Παγίδα στήνουν με το δημοψήφισμα...

Για να υφαρπάξουν την ψήφο του λαού και να πουν μετά ότι νομιμοποίησε τα μέτρα και την πολιτική άγριας λιτότητας της κυβέρνησης
Σε μια έντεχνη προσπάθεια χειραγώγησης του λαού, αποπροσανατολισμού, μεταλλάσσει τελικά τον πολυδιαφημισμένο θεσμό του δημοψηφίσματος ο Γ. Παπανδρέου...

Όπως προκύπτει από μια πρώτη ανάγνωση του σχετικού νομοσχεδίου που δόθηκε στη δημοσιότητα, στην ουσία η κυβέρνηση στήνει τα δημοψηφίσματα με τρόπο που να αποτελούν παγίδες και να είναι μια κοροϊδία. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα αποτελέσματά τους δεν θα είναι δεσμευτικά για την κυβέρνηση (πλην των δημοψηφισμάτων που θα προκηρύσσονται για ψηφισμένο νόμο, όμως ποια κυβέρνηση θα ρισκάρει μια καταψήφιση νόμου που θα έχει περάσει, στην ουσία μια δεινή πολιτική αποδοκιμασία;), δηλαδή θα είναι κάτι σαν… δημοσκοπήσεις!

Κατά τα άλλα, μέσα από ερωτήματα-παγίδες θα μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να περνά το κλίμα που επιθυμεί ή μέσα από ερωτήματα με περίπου αυτονόητες απαντήσεις θα μπορεί να περνά κλίμα νομιμοποίησης της πολιτικής της και να αξιοποιεί προς όφελός της τα όποια αποτελέσματα.

Στην ουσία ο Γ. Παπανδρέου «οικοδομεί» έναν θεσμό στα μέτρα του. Δεν θεσμοθετεί την επί της ουσίας λαϊκή κυριαρχία, αλλά τον μεθοδευμένο έλεγχο της λαϊκής βούλησης, ώστε να μπορεί να σπεκουλάρει για νομιμοποίηση πολιτικών.

Και κάτι άλλο.

Σχετικά εύκολα μια οποιαδήποτε κυβέρνηση θα μπορεί να επικαλείται το αποτέλεσμα ενός ελεγχόμενου, μέσω ερωτημάτων και άλλων μεθοδεύσεων, δημοψηφίσματος, ώστε να πάει αν θέλει ακόμα και σε συνταγματικές αλλαγές (π.χ. ιδιωτικά ΑΕΙ ή κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων).

Τα κενά, οι ασάφειες, οι σκοπιμότητες, είναι πολλές.

Αλλά στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία αυτό που προηγείται είναι ο αποπροσανατολισμός του λαού από Μνημόνια, λιτότητα, φτώχεια, ανεργία, καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας.

Ενώ δηλαδή ο λαός πλήττεται απ’ τα παραπάνω, ενώ εξεγείρεται, ενώ οι αντιδράσεις μέχρι πριν από λίγες μέρες είχαν λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας (και απ’ τον Σεπτέμβρη θεωρείται σίγουρο ότι θα συνεχιστούν), θέλει ο πρωθυπουργός να σπρώξει τον κόσμο να ασχοληθεί με ζητήματα άσχετα με αυτά.

Πολύ δύσκολο όμως να βγει αυτός ο αποπροσανατολισμός.

Είναι μεγάλη η λαϊκή αντίδραση στα μέτρα σκληρής λιτότητας και φτώχειας και θα διαπιστώσει ο πρωθυπουργός ότι δεν θα περάσουν τα σχέδια του για αλλαγή πολιτικής ατζέντας.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι και η κατασκευασμένη ευφορία για τα αποτελέσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κράτησε λίγο, πολύ λίγο.

