Ανάγκη αλλαγής κριτηρίων. Του Νίκου Κοτζιά

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινωνία δυσκολεύεται στην αντιμετώπιση της μειοψηφίας που συγκροτεί το Κόμμα του Μνημονίου. Κόμμα του οποίου μια πτέρυγα μπορεί να καταγραφεί και ως Κόμμα του Μνημονίου και της Πλεονεξίας. Παρόλο που το κόμμα του Μνημονίου δεν διαθέτει ερείσματα στο μεγαλύτερο τμήμα της Κοινωνίας είναι σε θέση να επιβάλει τα σχέδιά του. Δηλαδή, μια άγρια ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου στο εσωτερικό της Ελλάδας καθώς και μια μεταβίβαση εθνικού εισοδήματος και πλούτου στο εξωτερικό μέσω δύο μηχανισμών: ο ένας είναι εκείνος της πληρωμής τοκογλυφικών δόσεων στους αλλοδαπούς δανειστές της χώρας. Ο δεύτερος είναι εκείνος της παροχής δικαιώματος σε αυτούς να αγοράσουν φτηνά δημόσια παραγωγική περιουσία, με διαδικασίες που ορίζουν εκείνοι και υπό τη δική τους επίβλεψη.Οι ξένοι δανειστές έχουν καταργήσει την κυριαρχία του ελληνικού κράτους, με τη σύμφωνη του Κόμματος του Μνημονίου σε όλες του τις εκδοχές. Ουσιαστικά έχουν αδειάσει την ελληνική δημοκρατία από το δημοκρατικό δικαίωμα επιλογής και άσκησης πολιτικής, με τη συναίνεση της κυβέρνησης και των εσωτερικών συμμάχων τους. Έχουν, επίσης, παραβιάσει όλους τους κανόνες και διαδικασίες λειτουργίες της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα, η Ελλάδα, όπως σε λίγο και η Πορτογαλία καθώς και η Ιρλανδία, δεν είναι κράτος ισότιμο με τα άλλα κράτη της Ένωσης. Η δε ελληνική κυβέρνηση είναι υποδεέστερη ενός σχήματος υπαλλήλων της Ένωσης και άλλων διεθνών οργανισμών. Με αυτό τον τρόπο έχει καταργηθεί η διακρατική ισοτιμία στην ΕΕ και το ελληνικό σύνταγμα. Όλα αυτά γίνονται όχι διότι έχει πείσει κανείς κανέναν ότι είναι κοινωνικά δίκαια και δημοκρατικά ή, έστω, διασφαλίζουν την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα, υποκριτικά εμφανίζεται η κυβέρνηση να παραδέχεται ότι είναι άδικα, αλλά επικαλείται την κατ’ «ανάγκη επιβολή τους». 'Έπαψε δε, να τα εμφανίζει ως μέτρα που θα «τα προωθούσε έτσι και αλλιώς προκειμένου να εκσυγχρονιστεί η χώρα».Στην πραγματικότητα, η επιλογή των ξένων δανειστών και των κέντρων εξάρτησης της Ελλάδας είναι να μην υπάρξει άμεση αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά αργότερα, αφού πρώτα α) διασφαλίσουν τις τράπεζές τους, β) διασφαλίσουν στο δυνατό βαθμό ότι δεν θα υπάρξουν διαταράξεις σε τρίτες χώρες από την τυχόν πτώση της Ελλάδας και γ) αγοράσουν φτηνά ότι πλούτο διαθέτει η χώρα. Αυτή η τριπλή μεθόδευση κάθε άλλα παρά είναι μια στρατηγική σωτηρίας της χώρας όπως το εμφανίζει το αχόρταγο Κόμμα του Μνημονίου, αλλά, αντίθετα, είναι μια στρατηγική αύξησης των κερδών των ισχυρών σε Ελλάδα και Ευρώπη καθώς και διασφάλισης των συμφερόντων τους. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε να κάνουμε με μια στρατηγική αναγκαστική, αλλά σωτήρια δε, αλλά με μια στρατηγική, όπου η Ελλάδα θα είναι το θύμα για να γλυτώσουν τρίτοι.Έχει ασφαλώς τη λογική του, να εμφανίζουν ως αναγκαία μέτρα τα μονόπλευρα μέτρα, όλοι εκείνοι που ακόμα και σε συνθήκες κρίσης θα κάνουν κέρδη. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, οι τελευταίοι δεν έχουν ως κριτήριό τους την σωτηρία της Ελλάδας αλλά του εαυτούλη τους. Αν η ανάλυσή που κάνω εδώ και ενάμιση χρόνο είναι ορθή, τότε θα πρέπει να εξαχθούν και τα ανάλογα συμπεράσματα: α) η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει μαζί τους με πλήρη συνείδηση των στόχων και αναγκών τους και όχι με κόμπλεξ και υποταγή στα συμφέροντα του κόμματος του Μνημονίου. Β) Η χώρα να γνωρίζει ότι καθίσταται όλο και πιο πιθανό να την πάνε σε ελεγχόμενη χρεοκοπία, αφού πρώτα διασφαλίσουν τρίτοι τα συμφέροντά τους. Εδώ χρειάζεται να υπάρξουν στρατηγικές επεξεργασίες από την Ελλάδα με σκοπό να καταστεί σαφές το που συμπίπτουν και που δεν συμπίπτουν τα συμφέροντα της με τις επιλογές τρίτων. Γ) Να διαμορφωθούν χρονικές εναλλακτικές και εναλλακτικές περιεχομένου καθώς και μεθοδεύσεων ως προς τα χρονοδιαγράμματα που συμφέρουν την Ελλάδα και όχι ως προς τις ανάγκες τρίτων.

Αναρτήθηκε από epirusgate