Ήρθε η ώρα να μετρηθούμε, Ανδρέα. Γράφει ο Θανάσης Μπελεμέμης

Είμαστε άντρες εμείς είμαστε άντρες! είπε ο υποναύκληρος καθισμένος ανάμεσα στο πλήρωμα. Έλληνας! σου λέει ο άλλος· δεν είναι παίξε γέλασε. Έχουμε τα κακά μας  δε λέω· πήραμε δρόμο στραβό, σαν το κακοκυβερνημένο πλεούμενο· μα δεν είμαστε και ντιπ! για πέταμα. Και να είμαστε για πέταμα, πάλι δε θα χαθούμε, θέλουμε δε θέλουμε, θα ζή¬σουμε. θα ζήσουμε και θα θεριέψουμε και θα δοξαστούμε, όπως και πρώτα. Το σιδερόξυλο σιδερόξυλο είναι, όσο κι αν το κουτσουρέψεις· όσο κι αν του μαδήσεις την κορφή, αν του ζεματίσεις τα φύλλα, αν του πριονίσεις τα κλαδιά. Ο λέοντας, λέοντας λέγεται,
όσο κι αν του ψαλιδίσεις τη χέτη, αν του κόψεις την ουρά, αν του βγάλεις τα νύχια, αν του ξεριζώσεις τα δόντια. Φτάνει το βρούχημά του να σε πάει ριπιτί. Το έχει το σκαρί μας, ναι· το θέλ’ η τύχη μας να είμαστε πάντα μεγά-λοι. Όπου κι αν γυρίσεις, σε στεριές και θάλασσες, σε νότο και βοριά, σ’ ανατολή και δύση, θα το ιδείς γραμμένο. Και γραμ¬μένο όχι με ανθρώπινο κοντύλι, αλλά με το ίδιο χέρι, το παντοδύναμο χέρι του Δημιουργού. Είμαστε άντρες, σου λέω! 
Να, κοίταξε στην Ανατολή. Εκεί βγαίνει ο ήλιος, ήλιος λαμπρός και αβασίλευτος - ο ήλιος του Γένους μας. Όποιος δεν έχει μάτια, εκείνος δε βλέπει τη χαραυγή· εθνική χαραυγή, πόθος και καημός αιώνων όλων - όχι κουραφέξαλα.

Κοίταξε γύρω μας: θάλασσα φουρτουνιασμένη, ουρανός κατασκότεινος, στεριές σκουντουφλιασμένες, φορτωμένες δάκρυα και φαρμάκι, θεριά τα κύματα χτυπάνε το καράβι μας. Λύσσα και χολή μας πολεμά. Το νερό δέρνει τη στεριά, την τρώει, την ξεσχίζει, την πετσοκόβει άπονα, όσο να κάμει τα πάντα θάλασ-σα και ν’ απλωθεί αχόρταγος ρούφουλας στον παράνομο κόσμο.
Ναι· θα ζήσουμε και θα θεριέψουμε και θα δοξαστούμε πάλι. Είμαστε άντρες εμείς· μωρ’ είμαστ’ Έλληνες!...»
Και ορθός τώρα έριξε τα μάτια φλογερά στις σκοτεινές στεριές, σαν προφήτης του Ισραήλ, υμνώντας τη γη της Επαγγελίας, ο υποναύκληρος. Και δεν ήταν, όχι, ο ναύτης ο ταπεινός. Ήταν ο Ελληνισμός ολόκληρος, με την ακλόνητη πί¬στη στις παραδόσεις και τους θρύλους του.

Απόσπασμα απ’ τα λόγια της πλώρης, ο εκδικητής (Ανδρέα Καρκαβίτσα)

Περάσαν τα χρόνια Ανδρέα απ’ την γενιά την δικιά σου. Το λιοντάρι είδαν ότι δεν μπορούν να το κάνουν εύκολα καλά.  Το άγριο ζώο όσο το βλάφτεις τόσο αγριεύει.  Δύσκολο πράγμα να πολεμάς με λιοντάρια.

Σταμάτησαν, το λοιπόν, να το πολεμούν το λαβωμένο θηρίο, ή τουλάχιστον έτσι του ‘δειξαν.  Του ‘τάξαν ότι θα του γιάνουν τις πληγές του. Κι άρχισαν να το καλοπιάνουν και να το ταΐζουν για να είναι χορτάτο και να μην βρυχάται. Του δώσαν τότε ζαχαρωτά και άλλα πολλά καλούδια, που δεν τα χρειάζονταν το θεριό τ’ ανήμερο που όλοι σκιάζονταν. Για να το γλυκάνουν και να του κοιμίσουν τα ένστικτα, που το κρατούσαν αυτό  και την γενιά του χιλιάδες χρόνια ζωντανό και βασιλιά των ζώων.

Έφαγε το πληγωμένο θεριό. Χόρτασε, στυλώθηκε και απόκαμε συνάμα.