Η σκληρή πραγματικότητα, η σκληρή επικαιρότητα (λίγο οι ταξιτζήδες, λίγο οι επικείμενες απολύσεις απ’ το Δημόσιο, λίγο οι αλχημείες για τα έσοδα, λίγο οι υποβαθμίσεις) συνετέλεσαν ώστε να ξεφουσκώσει σχετικά σύντομα η ευφορία, παρά τη… φιλότιμη προσπάθεια πολλών ΜΜΕ να τη συνεχίσουν.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι μετά τον… ρωμαϊκό θρίαμβο στο Υπουργικό και τη συνεδρίαση της ΚΟ, ακυρώθηκαν οι υπόλοιποι επικοινωνιακοί σχεδιασμοί του Γ. Παπανδρέου, όπως η ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών ή η ενημέρωση της Βουλής.

Προφανώς επειδή οι… λογαριασμοί της «μεγάλης επιτυχίας» άρχισαν να καταφθάνουν, αντιλήφθηκε πως συζητήσεις, είτε με τους αρχηγούς είτε στη Βουλή, θα έβριθαν σχετικών αποκαλύψεων και θα χάλαγαν το κλίμα φιέστας. Οπότε…

Παιχνίδια με το Σύνταγμα…
Μέσω της υποτιθέμενης νομιμοποίησης που παρέχει το δημοψήφισμα που προετοιμάζει η κυβέρνηση, το Μέγαρο Μαξίμου σκέφτεται τρόπους με τους οποίους θα εκβιάσει συνταγματικές αλλαγές: τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

Η απόφαση που έχει ληφθεί, και που εγκρίνει και η αρμόδια υπουργός, είναι για πρώτη φορά στη χώρα να νομιμοποιηθεί η ιδιωτική εκπαίδευση και με την έγκριση του λαού να υπάρξουν ιδιωτικά ΑΕΙ και ΤΕΙ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Είναι απόφαση και του πρωθυπουργού, που εδώ και χρόνια θέλει την ύπαρξη ιδιωτικής εκπαίδευσης, αν και την αρνήθηκε όταν την πρότεινε ο Κ. Καραμανλής, για φοιτητές δύο και τριών ταχυτήτων: εκείνων που δεν θα έχουν τα οικονομικά μέσα και θα σπουδάσουν στα κρατικά ΑΕΙ, πληρώνοντας φυσικά και αυτοί τα δικά τους έξοδα, αλλά και εκείνων που οι οικογένειές τους έχουν την οικονομική άνεση να αντεπεξέλθουν στα υψηλά δίδακτρα, σπάζοντας παράλληλα στα δύο και τους εκπαιδευτικούς που θα έχουν απέναντί τους, έλληνες και πιθανώς ξένους.

Ταυτόχρονα η ιδέα που υπάρχει να τεθεί στο δημοψήφισμα το δίλημμα στον κόσμο να απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι αν επιθυμεί την άρση της μονιμότητας χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο, βρίσκει επίσης πρόσφορο έδαφος στο γραφείο του πρωθυπουργού.

Και τα δύο αυτά θέματα, που η κυβέρνηση προωθεί με τον μανδύα του δημοψηφίσματος, αποτελούν την αρχή για ριζικές αλλαγές στο κράτος. Ο αρμόδιος υπουργός Χάρης Καστανίδης, μαζί με τον κ. Παπαϊωάννου που χειρίζεται το δημοψήφισμα και την οργάνωσή του, δεν έχουν αποκλείσει, όπως αναφέρουν συνομιλητές τους, την ύπαρξη παρόμοιων ερωτήσεων προς τους πολίτες, έτσι ώστε να περάσουν με την κατάλληλη προετοιμασία και επεξεργασία προς την κοινή γνώμη τις απαντήσεις που επιθυμεί η κυβέρνηση.

Αν τελικά η κυβέρνηση προωθήσει μέσω του τρόπου αυτού τις αλλαγές στα ΑΕΙ και το Δημόσιο, τότε ασφαλώς έχουν έρθει τα πάνω κάτω.

Πηγη