«Κύριε…κύριε…μπορώ να πάω στην τουαλέτα;» Toυ Δημήτρη Κωνσταντάρα

Η επανάληψη είναι …μήτηρ μαθήσεως λέει το παλιό γνωμικό. Εφαρμοζόταν από πολύ παλιά στα σχολεία καθώς μετά τη διδασκαλία του κάθε μαθήματος γινόταν σύντομη επανάληψη από το δάσκαλο και μόλις τελείωνε το μάθημα, ο δάσκαλος συνιστούσε στους μαθητές στη μελέτη που θα έκαναν, να μην ξεχνούσαν μια «επανάληψη» των όσων είχαν διδαχτεί έτσι ώστε να βεβαιωθούν ότι τα έμαθαν.

Οι μανάδες – ενίοτε και οι πατεράδες- το γνώριζαν και συνεπώς, πίεζαν κι αυτοί τα παιδιά να «κάνουν επανάληψη» και στέκονταν «από πάνω τους» για να τα βοηθήσουν αν χρειαζόταν.

Σήμερα, στα σχολεία, δεν τίθεται θέμα επανάληψης είτε γιατί δεν γίνεται καν διδασκαλία, είτε διότι δεν υπάρχει περίπτωση να «διαβάσουν» οι μαθητές πηγαίνοντας στο σπίτι αλλά κυρίως γιατί είναι πολύ μικρό το ποσοστό των μαθητών που πηγαίνουν στο σχολείο για να μάθουν κάτι, τουλάχιστον όταν «ξεφύγουν» από τις 2-3 πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

Το γνωμικό όμως παρέμεινε, ισχύει και εφαρμόζεται όχι στους μαθητές αλλά – κυρίως- στους πατεράδες και τις μανάδες και τα μεγάλα αδέλφια των μικρών μαθητών. Και όχι για «μαθήματα». Για την επιβίωση, την κοινωνική εξέλιξη , την πολιτική , την εργασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ανθρώπινες αξίες.

Για τις δικές μας τις γενιές, του ΄60, του 70, του ’80, τις γενιές του ενεργού επαγγελματικά και κοινωνικά «πληθυσμού», η επανάληψη δεν είναι πλέον «μήτηρ μαθήσεως». Είναι εφιάλτης. Και δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε εμείς στην επανάληψη για να κατοχυρώσουμε τη μάθηση. Έρχεται – με τη μορφή επαναλαμβανόμενου και καταναγκαστικού εφιάλτη- από μόνη της.

Πόσες φορές πια να επαναλάβουμε τις «διδαχές» , τις «νουθεσίες», τις «επισημάνσεις» της κοινωνίας μας, της πολιτικής μας ηγεσίας, της ιστορίας, της εξέλιξης των «ειδών» για να τις αφομοιώσουμε; Δυο; Πέντε; Δέκα; Εκατό; Σε διάρκεια πόσων ετών; Τριών; Εφτά; Τριάντα;

Το κάναμε. Και το αποτέλεσμα έβγαινε πάντα το ίδιο: Δεν πάει άλλο.

Δεν πάει άλλο με την αναξιοπιστία του αξιακού μας συστήματος. Δεν υπάρχουν αξίες, δεν υπάρχει αναγνώριση, δεν υπάρχει αξιοκρατία, δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

Δεν πάει άλλο με την ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος. Δεν υπάρχουν αρχές, δεν υπάρχει σχεδιασμός, δεν υπάρχει πρόγραμμα και όραμα, δεν υπάρχει καν σύστημα.

Δεν πάει άλλο με την απαξίωση της κοινωνίας μας. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες, δεν υπάρχει απασχόληση, δεν υπάρχει παραγωγή, δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχουν ιδέες, δεν υπάρχει αύριο.

Δεν πάει άλλο με την καταστροφή των συμβόλων και των προτύπων μας. Δεν υπάρχει ελληνική ιστορία, δεν υπάρχει ελληνική σημαία, δεν υπάρχει εθνική συνείδηση, δεν υπάρχει παράδοση, δεν υπάρχει ούτε Εθνικός Ύμνος.

