H Ευρώπη χρειάζεται πολιτικούς και όχι «λογιστές».Του Τάσου Ζάχου

Η έκβαση της χθεσινής συνάντησης Μέρκελ και Σαρκοζί ουσιαστικά επιβεβαιώνει εκείνες τις φωνές που κάνουν λόγο για μια Ευρώπη που μένει πίσω στις εξελίξεις της παγκόσμιας οικονομίας και έπειτα τρέχει να τις προλάβει λαχανιασμένη...

Παράλληλα επιβεβαιώνει και αυτούς που ισχυρίζονται ότι βιώνουμε τηναπόλυτη επικράτηση της Γερμανίας, με την καγκελάριο να πετάει στις καλένδες κάθε ιδέα για ευρωομόλογο με την αιτιολογία ότι πολύ απλά δεν χρειάζεται άμεσα και δεν θα λύσει τα προβλήματα. Προφανώς δεν χρειάζεται για την Γερμανία... καθώς σήμερα απολαμβάνει τα πιο χαμηλά επιτόκια στην Ευρωζώνη και απλά δεν επιθυμεί κατά κανένα τρόπο να τα αυξήσει.

«Όμηρος» της λογιστικής λογικής και ο Σαρκοζί

Από την άλλη η Γαλλία ακολουθεί πιστά την γραμμή της Γερμανίας περί δημοσιονομικής πειθαρχίας στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης. Ο πρόεδρος της Νικολά Σαρκοζί μίλησε ξανά για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ενώ έχει ήδη υιοθετήσει την λογική της επιβολής «φρένου» χρέους συνταγματικά, κάτι που η Γερμανία ζητά από όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης επιτακτικά.

Θα μπορέσει όμως να τα εφαρμόσει ακόμα και στην ίδια του την χώρα; H Γαλλία για πολλούς είναι η επόμενη που θα μπει στο στόχαστρο των αγορών τους επόμενους μήνες και ήδη η αξιολόγηση της οικονομίας (ΑΑΑ) της τίθεται υπό αμφισβήτηση, παρά τις διαβεβαιώσεις των οίκων αξιολόγησης. Άλλωστε έχει πολύ ενδιαφέρον, το γεγονός ότι αυτή την επισήμανσή κάνει ο γνωστός σε όλους πλέον μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος στην συνέντευξη του στο Spiegel , στην οποία και προειδοποιεί για το μέλλον της Ευρωζώνης σε περίπτωση που δεν υιοθετηθούν μέτρα όπως η ενίσχυση του EFSF ή η έκδοση ευροωμολόγου.

Από την άλλη ο λαός της Γαλλίας βλέπει τον πρωθυπουργό του να ετοιμάζεται να ανακοινώσει νέα μέτρα λιτότητας σε μια χώρα που σημείωσε μηδενική ανάπτυξη το εξάμηνο του 2011, σημείωσε την μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας από το 2009 (κυμαίνεται στα επίπεδα του 9%) και απλά μοιάζει να προσκολείται σε μια Γερμανία που θέλει να το παίζει μόνη της την ατμομηχανή της ευρωζώνης.

Μέρος της λύσης το ευρωομόλογο

Το ευρωομόλογο δεν είναι λύση από μόνο του, αν και αποτελεί σημαντικό κομμάτι αυτής. Αυτό άλλωστε το έχουν καταλάβει και πολλοί στην Γερμανία, ιδιαίτερα στελέχη της αγοράς που δεν θέλουν να σκέφτονται σε καμία περίπτωση αποδυνάμωση του κοινού νομίσματος, ενώ προς σαν αυτή την κατεύθυνση κινούνται και αρκετά γερμανικά ΜΜΕ που καλούν την Γερμανία να πληρώσει για τους άλλους...

Δεν είναι όμως η λύση. Η λύση στο πρόβλημα χρέους της Ευρωζώνης πρέπει να είναι πολιτική και οι ηγέτες να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους. Δεν μπορεί ακόμα να ισχύουν τα όρια που έθεσε αυθαίρετα η συνθήκη του Μάστριχ το 1992 (έλλειμμα στο 3% και χρέος στο 60% του ΑΕΠ), όταν το μέγεθος των χρεών των χωρών της Ευρωζώνης γιγαντώθηκε σε τέτοιο βαθμό, παρασυρόμενο από την παγκόσμια οικονομική φούσκα και τον χωρίς όρια δανεισμό που οδήγησαν στην κρίση παγκόσμια και στην κυριαρχία των απανταχού κερδοσκόπων. Οι λαοί της Ευρώπης όσο και να δουλεύουν ποτέ δεν θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν αυτά τα χρέη άλλωστε.

Άρα η Ευρώπη καλείται τώρα να παίξει τον ρόλο για τον οποίο υποτίθεται πως δημιουργήθηκε και να θωρακίσει την πραγματική της οικονομία,δηλαδή να ενισχύσει τον Μηχανισμό Στήριξης, να προχωρήσει στην έκδοση ευρωομολόγου, να αναθεωρήσει τα όρια χρέους και να δώσει πιο ενεργό ρόλο στην ΕΚΤ , η οποία θα μπορούσε να τυπώσει χρήμα.

Βέβαια όλες αυτές οι αποφάσεις απαιτούν πολιτικούς και όχι λογιστές που εξακολουθούν να εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας που βυθίζουν τις χώρες στην ανεργία και στην φτώχεια....