το 25% και πλέον της ενέργειάς της. Η νέα αυτή Ρώμη, κοντινή και μακρινή, έχοντας δημιουργήσει ένα μετα-Βαβυλώνιο Ιανό θεό με δυο πρόσωπα, τον Ελληνο-Ιουδαϊσμό αλλά και με τα δυο παραμορφωμένα, εκ της θέσης ενός μέσου σκεπτόμενου Έλληνα μοιάζει σα να βρίσκεται επί της εποχής του αυτοκράτορα Ηλιογάβαλου ο οποίος συνουσιαζόταν στα φανερά με τη μάνα του στους ναούς κάνοντας τον όχλο να φωνάζει «δώσε της να καταλάβει της γραίας Ιοκάστης». Η διαπόμπευση της Ελλάδας σε όλο της το μεγαλείο και η διαστροφή του νου της ανθρωπότητας σε όλη την απέχθειά μας, προς κάποιους που δεν κατάλαβαν, ότι, και αν ακόμη η Ιοκάστη «ήξερε», αυτοί δεν πρόκειται να γλυτώσουν τον Οιδιπόδειο προσδιορισμό τους. Να περιφέρονται με τις Ερινύες τους, κουρέλια τραγικά, στον Κολωνό της ιστορίας. Η Ελλάδα δεν έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Έδωσε το φως της κατανόησης. Αυτή υπήρξε η μεγάλη συμβολή της. Πλάτων και Αριστοτέλης, τα αξεπέραστα σύμβολα στο σκάκι της ζωής: Το «παιχνίδι της ζωής» παρότι είναι «τάβλι» (πεσσοί - ζάρια), παρουσιάζεται σε καταστάσεις μονοειδότητας (δηλ. επικράτησης τους ενός μόνο είδους) σα να είναι «σκάκι», καθόσον τα όντα λόγω του υπάρχοντος υπερπληθυσμού πρέπει να προσέχουν τις κινήσεις τους, που πατούν και που πηγαίνουν. Στο σημερινό σκάκι της ζωής, τα πιο σημαντικά πιόνια λέγονται Πλάτων και Αριστοτέλης. Ο πρώτος με τον θεωρητικό του ιδεαλισμό είναι η βασίλισσα, μια που κινείται όσο θέλει και είναι το πιο δυναμικό κομμάτι, ενώ ο δεύτερος με τον πρακτικό του ωφελισμό είναι ο βασιλιάς, μια που κινείται λίγο αλλά είναι το πιο δυνατό - ουσιαστικό κομμάτι, καθόσον όταν φαγωθεί το παιχνίδι τελειώνει. Αυτό θεωρείστε το παρακαλώ και σωστά και καλά, όταν ο ολιγοκίνητος ωφελισμός χαθεί, το παιχνίδι της ζήσης τελειώνει. Γι’ αυτό οι Πλάτων και Αριστοτέλης θα μείνουν αξεπέραστοι ηγέτες - σύμβολα σε όλους τους αιώνες, όχι για το τι είπαν αλλά για Το Τι Έδειξαν. Τώρα, τι θεωρεί ως κατάληξη ο βασιλιάς Αριστοτέλης με τον όρο «εντελέχεια» και τι η βασίλισσα Πλάτων ως αρχή με τον αντίστοιχο όρο «επέκεινα», είναι άλλο θέμα και άλλου παπά ευαγγέλιο, πλην όμως όποιου και να προκύπτει μέλημα, είναι Ευαγγέλιο.                                      ΜΕΡΟΣ Β΄ - ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΧΥΤΑ 1. ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ Μεντελέγιεφ, ο απόστολος της χημείας: Το 1907 πέθανε ένας μεγάλος Ρώσος φυσικός, η ιδιοφυία της χημείας και δημιουργός του πίνακα των περιοδικών στοιχείων, ο Ντιμίτρι Μεντελέγιεφ. Η διάνοια αυτή που έδωσε στην ανθρωπότητα πολλά και στην πατρίδα του μέχρι και τη σωστή χημική σύνθεση της Βότκα, θεωρείται από τους ειδικούς ως ο αποσταλμένος του θεού για τη χημεία. Στην περίπτωση του πετρελαίου δημιούργησε την αβιοτική υπόθεση της δημιουργίας του, η οποία παρότι θεωρείται σχετικά ξεπερασμένη, πατά επάνω της η σύγχρονη εμβιωτική θεωρία των Φυσικών ΧΥΤΑ. Επίσης ο Ντιμίτρι Μεντελέγιεφ δημιούργησε το πρώτο αξιόλογο σύστημα σωστής διύλισης του πετρελαίου. Περισσότερα για το σοφό γέρο Μεντελέγιεφ ο οποίος δεν τιμήθηκε με το Νόμπελ από μικροσκοπιμότητες της επιτροπής των κριτών, βλ. ‘Ντμίτρι Μεντελέγιεφ’ - Βικιπαίδεια καιAbiogenic petroleum origin. Τελικά είχε δίκιο για τη γη ο Θαλής: Κατά τη διαδρομή των χρόνων και των ανακαλύψεων των πετρελαίων της Βόρειας θάλασσας που άλλαξαν την όψη της Αγγλίας κι εν μέρει των Βόρειων χωρών, έγινε απτή η πραγματικότητα πως οι στεριανές πηγές προέρχονται απο υποθαλάσσιους πυρήνες. Αυτός ο «βασιλικός πολτός ζωής» εκτιμάται σήμερα πως έχει καταγωγή απο το υγρό στοιχείο, όπως εξάλλου και η φύση όλη. «Εν αρχή το ύδωρ» είπε κάποτε ο πατέρας της φιλοσοφίας και της επιστήμης, ο πανηδονιστής του πνεύματος Θαλής, και φαντάστηκε τη γη ολόκληρη να πλέει σαν ένας δίσκος επάνω σε υγρό στοιχείο. Πόσοι όμως κατάλαβαν ότι προβλέποντας μέχρι και τις τεκτονικές πλάκες, πόσο δίκιο είχε; Για μια ενδεικτική εικόνα της σχέσης πετρελαίου - υγρού στοιχείου - θάλασσας, βλ. τη θέση των μεγαλύτερων κοιτασμάτων της γης, ασχέτως της ποιότητάς τους, στο: www.independent.co.uk/multimedia/archive/00031/World-Oil_31948a.jpg Τρόπος άντλησης: Ο τρόπος που αντλεί ο άνθρωπος τα βιολογικά ΧΥΤΑ μοιάζει με αυτό που κάνει το βυτίο «ο αχόρταγος». Ας πάμε όμως στο πιο «καθώς πρέπει», παραλληλίζοντας τη διαδικασία αυτή με ότι κάνει ένα κουνούπι που ρουφά το αίμα ή πιο κοντά στην κουλτούρα μας με ό,τι κάνει ένας χειρούργος που ανοίγει με λαπαροσκόπηση μια παραφύση έδρα και την παροχετεύει για να ωφεληθεί όμως μόνο αυτός. Βρίσκουν και οι δυο, κουνούπι και χειρούργος το κατάλληλο σημείο, μπήγουν μια βελόνα, βιολογική το πρώτο - μεταλλική ο δεύτερος, και φτάνουν στο θρεπτικό ζουμί. Αυτό παροχετεύεται στην άλλη άκρη του σωλήνα με πίεση ανάλογη του αγγείου και διαφόρων παραγόντων. Από εκεί και πέρα, τα δυο όντα, με τη φυσική προβοσκίδα το πρώτο και τη μεταλλική σωλήνα το δεύτερο, παίρνουν το άγαρ και το μεταφέρουν στις φωλιές τους για να ζήσουνε αυτά καλά και ακόμα καλύτερα οι μανάδες με τα εξ αυτών παιδιά τους. Πίσω απ’ όλα αναζητείστε τη γυναίκα, είπαν κάποτε οι Γάλλοι. Αυτή τίκτει, αυτή γεννά, δίνοντας στον άνδρα με το πασπαλιζατέρ ένα ξεροκόμματο, να δώσει στα παιδιά «κάποια» από τα χαρακτηριστικά του. Ενίοτε, η γυναίκα ως φύση του βάζει στο ξεροκόμματο και τη «μερέντα» του που λέγεται «παλιμπαιδιστικός μεγαλοιδεατισμός», να νομίζει ότι άρχει ο ίδιος. Γι’ αυτό, μη νομίζετε πως το πετρέλαιο το αντλεί ο άντρας ή ότι ευθύνεται για όλα αυτός. Η γυναίκα που είναι από πίσω του και διαφεντεύει και εμμέσως κυβερνά, αλλά θα τα δούμε αυτά καλύτερα όταν φτάσουμε στην ερμηνεία της εσχατολογίας. Προς το παρόν, για τα τεχνικά στοιχεία επί του τρόπου άντλησης του πετρελαίου βλ. Extractionof petroleum - Wikipedia. Οι 7 Αδελφές (του πετρελαίου): Ο ορισμός «επτά αδελφές» τέθηκε το 1950 από τον Ιταλό Ενρίκο Ματέι, υπεύθυνο της μεταπολεμικής πολιτικής της Ιταλίας στο ενεργειακό, με σκοπό να δείξει τη σχέση που είχαν μεταξύ τους οι μεγαλύτερες εταιρίες εξόρυξης και διακίνησης του πετρελαιου (βλ. «SevenSisters» (oil companies). Αυτές, τότεήταν: 1. Standard Oil of New Jersey, 2.StandardOilofNewYork (Exxon), 3. StandartOilofCalifornia, 4. GulfOil, 5. Texaco(Chevron) 6. RoyalDuchShell, 7. AngloPersianOilCo.(BP). Ο Ματέι, βρίσκοντας κάποια κοιτάσματα λαδιού στη Σικελία και αερίου στην Βόρειο Ιταλία, προσπαθώντας να σπάσει το μονοπώλιο αυτών των εταιριών, έκανε άνοιγμα στους Ρώσους. Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξει στις αιώνιες μονές όταν το αεροπλάνο του κατά τη διαδικασία της προσγείωσης εξεράγη στον αέρα. Υπεύθυνες θεωρήθηκαν η Μαφία και η Κόζα Νόστρα. Η ιστορία του γυρίστηκε σε ταινία όπου και ο υπεύθυνος δημοσιογράφος για την έρευνα του σεναρίου χάθηκε και αυτός μυστηριωδώς (βλ. Enrico Mattei – Wikipedia, και The MatteiAffair,). Παραπλήσιο θάνατο με του Ματέι μπορεί κάποιος να εντοπίσει στο θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση, όταν κατά τη διαδικασία της απογείωσης το αεροπλάνο του αντί να κάνει στροφή προς άνοδο καρφώθηκε στη γη. Είπαν πως είχαν μπει ανάποδα τα συρματόσκοινα της στροφής και της καθόδου, αλλά στην κοινή αντίληψη έμεινε η εκδοχή πως ήταν δουλειά της CIA και της Κόζα Νόστρα, καθώς ο πατέρας του με τα τάνκερ του και τη φήμη του (είχε παντρευτεί τότε τη χήρα Κένεντι) προσπαθούσε να ελέγξει τη διακίνηση του πετρελαίου. Για περισσότερα βλ. ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο μυστηριώδης θάνατος τουΑλέξανδρου Ωνάσηκαι22-1-1973 : Ο Ωνάσης κατεβάζει το μοχλό...και λέει στη Χριστίνα να σκίσει το αμερικάνικο διαβατήριό της). Οι 7 αδελφές γεράσανε, ήλθαν τα σόγια και οι ξαδέλφες: Οι «7 αδελφές» του πετρελαίου που αντιπροσώπευαν το 1973 τον έλεγχο και τη διακίνηση του 85% των παγκόσμιων αποθεμάτων, έκαναν συμπτύξεις και απέκτησαν θυγατρικές, οι οποίες με τη σειρά τους συνδεόντουσαν με άλλες πιο απόμακρες, προερχόμενες κυρίως εκ των πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Έτσι δημιουργήθηκε ένα εκτεταμένο σόι μέσα από μυστηριώδη funds καιoffshore εταιρίες, δύσκολο να διαπιστωθεί συγγένεια, μακρινή καταγωγή και πλήρες γενεαλογικό δέντρο. Ως «νέες επτά αδελφές» θεωρούνται σήμερα οι: 1.ChinaPetroliumCorporation, 2. GazpromRussia, 3. NationalIranianOilCo., 4.PetrobrasBrazil, 5. PDVSAVenezouela, 6. PetroliumMalaysia, 7. Saudi Aramco. Στις εταιρίες αυτές, παρότι κατά βάση είναι κρατικές, συνεργάζονται μαζί τους και οι παλιές οι οποίες έστω με ένα 5 % μπορούν και μπλοκάρουν αποφάσεις. Το κρίσιμο σημείο για τη λήψη μιας απόφασης είναι 3- 7 %, όπου το management της πλειοψηφίας αποδεικνύεται σχετικά αδύναμο όταν το μικρό αυτό ποσοστό που χρειάζεται για την πλειοψηφία του 51% το ελέγχουν τραπεζίτες. Τράπεζες, σωληνουργεία και εταιρίες πετροχημικών αποτελούν την «αγία τριάδα» μιας πετρελαϊκής συνεργασίας, η δυναμική όμως μιας χώρας στο πετρέλαιο φαίνεται από τα σωληνουργεία της. Για τις «νέες 7 αδελφές» βλ.The "New Seven Sisters" και για τις διασυνδέσεις τους με οικονομικά και πετροχημικά funds που τις στηρίζουν, ερεύνησε Rockefeller family καιRothschild family. 2. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ Έναρξη: Η δεύτερη πετρελαϊκή εποχή ξεκινά με τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου, καθορίζεται με την έκρηξη του Τσερνομπίλ και υπογράφεται με τη διαρροή της Φουκουσίμα. Ο πόλεμος του Κόλπου που συνέβη σε δυο φάσεις, το 1990 και 2003, έγινε διότι οι Κουβετιανοί αντλούσαν πετρέλαιο πονηρά, «υπό κλίση», μειώνοντας τις ενδιάμεσες αποθεματικές πηγές με το Ιράκ που οι Ιρακινοί τις θεωρούσαν τροφοδοτικά δικές τους. Όλη η αλήθεια δεν λέχθηκε πλήρως, πράγμα που σημαίνει εκτός από παραπληροφόρηση, ότι τα αραβικά αποθέματα μειώνονται ενώ συνεχίζεται, έστω με μικρό αυξανόμενο ρυθμό, η ζήτηση. Η εποχή της αιχμής του πετρελαίου που οι ειδικοί την περίμεναν περί το 1974, με τις υπάρχουσες συνθήκες της επιτάχυνσης της κατάργησης των πυρηνικών σταθμών, μετατίθεται σε 15 περίπου χρόνια (βλ.Peak oil ). Οι εναλλακτικές πηγές: Η ενέργεια από τον ήλιο, τον άνεμο και τα νερά δεν μπορούν να κάνουν πλοία και αεροπλάνα να κινούνται με ασφάλεια και ανελλιπώς, παρά μόνο να καλύψουν ένα ποσοστό αναγκών της ξηράς. Η παραγωγή βιοκαυσίμου (αιθανόλη, βιοπετρέλαιο κ.λπ.) δεν προβλέπεται να αντικαταστήσει το πετρέλαιο παρά να εισφέρει ως «τσόντα» εξισορρόπησης στις ενεργειακές δαπάνες που διαρκώς πληθαίνουν. Εκ τούτου, και δεδομένης της μείωσης εκμεταλλεύσιμων πετρελαϊκών αποθεμάτων, στην έρευνα και στην παραγωγή των εναλλακτικών πηγών ενέργειας έχουν επενδυθεί από τις εταιρίες πετρελαίου τεράστια ποσά. Πετρέλαιο τελικά φαίνεται να υπάρχει σε ποσότητες και ποιότητες, καθόσον είναι άγνωστο αν η κατανάλωση υπερβαίνει την παραγωγή της γης, όλα όμως είναι θέμα δυνατοτήτων και κόστους, μια που και οι δευτεροκλασάτες ποιότητες μπορούν να αναβαθμίζονται με χημικά (όπως π.χ. στον Καναδά και τη Βενεζουέλα), πράγμα όμως που ανεβάζει το κόστος. Το κόστος του πετρελαίου διαρκώς αυξάνει αλλά επέρχεται κάποια δυναμική ισορροπία σε σημείο που η θεωρία του Μάλθους (η αύξηση του πληθυσμού επιφέρει αντιστρόφως ανάλογη μείωση των αγαθών) δείχνει να κλονίζεται για άλλη μια φορά από όσους δεν κατάλαβαν ότι η λέξη αγαθό δεν σημαίνει μόνο ύλη. Επιπλέον, καθόσον τα βιοκαύσιμα ή οι εναλλακτικές πηγές έχουν περιορισμούς στην παραγωγή τους (πχ. η αιθανόλη από τεύτλα απαιτεί μεγάλες εκτάσεις μονοκαλλιέργειας σχεδόν, το βιοπετρέλαιο από τις ρίζες επιφέρει σημαντική αύξηση της τιμής των τροφίμων κ.λπ.), ο άνθρωπος με διάφορες μικτές λύσεις προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αύξηση των ενεργειακών του αναγκών. Παράλληλα όμως εντείνεται ο ανταγωνισμός επί της εύρεσης νέων, στα πρότυπα του Ιράκ, καλών και φτηνών κλασικών πετρελαϊκών πηγών. Οι μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου (2010): Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι μεγαλύτερες εταιρίες στην παγκόσμια παραγωγή του πετρελαίου εμφανίζονται πρόσφατα ως εξής: 1).NationalIranianCo. με ετήσια παραγωγή 320.000 millionbarrels (εκατομ. βαρέλια) – Ιράν. 2) SaudiArabianOil. Co. με 305.000 mb – Σαουδ. Αραβία. 3) QatargeneralPetroliumCorp. με 170.000 mb – Κατάρ. 4) IraqNationalOilCo. 135.000 mb. 5) PetroleosdeVenezouela 130.000mb - Βενεζουέλα. 6) AbuDhabiNationalOilCo. 125.000 mb -Αμπου Ντάμπι. 7)KuwaitPetroliumCorporation 120.000 mb – Κουβέιτ. 8) Nigeria National Petroleum Co. 70.000 mb – Νιγηρία. 9) National Oil Co 55.000 mb (Λιβύη). 10) Sonatruch 40.000 mb – Αλγερία. 11) OAO Gazprom – Ρωσία. 12) OAO Rosneft -Ρωσία. 13) Petronas (Μαλαισία), 14.Exxon Mobil Corp. – Αμερική. 15) OAO Luckoil - Ρωσία 16) Egyptian General petroleum Corp.- Αίγυπτος. 17) Petrolium Mexicanos. 18) BP Corporation – Αγγλία. 19) Petroleo Brasilerios S.Α.-Βραζιλία. 20) Royal Duch / Shell- Ολανδία. Γιαπερισσότεραστοιχεία, βλ.World's Largest Oil and Gas Companies - Petrostrategies, Inc.Οι Αμερικάνοι δεν προκύπτει να κατέχουν ιδιαίτερα καλή θέση διότι ασχολούνται κυρίως με αγωγούς.             ΗΠΑ, αφανής leaderπετρελαίου: Ολόκληρη η πολιτική της Αμερικής είναι διαμορφωμένη για να είναι dealer και αφανής πλέον leader (ηγέτης) του πετρελαίου, πολιτική που ακολουθούν όλο και περισσότερο άλλες χώρες, χρησιμοποιώντας για στελέχη τους στις πετρελαϊκές εταιρίες εν ενεργεία ή συνταξιούχους πολιτικούς. Ένα τυπικό δείγμα αυτής της πρακτικής είναι η εταιρία Halliburton στην οποία μπορεί κάποιος να εντοπίσει όλη την αφρόκρεμα της Αμερικανικής πολιτικής όπως την οικογένεια Μπους και άλλων σημαντικών πολιτικών παραγόντων που αποτελούσαν την Αμερικάνικη ηγεσία στον πόλεμο του Κόλπου ο οποίος έγινε με επίφαση τα πυρηνικά και τη Δημοκρατία. Στην Αμερική η διαπλοκή της πολιτικής ηγεσίας να κατέχουν και μη κυβερνητικές θέσεις δεν θεωρείται αδίκημα, υπό τη λογική ότι «ολόκληρη η ζωή μας από μια διαπλοκή προήλθε και μια διαπλοκή θα εξακολουθεί να είναι». Την ίδια λογική φαίνεται να ενστερνίζεται τα τελευταία χρόνια και η Ρωσία, κάνοντας προτάσεις σε σημαντικούς Ευρωπαίους ηγέτες να μετάσχουν «συνταξιούχοι» ως στελέχη στις γιγαντούμενες πετρελαϊκές εταιρίες της. Η Ρωσία υπό τον Πούτιν έχει κάνει άλματα στον επιχειρησιακό αυτό τομέα.   Νέα Εποχή - χρειάζονται σταθερές πηγές αερίου συνεχούς ροής: Καθώς η πυρηνική ενέργεια εγκαταλείπεται συνεχώς πιο έντονα ως ακριβή (για να διαλυθεί ένα πυρηνικό εργοστάσιο στοιχίζει περίπου όσο η κατασκευή του) και άκρως επικίνδυνη (διαρροές, τοξικά απόβλητα, απρόβλεπτα κ.λπ.), γίνεται όλο πιο επιτακτική η ανάγκη στις χώρες που έχουν ενεργειακό έλλειμμα να δικτυωθούν με σταθερές πηγές ενέργειας συνεχούς ροής. Αυτές τις αντιπροσωπεύει κυρίως το φυσικό αέριο (γκάζι), το οποίο είναι και ασφαλές και πιο φτηνό από το πετρέλαιο και υψηλής ενεργειακής στάθμης αλλά και «φιλικό» προς το περιβάλλον. Αυτές οι ενεργειακές πηγές καλό είναι να βρίσκονται όσο γίνεται πιο κοντά στα εδάφη που τη χρειάζονται και την καταναλώνουν σε υψηλό βαθμό (π.χ. βιομηχανικά κράτη). Η ΕΕ που είχε κύριο τροφοδότη αερίου τη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας, ένοιωσε εφιαλτικό το φάσμα της στέρησης από την πρόσφατη οικονομική κρίση που ξέσπασε μεταξύ των δυο αυτών χωρών, και προτιμά να δικτυώνεται πλέον κατευθείαν με τον παροχέα, τη Ρωσία. Παράλληλα, επειδή δεν αισθάνεται ασφαλής να έχει ένα μόνο παροχέα και ιδίως τη Ρωσία, επένδυσε και στην Τουρκία που άδραξε την ευκαιρία να μεταβληθεί σε τροφοδότη της μέσω των Κάσπιων και Καυκάσιων πηγών των πρώην χωρών της Σοβιετικής ένωσης, επί των οποίων γίνεται μια έντονη προσπάθεια από πολλούς του προσεταιρισμού τους. Επιπρόσθετα, επειδή η Ευρώπη δεν νοιώθει ασφάλεια ούτε και με την Τουρκία, αναζητά μια δική της ενεργειακή πηγή για να την αποδεσμεύσει από εξαρτήσεις. Οι ενδείξεις συγκλείνουν πως μια τέτοια πηγή πρέπει να βρίσκεται στη Μεσόγειο. Για μια πληρέστερη εικόνα της δικτύωσης με αγωγούς της Ευρώπης οι οποίοι αυξάνονται ως δίκτυο αιμοφόρων αγγείων, βλ.Europe‑Proposed‑Natural‑Gas‑Pipelines   . Κίνδυνοι από την άντληση και τη μεταφορά: Η εξόρυξη του πετρελαίου όταν γίνεται στη ξηρά δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη επικινδυνότητα όσο στη μεταφορά του, όταν όμως η λήψη συμβαίνει υπό τη θάλασσα, τα πράγματα αλλάζουν. Η διαδικασία εδώ μοιάζει με παροχέτευση μιας κύστης που γίνεται μέσα σε μπανιέρα όπου επιπρόσθετα το νερό χρησιμοποιείται. Μια περίπτωση ατυχήματος είναι να σπάσει κάποια σωλήνα της παροχής, οπότε τη στιγμή που είναι περιφερειακή κλείνεται μια βάνα που είναι πριν και η διαρροή μετα από μια μικρή διάχυση υγρού ή αερίου, σταματάει. Εάν όμως σπάσει η κεντρική σωλήνα, στο πηγάδι, εκεί όπου δεν υπάρχει πριν βάνα, τότε η διαρροή δεν σταματάει εύκολα και δημιουργούνται εκτεταμένα προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε «περιτονίτιδα - νέκρωση» του βιολογικού ιστού και των υδάτων. Περισσότερα ως και στατιστικά στοιχεία επί των ατυχημάτων, βλ. List of pipeline accidents.             Αυξημένη η επικινδυνότητα στην ημίκλειστη θάλασσα: Ένα γεγονός σπασίματος κεντρικού αγωγού συνέβη πρόσφατα στον κόλπο του Μεξικού από πλημμελή συντήρηση αγωγού στη πλατφόρμα της ΒΡ. Οι πλημμελείς συντηρήσεις επέρχονται διότι πρέπει να τεθεί εκτός λειτουργίας ο αγωγός για κάποιες μέρες όπου χάνονται εκατομμύρια δολάρια (ενώ οι διπλοσωληνώσεις ανεβάζουν το κόστος). Στη συγκεκριμένη περίπτωση του σπασίματος του κεντρικού αγωγού στον κόλπο του Μεξικού, για να σταματήσει η διαρροή του πετρελαίου που ανέβλυζε σε μεγάλο βάθος, χρειάστηκαν να πέσουν τόνοι τσιμέντου για να κάνουν ένα καύκαλο φραγμού και κατόπιν να γίνει εκτεταμένη χρήση χημικών για να αντιμετωπιστεί η πετρελαιοκηλίδα που έφτασε σε εύρος 5.200 τετρ. χιλιόμετρων (βλ. Κόκκινη πετρελαιοκηλίδα Horizon ). Ένα τέτοιο συμβάν σε ημίκλειστες θάλασσες, όπως είναι η Μεσόγειος, θα είχε πολύ πιο καταστρεπτικές οικολογικές συνέπειες. Το ατύχημα αυτό έδειξε πως όπως υπάρχουν τα πυρηνικά ατυχήματα είναι πιθανά και τα ανάλογα πετρελαϊκά, και δεν πρέπει να θεωρείται ίδιας σημασίας μια διαρροή σε οποιαδήποτε θάλασσα. Στις ημίκλειστες θάλασσες όπου τα νερά δεν ανανεώνονται εύκολα, η τοξικότητα του πετρελαίου και των χημικών που θα παραμείνουν για πάρα πολύ καιρό σε υψηλά επίπεδα μπορεί να επιφέρουν μέχρι και γονιδιακές μεταλλάξεις. Για μια εκτενέστερη εικόνα των επιπτώσεων βλ. PetroleumAccident Effects - FluTrackers. Κίνδυνοι από εχθρικές ενέργειες: Ένας επιπρόσθετος φορέας επικινδυνότητας από αγωγούς είναι οι εχθρικές ή τρομοκρατικές ενέργειες. Ειδικά στη Μεσόγειο, μια καταστροφή πλατφόρμας άντλησης από τέτοιες ενέργειες θα μπορούσε να τη μετατρέψει σε Νεκρά θάλασσα Νο 2. Περιοχές ολόκληρες θα καταρρεύσουν καταλήγοντας ημιθανείς και στείρες, με ανυπολόγιστες συνέπειες στη βιοποικιλότητα και την ποιότητα της ζωής των κατοίκων που στηρίζεται στην αλιεία και τον τουρισμό. Επομένως, «δεν μας συμφέρουν εδώ οι πετρελαιοπηγές» μπορεί κάποιος να πει με σχετική ευκολία, αλλά αυτό δεν αποτελεί λύση. Βρισκόμαστε στο υποσύστημα ενός συστήματος που όποιος του κάνει γρατζουνιές, το σύστημα θα τον τσακίσει. Οι νόμοι προΐστανται της δημιουργίας, είπε κάποτε ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος (που όπως αποδείχτηκε δεν ήταν και τόσο σκοτεινός), εννοώντας ότι μέχρι και ο Θεός δημιούργησε πάνω σε ένα υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο και ότι δεν το κατασκεύασε. Πόσοι όμως κατάλαβαν τι βαθύτερο νόημα κρύβει η κουβέντα του «τα πάντα ρει» που επεκτείνεται ακόμη και στους νόμους; Προς τα πού ρέουν οι νόμοι της δημιουργίας ή και έστω του δημιουργού; Ας τα αφήσουμε, όμως, αυτά, φίλε αναγνώστη, και ζήσε, κολύμπησε και σέρφαρε, σήκωσε πανιά και κάνε ιστιοπλοΐα, να ξέρεις όμως πως το τιμόνι είναι για λίγο από δω ή από κει΄ τελείως κόντρα στον καιρό, δεν συμφέρει να πηγαίνεις. Το πετρέλαιο δεν είναι πράσινη ενέργεια, ούτε καθαρή: Το πετρέλαιο είναι πράσινο-σταχτί, «σκατί» θα μπορούσαμε να το πούμε, μέχρι «τσιρλιό και τ’ αέρια της γης», αλλά είπαμε, ας είμαστε κοσμικοί χωρίς να χάνουμε την αποκοτιά μας. Πάντως, η χρήση του πετρελαίου (και του αερίου) κρύβει επικινδυνότητες με παροράματα που θ’ ανατείλουνε στο χρόνο. Ακόμα και το πιο φιλικό αέριο λόγω της εκτεταμένης χρήσης του δεν στερείται τέτοιων δυσάρεστων επιπτώσεων, όπως π.χ. τη συμβολή του στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, πλανήτη και ανθρώπων. Πρέπει κάποτε να γίνει αντιληπτό ότι η «πράσινη» ενέργεια δεν είναι τόσο πράσινη όσο λέγεται ούτε τόσο καθαρή, και ότι θα προκύψει απ’ αυτήν δυσάρεστο αντίτιμο στο μέλλον. «Καλό και κακό, το ίδιο πράγμα», μας κλείνει το μάτι πονηρά από τα ύψη του ο νομοκράτης της απροβλεψιμότητας, ο φωτεινός Ηράκλειτος. 3. ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ Κανιβαλίζουμε επικίνδυνα τη μάνα μας: Η εκδοχή ότι μακροπρόθεσμα ένα άλλου είδους Τσερνομπίλ ή Φουκουσίμα έχει δρομολογηθεί απο το πετρέλαιο, είναι κάτι παραπάνω από πιθανή. Όσο και να βελτιωθούν οι τεχνικές άντλησης ποτέ δεν θα μπορέσουν να εξαλείψουν τα προβλήματα παρά μονάχα να τα περιορίσουν στο ελάχιστο δυνατό, με επιπρόσθετη ανασφάλεια το στατιστικό λάθος και τον απρόβλεπτο παράγοντα. Οι τεχνικές εξόρυξης που βασίζονται στο τρίπτυχο «όλο πιο βαθειά, όλο με μεγαλύτερη ασφάλεια, όλο πιο γρήγορα», δείχνουν από μια πλευρά την έκταση του βαμπιρισμού μας. Κανιβαλίζουμε επικίνδυνα τη μάνα μας τη γη, ζούμε σε ένα πλανήτη κανιβάλων όπου ο μεγαλύτερος κανίβαλος είμαστε εμείς. Από τα 21 μεγάλα πετρελαϊκά πεδία έχουνε στερέψει τα 9 και μειώνονται επικίνδυνα τα 3 πολύ βασικά για το Δυτικό πολιτισμό μας, της Αλάσκας, του Περσικού και της Βόρειας θάλασσας. Το χάσμα μεταξύ ύπαρξης παλιών και ανακάλυψης νέων κοιτασμάτων συνέχεια μεγαλώνει (βλ. growinggap.jpg). Ας κατανοήσουμε τη θέση μας και ας περιορίσουμε την έκταση του βαμπυρισμού μας. Το έχουμε χρέος και προς τη μάνα γη, και προς τον εαυτό μας και προς τον τρόπο που θα ζήσουν τα παιδιά μας. Οι βασικοί ενεργειακοί πόροι, στοιχείο εκμεταλλεύσιμο και «ποιότητα ζωής», τελειώνουν, και επέρχεται η εξισορρόπηση της Δύσης με την Ανατολή. Ο παράγοντας της στέρησης δεν προκύπτει στοιχείο δυστυχίας αλλά εξισορρόπηση ζωής, εάν δεν δουλέψει η αντιστροφή της ιστορίας η πραγματική φυσική επιλογή. Τα δίκτυα σημαίνουν παγκοσμιοποίηση αλλά αυτό σημαίνει και την εξαφάνιση των αδυνάτων: Δυνατός δεν είναι εκείνος που κατέχει τη σωματική δύναμη αλλά τη βιο-λογική. Από έμβιο-λογική σκοπιά αυτό που λέμε «δύναμη» προκύπτει ότι προέρχεται από πλήθος λόγων. Ένας από αυτούς είναι η σκληρότητα που δίνει αντοχές στο χρόνο (αναλογίσου πόσο προσβλητικό ήταν στην αρχαία Ελλάδα η λέξη μαλακός, σήμερα μα….ς), άλλος είναι η αναπαραγωγική ικανότητα που δίνει το μέγεθος του πλήθους, άλλος η δυνατότητα απόκρυψης, έτερος ο ηρωισμός ή η πονηριά, ενώ στο πρόσφατο είδος που επικράτησε, τον άνθρωπο, στοιχείο δύναμης προκύπτει το στόμα τα δάχτυλα και η φαντασία (και όχι το μυαλό, διότι λογική σημαίνει εξαπλούστευση). Βιολογικά δυνατός είναι εκείνος τον οποίο η φύση έχει προικίσει με ικανότητες αυτορύθμισης δυνατές ώστε να ανταπεξέρχεται στις εκάστοτε δυσμενείς συνθήκες της ιστοροής του χρόνου. Έναν ιστό αν είσαι δυνατός τον σπας, στους δυο θα είσαι ήρωας, στους τρεις θα θεωρηθείς τιτάνας, στον τέταρτο πιο κάτω, πιασμένος θα βρεθείς με ανοιγμένες τις φτερούγες. Μας την έχει στήσει με τα βρόχια του το σύστημα, φίλε, είναι θέμα φυσικής επιλογής η ζωή μας σε αυτό. Το μόνο που μένει είναι να δημιουργήσεις το δικό σου ιστό και να γίνεις η αράχνη του μέσα στα πλαίσια της φυσικής επιλογής σου. Όποιοι δεν εντάχθηκαν στη ροή του εξελικτικού ιστού και είναι χωρίς δίκτυο νερού, ίντερνετ, φυσικού αερίου και όλων όσων μας δικτυώνουν, προχωρούν προς κατανάλωση σαν τους Αβορίγινες, ενώ όσοι είναι ενταγμένοι ας περιμένουν την αράχνη τους. Γιατί, πιστεύω, γίνεται αντιληπτό πως η μεγαλύτερη αράχνη είναι τελικά το σύστημα. Η διδαχή των Ομηρικών επών: Ο Όμηρος μέσα από δυο έργα στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, δημιούργησε το πιο γήινα φυσικό και συγχρόνως το πιο διδακτικό κείμενο για γνώση, το οποίο δυστυχώς δεν παρατίθεται έτσι όπως πρέπει. Μερικά χρήσιμα διδάγματα που προκύπτουν εξ αυτού, είναι: Στους πόλεμους νικούν οι πονηροί, οι ήρωες καταλήγουν ανδριάντες. Στους «αθάνατους» τους ήρωες υπάρχει η Αχίλλειος πτέρνα, τις πόλεις όμως τις παίρνουν με σύμβολα οι πονηροί, βασισμένοι στο άλογο του ενστίκτου. Με σύμβολο το άλογο έπεσε η Τροία και με ίδια σύμβολα κυριεύονται τα κράτη, είτε αυτά τα σύμβολα λέγονται θρησκεία, είτε φιλοσοφία με στάση ζωής, είτε διάφορα πολιτισμικά τόξα. Στους πόλεμους υπάρχουν έξυπνοι και ήρωες. Ο καλός στρατιώτης δεν πάει στη μάχη να πεθάνει, πάει να χειρουργήσει και να φύγει ευλογημένος. Η ιστορία διδάσκει από τη μια μεριά τα έπη Αχαιών και Δωριαίων και από την άλλη μεριά έχει στα απόκρυφα την Ιωνική ασπίδα. «Στον κόρακα η ασπίδα αν δεν γίνεται αλλιώς, ζωντανός θα πάρω κάποιαν άλλη», τραγούδαγε στα δύσκολα ο εθνικός ποιητής των Ιώνων, Αρχίλοχος ο Παριανός που φυσικά δεν τολμούσε να διαβεί τα σύνορα της Σπάρτης. Και όμως, Σπάρτη και Ιωνία έζησαν, μέσω του νομοταγούς Λεωνίδα από η μια και των απογόνων του χαοτικού Οδυσσέα από την άλλη. Σκεφτείτε τα αυτά στο ταξίδι της ζωής προς την Ιθάκη που όταν φτάσει στο νόστιμο ήμαρ, ο ταξιδιώτης χάνεται. Το ταξίδι του Οδυσσέα προς την πετρελαϊκή Ιθάκη του, τη Μεσόγειο, τώρα βρίσκεται στους Λαιστρυγόνες (Λιβύη, πάθος και βιαιότητα).Το μόνο που αλλάζει σήμερα είναι πως Λαιστρυγόνες είμαστε εμείς. Πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και λαϊκό καπέλο: Η Αγγλία υπήρξε η πρώτη χώρα που εφάρμοσε τον πρακτικό Αριστοτελισμό στην πολιτική της (ενώ η Γερμανία τον ιδεαλιστικό Πλατωνισμό). Την Αγγλία ακολούθησε η Αμερική (ενώ τη Γερμανία η Ρωσία). Αγγλία και Αμερική, μπολιασμένες με εντελέχεια, εκτενή ανάλυση και «τα πάντα σε κουτάκια», εφάρμοσαν την ίδια πρακτική και στο ενεργειακό, που όπως είπαμε αντιπροσωπεύεται απο το πετρέλαιο. Η πολιτική της British Petrolium με τις σχετικές εταιρίες των Αμερικάνικων σιδηροδρόμων που είχαν αυξημένες ανάγκες σε καύσιμα, κάνοντας ανάλυση κι εκτενή επαγωγή με σχεδιασμό βάθους δεκαετιών, εφαρμόζοντας το «διαίρει και βασίλευε» έγιναν ηγέτριες στο ενεργειακό παιχνίδι. Κάποιες πετρελαιοπαραγωγές χώρες που αντέδρασαν έφτιαξαν τον OPEC, το Ιράν όμως απετέλεσε το πρώτο σοβαρό πιλοτικό πρόγραμμα χειραγώγησης κράτους για την απομύζηση των πετρελαϊκών αποθεμάτων του, τα οποία οι Αγγλο-Αμερικάνοι στις καλές εποχές τα είχαν 90% και στις κακές εποχές 80% δικά τους. Στη δύσκολη εποχή εξοβέλισαν τον Mohammad Mosaddegh που αντέδρασε προωθώντας την κρατικοποίηση (τη μεγάλη εχθρό της ελεύθερης οικονομίας) εγκαθιστώντας τον έκπτωτο Σάχη και παρέμειναν έτσι εκεί για άλλα 26 χρόνια. Από την άλλη πλευρά, καθώς οι εθνικοποιήσεις με τον Νάσερ άρχισαν να πετυχαίνουν, φρόντισαν για την καλή εικόνα του παρακρατικού τους μορφώματος που λέγεται «Η Εταιρία». Η Αμερική είναι η «Δημοκρατία των Εταιριών». Πιο επικίνδυνη όμως εταιρία από το ίδιο το κράτος που βρίσκει μέχρι και στρατιώτες να πεθάνουν τσάμπα για ένα όνειρο που θα προκύψει ουτοπία, δεν γίνεται. Τα πάντα ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις και καταλήγουν στις χειρότερες συνθήκες, φορώντας οι έξυπνοι στους ήρωες ένα λαϊκό καπέλο. Το καπέλο αυτό εκτός από τα φύλα δάφνης όταν είσαι ξαπλωτός, στη Μεσόγειο προκύπτει φέσι ή κιπάχ, ή πίλος ευρωπαϊκός ή έστω μάγκικη αμερικάνικη τραγιάσκα. Ο πόλεμος αρχίζει πάντα με πολιτικά. Ο Σίσυφος χρειάζεται ένα διάλειμμα, ένα «time out»: Ο Σίσυφος - άλλο ένα σύμβολο της ελληνικής διανόησης, δεν έχει σημασία αν ήταν ληστής ή βασιλιάς, όσο ότι βρέθηκε τιμωρημένος από τους Θεούς να σπρώχνει μια πέτρα στο βουνά και όταν φτάνει στην κορυφή εκείνη να ξανακυλάει κάτω. Εμμέσως είναι ένας μικρός Προμηθέας, που συμβολίζει την αέναη βούληση της προσπάθειας του ανθρώπου προς την εξέλιξη και τον ευδαιμονισμό. Ο ευδαιμονισμός όμως του Σίσυφου που μέσω αυτού προσδοκά να φτάσει στο σκοπό του, είναι να στήσει τελικά την πέτρα του επάνω στο θρονί του Δία, γιατί ας μη γελιόμαστε, αυτό του δίνει δύναμη, αυτό τον ατσαλώνει. Είναι τρελός, μεγαλοφυής - μεγαλομανής ο Σίσυφος, κανείς δεν ξέρει. Πεμπτουσία του ανθρώπου, κάποτε τον είπε ο Καμύ μέσα στα πλαίσια του ρομαντισμού της εποχής του. Η εξέλιξη όμως, που μέσω αυτής προσδοκά ο Σίσυφος να φτάσει στο σκοπό του, είναι μονοσύμαντο μέγεθος, χωρίς αντιστρεψιμότητα, όπου στην καλύτερη περίπτωση να συμβεί ένα διάλειμμα, ένα time out, στο οποίο ο Σίσυφος θα κάτσει απά στην μετακυλισμένη πέτρα του για να σκεφτεί και να ξαποστάσει. Εκεί, θα πάρει δύναμη μέσα από τη σκέψη και το δυισμό του «καλού» και του «κακού», όπου ο Δίας διαιρεί ενώ ο Ζευς ενώνει-ζεύει. Αυτή η ώρα του διαλείμματος και της περισυλλογής του Σίσυφου είναι η μέγιστη στιγμή της ανθρωπότητας, όπου θεός και άνθρωπος γίνονται εν και σταματά ο χρόνος. Εδώ έχουμε έναν ακόμα προσδιορισμό του Ανθρώπου, Σίσυφου - Δία και Τιτάνα, αν θα γίνει τελικά ο μέγιστος θεός δίνοντας σπάργανο τροφή στο στόμα του πατέρα Κρόνου - Χρόνου μια πέτρα για να τον βαρυστομαχιάσει ώστε να μη τρώει τα παιδιά του, για λίγο, έστω για λίγο. Τiming το λένε αυτό οι δυνατοί του Δία το μεγάλο κόλπο. Τώρα, ποιος θα είναι ο Άνθρωπος αυτός, Δίας και Σίσυφος μαζί, θα προκύψει στο τέλος της παράστασης, όπου βγαίνουνε οι μάσκες. Εκεί όμως θεατής θα είναι ένας άγνωστος θεός με τους άφιλους αγγέλους πάνω σε καινές κερκίδες. Ο Σίσυφος είναι τελικά από τη μοίρα καταδικασμένος.                                     ΜΕΡΟΣ Γ΄ - Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΟΖ 1. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ LOS: Παλιά, τα όρια ενός κράτους στη θάλασσα έφταναν μέχρις εκεί που έφταναν οι μπάλες από τα κανόνια του, κάπου 3 μίλια. Τα μίλια αυτά με την εξέλιξη του πυροβολικού έγιναν 6, κάποιοι πιο ζωηροί με τις ρουκέτες τους τα ήθελαν περισσότερα, αλλά α απάντηση στο ερώτημα μέχρι πού εκτείνονται υπό φυσιολογικές προϋποθέσεις τα όρια ενός κράτους στη θάλασσα, χωρίς τα όποια βλήματα, παρέμενε εν δυνάμει ασαφής. Όταν η Αμερική επί Τρούμαν ενεργοποίησε το σχέδιο έρευνας πετρελαίου στις ακτές, επεξέτεινε μονομερώς τα όρια της δικαιοδοσίας της στους βυθούς ως τα 200 μίλια από τις ακτογραμμές της. Κάποιες Λατινο-Αμερικάνικες χώρες αντέδρασαν, άλλες ακολούθησαν ορίζοντας ζωτικό τους χώρο τα ίδια μίλια, μέχρι που το Εκουδόρ (Ισημερινός) άρχισε να συλλαμβάνει και να κατάσχει τα ψαράδικα της Αμερικής που αλίευαν τόνο και μπακαλιάρο μέσα στα εθνικά όρια των 200 μιλίων του που και αυτό μονομερώς είχε θέσει. Η Αμερική φυσικά αντέδρασε, λέγοντας ότι είναι άλλο πράγμα η υφαλοκρηπίδα και άλλο τα εθνικά ύδατα. Το Εκουαδόρ έδειξε να μη πολύ-καταλαβαίνει από τέτοια απαντώντας στο περίπου «κι σεις το συμφέρον σας κοιτάξατε κι εμείς κάνουμε το ίδιο εν τω μέτρω των δυνατοτήτων μας» και συνέχισε τις ενέργειές της φτάνοντας να εκδίδει μέχρι και «ληστρικές» άδειες αλιείας στα εκτενή ύδατά του. Η Αμερική μη θέλοντας να δείξει ότι τα βάζει με ένα μικρό κράτος αλλά και για πολλούς άλλους λόγους παρέπεμψε το θέμα στα Ηνωμένα έθνη προς τιμωρία του Εκουαδόρ και την εφαρμογή των νόμων που διέπουν το δίκαιο της ανοικτής θάλασσας (Lοw on the Ocean Sea). Ο παππούς της ΑΟΖ είχε γεννηθεί. ΕΕΖ (ΑΟΖ): Στα Ηνωμένα Έθνη προέκυψε η διαφορετικότητα των αναγκών της κάθε χώρας από τη θάλασσα καθώς και οι ιδιαιτερότητες των θαλασσών. Ως εκ τούτου ο διεθνής αυτός οργανισμός επικεντρώθηκε στην εξέταση του πλαισίου των συνθηκών που πρέπει να διαμορφώνουν το δίκαιο της κάθε χώρας επί των θαλασσίων πόρων της, χωρίς να παραβλέπονται τα δικαιώματα της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του γενικότερου υφιστάμενου δίκαιου των θαλασσών. Αυτό το πλαίσιο δημιούργησε την απαρχή γέννησης ενός νέου ορισμού στη θάλασσα, πολύ σημαντικού για τα δικαιώματα των παράκτιων χωρών, που ονομάστηκε ΕΕΖ (Εxclusive Εconomy Ζone) ή στα Ελληνικά ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).              UNCLOS I-II: Ένα σημαντικό βήμα για τη δημιουργία της ΑΟΖ επήλθε από τη διάσκεψη του ΟΗΕ στη Γενεύη το 1958, όπου δόθηκε η δυνατότητα στις χώρες να επεκτείνουν τη υφαλοκρηπίδα τους μέχρι τα 12 μίλια από τις ακτές τους, αφήνοντας ανεπηρέαστο το πλαίσιο των χωρικών υδάτων. Η δεύτερη διάσκεψη του ΟΗΕ το 1960 για τη συνέχεια του ίδιου θέματος, απέτυχε. Πάντως μέσα από την αντιπαράθεση πετρελαίου και ψαριών επήλθε ένα νέο είδος εθνικής κυριαρχίας, η ΑΟΖ. Εντέλει, και οι δυο χώρες που δούλεψαν ως καταλύτης, Αμερική και Εκουαδόρ, κατά κάποιο τρόπο πήγαν για μαλλί αλλά στην ουσία βγήκαν κουρεμένες. Σε σημείο που είναι δύσκολο να εντοπίσει κάποιος σε σχέση με τα μεγέθη και τις επιδιώξεις της κάθε μιας, ποια υπήρξε περισσότερο χαμένη. Η Αμερική πάντως έδειξε να μη πολυνοιάζεται για το αποτέλεσμα που επήλθε και συνέχισε να ερευνά και να στήνει πετρελαϊκές πλατφόρμες, πέραν από το ανώτατο όριο των 12 μιλίων που ο ΟΗΕ είχε θεσπίσει.   Απαγόρευση κατά της Αμερικής: Ένα δεύτερο σημαντικό γεγονός για τη διαμόρφωση της ΑΟΖ προέκυψε το 1969 όταν ο ΟΗΕ απαγόρευσε την εξερεύνηση του βυθού πέραν από τα 12 μίλια της υφαλοκρηπίδας, θέτοντας έτσι παράνομες τις δραστηριότητες της Αμερικής. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Νίξον, αντέδρασε έντονα, χαρακτηρίζοντας τους ωκεανούς «κοινή κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας» (και τον εαυτό του έμμεσα προστάτη και διαχειριστή της). Κατά τον τρόπο αυτό κατάφερε να ξεκινήσει ο ΟΗΕ ένα νέο γύρο συνομιλιών για το θέμα της εκμετάλλευσης υδάτων και βυθού, που άρχισαν το 1972.             UNCLOS III: Μετά από 10 χρόνια συνομιλιών, διεμορφώθη το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα μια σημαντική καινοτομία για τον προσδιορισμό των δικαιωμάτων της κάθε χώρας επί των πόρων της θάλασσας, μέσω μιας σύμβασης που έχει υπογραφεί σήμερα από 162 χώρες. Η συναποδοχή της σύμβασης αυτής που έχει χαρακτήρα εθιμοτυπικού δίκαιου, δηλαδή αποδοχής εθίμων που καθόσον αναπαράγονται αποκτούν ισχύ νόμων, έδωσε το δικαίωμα στις χώρες να έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) έως 200 μίλια από τις ακτές τους, υπό προϋποθέσεις. Και τονίζεται ο όρος «υπό προϋποθέσεις» καθόσον όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Για το λόγο αυτό, σε περίπτωση διαφωνίας μιας χώρας με μιαν άλλη, γειτονική, που αφορά την μεταξύ τους ΑΟΖ, ο ΟΗΕ δεν υπεισέρχεται στη διαφορά τους καθόσον είναι θέμα που αφορά πρωτίστως τις δυο αυτές χώρες που οφείλουν να τα βρουν μεταξύ τους ή σε περίπτωση που αυτό δεν γίνει εφικτό, να οδηγηθούν προς επίλυσή του θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αυτό σημαίνει ότι αν μια χώρα ορίσει μονομερή ΑΟΖ και φτάσει σε θερμό επεισόδιο με τη γειτονική της, ο ΟΗΕ νίπτει περίπου τας χείρας του. Από την άλλη μεριά υφίσταται αναφαίρετο δικαίωμα της κάθε χώρας να δημιουργήσει την ΑΟΖ της. Εδώ όμως επέρχεται μια ασάφεια που κάνει την ΑΟΖ να χαρακτηρίζεται ως «σύγχρονη σύμβαση μη σταθεροποιημένη», αποτελώντας μια μεταβατική μετεξέλιξη της υφαλοκρηπίδας. Για τη μελέτη όλου του πλαισίου της UNCLOS III βλ. το Κείμενο της Συνθήκης καθόσον δεν θεωρείται σκόπιμο να αναπαραχθεί περιληπτικά ή επιμερισμένα. Εφαρμογή ΑΟΖ: Μια τυπική διαδικασία εφαρμογής ΑΟΖ είναι η εξής: 1) Υπογραφή του κοινού συνυποσχετικού της σύμβασης (δεν προκύπτει όμως υποχρεωτική όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα). 2) Επικύρωσή της ως νόμο από το κράτος 3) Επίσημη αναγγελία της εφαρμογής. Η επίσημη ισχύς της άρχισε το 1993 όταν είχε επικυρωθεί η σύμβαση από 60 χώρες. Η Αμερική που προσπάθησε ανεπιτυχώς να τροποποιήσει το άρθρο ΧΙ του καταστατικού που αναφέρεται στον έλεγχο επί της χρήσης του βυθού, παρότι υπέγραψε την αρχική σύμβαση εντούτοις δεν την έχει επικυρώσει ακόμα (θεωρητικά βρίσκεται καθ’ οδόν), είναι δηλαδή αυτή τη στιγμή με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Εδώ δημιουργείται ένα παράδοξο, πώς είναι δυνατόν μια χώρα να την αποδέχεται ως γενικό δίκαιο και να μη τη δέχεται για τον εαυτό της. Σχετικό είναι ένα δεύτερο παράδοξο που επέρχεται από τις χώρες που την έχουν ορίσει αλλά δεν την έχουν υπογράψει, δηλαδή, πώς είναι δυνατόν να μη την αποδέχονται ως γενικό δίκαιο και να το δέχονται επιλεκτικά για τον εαυτό τους. Σε γενικές γραμμές η ΑΟΖ παρουσιάζεται σαν avatar (μετεμψύχωση - εικονικό πλαίσιο) των συμφερόντων ενός κράτους που ενώ όλοι λένε πως υπάρχει κανείς δεν είναι σίγουρος για το πώς και πόσο πράγματι υπάρχει. Για μια εκτενέστερη εικόνα, βλ. «Χρονολογικοί κατάλογοι επικυρώσεων, προσχωρήσεις και συμφωνίες»καθώς και UNCLOS III‎. Για την ιστορία, ούτε το Εκουαδόρ υπέγραψε. Εν κατακλείδι, η Αμερική και το Εκουαδόρ άλλο περίμεναν και άλλο τελικά τους βγήκε, κάνοντας να ανατέλλει, για μια ακόμη φορά, αυτό που πολλοί καλούν εδώ «από μηχανής θεό» και άλλοι «απροσδιοριστία». ΑΟΖ - Παροράματα: Η ΑΟΖ που είναι πιο σύνθετη από την υφαλοκρηπίδα πήρε μαζί της τα προβλήματα που είχε η υφαλοκρηπίδα πολλαπλασιάζοντάς τα με ένα λογαριθμικό συντελεστή που δεν προκύπτει απαραίτητα η αύξησή τους, αλλά σίγουρα η πολυπλοκότητα. Μερικά παροράματα που αφορούν τη γειτονιά μας, είναι: Η Τουρκία και το Ισραήλ που δεν υπέγραψαν εντούτοις την εφάρμοσαν, η μεν Τουρκία μεταξύ αυτής και των γειτονικών της χωρών στη Μαύρη θάλασσα εφαρμόζοντας μέση γραμμή ορίων, το δε Ισραήλ την επικαλέστηκε κατά την επίθεση του στολίσκου της Γάζας και σαφώς την οριοθέτησε με την Κύπρο αποδεχόμενο και αυτό τη μέση γραμμή. Η Κύπρος που την υπέγραψε και την εφάρμοσε, δεν αναγνωρίζεται από την Τουρκία με το αιτιολογικό δεν λαμβάνει υπ’ όψη της τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, τα οποία πρέπει να τα λαμβάνει μεν, αλλά εδώ προκύπτει μια διπλοπροσωπία της Τουρκίας που τη θέτει εκτός νομιμότητας και απο την αγνόησή της των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, ακόμα, πράγμα που οδηγεί στην απομόνωσή της. Η Ελλάδα που την έχει υπογράψει και επικυρώσει διπλά, ως ΕΕ και ως κράτος, εντούτοις δεν μπορεί να την εφαρμόσει γιατί αντιδρούν όλοι οι γείτονές της. Παρά ταύτα, η Ελλάδα δέχθηκε αναγνώριση της ΑΟΖ της από το Ισραήλ, με το οποίο δεν συνορεύει, βάζοντας η χώρα αυτή πλάτη για να κλείσει η Ελλάδα το βόρειο τόξο του Λεβιάθαν. Θα επεκταθούμε όμως επ’ αυτού, αργότερα. Απλώς αναφέρθηκαν όλα αυτά για να δειχθεί το «μπάχαλο». Για μια γενικότερη εισδοχή στο πλαίσιο της ΑΟΖ και τις διαφωνίες, βλ. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη .             Έννοιες βάσης: Για να γίνει η ΑΟΖ όσο το δυνατόν περισσότερο κατανοητή πρέπει να υπάρχει αντίληψη του ναυτικού δίκαιου και των ορισμών που διέπουν τη θάλασσα όπως έχουν τεθεί από το Αγγλικό ναυαρχείο. Γενικώς, όλο το υπάρχον πλαίσιο των νόμων και η υποδομή της φιλοσοφίας του ναυτικού δίκαιου πρέπει να συνεκτιμηθούν καθώς και τι είναι χωρικά ύδατα, ακτογραμμές βάσης και ιδίως υφαλοκρηπίδακαι ποιοι οι νόμοι αβλαβούς διέλευσης της εγγυτάτης κ.