Το αξιακό μας σύστημα, η δικαιοσύνη, η πολιτεία, η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία, τα σύμβολα, τα πρότυπα, η ιστορία μας, η θρησκεία μας, έχουν μετατραπεί σ΄ένα περίεργο, άγευστο «Μέλανα Ζωμό» χωρίς ουσίες, χωρίς συστατικά, χωρίς τροφοδότηση του οργανισμού, χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, χωρίς κρασί. Έχουν μετατραπεί σε ένα διεθνή, παγκοσμιοποιημένο, «κεντρικά ελεγχόμενο» χυλό τύπου Mc Donalds που μεταφέρεται στο σύστημά μας άυλα, διαδικτυακά, αυτόματα, διεθνώς ελεγχόμενα , προκαθορισμένα, προσχεδιασμένα. Ένα χυλό που αλλάζει τα πρότυπά μας, τα ρητά μας, τα αποφθέγματά μας, το φαγητό μας, το πιοτό μας, τους συγγραφείς μας, τη μουσική μας, τα αγάλματά μας, τους ήρωες της νιότης μας, την ιστορία μας, τα χρώματά μας, τη γλώσσα μας.

Τι είδους «επανάληψη» να κάνει κανείς σε μια τέτοια «ιατρική συνταγή» που μας χορηγείται άνωθεν από νοσοκόμες-γκόμενες με υπέροχα καπούλια, άφωνους τραγουδιστές που καταστρέφουν απόplayback τους εθνικούς μας ποιητές και συνθέτες, από χτεσινές εφημερίδες που κυκλοφορούν σήμερα γεμάτες διαφήμιση κινητών τηλεφώνων, από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα που δεν μιλούν καν Ελληνικά και δεν μας λένε τις ειδήσεις αλλά τη γνώμη τους, από επιχειρηματίες golden boys απόφοιτους αμερικανικών Πανεπιστημίων, από άμεσους ή έμμεσους απογόνους πολιτικών τζακιών που ανανεώνονται κι ανακυκλώνονται και επανέρχονται σαν σαύρες, από πνευματικούς ταγούς που διδάσκουν Πολιτική Οικονομία διαβάζοντας greeklish από τα Ipad τους;

Και σε ποια «μάθηση» είναι δυνατόν να φτάσεις κάνοντας τέτοιες επαναλήψεις, βλέποντας και ξαναβλέποντας τους ίδιους «γνωστούς αγνώστους» ή τους απογόνους τους να σπάνε τα ίδια μάρμαρα - που κάποτε λέγαμε ότι «κακιά σκουριά δεν πιάνουν»- για να τα πετάξουν στους εχθρούς τους αστυνομικούς – ή τους απογόνους τους- φωνάζοντας τα ίδια ή περίπου τα ίδια συνθήματα που έχουν πεθάνει χωρίς ποτέ να ξέρουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας;

Μα αν δεν έχουμε πατρίδα, γλώσσα, ιστορία, ταγούς, πολιτικούς, δασκάλους, παράδοση, αν δεν ξέρουμε τους φίλους ούτε τους εχθρούς μας, αν δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στην ΕΠΟΜΕΝΗ γωνία, τι να την κάνουμε την ελεγχόμενη μάθηση;

Μια επανάσταση θέλουμε.

Που δυστυχώς, δεν μάθαμε ποτέ πώς να την κάνουμε. Ή κι αν μάθαμε, τη φοβόμαστε μήπως και μας «βγεί» στραβά.

Λοιπόν, το μάθαμε καλά το μάθημά μας κύριε. Και το μνημόνιο και τους φίλους μας τους Άγγλους και τους Γάλλους και τους Γερμανούς, και το εφαρμοστικό νομοσχέδιο το ψηφίσαμε και το καινούργιο κινητό αγοράσαμε και τον Παπανδρέου θέλουμε πρωθυπουργό…κύριε…κύριε…μπορούμε τώρα να πάνε στην τουαλέτα;