Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΤΟΥ JEFFRY

 
Όταν ο σημερινός υπουργός… κλίματος (σε ελεύθερη απόδοση υπουργός περιβάλλοντος), παραλλήλιζε την οικονομία με τον «Τιτανικό», προφανώς εννοούσε ότι πλησιάζει η ώρα του ναυαγίου για τη χώρα και τους «επιβαίνοντες». Πρώτες το κατάλαβαν οι αγορές, οι οποίες έσπευσαν να αυξήσουν τα ασφάλιστρα κινδύνου, και εν συνεχεία όλα… τα παραπλέοντα σκάφη της φουρτουνιασμένης ευρωζώνης.

Όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις που κάποιος εκπέμπει SOS, έσπευσαν επί τόπου να βοηθήσουν(με το αζημίωτο όπως προβλέπει το Ναυτικό Δίκαιο) όλα τα «ρυμουλκά» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο η ζημιά είχε γίνει και όπως φαίνεται σήμερα, το μέγεθος του ρήγματος είναι τόσο μεγάλο ώστε πολύ δύσκολα θα κρατηθούμε στην επιφάνεια. Το περίεργο είναι ότι επί δύο χρόνια… ναυαγούμε χωρίς να βυθιζόμαστε. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που η κυβέρνηση δείχνει να νοιάζεται  περισσότερο για τα «ρυμουλκά» παρά για το πώς θα σωθούμε.

Αλλά και οι υπόλοιποι «επιβαίνοντες» δεν φαίνεται να έχουν, να έχουμε, συναίσθηση της πραγματικότητας. Νομίζουμε ότι η… κρουαζιέρα συνεχίζεται και ότι οι «ναυαγοσώστες» αποτελούν ρεαλιστική απεικόνιση ενός θρίλερ που δεν είναι πραγματικό, αλλά εντάσσεται στο ψυχαγωγικό πρόγραμμα της κρουαζιέρας. Όλοι μαζί «παίζουμε» στον «Τιτανικό» ελπίζοντας ότι ο Παπανδρέου θα έχει καλύτερη τύχη από τον Λεονάρντο ντι Κάπριο.

Είναι πασιφανές ότι δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασης. Οι κυβερνώντες που έριξαν τη χώρα στο «παγόβουνο» του χρέους, πράττουν όσα χρειάζεται προκειμένου η αναπαράσταση της βύθισης να γίνει με ακρίβεια. Οι αντιπολιτευόμενοι δικαιώνονται κάθε φορά που η οικονομία παίρνει κλίση κάποιων μοιρών, και όλοι μαζί αντί να σταματήσουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον, συνεχίζουμε να κλαίμε τη μοίρα μας. Τελικά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας και των… μοιρών.