Το «οικόπεδο προς πώληση» μπορεί να ξαναγίνει πατρίδα

Όταν ο πρωθυπουργός του τελευταίου εναπομείναντος Μεγάλου Δουκάτου στην Ευρώπη με περισσή ευκολία ανακοινώνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να συνηθίσει να έχει μειωμένη κυριαρχία και αυτό γίνεται λίγο-πολύ αποδεκτό από την ελληνική κυβέρνηση, είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά με την «Ενωμένη Ευρώπη»...

Το ίδιο ισχύει, όταν οι πολίτες αυτής της χώρας πληροφορούνται ότι με το πρόσχημα της «τεχνικής βοήθειας» προς την Ελλάδα, θα υπάρξει «ειδική ομάδα κρούσης», με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης, που θα επιτηρεί τη διαδικασία συμμόρφωσης της Ελλάδας προς τις επιταγές των δανειστών της και στην οποία θα λογοδοτεί η ελληνική κυβέρνηση. 

Αυτή η και με τυπικούς όρους πλέον εγκαθίδρυση μηχανισμού επικυριαρχίας και διεθνούς οικονομικού και πολιτικού ελέγχου έρχεται να επικυρώσει τη συνθήκη μειωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας που ούτως ή άλλως εμπεριέχει όλο το πλέγμα του Μνημονίου, της Δανειακής Σύμβασης και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Άλλωστε συνολικά η λογική της «ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης», που αποτυπώνεται και στο περιβόητο «Σύμφωνο για το ευρώ», θα περιλαμβάνει και πολύ αυξημένους μηχανισμούς παρέμβασης στους όρους άσκησης της εσωτερικής οικονομικής πολιτικής.

Και βέβαια η αντιμετώπιση της Ελλάδας ως ενός «αποτυχημένου κράτους» (failed state), που χρειάζεται εξωτερική προστασία για να ανασυγκροτηθεί, δεν είναι καθόλου «ανιδιοτελής». Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών κ. Ρόσλερ έχει ήδη δημοσιοποιήσει σχέδιο για την Ελλάδα, που περιλαμβάνει εκτεταμένες αναδιαρθρώσεις, έτσι ώστε η χώρα να αποκτήσει ειδικές ζώνες μειωμένης φορολογίας, μειωμένου εργασιακού κόστους και επιχειρηματικής ασυδοσίας (κατά το πρότυπο των Κινεζικών «Ειδικών Οικονομικών Ζωνών»), ενώ την ίδια ώρα μεθοδεύεται η πλήρης εκποίηση των στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, ξεκινώντας από τις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις. Πρόκειται για ιδιότυπη εκδοχή οικονομικής λεηλασίας και αποικιοποίησης που θα οδηγήσει στην εμπέδωση μορφών άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στην πλήρη εμπορευματοποίηση κρίσιμων κοινωνικών αγαθών, στην εκτεταμένη περιβαλλοντική υποβάθμιση.

Αυτή η συνθήκη μειωμένης κυριαρχίας συναντά όχι απλώς τη συναίνεση, αλλά την προτροπή του μεγαλύτερου μέρους των εγχώριων κεφαλαιοκρατών, που ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να επωφεληθούν από τη συρρίκνωση του κόστους εργασίας, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την απελευθέρωση των επιχειρηματικών δράσεων, την πρόσδεση σε δυναμικές μερίδες του διεθνούς κεφαλαίου. Αντιμέτωπη με τη κρίση του δικού της «αναπτυξιακού υποδείγματος» η ελληνική αστική τάξη σπεύδει να αγκαλιάσει τη μείωση της εθνικής κυριαρχίας, όπως ακριβώς είχε κάνει και με την απεμπόληση της νομισματικής κυριαρχίας με το ευρώ, ως μοχλό για την οικονομική της αναβάθμιση.

Γι’ αυτό το λόγο θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι σήμερα η αριστερή παρέμβαση στα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας θα σήμαινε στροφή προς την πατριδοκαπηλία. Η στρατηγική της μειωμένης κυριαρχίας αποτελεί συνειδητή επιλογή των δυνάμεων του κεφαλαίου και κατεξοχήν επιδιώκει να ακυρώσει προκαταβολικά τη δυνατότητα της εργαζόμενης πλειοψηφίας να επιβάλει με τους αγώνες ανατροπές προς όφελός της.

Σήμερα η διεκδίκηση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας αποκτά ένα σαφές ταξικό πρόσημο. Δεν αφορά την υποταγή των λαϊκών στρωμάτων στις επιδιώξεις της εθνικής αστικής τάξης, αλλά πολύ περισσότερο τη σύγκρουση μιας εν δυνάμει αντικαπιταλιστικής λαϊκής συμμαχίας με τον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου. Σημαίνει την πάλη, με πρωτοπόρα δράση της Αριστεράς, ώστε σε αυτόν τον τόπο, σε αυτόν τον «αδύναμο κρίκο της αλυσίδας», να υπάρξουν διαδικασίες ρήξης με τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» αλλά και με τον «υπαρκτό ιμπεριαλισμό» της ΕΕ και του ευρώ, νέες μορφές διεθνιστικής και ισότιμης ένταξης στο διεθνές περιβάλλον, αποφασιστικά βήματα σοσιαλιστικού κοινωνικού μετασχηματισμού.

Ο λαϊκός ξεσηκωμός του προηγούμενου διαστήματος, οι απεργίες αλλά και οι πλατείες της οργής, της ελπίδας και της αξιοπρέπειας, δείχνουν το δρόμο για να γίνει αυτός ο τόπος από «οικόπεδο προς πώληση», φιλόξενη πατρίδα για το «έθνος των εργαζομένων».

inprecor