Με την Ευρώπη ή… στο βουνό. Γράφει η ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ

Η διαχείριση μιας κρίσης σαν και αυτή που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι και ό, τι θα ονειρεύονταν ολόκληρες γενιές ενεργών πολιτών να ζήσουν. Είναι ωστόσο εξαιρετικά χρήσιμη για να κατανοήσουμε καλύτερα τις υστερήσεις μας, να διορθωθούμε… αν γίνεται, και να κοιτάξουμε μπροστά με αυταπόδεικτη και όχι ουτοπική αισιοδοξία.

Πάρτε για παράδειγμα την πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ, και το πώς αντιμετωπίζουν τις τελευταίες αρνητικές εξελίξεις στην ευρωζώνη: Με απροκάλυπτο… ενθουσιασμό, αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι εδώ δεν καίγεται απλώς το σπίτι του διπλανού, αλλά και τα γύρω χωριά.

Κινδυνολογία, μηδενισμός, απομονωτισμός, θεωρίες ότι… περνάμε και μόνοι μας καλά. Ε, λοιπόν, δεν περνάμε! Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η σημερινή Ελλάδα, και με δεδομένη τη δυσχέρεια να αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα, από τη στιγμή που υπάρχει έλλειμμα ηγεσίας, έμπνευσης και ειλικρίνειας, η Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί μονόδρομο για το μέλλον μας.

Θα έπρεπε λοιπόν να ευχόμαστε, αλλά και να συμβάλουμε με τις πράξεις μας, για την ενίσχυση της κοινής προσπάθειας. Ποιος ξέρει, άλλωστε; Μπορεί σε αυτή τη διαδρομή, να υπάρχει μια«δημιουργική καταστροφή» στις γραφειοκρατικές δομές της Ένωσης, και να ξεπηδήσει μια καινούρια, και περισσότερο ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική.

Μέχρι εκεί όμως. Όχι να φτάνουν πολλοί στο σημείο να αναπολούν τη δραχμή, ή να οραματίζονται μια«εθνική μοναξιά». Υπάρχει δίλημμα και είναι ξεκάθαρο: Με την Ευρώπη ή… στο βουνό. Παρέα με τους κερδοσκόπους και την εθνική ματαιοδοξία.