λπ. Αποτολμώντας μια κριτική ως μη ειδικός, θα έλεγα ότι προς το παρόν προκύπτει η ανωτερότητα της υφαλοκρηπίδας έναντι της ΑΟΖ, διότι η υφαλοκρηπίδα είναι πιο σταθεροποιημένη και επεκτείνεται με την ΑΟΖ η οποία δε έχει ξεκαθαρίσει ακόμη το πρόσωπό της. Για να κάνουμε και το συνήγορο του διαβόλου, διότι είναι απαραίτητο να εισδύσουμε και στην αντιπέρα θέση, η ΑΟΖ χωρίς την υφαλοκρηπίδα μοιάζει μια γυναίκα δίμετρη που δεν πατά στη γη, αγγελικά πλασμένη. Αλλά απο μιαν άλλη πλευρά, πολλοί τη βλέπουν να εδραιώνεται καλύτερα από την υφαλοκρηπίδα, όμως είναι θέμα χρόνου. Επιπρόσθετα, καθώς το εθιμικό δίκαιο είναι βασικό στοιχείο της υποδομής της, πρέπει να οριστεί η δυσδιάκριτη απόσταση μεταξύ εθίμου και νόμου καθώς και τι ισχύει σε περίπτωση διαφωνίας μιας παλαιότερης και μιας νεότερης αντιδρώσας στα έθιμα της παλαιότερης, χώρας. Επίσης, πρέπει να γίνει αντιληπτό πως το όποιο δίκαιο των προγόνων μας επιστρέφει μπούμεραγκ, όπως για παράδειγμα η έννοια της δικαιοσύνης που πρώτοι εμείς είπαμε πως ισχύει μεταξύ σε δύναμη ομοίων (βλ. Διάλογος Αθηναίων-Μηλίων). Τέλος, καλό είναι να γίνουν αντιληπτές οι ιδιομορφίες του κάθε τόπου, μη παραβλέποντας πως η ΑΟΖ ξεκίνησε για τις ανοικτές θάλασσες (U.N. Con. on the low of Ocean Sea), όπως επίσης και ότι κατέχουμε μια παγκόσμια πρωτιά, τα όρια της θάλασσας και του αέρα μας να είναι διαφορετικά. Και κάπου εκεί, στο μεσοδιάστημα, μεταξύ των 6 μιλίων της υφαλοκρηπίδας και των 10 του FIR των Αθηνών, πεθαίνουν στον αέρα παλικάρια Είναι ντροπή και κρίμα η κατάσταση αυτή να συνεχίζεται και ανεπίτρεπτο να επεκταθεί στη θάλασσα.             Γιατί είναι δύσκολη η εφαρμογή της ΑΟΖ στο Αιγαίο: Κατ’ αρχή διότι αντιδρά αγρίως η Τουρκία. Η ΑΟΖ προκύπτει χορός για δυο - ταγκό, ενώ μεταξύ πολλών καταλήγει, εδώ, αντί για καντρίλιες - πεντοζάλι. Και στους χορούς αυτούς, τους λεγόμενους Δυτικούς, η Τουρκία και η Ελλάδα δεν προκύπτει πως ποτέ μπορούν να γίνουνε ζευγάρι. Οι αιτιάσεις της Τουρκίας ότι το Καστελόριζο δεν έχει ΑΟΖ διότι βρίσκεται στη Μεσόγειο ή ότι τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου πατούν στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, είναι αστήρικτες. Αν το Καστελόριζο ήταν ανεξάρτητο νησί, ως χώρα δεν θα είχε δική του ΑΟΖ; Ή πρέπει να αυτονομηθεί στα πονηρά για να την αποκτήσει; Ούτε στέκει ότι τα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά πατούν στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, διότι το Αιγαικό σύμπλεγμα δεν αποτελεί προέκταση του ανατολικού γεωλογικού κορμού αλλά είναι ανεξάρτητο τόξο, η σπονδυλική ημιβυθισμένη στήλη που συνδέει Ασία και Ευρώπη. Αλλά εξάλλου και να αποτελούσε, so what; Εξάλλου η ΑΟΖ είναι ένα γενικό πλαίσιο, όποιος έχει διαφορετικές εκδοχές για την εφαρμογή των άρθρων της μπορεί να καταφύγει σε ασφαλιστικά μέτρα στη Χάγη να αναστείλει την εφαρμογή της ή να τη μετασκευάσει, και όχι να προσφύγει στη Χάγη εκείνος που έχει το νομικό δικαίωμα για να την εφαρμόσει. Ο επόμενος λόγος δυσκολίας για τον προσδιορισμό της είναι επίσης σημαντικός, το ότι κανείς δεν θα έβλεπε εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο με καλό μάτι να γίνει το Αιγαίο Ελληνική λίμνη, προωθώντας ως αντιστήριγμα το πλαίσιο της ιδιαιτερότητας της ημίκλειστης θάλασσας, εκτός βέβαια αν συνυπάρχουν τα συμφέροντά του. Και ο τελευταίος λόγος είναι ο πρακτικός σκεπτικισμός που δημιουργείται, αν πράγματι συμφέρει την Ελλάδα και δη μακροπρόθεσμα να μπλεχτεί σε μια διελκυνστίδα στο Αιγαίο για να βάλει τις κότες - νησιά του Αιγαίου γεννούν χρυσά αυγά να ζήσουν με λαδάδικες πλατφόρμες. Τα αυγά σαφώς θα μειωθούν (και το λάδι είναι αμφίβολο πόσο θα της ανήκει). Ας οροθετηθεί πρώτα η ΑΟΖ στο Νότιο Αιγαίο για να μπουν οι πλατφόρμες κάτω από την Κρήτη ώστε να πάει η πετρελαιοκηλίδα νότια, και κατόπιν βλέπουμε. Εξάλλου εκεί, στα νότια, βρίσκεται η ταμπακέρα (και στο Καστελόριζο ο αναπτήρας). Η στάση του καρντάση γείτονα: Αυτό που αφορά την ουσιαστική δυσκολία αναγγελίας ΑΟΖ της Ελλάδας, είναι η στάση του «καρντάση» γείτονα, του «ευγενούς» Τούρκου η οποία προς την Ελλάδα συνοψίζεται ως εξής: «αν κάνεις πως μετακινείς το φράχτη σου - ξερολιθιά σου ή ανοίξεις σε περάσματα πηγάδι, θα σου σπάσω τα μούτρα, χωρίς δικαστήρια, ζόρικα κι απλά». Το πρόβλημα βεβαίως που ενσκήπτει είναι τι θα γίνει όταν εκείνος αρχίζει να μετακινεί την ξερολιθιά του ή να στήνει σε περάσματα πηγάδια. Η εποχή του «βυθίστε το Χόρα» τελείωσε πάνω στους βράχους των Ιμίων και ο καυγάς δεν συνάδει με λύση έξυπνη. Εδώ έγκειται να αποδειχθεί εάν οι Έλληνες και οι Τούρκοι έχουμε την ίδια πολιτιστική κληρονομιά, όπως υποστηρίζει ο Νταβούτογλου. Πολιτική είναι η τέχνη να βγαίνεις νικητής όταν δεν υπάρχει Αχιλλέας και προκύπτεις ηττημένος.             Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης: Για τις άλυτες διαφορές μεταξύ των ανθρώπων στις πολιτισμένες κοινωνίες αρμόδια είναι τα δικαστήρια, για τις ανάλογες περιπτώσεις που αφορούν τα κράτη, αρμόδιο να κρίνει είναι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Προϋπόθεση για μια σεβαστή ετυμηγορία είναι να προσέλθουν σε αυτό και τα δυο μέρη με κοινή ατζέντα, διότι η μονομερής προσφυγή, όπως αυτή που έκανε η Ελλάδα ζητώντας ασφαλιστικά μέτρα κατά της Τουρκίας για την υφαλοκρηπίδα, η απόφαση καταντάει απαξίωση του τύπου «αφού τα έχετε βρει κάποτε με τους πρωθυπουργούς σας επανέλθετε στα ίδια, είμαστε αναρμόδιοι να κρίνουμε κεχωρισμένα». (βλ. Αιγαίο Continental Shelf υπόθεση (Ελλάδα v. Turk.), 1976 ICJ 3...). Εκ των πραγμάτων φαίνεται πως η Ελλάδα έπρεπε να προβεί πρώτα σε ασφαλιστικά μέτρα κατά της Τουρκίας και ύστερα να κουβεντιάσει μαζί της. Εφόσον αυτό δεν έγινε, κι έγινε αυτό που έγινε, η Τουρκία απέκτησε στην περιοχή αυτή την αναγνώριση μιας ιδιαιτερότητας, μια ακόμη «γκρίζα» ζώνη. Ο Τουρκικός «γκριζωνισμός»: Όλο το Αιγαίο με την μέθοδο της αμφισβήτησης και των διμερών συναντήσεων με προσωρινές συμφωνίες, προχωράει απο την Τουρκία σταδιακά προς οριοθέτηση γκρίζας ζώνης. Ως εκ τούτου, η κάθε συζήτηση μαζί της προκύπτει οπισθοδρόμηση της Ελληνικής θέσης, αλλά και από την άλλη μεριά γίνεται όλο πιο εμφανής ο στιγματισμός της Τουρκίας, ιδίως τώρα, εκ του επισήμως προσδιορισμένου επεκτατικού οράματός της το οποίοι σχετίζεται και με την προώθηση λαθρομεταναστών στην Ευρώπη που τους χρησιμοποιεί ως μια βραδυφλεγή ισλαμική βόμβα. Επίσης, καθίσταται πρόδηλο ότι μια κοινή προσφυγή Ελλάδος και Τουρκίας για την ΑΟΖ δεν είναι πιθανή, καθόσον η Ελλάδα προσέρχεται με το συγκεκριμένο θέμα που έχει με την Τουρκία κι εκείνη αντιπαραθέτει ένα πακέτο γκρίζες ζώνες το οποίο μεγαλώνει. Το πρόβλημα καθίσταται πλέον καθαρά ότι είναι ο Τουρκικός επεκτατισμός, διότι όσο και να ψάξει κάποιος, διαφορές κρατών στα σύνορα υφίστανται. Και καθόσον στη συγκεκριμένη περίπτωση Ελλάδος - Τουρκίας «ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη», λύση δεν φαίνεται να υπάρχει και τα προβλήματα θα χρονίζουν ακολουθώντας η κάθε χώρα την πάγια πολιτική της. Από τη μεριά της Ελλάδος αυτή λέγεται «διαμαρτυρία και διεθνοποίηση» του τύπου «βοηθάτε συγγενείς, κοιτάξτε τι μας κάνουν», ενώ από τη μεριά της Τουρκίας «μεθοδικότητα και σαλαμοποίηση» του τύπου « Βάι - Βάι, ντουγκρού - ντουγκρού, θα φάω φέτες το σαλάμι». Η χρονιότητα της μη επίλυσης των προβλημάτων εκ πρώτης όψεως δείχνει να συμφέρει την Τουρκία διότι βαίνει ισχυροποιούμενη, πληθυσμιακά, οικονομικά και ίσως νομικά στερεώνοντας το θέμα της ιδιαιτερότητας, εκ δεύτερης όμως όψεως στοχοποιείται όλο και περισσότερο ως απειλή κατά της Δύσης, η οποία έχει και αμφιβολίες κατά πόσο ανήκει σε αυτή και η Ελλάδα. Εάν περιμένει η Ελλάδα να αποκτήσει η Τουρκία ένα κοινωνικό πρόσωπο, με αυτό το πλευρό να κοιμάται, πιο εύκολο είναι να αναμένει κάποιος να δει το κεμπάπ να γίνεται φιλέ μινιόν μαδέρα. Μια χώρα της οποίας η γλώσσα κυριαρχείται από πολλά «ου», δύσκολα μπορεί να αποκτήσει λεπτό πολιτιστικό στοιχείο. Το βιβλίο του Νταβούτογλου, παρότι ακαδημαϊκός, το αποδεικνύει. .   Χάγη, στα δύσκολα - «κόφτε το παιδί στα δυο»: Όπως αποτελεί η υφαλοκρηπίδα μια σχεδόν άλυτη διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, υπήρξαν και ανάλογες περιπτώσεις μεταξύ κρατών που κατέληξαν στη Χάγη. Μερικές από αυτές, με τις όποιες ιδιαιτερότητές τους, είναι: Τυνησία έναντι Λιβύης για την υφαλοκρηπίδα (βλ. Continental Shelf -Tunisia v. Libyan Arab Jamahiriya), Λιβύη έναντι Μάλτας (βλ.Malta - International Court of Justice), Ρουμανία έναντι Ουκρανίας για την ΑΟΖ (βλ. MaritimeDelimitation in the Black Sea -Romania v. Ukraine), χωρίς να εξαιρέσει κάποιος τον ανταγωνισμό μεταξύ κρατών για τα όρια της αλιείας που οδήγησαν στον «πόλεμο» του τόνου και του μπακαλιάρου.Κοινός παρανομαστής των αποφάσεων της Χάγης στις μη εξόφθαλμες περιπτώσεις, προκύπτει η απόφαση του ψαλιδίσματος των δικαιωμάτων των στεριανών δοκίδων ή νησίδων μιας χώρας, με παράλληλη μεταφορά των δικαιωμάτων τους στην άλλη. Στα δύσκολα, όσον αφορά την ΑΟΖ, ακολουθείται η κλασική γραμμή του Σολομώντα: «κόβω το παιδί στα δυο και σας το μοιράζω». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε περίπτωση κοινής προσφυγής Ελλάδας και Τουρκίας για την ΑΟΖ στη Χάγη, αν τελικά συμβεί, θα στερήσει από την Ελλάδα ένα μέρος των ιδεοληπτικών δικαιωμάτων της (διότι και περί τούτων πρόκειται) σύμφωνα με την υπάρχουσα δικαστική νοοτροπία. Για αυτή, αρκετά χρήσιμα στοιχεία μπορούν να εξαχθούν από το Maritime Delimitationin the Jurisprudence of the International...). Στο τέλος της απόφασης η Ελλάδα θα διαμαρτύρεται ότι η Χάγη την αδίκησε (που όντως το δίκαιό της δεν είναι τόσο διεθνές) και η Τουρκία θα αναρωτιέται αν όντως έκανε καλά που δημιούργησε τετελεσμένο (το οποίο δύσκολα θα μπορεί να το ξεπεράσει).             Ο από μηχανής Θεός: Στην Ελληνική τραγωδία όταν μια κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, τη λύση την έδινε ένας θεός αναδυόμενος από μια μηχανική πλατφόρμα, ο λεγόμενος «από μηχανής θεός». Εξετάζοντας τη σύγχρονη ιστορία, δεν προκύπτει ότι η κατάσταση αυτή έχει εντελώς απωλεσθεί. Είτε ο θεός αυτός ξεπροβάλλει απο τις κολώνες των προγόνων μας ως Δυτικός πολιτισμός σε εποχή ρομαντικής κουλτούρας, είτε από τη θάλασσα και λέγεται συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων και Ναυαρίνο, είτε ως οφειλή από τα χρέη μας που λέγεται «σας προσέχουμε για να έχουμε» είτε άλλο τι, δείχνει πως ο θεός αυτός ακόμα υπάρχει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της πρόσφατης κατάστασής μας, ποιο πρόσωπο θα έχει ο από μηχανής θεός και αν θα είναι από τη θάλασσα και λέγεται πετρέλαιο, δεν πρέπει να προκύπτει απίθανο. Λογικό θα είναι το ενδιαφέρον της ΕΕ και ΗΠΑ να στηρίξουν την Ελλάδα τουλάχιστον στη νότια ΑΟΖ της, στηρίζοντας εμμέσως τα συμφέροντά τους. Το πρώτο δάνειο της χώρας ελήφθη για να στεριώσει την Ελληνική ανεξαρτησία της με όρους επαχθείς, το τελευταίο δάνειο της Ελλάδας θα ληφθεί για να στεριώσει τα συμφέροντα της Δύσης σε καταστάσεις απεχθείς. Το μόνο πρόβλημα είναι μη μας πάρουν το θεό και δεν μας μείνει ούτε άδεια η πλατφόρμα. 2. ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ Ο «δεύτερος κήπος της Εδέμ: «Αν ήξεραν πού κοιμούνται οι Έλληνες θα είχαν χάσει τον ύπνο τους», φέρεται να ένας Σουηδός ειδικός αναφερόμενος στο ορυκτά της Ελλάδας. Πετρέλαιο και σπάνια μέταλλα (όπως όσμιο και κόκκινος υδράργυρος) φαίνεται πως ανιχνεύτηκαν σε πολυμεταλλικούς κονδύλους βγαλμένους από τον ουλώδη ιστό των υποθαλάσσιων τεκτονικών πλακών της γης από τον οποίο η Μεσόγειος και το Αιγαίο βρίθουν. Αυτό όμως που έχει σημασία είτε υπάρχουν αυτά τα σπάνια μεταλλεύματα είτε όχι αλλά υπάρχει μόνο το πετρέλαιο, επί του οι ενδείξεις συγκλείνουν πως πρέπει να υπάρχει, είναι ότι ο τόπος αυτός, από την Προποντίδα ως σχεδόν την Αίγυπτο προκύπτει για πολλούς ως ένας δεύτερος κήπος της Εδέμ. Αυτοί που το κατάλαβαν πρώτοι υπήρξαν οι Ισραηλίτες, εκείνοι που δεν το κατάλαβαν ακόμη είναι οι Έλληνες, αλλά τι να καταλάβουν; Ο Ύπνος και ο Έρωτας υπήρξαν εδώ αδέλφια, δίδυμα - ετερόζυγα παιδιά θανάτου, που όταν ο ένας ήταν στο κρεσέντο του έκανε πιανίσιμο ο άλλος. Πάντως, εάν το υποτιθέμενο πετρέλαιο πραγματικά υπάρχει έστω και στις μισές φημολογούμενες ποσότητες, ο τόπος αυτός θα προκύψει για πολλούς ως ένας δεύτερος κήπος της Εδέμ. Και είναι πιθανό, γιατί η πορεία από τον παράδεισο δεν τελείωσε, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος βρίσκεται εκεί κοντά του. Ο β΄ κήπος της Εδέμ προκύπτει για τους κολασμένους: O τόπος της Μεσόγειου - Αιγαίου θεωρείτο από τους κατοίκους της επιβιωτικά ακραίος, εξ αυτού του λόγου γεννήθηκε η τραγωδία (η οποία επαναλαμβανόμενη καταλήγει σε κωμωδία – σατυρικό δράμα). Και η δημοκρατία ακόμη που γεννήθηκε εδώ, μια τραγωδία ήταν. Όσο για τη φιλοσοφία ο Πλάτων δικαίως την ονόμασε «σπουδή θανάτου». Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, μόλις ο Έλληνας άρχισε να νοιώθει άνθρωπος πλακώσανε τα χρέη. Ποιος κήπος της Εδέμ, κόλαση εδώ προκύπτει, ως κήπος της Εδέμ ο τόπος ετούτος πρέπει να λογίζεται μονάχα για τους κολασμένους.           Το κοίτασμα «Λεβιάθαν»: Το Ισραήλ που βρίσκεται σε κατάσταση εμπάργκο ενέργειας λόγω του φραγμού των πολλών εχθρών γειτόνων του (διέξοδο για να φέρει πετρέλαιο έχει μόνο από τη θάλασσα), πανηγύρισε όταν ανακάλυψε τα κοιτάσματα Mari,Dalit καιTamarστα ύδατά του. Μετά από ένα χρόνο οι Ισραηλίτες έκαναν γιορτή όταν βρήκαν λίγο πιο απόμακρα, στο ενδιάμεσο «οικόπεδο 12» της ΑΟΖ με την Κύπρο, ένα κοίτασμα «φάλαινα» που είπαν Λεβιάθαν, το γνωστό κήτος - ψάρι που έφαγε τον Ιωνά, τον θεωρούμενο κατ’ αυτούς πρόγονο των Ιώνων, τον οποίο και ξέρασε μη μπορώντας να τον χωνέψει. Το κοίτασμα αυτό, για το οποίο οι ενδείξεις συγκλείνουν πως είναι αβυσσώδες, δίνει στο Ισραήλ τη δυνατότητα όχι μόνο της ενεργειακής του αυτάρκειας αλλά και να μεταβληθεί σε ένα σημαντικό ενεργειακό εξαγωγέα (βλ.Leviathan gas field ). Το όνομα «Λεβιάθαν» η χώρα αυτή το διάλεξε όχι μόνο λόγω του μεγέθους του κοιτάσματος αλλά και διότι μέσα από μια βαθύτερη φιλοσοφική σκοπιά συνδέεται με την εδραίωση της θρησκευτικο-κοσμικής εξουσίας (βλ. Λεβιάθαν κατά Hobbes). Από την ανακάλυψή του κήτους αυτού αρχίζει να διαμορφώνεται μια τυρβώδης περίοδος στην περιοχή που πολλοί πιστεύουν ότι όταν το θεριό βγει στην επιφάνεια θα οδηγήσει μάλλον σε καταστροφή (βλ. Leviathan Gas Field Could Bring Catastrophe or ...).             Τα κεφάλια θηρίου: Κάποιοι θεωρούν ότι το Λεβιάθαν είναι μια κεφαλή ενέργειας το σώμα της οποίας βρίσκεται να κείται από τη Λεβαντινή (Ανατολική) λεκάνη (Συρία - Λίβανος - Ισραήλ - Κύπρος) ως την Απούλια λεκάνη (Νότιο Ιταλική - Σικελική) με επέκταση και στο Ιωνικό ρήγμα, έχοντας επίκεντρο τη λεκάνη του Ηροδότου (Κύπρος - Κρήτη - Αίγυπτος - Ισραήλ). Η λεκάνη του Ηρόδοτου είναι ίσως η πιο μυστηριώδης, διότι περιλαμβάνει τα χάσματα των τριών τεκτονικών πλακών, της Ασίας, Ευρώπης και Αφρικής (βλ.άρθρα για Herodotus Basin area και ">Φυσικό Αέριο μεταξύΚρήτης-Κύπρου-Αιγύπτου). Εκτός από το Λεβιαθανικό κεφάλι, οι ενδείξεις είναι πως υπάρχουν και άλλα: ένα στη μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου περιοχή, ένα κοντά στην Αίγυπτο, ένα λίγο νότια της Κρήτης, ένα δυτικά της Πελοποννήσου, ένα προς το Ιόνιο - Απούλια λεκάνη, ενώ της Θάσου είναι ίσως το βόρειο Αιγαιακό - Θρακικό κεφάλι βγάζοντας την υγρή σε πετρέλαιο ανάσα του κοντά στην ύφαλο - ξέρα «λαδόξερα» . Γενικώς, προκύπτουν κεφάλια του θηρίου πολλά, ίσως και επτά, με ρουθουνισμούς δύσκολο να προσδιοριστούνε. Το κήτος - κοίτασμα αυτό, όταν βγει στην επιφάνεια, λογικά με το ένα πόδι πρέπει να πατήσει στην Κύπρο και με το άλλο στην Κρήτη για να γίνει επεξεργασία των αερίων σε στεριανά τέρμιναλς και το γκάζι να κατευθυνθεί προς τη διψασμένη Ευρώπη. Υπάρχει η εκδοχή να πάει και στη Μέση Ανατολή, αλλά θα είναι ανταγωνιστής του Bluestream 2, αλλά δεν συμφέρει την ΕΕ να ανοίξει ένα τέτοιο θέμα.. Ο «άρχων της καβάλας»: Στην περίπτωση των ενεργειακών πηγών όποιος εδραιώνεται πρώτος αποκομίζει τα περισσότερα οφέλη. Και φυσικά η περίπτωση να καβαλήσει το θηρίο πρώτος Έλληνας δεν υφίσταται, αυτό θα το κάνει όταν το θηρίο θα έχει ξεψυχήσει και «αν». Ο Έλληνας είναι καλός στην κριτική, σκεπτόμενος απίθανα λογικά πράγματα, όπως, «μήπως ο θεός που παρουσιαζόταν τα πρώτα χρόνια στον Αδάμ ήταν ο διάβολος, διότι ο Θεός τους έδιωξε από τον Παράδεισο και τους δυο…». Αυτός που προκύπτει ως πρώτος που το καβάλησε είναι εκείνος που το ανακάλυψε, ένας αυτοδημιούργητος Ισραηλινός επιχειρηματίας, oYitzhak Tshuva,της Delek , θεωρούμενος ως ο 382ος πλουσιότερος άνθρωπος στη γη. Ο Ισραηλινός Ισαάκ Τσούβα ως και ολίγον Τεξανός αποδικνύεται «ο άρχων της καβάλας», ενταγμένος στο θεοκρατικό πιστεύω της πατρίδας του και εξελισσόμενος ως ένας από τους μεγάλους πετρελαιάδες. Το Ισραήλ το οποίο έψαχνε μανιωδώς για πετρέλαιο στο χώρο του από την αρχή της πρόσφατης εγκατάστασής του, και μέσα στα ασβεστολιθικά πετρώματα ακόμα (με ό,τι συνεπαγόταν για τη μόλυνση του υδροφόρου του ορίζοντα), έχει μεγάλη πείρα στην ανακάλυψη των πετρελαικών κοιτασμάτων και μεγάλα οικονομο-πολιτικά funds να το υποστηρίζουν. «Ο Μωυσής δεν θα μας έφερνε εδώ χωρίς να υπάρχει ο συγκεκριμένος λόγος», λένε συχνά οι Ισραηλίτες, και πολλοί μάλιστα το πιστεύουν σοβαρά. 3. ΑΙΓΑΙΟ Casus Beli: Μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας υπάρχει εκ μέρους της Τουρκίας μια απαράδεκτη για τα πολιτισμένα κράτη αναγγελία casus belli (αφορμή πολέμου) εάν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέραν από τα 6 μίλια, που έχει το δικαίωμα να το πράξει. Η κατάσταση αυτή, όπως έχει αποδειχθεί από τη στάση της Τουρκίας, μεταφέρεται και στην ΑΟΖ. Κάποιοι από την Ελλάδα που υποστηρίζουν την ανάγκη μονομερούς εφαρμογής της ΑΟΖ στο Αιγαίο, πρέπει να λάβουν υπόψη τους εάν η χώρα έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει σε μια πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία, ειδικά τώρα, κι εν πάσει περιπτώσει, εάν έστω σε μια ακραία και μη πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία, θα βρει την υποστήριξη και το δίκαιο που περιμένει. Η Ελλάδα κατέχει μια θέση υπεροχής, να έχει στο μεγαλύτερο μέρος δίκαιο και να ανήκει σε ένα συνασπισμό στον οποίο η Τουρκία δίνει εξετάσεις με εκείνη να την υποστηρίζει στον Ευρωπαϊκό προσδιορισμό της, έχοντας εκ μέρους της ένα ενεργό casus beli. Από τη μεριά ενός ουδέτερου παρατηρητή η συμπεριφορά αυτή της Ελλάδος φαίνεται τρελή ή μεγαλοφυής στο βρόντο. Ίσως θα ήταν προτιμότερο η Ελλάδα να προωθήσει τις θέσεις της μέσα από τον Ευρωπαϊκό συνασπισμό, σοβαρεύοντας τη στάση της. Λαός χωρίς αξιοπρέπεια θα γυρεύει πάντοτε προστάτες αλλά και με αξιοπρέπεια αν δεν γίνει δυνατός θα μετράει τις πληγές του. Προτιμότερη ίσως είναι η πονηρή λύση, χορεύοντας σαν τον Οδυσσέα μπροστά στον Κύκλωπα, πατώντας του σταφύλια. Ας μην επεκταθούμε όμως, για να δούμε ώστε να έχουμε μια σφαιρική επίγνωση και τη θέση της Τουρκίας.   Η Τουρκία νοιώθει σε κορσέ με ένα παλούκι στη κοιλιά της: Η ραγδαία αυξάνουσα πληθυσμιακά και προσφάτως και στα οικονομικά, Τουρκία, μοιάζει με κάποιον που χοντραίνει επικίνδυνα έχοντας το στομάχι του σφιγμένο σε κορσέ και την κοιλιά του η οποία εξέρχεται ραγδαία κάτω από τον κορσέ, να συναντάει ένα παλούκι. Ο κορσές για την Τουρκία λέγεται Δωδεκάνησα και το παλούκι Καστελόριζο (Μεγίστη), με δυο παρασχίδες, τις νησίδες Ρω και Στρογγύλη. Η υφαλοκρηπίδα των Δωδεκανήσων και ειδικά η ΑΟΖ του Καστελόριζου αποκόπτει κάθε βλέψη της Τουρκίας επί του ΝΑ Αιγαίου - Ανατ. Μεσογείου, αποτελώντας φραγμό στις βλέψεις της επί του πετρελαϊκού ορίζοντα του Λεβιάθαν, περιορίζοντάς την σε στενά όρια των υδάτων ενός κολυμβητή ή έστω του ψαρά επί μιας βάρκας. Είναι γεγονός ότι η Τουρκία εδώ βρίσκεται πολύ στριμωγμένη αλλά κάπου αλλού όπως στη Μαύρη θάλασσα είναι πολύ εκτεταμένη. Γενικώς ο Θεός, είτε λέγεται Αλλάχ είτε Γιαχβέ είτε και Δίας ακόμη, κρατάει ισορροπίες, οι άνθρωποι δεν τις κρατούν. Για αυτό η Τουρκία θα πρέπει να νερώσει το κρασί της, να μαζέψει την κοιλιά της και ν’ αφήσει τα Οθωμανικά τερτίπια, η κατάσταση αυτή πέρασε όπως και για την Ελλάδα πέρασε αυτή που λέγεται Βυζάντιο. Η Τουρκία δεν έχει κοινά σύνορα με την Αίγυπτο, αυτό θα πρέπει να το καταλάβει, διότι την αποκόπτει η ΑΟΖ Καστελόριζου - Κύπρου - Κρήτης. Για την ΑΟΖ της Τουρκίας με ή χωρίς το Καστελόριζο, βλ. ceb1cebfceb62.jpg και image27.jpg αντίστοιχα. Το Καστελόριζο για την Τουρκία είναι το κόκκινο πανί, κατά όπως λέει τ’ όνομά του «Καστέλι Ρόσο» (κόκκινο) της Χριστιανοσύνης, ενώ για την Ελλάδα αποτελεί το ακραίο φρούριο πάνω στο οποίο είναι δεμένη μια κόκκινη κλωστή, όριο αξιοπρέπειας ελαχίστης και Μεγίστης. Κύπρος, χώρα που αρπάζει ευκαιρίες: Παρότι μικρή και τεμαχισμένη η Κύπρος, δείχνει να ξέρει να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες. Χώρα με έντονο επιχειρηματικό ταπεραμέντο εισήχθη στην ΕΕ απο την υποστήριξη της Γερμανίας, επομένως προέκυψε από το Ευρωπαϊκό συμφέρον. Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό, η είσοδός της Κύπρου στην ΕΕ δεν ήταν τόσο μεγάλος θρίαμβος της Ελληνικής διπλωματίας όπως παρουσιάστηκε (οπωσδήποτε όμως ήταν επιτυχία), αλλά το φυσιολογικό αποτέλεσμα της πολιτικής - πολιτιστικής συμπεριφοράς της Κύπρου. Την Κύπρο η ΕΕ ίσως να την επιθυμεί περισσότερο από την απρόβλεπτη Ελλάδα ως σοβαρό συνεπενδυτή στο γεωπολιτικό παιχνίδι, έχοντας η Κύπρος κουλτούρα σαφώς Ευρωπαϊκή, μέχρι και στο κομμουνιστικό κόμμα της ακόμη. Επιπλέον, τυγχάνει της συμπάθειας της Ρωσίας και μετά από την επανατοποθέτηση των αξιών της. Ό,τι η Κύπρος έχασε από την εισβολή των Τούρκων στο νησί η Αφροδίτη της το δίνει με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι ότι συστήνοντας ΑΟΖ με το Λίβανο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, προχώρησε τάχιστα το θέμα του Λεβιάθαν και αυτό αναγνωρίστηκε από το Ισραήλ εντάσσοντάς την ως σχεδόν ισότιμο εταίρο μαζί του, φέρνοντας την Τουρκία προ δυσαρέστου εκπλήξεως, και την Ελλάδα προ απροσδόκητου τετελεσμένου. Η Κύπρος άδραξε μοναδικά την ευκαιρία από την ψύχρανση των Ισραηλινο - Τουρκικών σχέσεων για να εκμεταλλευτεί τα γεγονότα, ωθώντας παράλληλα την Ελλάδα στο γεωπολιτικό παιχνίδι. Ποιος είπε ότι η Ελλάδα κινεί τα νήματα στην Κύπρο; Η Αφροδίτη τα κινεί, η από το στρείδι βγαλμένη Αφροδίτη. Η Ελληνο - Ισραηλινή συνεργασία:H προσέγγιση του Ισραήλ προς την Ελλάδα ξεκίνησε σαφώς από το Ισραηλινό συμφέρον με τη σύμφωνη γνώμη της Αμερικής όπως και προφανώς της Αγγέλας Μέρκελ. Η εποχή της διάστασης των σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ πρέπει να θεωρήθηκε σημείο μιας ευρύτερης αντιπαράθεσης στην περιοχή σε σημείο που δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο ότι ο Ομπάμα και κατόπιν ο Παπανδρέου προσκύνησαν στο Ισραήλ φορώντας το Ιουδαικό κιπάχ. Ούτε η επίσκεψη του Πάπα και της Μέρκελ στην Κύπρο που στράφηκαν κατά της Τουρκίας στερούνται σημασίας. Το Ισραήλ προσδοκώντας μια ευρύτερη σχέση σε αυτό που μπορεί να καλεστεί «τρίγωνο του διαβόλου» (παράλια Ισραήλ - Κύπρου - Κρήτης, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται το κήτος Λεβιάθαν), δεν είχε καλύτερη επιλογή από την προσέγγιση της Κύπρου και της Ελλάδας. Το γιατί το Ισραήλ προτιμά την Ελλάδα από τη μουσουλμανική Τουρκία για να κλείσει το Βόρειο τόξο του Λεβιάθαν, γίνεται από πολλούς λόγους αντιληπτό, και από τεχνικούς και από βολικό - πολιτικούς και από γεωπολιτικούς, ακόμη. Εκ μέρους της Ελλάδος, η βοήθεια που μπορεί να της προσφέρει το Ισραήλ δεν στερείται σημασίας, καθότι οι Εβραίοι είναι τραπεζίτες, με ότι αυτό συνεπάγεται για την κατάστασή της. Εξ άλλου, Πάπας, Ομπάμα, Παπανδρέου και η εκάστοτε αρχή του Ισραήλ χαρακτηρίζονται από ένα κοινό σημείο: πιστεύουν αμφότεροι σε μια globalδιακυβέρνηση. Το θέμα είναι στο ποιος θα κάνει τη γάτα και ποιος θα είναι το ποντίκι. Νιγηρία, ένα παράδειγμα που μοιάζει της Ελλάδος: Όταν ανακαλύφτηκαν τα πετρέλαια στο Δέλτα του Νίγηρα, η χώρα αυτή παρήγαγε κάτι. Είχε μια υποτυπώδη γεωργο-κτηνοτροφία, μια μικρή βιοτεχνία αλλά και σπάνια μεταλλεύματα που της τα έπαιρναν Ολλανδοί και Άγγλοι. Με τις πρώτες ενδείξεις του πετρελαίου άρχισε να εμφανίζεται η «Κατάρα των πόρων» (βλ.Resource curse) που συνοψίζεται στο «ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με τα παλιά όταν προκύπτουν άκοπες προοπτικές πετροδολαρίων». Σύντομα μαζεύτηκαν κοντά στην Αγγλο-Ολανδική Shell που ήταν αρχηγός στο παιχνίδι, όλες οι πετρελαϊκές «αδελφές» της εποχής που μια εξ αυτών ήταν και η ΙταλικήAGIP, που ξεπετάχτηκε μετά το θάνατο του «αντι-αδελφικού» Ματέι. Μαζί εγκαταστάθηκαν και οι συνοδές τράπεζες που άρχισαν να δίνουν δάνεια στην άρχουσα τάξη τν φυλάρχων προωθώντας την κατανάλωση. Οι εισαγωγές της Νιγηρίας αυξήθηκαν, η χώρα άρχισε να χρεώνεται και παράλληλα να εντείνεται ο ανταγωνισμός των τοπικών ηγεμόνων, ακόμα και σε γούνες - σύμβολο της ευμάρειάς τους. Η διαφθορά στη χώρα ανέβηκε στα ύψη. Με τις πρώτες εξορύξεις χιλιάδες τόνοι πετρελαίου χύθηκαν στα ποτάμια και τη θάλασσα, εκ των οποίων το 28% ήταν κραυγαλέα δολιοφθορά (κόψιμο των αγωγών με πριόνι, κ.λπ.). Οι Νιγηριανοί άρχισαν να αγοράζουν Δυτικά προϊόντα και όπλα και οι φτωχοί να πίνουν αντί για νερό την cocacola. Toδημόσιο χρέος διογκώθηκε και η χώρα άρχισε να μη μπορεί να πληρώσει τα χρέη της. Ενέσκηψε, ως είναι επόμενο, εκεί το ΔΝΤ. Το 2005 το κλαμπ των Παρισίων (βλ.Paris Club) στο οποίο μετέχουν όλες οι μεγάλες Δυτικές βιομηχανικές και πετρελαϊκές χώρες (δηλαδή οι πιστωτές της Νιγηρίας) αποφάσισαν να της χαρίσουν το 60% του χρέους της (haircut) έναντι μιας επιμέρους πληρωμής, πράγμα που η χώρα αυτή έκανε απομυζώντας το λαό. Το 2007 το κλαμπ των Παρισίων σε νέα σύσκεψη απεφάσισε να της «ξαναχαρίσει» άλλο ένα 34% του χρέους έναντι μιας νέας αποπληρωμής, πράγμα που Νιγηρία πάλι έκανε ξεζουμίζοντας πλέον το λαό. Σήμερα το ΔΝΤ, για το υπάρχον ποσοστό του χρέους της χώρας βρίσκεται ακόμα εκεί, καθορίζοντας τη δημοσιονομική πολιτική της Νιγηρίας την οποία κατά βάση κυβερνά. Και κυβερνώ δεν σημαίνει μόνο άρχω - διοικώ αλλά και ότι καθορίζω πρότυπα και χρηματιστηριακές αξίες. Διαφθορείς και διεφθαρμένοι: Εξετάζοντας το παράδειγμα της Νιγηρίας προκύπτει πως όντως οι κυβερνήσεις της υπήρξαν διεφθαρμένες, κανένας όμως δε μίλησε για διαφθορείς. Παρότι η χώρα αυτή των 150 εκατομ. κατοίκων είναι ένας πετρελαϊκός γίγαντας (8η στην παγκόσμια παραγωγή του πετρελαίου), το 70% του λαού ζει με 1 δολάρια την ημέρα. Ο Νιγηριανός νομπελίστας Wole Soyinka,ο οποίος αντιστάθηκε στη διαφθορά της εξουσίας, κατέληξε στη φυλακή και μετά στην εξορία, στην Αμερική. Αλλά για ποια ηγεσία και για ποια αντιπολίτευση πρέπει να μιλάμε όταν οι κυβερνώντες και οι αντιτιθέμενοι, σπουδάζουν, εντάσσονται ή προστατεύονται από τον καπιταλισμό; Κι εδώ πρέπει να διαχωρίσουμε τον καπιταλισμό (κεφαλαιοποίηση) που είναι τρόπος ζωής από το όποιο πολιτικό σύστημα που είναι η διαχείρισή του, όπως για παράδειγμα η δημοκρατία και η ολιγαρχία που μπορεί να ιδωθούν ως μια μορφή νομής καπιταλιστικών αγαθών. Και επιπρόσθετα να εξηγήσουμε πως ο καπιταλισμός ο οποίος πηγάζει από το βυζί της μάνας και την πρώτη καλύβα του ενήλικου μετά, ως πολίτευμα δεν είναι λάθος ούτε έχει αντίθετο (δεν υπάρχει αντικαπιταλισμός αλλά λιγότερο ή περισσότερος ή διαφορετικός καπιταλισμός) αλλά γίνεται απορριπτέος όταν στηρίζεται στην απληστία και την έλλειψη καλλιέργειας των χορτασμένων οι οποίοι προωθώντας το όπιο της κατανάλωσης στους ιθαγενείς γίνονται οι εκμεταλλευτές του. Η ανταλλαγή χαντρών για να παίρνει κάποιος τους πόρους των άλλων μετακυλίεται σε μια φάση δευτερογενή που λέγεται παροχή ποτού και όπλων, και κατόπιν σε μια φάση τριτογενή που λέγεται δάνεια κι εξάρτιση. Κάποτε οι άπληστοι που γίνονται οι διαφθορείς πρέπει να στηλιτεύονται και όχι μόνο οι διεφθαρμένοι, οι οποίοι στο κάτω - κάτω και αγαθοί είναι και βλέπουν τον τεχνικό πολιτισμό σαν κάτι μαγικό, όπιο και ναρκωτικό για την άρση της ταλαιπωρίας τους. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον καπιταλισμό δεν είναι προσχεδιασμένα αλλά παράγονται ασυνείδητα από το σύστημα, το οποίο ο άνθρωπος νομίζει ότι κυβερνά ενώ στην πραγματικότητα από αυτό άγεται και κυβερνιέται. Η Ελλάδα θα συρθεί ξυπόλητη στο συμβολαιογραφείο: Η Ελλάδα που είναι αμφίβολο για πολλούς κατά πόσο ανήκει στην Ευρώπη (όπως και γι’ αυτήν είναι αμφίβολο κατά πόσο η Ευρώπη ανήκει στον εαυτό της) από την νοοτροπία και τα λάθη της έχει πιθανότητες να συρθεί ξυπόλυτη στο Δυτικό συμβολαιογραφείο, ανταλλάσοντας τους πόρους της με εξόφληση χρεών. Από πλευράς πολιτικής αποδείχτηκε μη συνεργάσιμη με την Ευρωπαϊκή κουλτούρα, από την εποχή του Γιουγκοσλαβικού ως το Σκοπιανό και τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, όπου σε μια κρίσιμη στιγμή αναζήτησης ενεργειακών πόρων της ΕΕ και καθόδου της Γερμανίας στα Βαλκάνια, κατέβαζε στη Μεσόγειο τους Ρώσους. Επιπλέον, έχοντας ξεκοκαλίσει τα λεφτά για την αναπτυξιακή της πολιτική, έμεινε ριζωμένη βαθιά στο Νότο. Ως εκ τούτου, και καθόσον η Ευρώπη δεν είναι Αγία οικογένεια, η Ελλάδα θα αντιμετωπιστεί απο τη Γερμανική «μαμά», σκληρά. Μέχρι να μεταβληθεί σε πρότυπο συμπεριφοράς, θα στραγγιστεί, θα συρθεί χωρίς υποδήματα στον υποθηκοφύλακα, δίνοντας εμπράγματες εγγυήσεις για να παίρνει δάνεια, αφού παραδώσει πρώτα τις τράπεζες, την αιχμή του δόρατος της οικονομίας της. Τελικά ή εντάσσεσαι σε ένα σύστημα και το υπηρετείς πιστά ακόμα και σε φάσεις δύσκολες ή μη το επιλέγεις ή αν στη διαδρομή δεν συμφωνείς, παράτα το και φύγε. Αλλιώς αν το εκμεταλλευτείς θα σε εκμεταλλευτεί και στο τέλος θα γίνεις το θύμα από τους αραχνοειδείς εταίρους που υφαίνουν τον ιστό του. Η πολιτική ενός συστήματος έχει το χαρακτηριστικό ότι πίσω από τα χαμόγελα κρύβεται ο Δαρβίνος.                          ΜΕΡΟΣ Δ΄ - Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ 1. Η ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ Διείσδυση μέσω των δικτύων: Το κάθε κράτος που έχει αγωγούς οφείλει να τους προστατεύει. Στην περίπτωση του Ρωσικού αγωγού Nord Stream– που θα εφοδιάζει τη Γερμανία, οι Ρώσοι θα τον προστατεύουν με το στόλο της Βαλτικής, πράγμα που κάνει τις χώρες από τις οποίες περνά ανάμεσα (Φιλανδία, Εσθονία, Σουηδία) να έχουν εκφράσει σοβαρές ανησυχίες για την ασφάλειά τους. Παραπλήσιες ανησυχίες έχει εκφράσει και η Γερμανία στην οποία ο αγωγός περνά επίγεια (κοντά σε μια στρατιωτική περιοχή), για το ενδεχόμενο κατασκοπίας μέσω οπτικών ινών. Για περισσότερα σχετικά με τις ανησυχίες διαφόρων χωρών όσον αφορά τη στρατιωτική ασφάλειά τους απο τους αγωγούς, βλ. Security and military aspects. Στην περίπτωση των φιλόδοξων Τουρκικών αγωγών, η προστασία τους θα ανήκει κατά κύριο λόγο στην Τουρκία. Ο Καυκάσιοι παροχείς που είναι το Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, κ.λπ. διατηρούν βέβαια τα βασικά δικαιώματα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση της ματαπράτισσας Τουρκίας τα δικαιώματα αυτά πρέπει να τις τα έχουν μεταβιβάσει. Γενικά το όλο σύστημα των αγωγών βρίσκεται μπλεγμένο μοιάζοντας με αυτό της υδροδότησης, όπου η βασική εταιρία παροχήςδιατηρεί τα δικαιώματα μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας αλλά όταν μετέχει και στο κατασκευαστικό δίκτυο αυτής, αποκτάει δικαιώματα και εντός της. Γενικώς, οι αγωγοί θεωρούνται «πολιορκητικός κριός» για την ασφάλεια μιας χώρας και οι επίσημες δηλώσεις των υπευθύνων της πετρελαϊκής πολιτικής της Τουρκίας κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο ανησυχητικά καθόσον μιλούν καθαρά ότι δεν αποσκοπούν τόσο σε οικονομικά οφέλη (βλ. δηλώσεις του εθνικιστή συμβούλου της πετρελαϊκής πολιτικής του Νταβούτογλου Sedat Laçiner στο άρθρο Turkey's Pipeline Politics). Το ευαίσθητο σημείο της Τουρκικής πολιτικής είναι ότι τους ξεφεύγουν λόγια. Ο Οθωμανός πετροΑτίλας: Η Τουρκία με το ομολογουμένως άκρως φιλόδοξο πρόγραμμα των αγωγών της δημιουργεί ένα πετροΑττίλα. Παντρεύει στο χώρο της δυο Ρωσικούς αγωγούς (Blue Stream και South Stream), δυο Καυκάσιους (South Caucasus Pipelineκαι Baku–Tbilisi–Ceyhan pipeline), έναν Ιρανικό (Iran-Turkey pipeline) και έναν Ιρακινό (Kirkuk–Ceyhan Oil Pipeline ) για την τροφοδοσία της Ευρώπης (Nabucco pipeline). Επιπλέον, κάνει κλάδο για Ελλάδα και Ιταλία (TURKEY-GREECE-ITALY GAS PIPELINE) και σχεδιάζει να φέρει έναν αγωγό εξ Αιγύπτου για τη Βουλγαρία (Egypt-Bulgaria pipeline ). Επίσης, κάνοντας ένα κοινό αγωγό με τη Ρωσία σκοπεύει να επεκταθεί στη Μέση Ανατολή φθάνοντας μέχρι την Ινδία (Blue Stream 2‎). Ο Νταβούτογλου έχει ήδη ξεκαθαρίσει με το γνωστό βιβλίο του το όραμα της Χρυσής Ορδήςκαι μιλάει καθαρά για το δίκιο του ισχυρότερου, σε σημείο που οι Αμερικάνοι εύλογα ανησυχούν (βλ. Αποκαλύψεις WikiLeaks για Davutoglu: “Είναι άκρωςεπικίνδυνος ..). Ο καβαλιέρε χαρεμάρχης: Οι ίδιες ανησυχίες για τη στάση της Τουρκίας - και ακόμη περισσότερες, θα έπρεπε να έχουν δημιουργηθεί και στην Ελλάδα. Ο αγωγός γκαζιού Τουρκίας - Ελλάδας - Ιταλίας (TGI) ο οποίος θα είναι Τουρκικός μέχρι την Κομοτηνή, θα δημιουργήσει αυξημένη την παρουσία της Τουρκίας στην ευαίσθητη αυτή περιοχή και περιπτώσεις δυναμικών ενεργειών εκ μέρους της λόγω δολιοφθοράς ή προβοκάτσιας του αγωγού, δεν πρέπει να αποκλείονται. Ο υπόλοιπος που θα διατρέχει τη Βόρειο Ελλάδα θα είναι Ελληνο-Ιταλικής συνεργασίας, μια συνεργασία όμως κατά την οποία η Ιταλία από την αρχή έδειξε διάθεση εξαγοράς της μικρότερης Ελληνικής συμμετοχής έχοντας κανονίσει από πριν να την πουλήσει στην Τουρκία. (βλ.ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΤΑΛΩΝ/ΤΟΥΡΚΩΝ.). Ο Ιταλός πρωθυπουργός το μόνο που καταλαβαίνει φαίνεται είναι μπίζνες και προστασία απόρων κορασίδων, πουλώντας την κοιμωμένη Ελλάδα στο Οθωμανικό χαρέμι. Πιο φιλότουρκος Ευρωπαίος πολιτικός από τον Μπερλουσκόνι δεν γίνεται. Δέχθηκε αδιαμαρτύρητα να υπάρχει στην Αυλώνα βάση του Τουρκικού στόλου και κατέληξε σε ναυάγιο την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα ζητώντας κριτήρια πληθυσμιακά. Επίσης, μετέχει έντονα στο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Τουρκίας ειδικά του νέο ετοιμαζόμενου δορυφόρου της, κατασκοπευτικού και στοχοποίησης. Οι Ιταλοί, συμπαθής και συγγενής με τους Έλληνες λαός, στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους παρασυρόντουσαν από ανάξιους ηγέτες. Το Ισραήλ στο γεωπολιτικό ενεργειακό παιχνίδι: Όσο η Τουρκία ήταν αδύναμη, το Ισραήλ είχε στη χώρα αυτή το επάνω χέρι. Από την άνοδο του Ερντογάν, οι Εβραϊκές εταιρίες άρχισαν να τίθενται στο περιθώριο από τις ντόπιες και τις εθνικές.Λόγω της τροπής που πήραν οι Εβραιο -Τουρκικές σχέσεις, το συμφέρον του Ισραήλ στράφηκε προς την Κύπρο και Ελλάδα. Η Τουρκία μεταβαλλόμενη σε ένα μουσουλμάνο ηγήτορα με ισλαμικά οράματα, και ως απλός ενεργειακός μεταπράτης, ακόμα, πριν μπει στο ενεργειακό παιχνίδι, άρχισε να εκβιάζει. Ο εκβιασμός, συμπαρέσυρε κατά τα φαινόμενα (αλλά όχι στον αυτό βαθμό) τον πάντα πονηρά σκεπτόμενο, Πούτιν. Δηλώσεις Ερντογάν και Πούτιν περί αποκλεισμού του Ισραήλ από το νέο-σχεδιαζόμενο ενεργειακό τους δίκτυο της Μέσης Ανατολής, το BlueStream 2, μιλούν στο Ισραήλ για ένα νέο απαρχάιντ (βλ. Erdogan, Putin: Israel won't get our gas). Η στάση της Τουρκίας και η σύμπραξή της με τη Ρωσία στην ενεργειακή πολιτική πρέπει να ήταν ένας σημαντικός λόγος που ώθησε το Ισραήλ να βγάλει μια ώρα νωρίτερα στην επιφάνεια το κοίτασμα του Λεβιάθαν. Προς αποδιοργάνωση της Μεσόγειας λεκάνης: Από μια ματιά στον ενεργειακό χάρτη προκύπτει πως σπανίζει πετρελαιαγωγός χωρίς κρατίδιο και πετρελαιοπηγή άνευ κράτους «μπανανίας». Και οι εξαιρέσεις ακόμη του Ιράν και της Βενεζουέλας επιβεβαιώνουν τον κανόνα, καθώς βρίσκονται στο στόχαστρο της διαχειρίστριας των ενεργειακών αποθεμάτων, Αμερικής. Οι εξεγέρσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Λίβανο, Συρία, σε σχέση με τις δυσοίωνες οικονομικές προοπτικές της Δύσης, παραπέμπουν σε μια αλλαγή της συμπεριφοράς της Δύσης, πιο επιθετική, στο ενεργειακό. Ο σχεδιασμός προκύπτει απο τον Αγγλο-Σαξωνικό άξονα και το Ισραηλινό στοιχείο να συμπαρίσταται, ενώ η Γερμανία που προσπαθεί να παίζει το ρόλο της ηγέτριας δύναμης στον Ευρωπαϊκό χώρο, δίνει εξετάσεις. Από τους κατάλληλα εξοπλισμένους εξεγερθέντες Άραβες προκύπτει πως δεν αποκλείεται η Αμερική (και η Δύση γενικότερα) να χρησιμοποιεί κάποιους κλάδους της Φατάχ ή Χεζμπολάχ ή και της Αλ Κάιντα ακόμα για την αλλαγή του γεωπολιτικού σκηνικού στη Μεσόγειο λεκάνη. Η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στη νέα Εδέμ βρίσκεται εν εξελίξει. Πρώτη χώρα απομόνωσης, κυριολεκτικά στο «καναβάτσο», λόγω της φιλορωσικής πολιτικής της Δεξιάς παράταξής της, δεν αποκλείεται να υπήρξε η Ελλάδα. Η Δύση βρίσκεται σε κατάσταση ανέχειας πόρων και οικονομικού κίτρινου συναγερμού΄ βάσει αυτού δεν μπορεί να ανέχεται διασπαστικές κινήσεις και μπερδεμένες καταστάσεις. 2. ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΛΕΒΙΑΘΑΝ Δηλώσεις Ισραήλ για την προστασία του κοιτάσματος: Το πρόβλημα της ασφάλειας του Λεβιάθαν απο το Ισραήλ έγκειται κυρίως στις διαφορές του που έχει με το Λίβανο, καθόσον ένα μέρος του κοιτάσματος βρίσκεται σε διφορούμενα νερά Ισραήλ - Λιβάνου (χωρίς να παραβλέπεται βέβαια και ο πυρηνικός του φόβος από το Ιράν). Οι Λιβανέζοι αντέδρασαν στις έρευνες υποστηρίζοντας ότι εμπίπτουν στη δικαιοδοσία τους και δεν θα τις επιτρέψουν. Ακολούθησε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στο Λίβανο. Η Χεϊζμπολάχ στη φιλοδυτική στροφή του Λιβάνου αντέδρασε, εκτοξεύοντας στο Ισραήλ απειλές μαζί με τις ρουκέτες της. Το Ισραήλ με τη σειρά του δήλωσε ότι θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσον, ακόμη και βία για να προστατεύσει τα συμφέροντά (βλ."Landau Says Israel Could Use Force to Shield Gas Find").Η Κύπρος που διατηρεί καλές σχέσεις και με τους δυο αντιπαρατιθέμενους, προσπαθεί να παίζει ρόλο πυροσβέστη. Παρά ταύτα, επειδή η κατάσταση στο Λίβανο εμφανίζεται επικίνδυνη κυρίως λόγω της πολιτικής του Σύριου Άσαντ ο οποίος προσπαθεί να ελέγχει το Λίβανο μέσω της Χεϊζμπολάχ, μια από τις πρώτες κινήσεις του Ισραήλ ήταν να πάρει έγκαιρα τα στρατιωτικά μέτρα προστασίας του κοιτάσματος (βλ. MKs on high seas… security layout at gasrig). Οι πυρηνικοί φύλακες: Το Ισραήλ έχοντας προφανώς από παλιά ενδείξεις ότι στη Λεβαντινή λεκάνη υπάρχουν σοβαρά πετρελαϊκά κοιτάσματα και ότι θα αντιμετωπίσει προβλήματα στην εξαγωγή τους, φρόντισε να αναβαθμίσει έγκαιρα το ναυτικό του. Παρήγγειλε το 1996 τρία υποβρύχια από τη Γερμανία που θεωρούνται τα καλύτερα συμβατικά του κόσμου, τροποποιημένα για υποθαλάσσιες επιχειρήσεις με δυνατότητα να φέρουν πυραύλους (όπως Κρουζ - εμβέλειας 1500 χλμ.) στους οποίους μπορεί να τοποθετήσει πυρηνικές κεφαλές (βλ. Dolphin class submarine ). Το δεύτερο υποβρύχιο που παρέλαβε το 2000 το ονόμασε «Λεβιάθαν», πράγμα που παραπέμπει ότι η πρόσφατη ανακάλυψη του κοιτάσματος (το 2010) ήταν απλώς μια επιβεβαίωση. Το επόμενο, ίδιου τύπου υποβρύχιο, το ονόμασε «Αναβίωση», και διερωτάται κάποιος αναβίωση ως προς τι; Προκύπτει μάλλον προς τη δόξα του Ισραήλ και τον τρίτο ναό του Σολομώντα. Το 2006 παρήγγειλε δυο ακόμη του ίδιου τύπου βελτιωμένα επιθετικά υποβρύχια που πρόσφατα έχει παραλάβει (βλ. U212 attack submarine.) ενώ βρίσκεται άλλο ένα ακόμη σε πρόσφατη παραγγελία, ανεβάζοντας τον αριθμό των σχεδόν πυρηνικών σε δυνατότητες δυσκολοεντόπιστων υποβρυχίων, στα 6. Κατά τον τρόπο αυτό το Ισραήλ αποκτά μια αξιόλογη υποθαλάσσια πυρηνική ισχύ, ικανή να ανταποδώσει καταστρεπτικά πλήγματα και όταν ακόμα η χώρα θα έχει πληγεί. Από τα υποβρύχια αυτά υπολογίζεται ότι τουλάχιστον τα δυο θα βρίσκονται στην Ερυθρά, στο μαλακό υπογάστριο του Ιράν, ενώ τα υπόλοιπα προορίζονται προφανώς για φύλακες του Λεβιάθαν. Για τη ναυτική εικόνα του Ισραήλ η οποία εξελίσσεται ανώτερη της αεροπορίας, βλ Israeli Navy. Υπάρχει τελικά πετρέλαιο στη Μεσόγειο, και πόσο; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα αυτό με σιγουριά, ακόμα, παρά μόνο με υποθετικές ενδείξεις. Κατά μια λογική επαγωγή, η Μεσόγειος έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον Περσικό, και «κάτι παραπάνω». Επίσης, καθόσον στο Αιγαιακό τόξο υπάρχει άφθονος λιγνίτης με έγκλειστα παλαιοζωικά οστρακοειδή (όπως προκύπτει από τις εξορύξεις του άνθρακα στο πεδίο της Καρδιάς στην Πτολεμαΐδα), πρέπει να βρίσκεται και ο σχετικός υδρογονάνθρακας κάπου στη θάλασσα. Υπάρχει όμως ένα «αλλά», αυτό το «κάτι παραπάνω» που έχει η Μεσόγειος σε σχέση με τον Περσικό. Είναι τα τεκτονικά ρήγματα. Πώς δούλεψαν αυτά από τα οποία η Μεσόγειος - Αιγαίο είναι γεμάτη, εάν κατήφθηναν το πετρέλαιο στα έγκατα της γης προς το μάγμα της ψυχής της ή το νέρωσαν στις κύστεις του, είναι προς το παρόν άγνωστο. Οι σεισμολογικές έρευνες μπορούν να εντοπίσουν τα κυστικά κοιτάσματα αλλά η περιοχή αυτή της Μεσογείου χαρακτηρίζεται με ασαφή όρια ιδιοκτησίας και μεταξύ των κρατών από εντάσεις. Τα ρήγματα πάντως πρέπει να μας κάνουν επιφυλακτικούς στην ύπαρξη εκμεταλλεύσιμων αποθεμάτων πετρελαίου ή και υπεραισιόδοξους ακόμα. Οι σχετικές λεκάνες που περικλείουν αυτά τα κοιτάσματα πετρελαίου – αερίου είναι: η Λεβαντινή λεκάνη, η λεκάνη του Ηρόδοτου, η λεκάνη της Σύρτης και η Απούλια λεκάνη. Κατά ορισμένους γεωλόγους η Λεβαντινή λεκάνη υπολογίζεται πως πρέπει να έχει περί τα 120 τρις εκατομ, κυβικά πόδια αερίου (το Λεβιάθαν υπολογίζεται σε 16-22), η λεκάνη του Ηρόδοτου θεωρητικά κάπου άλλα τόσα, η λεκάνη της Σύρτης από την οποία αντλεί η Λιβύη αντιπροσωπεύει με σημαντική προσεγγιστική χροιά το 3,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων, ενώ η Απούλια λεκάνη έχει δώσει εκμεταλλεύσιμες ενδείξεις, δημιουργώντας η Ιταλία την AGIP. Άλλες περιοχές, συνδεδεμένες ή μη συνδεδεμένες με αυτές τις λεκάνες, είναι στο Β. Αιγαίο (Θάσος - Λαδόξερα), στο Ιόνιο (Λευκάδα), στη Δ. Πελ/νησο (Κατάκωλο) και στη μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου περιοχή, οι οποίες έχουν δώσει δείγματα από πιθανές εκμεταλλεύσιμες ενδείξεις πετρελαίου και μεθανιούχων αερίων που έχουν εντοπιστεί σε πετρώματα. Κάποιοι Έλληνες επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα αποθέματα υδρογονανθράκων στην Αν. Μεσόγειο - Αιγαίο πρέπει να είναι τρεις φορές μεγαλύτερα από αυτά της Αλάσκας.             Πώς θα συμπεριφερθούν οι Τούρκοι; Κοντά στο τέλος του Σεπτέμβρη πρέπει να αρχίσουν διερευνητικές γεωτρήσεις για τον εντοπισμό πετρελαίου στα βαθύτερα στρώματα του Λεβιάθαν. Η Τουρκία έχει δηλώσει ότι δεν θα τις επιτρέψει λόγω συμμετοχής της Κύπρου. Στις διαμαρτυρίες της στις ΗΠΑ δεν βρήκε την ανταπόκριση που επιζητούσε. Η Αγγλία, όμως, που τηρεί φιλοτουρκική πολιτική δεν αποκλείεται να προωθήσει αναβολή των γεωτρήσεων, πράγμα που μπορεί να τινάξει την κυβέρνηση της Κύπρου στον αέρα. Αν όμως όλα πάνε καλά και το Ισραήλ δεν θελήσει να αλλάξουν οι συμβάσεις με την Κύπρο η οποία έκανε το λάθος και σήκωσε στην Ιερουσαλήμ πάνω από το ύψος της κεφάλι δίνοντας το τέρμιναλ αερίου της Κύπρου σε Κυπριακή εταιρία (βλ. Η έκρηξη στην Κύπρο σχετίζεται με το Λεβιάθαν ...), η Τουρκία θα προσεταιριστεί τις ισλαμικές χώρες. Ο προσεταιρισμός αυτός θα αποσκοπεί σε μια «ιερή» συμμαχία έναντι του Ισραήλ (και έμμεσα κατά της Κύπρου δίνοντας και μάθημα ισχύος έναντι της Ελλάδας) και ο στόλος της θα βρίσκεται οπωσδήποτε στη γεώτρηση είτε για να τη διακόψει είτε στη χειρότερη των περιπτώσεων για αυτήν να παρουσιαστεί ως αντιδρών παρατηρητής. Είναι πιθανό να εκτοξευτούν ρουκέτες από το Λίβανο εναντίον της πλατφόρμας, τις οποίες οι Ισραηλινοί προφανώς θα τις αντιμετωπίσουν με το Σιδερένιο Θόλο που μόλις τελειοποίησαν. (βλ. Iron Dome). Αεροπλάνα αναγνώρισης και γενικώς οι ναυτικές δυνάμεις του Ισραήλ και τα νεα υποβρύχια θα βρίσκονται εκεί κοντά έχοντας πάρει θέσεις απέναντι από τον Τουρκικό στόλο. Στην πλατφόρμα της γεώτρησης θα κυματίζουν 4 σημαίες, του Ισραήλ, της Κύπρου, της ΕΕ και των ΗΠΑ. Η Τουρκία πόσο μακριά θα το φτάσει το πράγμα, θα χτυπήσει; Το Ισραήλ θα της επιτρέψει να αντιταχθεί; Το φθινόπωρο η αντιπαράθεση Τουρκίας και Ισραήλ θα φτάσει το θερμόμετρο στα ύψη.                                              3. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ       Περί των προφητειών: H έννοια του τέλους - καθόσον όλα έχουν ένα τέλος (και μια νεα αρχή), αναφέρεται σε όλους τους λαούς και εκδηλώνεται συχνά ως «προφητεία». Οι προφητείες μπορεί να ταξινομηθούν σε Λογικές, Μεταφυσικές και Αυτοεκπληρούμενες. Οι λογικές στηρίζονται σε μια συνεπαγωγή πραγματιστικών υποθέσεων και ως εκ τούτου μπορούν να καλεστούν επιστημονικές ή ορθολογιστικές ή απλώς προγνώσεις. Οι μεταφυσικές προφητείες στηρίζονται κυρίως στις μαντείες, στα όνειρα και τα οράματα και μπορούν να καλεστούν διαισθητικές ή ασαφείς, οι περισσότερες των οποίων καταλήγουν λαθεμένες. Τέλος, έχει καθιερωθεί και ένα άλλο είδος προφητειών που καλούνται στην ψυχολογία αυτοεκπληρούμενες, δηλαδή αυτό που φοβάται κάποιος ή επιθυμεί ωθείται με έναν άγνωστο μηχανισμό στην αυτοπραγμάτωσή του. Στις ρίζες η λέξη «προ-φη-τεία» σημαίνει το «προ - λεγόμενο (εκ του φημί) - χρονικό σημείο». Στις προφητικές καταστάσεις ιδιαίτερα επιρρεπές προκύπτει το θηλυκό στοιχείο λόγω αυξημένης λίμπιντο εκ του άχθους του θανάτου της ζωής την οποία μεταφέρει (παιδιά). Σταδιακά η κατάσταση αυτή της ευαισθησίας οδηγεί σε λεγόμενα χαρισματικά «προφητικά» άτομα που πρώτες υπήρξαν ως μάντισσες οι γυναίκες. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο μεγαλύτερος μάντης της αρχαιότητας, ο Τειρεσίας, θεωρείται πως ήταν δίφυλλος, πως αρχικά υπήρξε γυναίκα. Η τελική κατάληξη της προφητείας στον άντρα προκύπτει να είναι μάντης ορθο-λογι-στικής. Γενικώς, προκύπτει ότι η γυναίκα μπορεί να καταλάβει τα πάντα εκτός από το αυτονόητο και ο άντρας τα πάντα εκτός από το πασιφανές. Τέλος, την προφητεία την ακολουθούν εκτός από τα μεμονωμένα άτομα και οι λαοί, όπως την αυτοεκπληρούμενη οι Ισραηλίτες. Οι Εσχατολογικές προφητείες: Είτε λοιπόν πρόκειται περί επιστημονικής πρόγνωσης είτε περί διαισθητικής αντίληψης είτε περί αυτοεκπληρούμενου φυτεύματος, οι προφητείες που αναφέρονται στο έσχατο - απόμακρο όριο καλούνται εσχατολογικές. Τα έσχατα λόγια των προφητειών συνάδουν και με την αιτία, καθόσον η λέξη «λόγος» στην αρχαιο-ελληνική γλώσσα συνδέει αιτία και ομιλία (π.χ. άκουσε το λόγο). Ως εκ τούτων, η εσχατολογική προφητεία μπορεί να ερμηνευτεί ως η θεώρηση της κατάληξης ενός προσώπου, γεγονότος ή πράγματος αποδιδόμενη με ηχητικές εκφράσεις που δεν έχουν σχέση με τι λένε αλλά τι δείχνουν. Και καθόσον η λέξη προφητεία σχετίζεται με το «φημί» του οποίου η ρίζα είναι το φάος (φως), βασικό στοιχείο για τη δημιουργία των παραδοσιακών εσχατολογικών προφητειών παίζουν μια απροσδιόριστη κατάσταση ψυχικής έξαρσης που σχετίζεται με ύπνο και όνειρα ως φως μέσα σε σκοτάδι. Βασικός συντελεστής για τη δημιουργία τους είναι τα απώτερα της θέσης του θανάτου, με αναδυόμενη σε γεύση πικραμύγδαλου, την ελπίδα. Αιτιοκρατικός συντελεστής που αφορά την ανθρώπινη αλληλεξάρτηση προκύπτει ο φόνος, το ψεύδος και η αδικοπραγία. Η ζωή του ανθρώπου θεωρείται πως καταστρέφεται από τον άνθρωπο. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη διττή (διπλή) σημασία των εσχατολογικών προφητειών και την πεμπτουσία τους που είναι η πρόληψη. Ως εκ τούτου, «πεμπτουσία» των προφητειών είναι να διαψεύδονται. Ο Ύπνος και τα όνειρα: Ο Φρόιντ, θεωρούμενος ως ο πιο επιστημονικός προσεγγιστής της φύσης των ονείρων, τα πιο ζωηρά των οποίων καλούνται οράματα, τα προσδιόρισε ως απώτερα ψυχικο-σωματικών καταστάσεων μη αποκλείοντας όμως τα μεταφυσικού περιεχομένου. Κατά τον τρόπο αυτό συμφωνούσε με τη βάση του, τον Αρτεμίδωρο τον Δαλδιανό, έναν ονειροκριτή φιλόσοφο που έζησε τον 2 μ.Χ. αιώνα. Ο Αρτεμίδωρος υπήρξε ο πρώτος που απομυθοποίησε την έκταση των ονείρων επιτιθέμενος στο πλαίσιο των δεισιδαιμονιών που περιέκλειαν, γράφοντας ένα εξαιρετικά μοντέρνο για την εποχή του πεντάτομο έργο για τη φύση τους. Είτε, λοιπόν, ορισμένα εξ αυτών έχουν μια ακατανόητη μεταφυσική προφητική χροιά είτε όχι, για όσους τα πιστεύουν πρέπει να έχουν ένα στήριγμα, μια λογικοφανή «πατερίτσα». Η πατερίτσα αυτή προκύπτει σήμερα για πολλούς η αστρολογία, και συχνά όχι μόνο ως μπαστούνι αλλά και ως αίτιο και αιτιατό. Κοιτώντας κάποτε τα άστρα ο άνθρωπος προφήτευε με αυτά το μέλλον του, και το προφητεύει ακόμα, πράγμα όμως που δεν συνάδει με την επιστήμη. Αλλά και η επιστήμη συχνά οδηγείται από κηδεία σε κηδεία, θεωρώντας «μεταφυσικό» ότι δεν μπορεί να το εξηγήσει, και όταν το εξηγεί το μεταφέρει στο δικό της, το «φυσικό» ράφι, κάνοντας να χάσει τη μεταφυσική σύμπραξη του χρόνου με το χώρο. Επομένως, εξετάζοντας τις προφητείες, και δη τις εσχατολογικές και προσπαθώντας να τις ερμηνεύσουμε ορθολογιστικά, κυριολεκτικά βρισκόμαστε «πάνω στο φτερό του καρχαρία». Κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι οι μύθοι: H κατεξοχήν πρόδηλος της λογικής, Ελληνική μυθολογία, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα είδος προφητείας υπό μορφή παραμυθιού - δίδαγμα ζωής, προορισμένο να δίνει επεκτάσεις. Αν οι προφητείες είναι το φως, οι μύθοι αποτελούν τα σωματίδια του Χίγκς. Αν οι προφητείες εξετάζουν τα μετά, οι μύθοι είναι η παγκόσμια δομή τους. Οι μύθοι είναι το κλειδί για να ανοίγουν οι πόρτες του παράδοξου της φύσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θα αναφερθούμε εν τάχει σε ορισμένους από αυτούς που τους θεωρώ πιο σημαντικούς για την περίπτωσή μας. Αυτοί είναι ο μύθος του Προμηθέα, του Ηρακλή, του Σίσυφου και του Οιδίποδα. Ο μύθος του Προμηθέα, προσδιορισμένος στο θέμα μας, δείχνει ότι ο άνθρωπος απέκτησε τη γνώση νωρίς, χωρίς να έχει τα κατάλληλα βιωματικά στοιχεία της εμπειρίας ώστε να μπορεί να καταλάβει΄ ενώ μύθος του αδελφού του, Επιμηθέα, που ακολουθεί, παραπέμπει ότι το αίτιο των δεινών αλλά και της ελπίδας του ανθρώπου είναι η γυναίκα. Ο μύθος του Ηρακλή ορίζει ότι στον άνθρωπο δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία που δεν προκύπτει καν ολόκληρη αλλά μισή΄ μιάμισυ ευκαιρία έχει στη ζωή του ο άνθρωπος, και παρακαλώ να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη σας αυτό. Ο μύθος του Σίσυφου που αντιπροσωπεύει την αέναη βούληση του ανδρός, και των Δαναΐδων οι οποίες βρίσκονται κοντά του και αντιπροσωπεύουν την απύθμενη επιθυμία της γυναίκας, σχετίζονται, γενόμενοι οι δυο ένα τραγικό ζευγάρι. Και η κορωνίδα των μύθων - πηγή τραγωδιών, ο μύθος του Οιδίποδα, παραθέτει τα στάδια της συμπεριφοράς της ανθρώπινης ηλικίας, όπου όταν δει στο τέλος ο άνθρωπος τι έκανε, θα βγάλει τα μάτια του. Αυτά, για εισαγωγή της κατανόησης όσων πρόκειται ν’ ακολουθήσουν.   Η Ινδουιστική εσχατολογία: Την αναφέρουμε πρώτη αποτείνοντας χρέος τιμής στον πεσιμιστή Σοπενχάουερ - και να μας συγχωρεί ο Νίτσε ο οποίος υπήρξε κατεξοχήν Ελληνοκεντρικός, λάτρης της προσωκρατικής φιλοσοφίας και της αρχαίας τραγωδίας. Έτσι λοιπόν, ξεκινώντας ως οικοδεσπότες με την Ινδουιστική εσχατολογία, δεν μπορούμε να μην εντοπίσουμε και από τις τελευταίες Βέδες ακόμη, ότι η εκτροπή της φύσης του ανθρώπου (και η υποτιθέμενη αθανασία της ψυχής) αποτελούν τον προδιαθετικό παράγοντα του τέλους του (αλλά και της ελπίδας του για μια καλύτερη εκτός του τόπου τούτου, ζωή). Το ίδιο περίπου συναντάμε και στον Βουδισμό με 10 κέρατα της εκτροπής του ανθρώπου (φόνος, ψεύδος, κλοπή, βία, απληστία, μοιχεία, κακογλωσσιά, ασυνεννοησία, έλλειψη κατανόησης και πτώση των αξιών) από τις αγνές συνήθειες ως αίτιο της δυστυχίας του. Επίσης, την ίδια βασική αρχή συναντάμε και στον Ινδουιστή Ζαρατούστρα ο οποίος έδρασε την ίδια εποχή με τον Βούδα στα ιρανικά πεδία. Εδώ όμως σταματάμε γιατί εμφανίζεται το πρώτο γραπτό κείμενο της εσχατολογίας στο βιβλίο του Ζωροάστρη ή Ζαρατούστρα που μπορεί να θεωρηθεί και ως η πρώτη Βίβλος των μεγάλων θρησκειών.             Ζαραθούστρα: Δυο προκύπτουν ότι είναι οι πόλοι της πνευματικής κατεύθυνσης του πολιτισμού μας. Ο ένας εντοπίζεται στα Ιμαλάια (Ινδικός Καύκασος) όπου σε υψόμετρο 5000 μέτρα (Θιβέτ) αναπτύχθηκε η ουράνια θρησκεία, και ο άλλος πόλος είναι η Μεσόγειος (Αιγαίο) όπου σε υψόμετρο 0-Ι αναπτύχθηκε η επίγεια φιλοσοφία. Και οι δυο αυτοί πόλοι της επιβιωτικής ιδέας βρίσκονται στον αυτό παράλληλο και έδρασαν μαζί (βλ. - Σ. Γλυκ., 6ος Αιώνας π.Χ.). Ο Ζαρατούστα υπήρξε ο μεταδότης του θιβετιανού θεοκρατικού πλαισίου στη Δύση. Αυτά που πιστεύουν σήμερα και οι 3 μεγάλες Δυτικές θρησκείες (Ιουδαισμός, Χριστιανισμός, Μωαμεθανισμός), υπό το πρίσμα της αέναης μάχης του καλού και του κακού όπου στο τέλος το καλό θα επικρατήσει μέσω μιας μεγάλης κρίσης όπου θα συμβεί το τέλος του ανθρώπου και ανάσταση νεκρών, όπως και γενικά όλο το οικοδόμημα της Μεσσιανικής παράδοσης έχουν επηρεαστεί σημαντικά από το Ζαρατούστρα (και αυτός από τον Ινδουισμό και το Θιβετιανό προβουδισμό). Ακόμα και ο ηλιακός σταυρός, το έμβλημα της νίκης των Ρωμαϊκών μιθραϊκών λεγεώνων σχετίζεται με το Ζωροαστρισμό, όπως προκύπτει από το σύμβολο ταφής των μεγάλων ζωροαστρών βασιλέων στους τύμβους του Naqsh-e Rustam .             Ιουδαϊκή εσχατολογία: Kalki,Βούδας, Maitreya,Ζωροάστρης, Messiahκαι μετά Χριστός και κατόπιν Mahdi, δεν είναι άλλο παρά μια συνέχεια της ίδιας φορεσιάς μεταποιημένη στο πλαίσιο του χρόνου και του τόπου. Κατά τον Εβραϊκή εσχατολογία το τέλος των ημερών (annomundi) θα έλθει όταν κλείσουν 6000 χρόνια από την εμφάνιση του ανθρώπου επί της γης. Η χρονολογία αυτή σύμφωνα με το Ισραηλινό ημερολόγιο προσδιορίζεται στο δικό μας έτος 2240. Αρχή θα είναι η σύναξη των Εβραίων της διασποράς στο Ισραήλ κι ένας μεγάλος πόλεμος που θα γίνει με τους εισβολείς Γωγ και Μαγώγ όπως τους ονομάζει ο προφήτης Ιεζεκιήλ. Το Ισραήλ στη μάχη αυτή ενώ αρχικά σχεδόν θα καταστραφεί, στο τέλος θα επικρατήσει με τη βοήθεια του Θεού. Τα πτώματα και από τις δυο πλευρές μετά τη μεγάλη μάχη θα είναι τόσα που δεν θα μπορούν να ταφούνε. Η επικράτηση του Ισραήλ θα οφείλεται στην εμφάνιση ενός χαρισματικού ηγέτη, γιου Δαυίδ, του ονομαζόμενου Μεσσία, που σημαίνει «χρισμένος» υπό το πνεύμα του θεού. Επί της εποχής του, που θα συμβεί η νίκη του καλού, θα επέλθει η αναβίωση του λαού του Ισραήλ και της λατρείας του μοναδικού θεού όπου θα χτιστεί ο λεγόμενος τρίτος και μεγαλόπρεπος ναός του Σολομώντα. Τότε θα είναι η εποχή της δίκαιης ανταμοιβής των ανθρώπων επί της γης, τους οποίους το Ισραήλ, πότε πιστά και πότε μη σωστά, αντιπροσωπεύει. Κατόπιν, μετά απο μια περίοδο ευμάρειας 1000 χρόνων (χιλιασμός) των χρηστών (άμεπτων) ανθρώπων, όλα στη γη θα τελειώσουν, χανόμενος ο άνθρωπος στην ευδαιμονία του μέγιστου οφέλους του όντος των τέλειων ιδεών του.     Χριστιανική Εσχατολογία: Βασίζεται στα οράματα του Ιωάννη στην Πάτμο που λέγονται «Αποκάλυψη» και εντάχθηκαν ως το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Ο Χριστιανισμός θεωρώντας πως η Μεσσιανική εποχή ήδη έχει ξεκινήσει με την εμφάνιση του Ιησού, μετράει αλλιώς τις ημέρες του ανθρώπου επί της γης σε περιόδους ασαφείς, δύσκολο να προσδιοριστούνε. Για αυτό το λόγο το τέλος της ανθρωπότητας έχει τεθεί εσφαλμένα αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Ο Ιωάννης περιγράφει τα γεγονότα της μεγάλης κρίσης ως ένα θηρίο που εξέρχεται από τη θάλασσα έχοντας 7 κεφάλια και 10 κέρατα που το καβαλάει μια γυναίκα ντυμένη με ρούχα κόκκινα, αυτοκρατορικά, κρατώντας στο χέρι το κυρήκειο των βδελυγμάτων της. Η γυναίκα αυτή που περιγράφεται ως «πόρνη της Βαβυλώνας» είναι σε αντιδιαστολή με μια άλλη γυναίκα, ταπεινή, υπό διωγμό, κυοφορούσα. Η μεγάλη κρίση σηματοδοτείται απο πολλά 7 (7 εκκλησιές, 7 πνεύματα θεού, 7 λυχνοστάτες, 7 αστέρια, 7 φιάλες, 7 σφραγίδες κ.λπ.), και γενικώς ο αριθμός 7 επαναλαμβάνεται κάπου 54 φορές στο κείμενο δείχνοντας την 7η και τελευταία ημέρα της δημιουργίας, τη λεγόμενη Σατούρ, του Σαββάτου, των Σαβάνων, την ημέρα του χρόνου – Κρόνου που τρώει τα παιδιά του. Το θεριό της αποκάλυψης σχετίζεται με άλλα θηρία, ένα των οποίων είναι με κέρατα αρνιού και γεμάτο μάτια. Το τέλος των ημερών (εποχών) στη γη ξεκινάει με καταστρεπτικά ουράνια και γεωλογικά φαινόμενα με τη συνδρομή των 4 αγγέλων της αποκάλυψης - θηρευτών ψυχών. Τότε έχουμε την επίθεση των Γωγ και Μαγώγ ενάντια στη γη του Ισραήλ και τη μεγάλη μάχη στους λόφους της Μεγιδώ (είσοδος το Ισραήλ από το όρος Κάρμηλος), τον Αρμαγεδώνα, με τις χιλιάδες νεκρούς να μένουν άταφοι και να σαπίζουν. Ο αριθμός του θηρίου αναφέρεται ως 666, δείχνοντας ο Ιωάννης, σύμφωνα με το Βαβυλώνιο συμβολισμό, το τέλος της ανθρωπότητας και της ανώτατης κοσμικής τριάδος. Με την αποκάλυψη τελικά οι δυνάμεις του αληθινού Θεού επικρατούν εδραιώνοντας το θέλημά Του και την παντοδυναμία Του.                         Μωαμεθανική εσχατολογία: Ο Μωάμεθ, επηρεασμένος από τον Ζωροαστρισμό, τον Ιουδαισμό και τον Χριστιανισμό, διαμόρφωσε μια ανάλογη εσχατολογία στηριζόμενη στη Μεσσιανική εποχή του Μαχντί, της εμφάνισης του 12ου κοιμώμενου Ιμάμη. Κι εδώ γίνεται μάχη των δυνάμεων του Θεού με τις δυνάμεις του μη Θεού που εκπροσωπούνται από τους Γωγ και Μαγωγ, όπου στο τέλος οι δυνάμεις του Θεού επικρατούνε. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Μωάμεθ κατ’ ουσίαν αποδέχεται πως στο τέλος θα επικρατήσει ο Θεός των Χριστιανών ο οποίος προκύπτει τελικά να είναι ένας με τον αντίστοιχο Θεό των Αράβων. Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι θεωρεί τον Μέγα Αλέξανδρο (όπως επίσης και τον Αίσωπο) ως εκπροσώπους τουΘεού επι της γης, προορισμένους να ενώσουν τους ανθρώπους σε μια πέρα των τότε θρησκευτικών αντιλήψεων, μονοθειστική ηθική συναδέλφωση. Κατά τους Κορανιστές η εισβολή των Γωγ και Μαγώγ προκύπτει διότι έχει διαρραγεί το ισχυρό τοίχος στις Πύλες του Αλέξανδρου που είχε φτιάξει ο στρατηλάτης του Θεού ενάντια στους Μαγώγ για να τους αναχαιτίζει. Ευρώπη - Νοστράδαμος: Ο Νοστράδαμος είχε διατυπώσει με πολύ αλληγορικό τρόπο την προφητεία ότι ένας μεγάλος Ασιάτης ηγέτης με «μπλέ σαρίκι» πρόκειται να αιματοκυλήσει τον κόσμο. Αυτός, θα γίνει υπαίτιος ενός μεγάλου πολέμου όπου στο τέλος όμως θα νικηθεί. Η εικόνα του έχει παρομοιαστεί τα τελευταία χρόνια με τον Μπιν Λάντεν, τον Καντάφι ως και με τον Ερντογάν ακόμη με μπλε σαρίκι το Αιγαίο. Το τέλος της ανθρωπότητας, σύμφωνα με τα αστρολογικά δεδομένα του Νοστράδαμου και αυτά των Ντόγκαν και των Μάγιας, πιστεύεται πως θα συμβεί το 2012. Επιστημονική εκδοχή - Χάντιγκτον: Η Αμερική που ακολουθεί πιο ορθολογιστικές μεθόδους διερεύνησης του μέλλοντος που ονομάζονται «προγνώσεις», βρίσκεται προσανατολισμένη στο ότι θα προκύψει μια μεγάλη αντιπαράθεση λαών στα πρότυπα του γεωστρατηγιστή Χάντιγκτον που περιγράφονται στο βιβλίο του «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών - και η αναδιαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης». Κατ’ αυτόν, ο επόμενος μεγάλος πόλεμος θα συμβεί μέσα απο τη σύγκρουση πολιτισμικών τόξων που αντιπροσωπεύονται κυρίως από τις θρησκευτικο-κοσμικές πεποιθήσεις. Πίσω όμως από το δόγμα του Χάντιγκτον που πατά πάνω στην ιδεολογικο-πολιτική πλατφόρμα, μπορεί κάποιος να διακρίνει μια σύγκρουση φυλών, όπως της άριας (λευκής) και της κίτρινης (μογγολοειδούς) κατά τα πρότυπα των ήδη μεγάλων αντιπαραθέσεων που έχουν συμβεί στο παρελθόν (Χρυσή ορδή – ορθότερα κίτρινη, Αττίλας, Τσένγκις χαν, κ.λπ). Πότε θα συμβεί η νέα σύγκρουση αυτή των δυο βασικών πολιτισμικών τόξων, δεν προσδιορίζεται. Πάντως, με βάση το δόγμα αυτό η Αμερική προσδιορίζει την πολιτική της, όπου το ζητούμενο δεν είναι να επικρατήσει σε λαούς αλλά να εντάξει τους λαούς στο φυλετικο - πολιτισμικό της τόξο, όπως π.χ. τη μαύρη φυλή. Γωγ και Μαγώγ: Η επίθεση των κακών, σκοτεινών - άθεων δυνάμεων που λέγονται Μαγώγ και έχουν αρχηγό τον Γωγ, απαντάται και στις 3 θρησκείες. Ποιοι είναι τελικά ο Γωγ και οι Μαγώγ απετέλεσε σημείο έρευνας των εσχατολόγων. Το αποτέλεσμα συγκλίνει ότι πρόκειται για Τουρανο-Σκυθικούς (Μογγόλους - μογγολεοειδείς) λαούς, μια ομάδα των οποίων ο Ηρόδοτος καλούσε Σαυρομάτες (Σκύθες). Οι λαοί αυτοί που έχουν γεωργο-κτηνοτροφικές Τουρανικές καταβολές και αρχηγούς που ονομάζονται Χάνοι ή Χαγάνοι, εισήρχοντο κατά διαστήματα ως ορδές στην Ευρώπη (Άβαροι, Ούνοι, Τούρκοι), επί των οποίων πράγματι ο Αλέξανδρος δεν είχε επεκταθεί θεωρώντας τους κατεξοχήν άγριους και απολίτιστους. Είναι δε πιθανόν να είχε προσπαθήσει να τους περιορίσει στις καθόδους τους διότι αποτελούσαν και παραδοσιακούς εχθρούς των Ινδοειρωπαίων Περσών. Οι κάθοδοι των Τουρανικών αυτών φυλών γινόντουσαν όντως από την Κασπία – Καυκάσο. Το θηρίο του Ιωάννη: Τα 7 κεφάλια του θηρίου αντιπροσωπεύουν τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα όπως έχουν τεθεί απο την καθολική εκκλησία (οργή, απληστία, οκνηρία, υπερηφάνεια, λαγνεία, φθόνος, λαιμαργία) αν και πολλοί θεωρούν πως αυτά τα έχει η ίδια, φορώντας επιπλέον ως εκκλησία – γένους θηλυκού, τα κόκκινα ρούχα της εξουσίας έχοντας το γκράαλ των αμαρτημάτων της. Τα κέρατα του θηρίου παραπέμπουν κατά πολλούς στα κέρατα του ινδουιστικού προτύπου της εκτροπής του ανθρώπου από τις αγνές συνήθειες, τα οποία ήδη περιγράφησαν στο κεφάλαιο του Ινδουισμού. Το θηρίο θεωρείται πως ευθύνεται για τον εγκλωβισμό του ανθρώπου σε ένα σύστημα, το οποίο μέσω ψευδοπροφητών, άθεων και του άρχοντα του σκότους ως πλανητάρχη έχει εντάξει σε αυτό αναγκαστικά τον άνθρωπο, σταμπάροντας και σημαδεύοντάς τον. Μερικοί όμως ερμηνευτές των σημείων των καιρών, θεωρούν πως το θηρίο αυτό καθώς αναδύεται από τη θάλασσα και βρίσκεται κοντά στο Ισραήλ, σχετίζεται με το Λεβιάθαν. Τότε, τα 7 κεφάλια του αντιπροσωπεύουν ανάλογα κοιτάσματα - πλατφόρμες που ίσως αναδυθούν μετά από το βασικό, ενώ τα κέρατα σχετίζονται με τις 10 μεγάλες τράπεζες που του συμπαρίστανται, όπου τα 3 επιπλέον κέρατα στο βασικό κεφάλι προσδιορίζουν τις τρείς μεγάλους οίκους – τράπεζες χρηματοπιστωτικής αξιολόγησης των κρατών. Οι ζωώδεις μορφές που περιγράφονται παραπέμπουν σε σύμβολα πετρελαικών εταιριών. Η εμφάνιση του θηρίου και η αποκάλυψη σύμφωνα με τα σημεία των καιρών (σεισμοί, βιολογικές καταστροφές κ.λπ.) πιστεύεται πως έχει ήδη ξεκινήσει.   Η πόρνη της Βαβυλώνας: Cherchez la fame - πίσω απ’ όλα αναζητείστε τη γυναίκα, είπαν κάποτε οι Γάλλοι. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, ο Ηρόδοτος εξετάζοντας τα αίτια των Ελληνο-Περσικών πολέμων, γράφει: «…για όλα όμως φταίνε οι γυναίκες, γιατί αν δεν ήθελαν αυτές τίποτα δεν θα γινόταν. Διότι…». Πέραν από τους μύθους τους οποίους θέσαμε ως κλειδί για την κατανόηση της εμβιο-πολιτικής συμπεριφοράς, βιο-πολιτικά ο άντρας παρουσιάζεται ως υβρίδιο της γυναικός, προορισμένος να καλύπτει τις θηλυκές ανάγκες. Το αρσενικό έμβρυο μέχρι την 5η εβδρομάδα της κύησης είναι θηλυκό, μετά μεταμορφώνεται σε αρσενικό καθώς κατεβαίνουν οι ωοθήκες μεταβαλλόμενες σε όρχεις και αλλάζει κατόπιν ο εγκέφαλος από το δεύτερο κύμα των ορμονών της μάνας. Στις απλές δομές της φύσης κυριαρχεί η απλο-διπλοειδία, το πιο ουσιώδες γενετικό φαινόμενο της φύσης, βάσει του οποίου όταν παρουσιαστεί μόνο η ανάγκη τα έντομα ή τα ψάρια δημιουργούνται, κατ’ επιλογήν, αρσενικά. Από εμβιο-οικονομικής πλευράς το αρσενικό ον προορίζεται να ικανοποιεί τις εκάστοτε θηλυκές ανάγκες, ενώ από ανθρώπινης οικονομικής πλευράς το σύστημα στηρίζεται στην κατανάλωση του παιδιού και της γυναίκας. Η γυναίκα και το παιδί είναι η κινούσα δύναμη της οικονομίας, όπου παιδί, ενίοτε και συνήθως πάντοτε, προκύπτει το αρσενικό στοιχείο.     Το υποτιθέμενο σενάριο: Κατά το σενάριο της Αποκάλυψης που σχετίζεται με το Λεβιάθαν, οι Εβραίοι θα κινήσουν τη διαδικασία της εξόρυξης, μετέχοντας σε κινήσεις έρευνας σχετικών παρεμφερών κοιτασμάτων που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Μεσόγειου - Αιγαίου. Οι Τούρκοι που θα μείνουν απ’ έξω θα αντιδράσουν, κινώντας διαδικασίες σύμπτυξης ισλαμικών τόξων. Η αντίδραση στη γεώτρηση ίσως να καταλήξει σε θερμό επεισόδιο μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Η κατάσταση σταδιακά θα γενικευτεί. Ως αντίβαρο της Ισραηλινο - Αμερικάνικής συμμαχίας θα προσέλθουν σε βοήθεια των Τούρκων οι Ρώσοι, αρπάζοντας μοναδικά την ευκαιρία καθόδου τους στις θερμές θάλασσες. Ρωσο - Ασιατικά Τουρανικά φύλα θα επιτεθούν στο Ισραήλ και Αμερικανικο - Ευρωπαϊκά θα το υποστηρίξουν. Οι θρησκείες θα παίξουν ρόλο. Στα σύνορα του Ισραήλ θα συμβεί ο Αρμαγεδώνας. Πιθανόν να χρησιμοποιηθούν και μικρής κλίμακας όπλα πυρηνικά. Το Ισραήλ σχεδόν θα καταστραφεί αλλά θα αναγεννηθεί από την τέφρα του με έναν «Μεσσία» - χαρισματικό ηγέτη. Οι Ρώσοι υποχωρώντας θα διαμελίσουν την Τουρκία ελέγχοντας επιτέλους τα στενά. Η Ελλάδα που θα κρατήσει μετριοπαθή στάση θα βγει ωφελημένη. Ο κόσμος μετά από αυτά θα επαναπροσδιοριστεί. Θα επακολουθήσει περίοδος ηρεμίας, όπου θα έχει υπάρξει σύγκλιση θρησκειών με επίκεντρο την Ιερουσαλήμ ως ιερή πόλη. ΕΠΙΛΟΓΟΣ             Τι κινεί τα νήματα; Στο ερώτημα αυτό υπάρχουν πολλές απαντήσεις, όπως Απληστία, Δαρβινική επιλογή ως και Παρμενιδο-Λακανική προσέγγιση της εκτροπής της γλώσσας (βλ. Σπουδή στον Παρμενίδη και Ζακ Λακάνκαι φιλόσοφους γλωσσολόγους). Η απάντηση όμως που ταιριάζει με την ψυχολογία καλείται Λίμπιντος, και είναι το πάθος για ζωή που προέρχεται από το άχθος του θανάτου. Στο θρόνο του θανάτου βρίσκεται να βασιλεύει ο Έρωτας. Ο Έρωτας που λύει τας φρένας κινεί της ζωής τα νήματα, γι’ αυτό κάποιοι τον είπαν Μέγιστο Θεό μαζί και Ταρταρώδη. Και όχι μόνο ο Ησίοδος ή επιστημονικά ο Φρόιντ. Ρέκβιεμ (Σοφοκλής, Αντιγόνη - ύμνος προς τον Έρωτα): Έρωτα ανίκητε μαχών, Έρωτα, εσύ που όπου πίπτεις το ορίζεις, / που μας αποκοιμίζεις (χαϊδεύοντάς μας) σαν σε απαλό μάγουλο κοριτσιού και κατόπιν με τα νύχια σου από τα μέσα μας ξεσκίζεις, / που ζεις πάνω από τα όρια αλλά και μέσα σε αυτά που τα ορίζουμε δικά μας, / από εσένα δεν εγλύτωσε κανείς, ούτε από τους αθάνατους ούτε από τους περαστικούς στη ζωή ανθρώπους. Αυτός που σ’ έχει καταστράφηκε.                                                                                                            Σωτήρης Γλυκοφρύδης                                                                Αθήνα, 16/09/2011                                                                sotglyk@otenet.gr