ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ.Γράφει + Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Από βαθειά εκτίμηση σε ένα διακεκριμένο Έλληνα, εξαίρετο οικογενειάρχη και αγαπητό μας Φίλο, τον κ. Σ.Μ., που δραστηριοποιείται στα Ηνωμένα Έθνη και ζεί στο Εξωτερικό, ελάβαμε και δημοσιεύουμε σήμερα μια άλλη άποψη για την αιτία, ένεκα της οποίας έχει φθάσει η Χώρα μας στο σημερινό χάλι της και σε οικονομικό αδιέξοδο. Ο συντάκτης της απαντά κυρίως στις απόψεις και θέσεις του κ. Στεφανάκη, τις οποίες εμείς παρουσιάσαμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας μέ τόν τίτλο: «πικρές, πολύ πικρές, αλήθειες».  Δεν θα απαντήσουμε στις απόψεις και θέσεις του αγαπητού μας Φίλου κ. Σ.Μ. Ούτε άλλωστε και η δημοσιοποίησή τους από τον προσωπικό μας ιστότοπο πρέπει να θεωρηθή ως έμμεση συμφωνία και αποδοχή τους. Φανερώνει μόνο την βαθειά εκτίμησή μας σε ένα Έλληνα με πνευματικές ανησυχίες, σε ένα σκεπτόμενο Έλληνα, που ζεί στο Εξωτερικό, αλλά ενδιαφέρεται για τη δύστυχη Πατρίδα μας. Κάθε άποψη λοιπόν στά σοβαρά θέματα  έχει και το δικό της μερίδιο στην αλήθεια, όλες μαζί όμως μας φέρνουν πιο κοντά  στην ίδια την αλήθεια.  

Καλάβρυτα, 14 Ιουλίου 2011

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Η ΑΛΛΑ ΑΠΟΨΗ

1. Ο κ. Στεφανάκης λέει την μισή αλήθεια. Γιατί? Διότι περιορίζεται στους αριθμούς. Στους αριθμούς μεν έχει δίκιο. Αλλά, και όταν οι αριθμοί πήγαιναν ακόμη καλά, είχαμε ηθική παρακμή που μετά έφερε και την οικονομική κρίση.

Τι εννοώ? Εννοώ ότι αμέσως μετά τον εμφύλιο, κάτω από το βάρος του ψυχρού πολέμου, είχαμε άδικους και παρανοϊκούς διωγμούς των ηττημένων (και όσων είχαν την παραμικρή σχέση μαζί τους), αντί εθνικής συμφιλίωσης. Αυτό δημιούργησε μια αρρωστημένη πολιτική κατάσταση που οδήγησε τον Κ. Καραμανλή να αναρωτηθεί «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» και τελικά να εγκαταλείψει (βαθιά πληγωμένος) και την χώρα για να μη τα βάλει με το Παλάτι και τους Αμερικανούς.

Μετά είδαμε τα Ιουλιανά, όπου το Παλάτι παρενέβαινε στην πολιτική ζωή της χώρας και εξαγόραζε βουλευτές για να στηρίξουν τις κυβερνήσεις της αποστασίας και να αποφύγουν τις εκλογές. Εκεί είναι η αρχή της σημερινής παρακμής του πολιτικού μας κόσμου.

Μετά είχαμε το πραξικόπημα μιας ομάδας άκαπνων συνταγματαρχών που συνέλαβαν ακόμη και ανωτέρους τους, ήρωες στους αγώνες της Πατρίδας (όπως τονστρατηγό Περικλή Παπαθανασίου), παρέβησαν τον όρκο τους, κατέστρεψαν την πειθαρχία στο στράτευμα (και με αυτή την πράξη το στράτευμα), κατέλυσαν τηνβασιλεία, απέσυραν την μεραρχία από την Κύπρο και παρέδωσαν την Κύπρο στους Τούρκους.

Ποτέ άλλοτε στρατιωτική κυβέρνηση δεν κατέστρεψε και τον στρατό και όλους  τους θεσμούς. Ούτε οι κομμουνιστές, ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου έκαναν τόσο κακό στην Πατρίδα (παρά το γεγονός ότι επί δικτατορίας είχαμε οικονομική ανάπτυξη και οι περισσότεροι αυτών των επίορκων αξιωματικών πέθαναν στην «ψάθα», όπως εξάλλου και οι ημέτεροι Κ. Παπακωνσταντίνου και Π. Παπαληγούρας). Ο Ανδρέας εξάλλου είχε κάποτε αποκαλέσει τον Παπαδόπουλο όμοιο του εκ δεξιών.

Ερχόμενος ο Κ. Καραμανλής στην Ελλάδα, θέλησε να αποκαταστήσει την δημοκρατία. Μέρος αυτής της πολιτικής ήταν η προσέλκυση ψηφοφόρων τουκέντρου και της αριστεράς, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και η διευκόλυνση του Ανδρέα ακόμη και στο θέμα της εκλογής του διαδόχου του (με την στήριξη στον Ράλλη αντί του Αβέρωφ). Στο τέλος της ζωής του, ο Κ. Καραμανλής ομολόγησε το λάθος που είχε κάνει μη εκτιμώντας την σημασία της Εκκλησίας. Είναι δε γνωστό ότι οι ιδεολογικοί ήρωες της δεξιάς, Κανελλόπουλος, Τσάτσος, Θεοδωρακόπουλος και άλλοι μικρή σχέση είχαν με το ορθόδοξο φρόνημα του λαού μας. Και αυτοί έκαναν πολύ κακό.

Ο Ανδρέας είναι ουσιαστικά πολιτικός διάδοχος του Γεωργίου Παπαδοπούλου και του Κ. Καραμανλή. Ολοκλήρωσε το πολιτικό έργο που εκείνοι άρχισαν. Το έργο της απομάκρυνσης από τις ρίζες του λαού μας. Και βέβαια οικονομικά χρεοκόπησε την Ελλάδα, όχι με την κοινωνική πολιτική (την αύξηση των μισθών και των συντάξεων) που ήταν μέρος της εθνικής συμφιλίωσης, αλλά με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, την διαφθορά, την αύξηση του κράτους και την εχθρική πολιτική προς την επιχειρηματικότητα,

2. Το συμπέρασμα Σας δε είναι βέβαια, όσο μπορώ να κρίνω, σωστό μεν, αλλά δεν προκύπτει λογικά από το άρθρο του κ. Στεφανάκη.

Γιατί? Διότι ο κ. Στεφανάκης αναφέρεται στα οικονομικά στοιχεία και έχει ως προς αυτά δίκαιο. Αλλά αγνοεί την ηθική παρακμή στην οποία αναφέρεσθε καιΕσείς και εγώ, και η οποία κατά τα ανωτέρω προϋπήρξε του Ανδρέα. Αυτό έχει σημασία. Διότι το αντι-εκκλησιαστικό πνεύμα του διαφωτισμού και η ψυχική αρρώστια του ορθολογισμού έχει επικρατήσει σε όλο το πολιτικό φάσμα της Ελλάδας, και έχει γίνει έτσι ξένο προς το ορθόδοξο φρόνημα του λαού μας.

Εκεί είναι το πρόβλημα, όπως το εντοπίζετε. Και συμφωνώ, αλλά έχει ξεκινήσει πολύ πριν από τον Ανδρέα.

Πήγα μέχρι το 1965 χάριν συντομίας. Γιατί η απομάκρυνση από τις ρίζες μας έχει ξεκινήσει από την παλιγγενεσία με την επικράτηση της λόγιας αντι τηςλαϊκής παράδοσης, στην θρησκεία, στην γλώσσα, στο δίκαιο, στην διοίκηση και σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας. Αυτή την τάση οφείλουμε να ανατρέψουμε, όχι μόνο την αλλαγή του Ανδρέα, που απλά συνέχισε το έργο των προκατόχων του. Μετά από χίλια χρόνια κάτω από τους Τούρκους (στην Μικρά Ασία) είμαστε Ορθόδοξοι Έλληνες. Μετά από 200 χρόνια με το «ανήκομεν εις την Δύσιν» τι είμαστε?!

Συμφωνούμε ότι η αναγέννηση της Πατρίδας απαιτεί να επιστρέψουμε στις ορθόδοξες ρίζες του λαού μας και στην λιτή κοινοτική και κοινοβιακή ζωή.

Αυτό σημαίνει εν συντομία στην οικονομία συνεταιρικές επιχειρήσεις και κοινωνική αλληλεγγύη, στην εξωτερική πολιτική προσέγγιση της Ρωσίας μέσω της ΕΕ και στην αμυντική πολιτική την αύξηση της θητείας και τηνεντατικοποίηση της εκπαίδευσης του πολίτη-στρατιώτη κατά τα παλαιά ημέτερα πρότυπα αλλά και εκείνα της σύγχρονης Ελβετίας, και στην εσωτερική πολιτική αποκέντρωση με βάση την κοινότητα. Αν αυτή η αναγέννηση δεν μπορεί να έλθει μέσα από το παρόν κομματικό σύστημα, αυτό δεν έχει λόγο υπάρξεως.

Με αγάπη εν Χριστώ

Σ.Μ.