Σταμάτησε αποχαυνωμένο και κοιμισμένο κι  αυτό.  Να κοιτάζει ψηλά και μακριά από εκεί που το είχαν διώξει. Και κοίταζε μόνο για τα ζαχαρωτά που του πέταγαν και του γλύκαιναν τον νου για να ξεχνάει  τα προβλήματα του και τον προορισμό του.

Το ένστικτό του το ‘χασε το λιοντάρι και αν καμιά φορά το θυμόταν ήταν για να στήσει καβγά με τα άλλα λιοντάρια της φυλής του για τα ζαχαρωτά που τους πετούσαν οι ύαινες.

Τελικά το σιδερόξυλο Ανδρέα έγινε ευκολολύγιστο σαν λυγαριά και το λιοντάρι ένα κατοικίδιο και δουλοπρεπές ζώο.

Τότε ήταν που αποφάσισαν οι ύαινες πως έπρεπε να τελειώσουν μια και καλή με το λιοντάρι και την φάρα του .

Αφού είχαν πάρει με το μέρος τους όλους τους άρχοντες των λιονταριών εξαγοράζοντάς τους, 
άρχισαν λοιπόν να ζητάν από τα λιοντάρια  τον λογαριασμό για τα ζαχαρωτά που τους πετούσαν τόσα χρόνια.

Διόρισαν και επιτρόπους τα τσακάλια, για να συνδιαλέγονται με τα λιοντάρια και να εξασφαλίσουν ότι αυτά θα έπαιρναν τα ζαχαρωτά και τα τσακάλια τους τόκους για ανταμοιβή.

Οι άρχοντες των λιονταριών δεν μίλαγαν για την αδικία, μόνο ζητούσαν από τα λιοντάρια να πληρώσουν. Πού ξέρει κανείς,  μπορεί να είχαν γίνει και αυτοί, δουλικά στις ύαινες και με αυτό τον τρόπο να ξεχρέωναν.

Κόψαν λοιπόν και τιμολόγια πολλά, και τους έβγαλαν  ένα τεράστιο λογαριασμό των λιονταριών -έτσι και αλλιώς τα ζαχαρωτά δικό τους προϊόν ήταν, ό,τι τιμή ήθελαν τους έβαζαν-  που θα έπρεπε για να τον πληρώσουν, να δουλεύουν για τις ύαινες αυτοί και τα παιδιά των παιδιών τους για τους τόκους και μόνο.

Φοβήθηκαν όμως ότι τα κοιμισμένα λιοντάρια μπορεί να αντιδράσουν. (Ο φόβος φυλάει τα έρμα).

Γι’ αυτό τον λόγο άρχισαν να τα γελοιοποιούν, λέγοντας τα κλέφτες και τεμπέληδες, και ότι δεν μπορεί οι ύαινες πια να δουλεύουν για τα άχρηστα τα λιοντάρια.

Δεν πήρε πολύς χρόνος να αλλάξουν την ιστορία των λιονταριών. Μόλις πενήντα με εξήντα χρόνια πήρε, μπρός σε χιλιάδες χρόνια ένδοξης ιστορίας...

Πέρασαν τα χρόνια τα δικά σου, Ανδρέα, που τα λιοντάρια ήταν λιοντάρια, και που οι άντρες κλαίγαν από αγανάκτηση και γίνονταν θεριά ανήμερα αν τους λέγαν κλέφτες.

Και ναι, το έγραψε το παντοδύναμο χέρι του Δημιουργού. Αλλά, να γράφει το χέρι του Θεού το θέλημά του, κι εμείς να παίρνουμε σφουγγάρι και να σβήνουμε την υπογραφή του… Και να μην καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι βλασφημία και ύβρις στο Θεό και το θέλημά του. 

Η λέξη φιλότιμο υπάρχει μόνο εδώ, φίλε, αλλά δεν δίνει κανένας πια σημασία.

Δεν ξέρω  αν μπορεί  πια να ξαναξεκινήσει κάτι  από το Κάστρο της Γλαρέντζας και μετά απ’ το Κάστρο στο Ζητούνι . Ούτε ξέρω αν θα βρεθεί πια κάποιος Θοδωρής να φωνάξει:  “Έλληνες…”

Δεν ξέρω αν έχουμε μέλλον…       

Ήρθε ο καιρός, Ανδρέα Καρκαβίτσα, να μετρηθείς κι εσύ. ..

Αν αυτά που έγραφες από τα βάθη της ψυχής σου αντέχουν μέχρι και σήμερα...,θα αντέξουν και αύριο. Γιατί μπορεί απ’ την φλόγα σου και  να μας υπερτίμησες. Αλλά και πάλι, ποιος ξέρει, μπορεί σαν άλλος προφήτης του Ισραήλ να δικαιωθείς…

Και εμείς ήρθε ο χρόνος να μετρηθούμε… Ήρθε η ώρα της δοκιμασίας, για να δούμε αν μπορούμε να ξαναγίνουμε λιοντάρια, για να μην αφανιστούμε,  επειδή υποτιμήσαμε τον εαυτό μας.

Γιατί, τίποτα άλλο εκτός από το να είμαστε περήφανα λιοντάρια, όπως λες, δεν είναι στην φύση μας.