Οι ταραχές στο Λονδίνο, ταραχές ενός άνισου κόσμου.Γράφει Νίκος Βασιλειάδης. Δημοσιογράφος – Πολιτικός αναλυτής

Για όσους απορούν με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο βόρειο
Λονδίνο και σε άλλες βρετανικές πόλεις , καλό θα ήταν να αναλογιστούν την ευρύτερη εικόνα της Βρετανίας. Η Βρετανία είναι μια χώρα διαιρεμένη με το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών να μεγαλώνει σε αστρονομικούς ρυθμούς. Πρόσφατη έρευνα αποκάλυψε πως το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού είναι πάνω από 100 φορές πιο πλούσιο του φτωχότερου 10% της κοινωνίας. Το χάσμα είναι τεράστιο. Οι διαφορές μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, η αύξηση των ανισοτήτων είναι η κύρια αιτία για όσα γίνονται σήμερα εκεί. Σε σύγκριση ενός βρετανού λευκού άνδρα με τα ίδια προσόντα, την ίδια ηλικία και το ίδιο επάγγελμα, ένας μετανάστης από το Πακιστάν ή το Μπαγκλαντές μουσουλμάνος στο θρήσκευμα έχει μηνιαίο εισόδημα 13-21% χαμηλότερο. Σχεδόν το ήμισυ του των σπιτιών που ανήκουν σε μετανάστες από το Πακιστάν ή το Μπαγκλαντές και που βρίσκονται στις περιοχές του Brixton ζούνε στην απόλυτη φτώχεια.

• Φαινόμενα που συνήθως περιγράφονται
  ως «κοινωνικά προβλήματα» (εγκληματικότητα, προβλήματα υγείας) είναι συχνότερα σε άνισες κοινωνίες από άλλες όπου το χάσμα μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων δεν είναι τόσο μεγάλο. Δυστυχώς όμως όπως και στην σχεδόν ολόκληρη υπόλοιπη Ευρώπη η ανεξέλεγκτη και ιδιαίτερα μεγάλη εισροή μεταναστών στη Βρετανία δημιούργησε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μία χώρα η οποία φέρει επάξια τον τίτλο μιας από τις πιο άνισες χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου. Και όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό οι εκάστοτε φτωχές συνοικίες των μεγάλων πόλεων αποτελούν γόνιμο έδαφος για μία κοινωνική έκρηξη, κυρίως σε καιρό κρίσης, δημοσιονομικών περικοπών και αυξημένης ανεργίας.
  Οι ταραχές στο Λονδίνο αλλά και στις άλλες βρετανικές πόλεις δεν είναι φαινόμενο που απασχολεί μόνον τη Βρετανία αλλά ένα φαινόμενο που θα απασχολήσει όλες τις δυτικές κοινωνίες της μετανάστευσης και των ανισοτήτων. Αυτό που συνέβαινε στην Γαλλία και μεταφέρθηκε τώρα στην Βρετανία, η φτώχεια δηλαδή και η οργή ενός πληθυσμού που αισθάνεται αποκλεισμένος, που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας είναι η πρώτη πράξη της κατάρρευσης του καπιταλισμού των ''ανοιχτών θυρών''.
  Το ίδιο θέμα τίθεται για όλες τις κοινωνίες στις οποίες κατά τρόπο εμφανή και προκλητικό το χάσμα ανάμεσα σε μία πολύ ευνοημένη μειοψηφία και σε πληθυσμούς που αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι , κοινωνικά και πολιτισμικά αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς.