Εντός…χειροκροτήματα, εκτός αποδοκιμασίες! Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τα χειροκροτήματα ξεκίνησαν με αφορμή την καταλληλότητα του κ  Παπανδρέου ως Πρωθυπουργού που πήρε την ποθητή ψήφο εμπιστοσύνης από τους βουλευτές του, συνεχίστηκαν με την υπερψήφιση του αποκαλούμενου «Μεσοπρόθεσμου Μνημονίου» με την τρόικα και ολοκληρώθηκαν με την υπερψήφιση στο ΣΥΝΟΛΟ του από το ΠΑΣΟΚ και κατά το ΗΜΙΣΥ από τη Νέα Δημοκρατία του «Εφαρμοστικού Νόμου»…

           Και, ώ του θαύματος, «έσκασε» η ΒΟΜΒΑ με τα στημένα παιχνίδια της μπάλας (στην πατρίδα μας πάλι ανακαλύψαμε τον…τροχό)  και μου ήρθε στο νου αυτό που πριν τρεις δεκαετίες είχα γράψει στο βιβλίο μου «Ένας Ψυχολόγος στο Γήπεδο» ακριβώς επειδή εκφράζει ως ψευτοδίλημμα στο διηνεκές του χρόνου μια ιδιόμορφη ελληνική πραγματικότητα που την μορφοποιεί το ερώτημα:

τι είναι συναρπαστικότερο για εμάς τους Νέο-Έλληνες, «η πολιτική του ποδοσφαίρου ή το ποδόσφαιρο της πολιτικής;»

            Στο μεταξύ την περασμένη Τετάρτη 29 και Πέμπτη 30^η Ιουνίου και με ιδιαίτερα ΑΝΑΙΤΙΟΛΟΓΗΤΟ παραμερισμό και υποτίμηση της ηθικής, με ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ βία και ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ σκληρότητα και απανθρωπιά επαναλήφθηκε στην πλατεία Συντάγματος το απίστευτο « show» που είχε κάνει την επίσημη πρεμιέρα του την Τετάρτη 22^η Ιουνίου ημέρα της εκδήλωσης ψήφου εμπιστοσύνης προς την Κυβέρνηση…

          Και εάν ακόμη κατηγορηθώ για επιδερμική προσέγγιση, εγώ επιμένω να πιστεύω ακράδαντα ότι ΑΥΤΟΣ που όχι μόνο σήμερα αλλά εδώ και πολλά χρόνια λείπει από την ελληνική πολιτική σκηνή είναι ένας …. Όττο Ρεχάγγελ!

                 Ο Γερμανός  Ρεχάγγελ ήταν ο άνδρας που μας οδήγησε στην ιστορική εκείνη Κυριακή την 4^η Ιουλίου 2004 (ημέρα ανεξαρτησίας της Αμερικής), γράφοντας στην ιστορία την «Ημέρα Ανεξαρτησίας του ελληνικού ποδοσφαίρου» από αρρωστημένα μυαλά και συνειδήσεις που το κρατούσαν χρόνια τώρα σε επίπεδο καρκινοπαθή τελικού σταδίου!!!        

          Αλλαγές που μορφοποιούν σε νέα σχήματα δομές και θεσμούς μιας κοινωνίας ταυτίζονται, συνήθως, με το «πέρασμα» από τις οδυνηρές συμπληγάδες ενός δράματος ή μίας τραγωδίας. Ο λαός μας το θέτει επιτυχημένα στο γνωμικό ότι «αν δεν πάθεις δεν θα…μάθεις».

          Εάν πιστέψουμε τα ΜΜΕ και τους «γκαλοπίστες» τον τελευταίο χρόνο ΠΕΘΑΝΕ ο Δικομματισμός στο ελληνικό πολιτικό σύστημα ενώ το ΠΑΣΟΚ του κ Παπανδρέου που εισέπραξε απανωτά ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ επιτυχίας τις περασμένες 2 εβδομάδες έρχεται δεύτερο (έστω και σε απόσταση αναπνοής) από τη Νέα Δημοκρατία του κ Σαμαρά η οποία μέχρι στιγμής παίρνει ποσοστά που είναι ακόμη πιο χαμηλά από εκείνα τα ΟΔΥΝΗΡΑ για τον Κώστα Καραμανλή ποσοστά του Οκτώβρη 2009!

Υπάρχει και η λανθάνουσα «λαϊκή οργή» η οποία ακόμη ΔΕΝ έχει  εκδηλωθεί, παρά τις απίστευτες συμπεριφορές Κυβέρνησης και ΕΛΑΣ, και την  οποία κάθε λίγο και λιγάκι οι πολιτικοί μας ΑΡΧΟΝΤΕΣ, θα έλεγε κανείς ότι εντελώς επιπόλαια δρώντες, «φροντίζουν» να την διογκώνουν σε σημείο που να αναρωτιούνται ακόμη και οι πλέον νηφάλιοι Έλληνες «Κυβέρνηση και Υπουργοί ακολουθούν κάποιο σχέδιο ή μήπως δεν συνειδητοποιήσουν πού μας πάνε;»

Οι Κυβερνώντες λένε «να κάνουμε την κρίση πρόκληση» και « προχωρώντας δυναμικά και να τα αλλάξουμε όλα»…

 Η δημιουργική, όμως αυτή «αναστροφή» δεν προκαλείται από το αρνητικό αλλά το θετικό, όπου δεν είναι «το πάθημα» που μορφοποιεί νέα σχήματα αλλά ο…θρίαμβος όπως είχε συμβεί στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004 αλλά αυτό ΔΕΝ φαίνεται να το διαχειρίστηκε παραγωγικά και δημιουργικά στα πεντέμισι χρόνια εξουσίας της η Κυβέρνηση της ΝΔ όπως το αντανακλούν, εν μέρει, και τα οικονομικά-πολιτικά μας δρώμενα αλλά ούτε και οι 22 μήνες της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ έστω και εάν  «μπλε και πράσινοι» αρέσκονται να τα φορτώνουν ΟΛΑ στις απαιτήσεις της τρόικα!

        Θρίαμβος ΔΕΝ είναι το εάν θα πάρουμε την 5^η ή την 6^η «δόση» ούτε η σύναψη μιας δεύτερης ακόμη πιο οδυνηρής για τον ελληνικό Λαό «Δανειακής Σύμβασης» αλλά η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ αλλαγή νοοτροπίας τόσο σε αυτούς που μας Κυβερνούν ως Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση όσο και σε εμάς τους «κυβερνώμενους» καθώς ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ για τα Οικονομικά, και κοινωνικά μας προβλήματα ΔΕΝ φταίνε Τρόικα και…Τουρκοκρατία! 

       Τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1980, επιδεινώθηκαν στη δεκαετία του 1990 και με την είσοδο στον 21^ο αιώνα ήρθαν στο προσκήνιο προβλήματα που δημιούργησε η πρώτη και επιδείνωσε η δεύτερη Κυβέρνηση Σημίτη, τα διόγκωσαν οι Κυβερνήσεις Καραμανλή και τα έκανε καταστροφικά η αιφνίδια παγκόσμια οικονομική ύφεση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008.

      Προβλήματα όπως οι εργασιακές σχέσεις, το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, η διογκούμενη ΑΝΕΡΓΙΑ, η έλλειψη ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ από τη φύση τους απαιτούν διορατικούς, ευφυείς και δημιουργικούς πολιτικούς σε Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Τα τρέχοντα προβλήματα απαιτούν έγκυρα, έγκαιρα και υπεύθυνα ενημερωμένους πολίτες ικανούς να δούνε πιο πέρα από τη μύτη τους και πολιτικούς που ΟΝΤΩΣ επιθυμούν να συνδράμουν στην επίλυσή τους για το κοινό, ΟΧΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, καλό.  

          Μόνο καταφέρνοντας να ξεπεράσουμε την νοοτροπία της Κρατικοδίαιτης ύπαρξής μας στον τομέα της εθνικής οικονομίας και μαζί του εγκλωβισμού των λαϊκών μαζών στην Κομματική σκοπιμότητα των πολιτικών δρώμενων θα επέλθει και η, όχι μόνο ελπιδοφόρα αλλά ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ για την παραπέρα πορεία μας στην Ε.Ε. του 21^ου αιώνα  «φυγή προς τα μπροστά…»

Επιμύθιο;

Οι εποχές μας απαιτούν πολιτικούς ικανούς να ξεπεράσουν μικρόνοες κομματικές στρατηγικές που εξαντλούνται στο ξεπερασμένο πλέον «πολιτικό κόστος ή όφελος» και να επιστρατεύσουν ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ όλες τις θετικές δυνάμεις του Έθνους στον αγώνα για ένα ελπιδοφόρο ΑΥΡΙΟ.

Αλλιώς, δυστυχώς, θα πούμε:

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ!