 Ένα γλυκό άγχος με είχε κυριαρχήσει, αν θα μπορούσα να βρω ξαπλώστρα στην αγαπημένη μου παραλία στην Εύβοια. Τι ωραία θα ήταν να με απασχολούσαν κάθε μέρα τέτοια προβλήματα. Κυριακή, γιορτή και σχόλη να΄ταν η βδομάδα όλη.
Εδώ στην Ελλάδα οι σοφοί άνθρωποι καθιέρωσαν γιορτές και αργίες ώστε να μπορούν να ξεκουράζονται, να γεμίζουν τις μπαταρίες τους και να συνεχίζουν με μεγαλύτερη διάθεση τις εργασίες τους. Δεν είναι θέμα τεμπελιάς όπως θέλουν να νομίζουν κάποιοι κακεντρεχείς βόρειο-ευρωπαίοι!Το θέμα βέβαια είναι να έχω πρώτα δουλειά για να μπορώ μετά να απολαμβάνω τις αργίες και τις σχόλες. Αλλιώς χάνω τη σειρά της ζωής μου.Άρχισα να μπερδεύω τις μέρες και τις ημερομηνίες! Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται γύρω μου και μου τις υπενθυμίζουν. Αυτοί υπολογίζουν το κάθε δευτερόλεπτο και περιμένουν πώς και πώς τα Σαββατοκύριακα.Εκεί λοιπόν στην αμμουδιά που συζητούσα με τη Μάχη, την Έφη και τη Μάρθα γιαδιάφορα θέματα γυναικείας φύσεως, πώς έγιναν έτσι οι άνδρες και τα συναφή, άκουσα το κλάμα ενός παιδιού. Ήταν ένας μπόμπιρας δυο χρονών πάνω κάτω που φώναζε γοερά τη μαμά του. Την είχε χάσει.Για δευτερόλεπτα αναστατώθηκε όλη η παραλία. Κοιτούσα γύρω μήπως τη δω πουθενά να τρέχει πανικόβλητη προς το παιδί της αλλά τίποτα. Μετά από λίγο εμφανίστηκε η κυρία ατάραχη με το τάγκα της και τα τατουάζ της. Μ’ αρέσει που με τις φίλες μου συζητούσαμε για το πως έχουν αλλάξει οι άνδρες… |
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.