Στο «Σχέδιο Μάρσαλ» και ο Πλατινί; Έλεος πια!Της Σοφίας Βούλτεψη

Το ερώτημα είναι παλιό και τετριμμένο. Και, κυρίως, δεν παίρνει ποτέ απάντηση:Πώς γίνεται οι Έλληνες να διαπρέπουν και να αναγνωρίζονται παντού εκτός από την πατρίδα τους; Χθες, δύο ειδήσεις της τρέχουσας επικαιρότητας επανέφεραν το ερώτημα στα χείλη όλων.Όλων; Δεν είναι και τόσο βέβαιο. Διότι όλοι πληροφορήθηκαν πως ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον παλαιό αστέρα του ποδοσφαίρου και σημερινό πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί, αλλά ελάχιστοι έμαθαν πως δύο Ελληνόπουλα διέπρεψαν στις Διεθνείς Ολυμπιάδες Μαθηματικών και Φυσικής.

Εις επίρρωσιν όσων κατά καιρούς λέμε για την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, πληροφορηθήκαμε χθες πως και για να αντιμετωπίσουμε θέματα όπως η βία στα γήπεδα και η διαφθορά με τα στημένα παιχνίδια, χρειαζόμαστε… Σχέδιο Μάρσαλ!Όπως μάθαμε, ο πρωθυπουργός και ο Πλατινί συμφώνησαν να στείλει η ΟΥΕΦΑ στην Αθήνα τέσσερις ομάδες ειδικών εμπειρογνωμόνων που θα προσφέρουν την αναγκαία «τεχνική» υποστήριξη για να λυθούν τα θέματα βίας και διαφθοράς (σημειώστε ότι στην Κύπρο οι ειδικοί της διεθνούς ομοσπονδίας έχουν ήδη αναλάβει δράση).

Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν – αν δεν πρόκειται για άλλο ένα επικοινωνιακό τρυκ, εκδοχή υπέρ της οποίας τάσσομαι αναφανδόν – να μην μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτή τη χώρα ούτε το ελάχιστο;

Χρειαζόμαστε τον Πλατινί για να μην σκοτώνονται στα γήπεδα, να μην λειτουργούν «παράγκες» και να υπάρχει μια σωστή και αμερόληπτη διαιτησία;

Τότε πώς περιμένουμε να λυθούν τα σοβαρότερα προβλήματα που έχουν, μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, απλωθεί σαν τραχανάς μπροστά μας;

Μα με «τεχνική υποστήριξη» θα μας πουν. Τεχνική υποστήριξη για να απορροφήσουμε τους κοινοτικούς πόρους, να εισπράξουμε τους φόρους, να προχωρήσουμε στις αποκρατικοποιήσεις.

Γενικά, χρειαζόμαστε τεχνική βοήθεια για να… υπάρχουμε!

Ερώτημα: Τότε τι παριστάνουν όλοι όσοι επί δεκαετίες εκλέγονται για να κυβερνούν και να λύνουν προβλήματα;

Δεν ντρέπονται καθόλου; Ομολογούν την ανικανότητά τους και φωνάζουν τους ξένους για να κάνουν τη δική τους δουλειά; Αυτοί μόνο τις καρέκλες κρατάνε;

Πού κολλάει ο Πλατινί;

Η Ελλάδα, δια του μαθητή του Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού Γιώργου Βλάχου, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Ολυμπιάδα Μαθηματικών που ολοκληρώθηκε στο Άμστερνταμ στις 24 Ιουλίου.

Η Ελλάδα, δια του νεαρού Φοίβου Αντουλινάκη, επίσης μαθητή του Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στη Διεθνή Ολυμπιάδα Φυσικής, που ολοκληρώθηκε στις 18 Ιουλίου στην Ταϊλάνδη.

Στην Ολυμπιάδα Μαθηματικών έλαβαν μέρος 560 μαθητές από 101 χώρες και στην Ολυμπιάδα Φυσικής 396 μαθητές από 84 χώρες.

Η Ελλάδα, δια της Ομάδας Φόρμουλα του ΑΠΘ, ART (Aristotle Racing Team), κέρδισε την πρώτη θέση στον διεθνή διαγωνισμό Formula Student και στο αγώνισμα της επιτάχυνσης, που ολοκληρώθηκε στην πίστα του Silverstone στη Βρετανία, στις 17 Ιουλίου. Ήλθαν πρώτοι μεταξύ 3.000 διαγωνιζομένων από 91 χώρες.  Μάλιστα, το ΑΠΘ κατέκτησε την 8η θέση στην γενική κατάταξη μεταξύ 91 πανεπιστημίων!

Συγγνώμη, αλλά πού κολλάνε όλα αυτά με τον Πλατινί και την ανάγκη για «τεχνική βοήθεια» σε ό,τι κι’ αν κάνουμε;

Είναι δυνατόν μια χώρα που παράγει τέτοια μυαλά να μην τα αξιοποιεί για να ευημερεί;

Και μάλιστα την ώρα που όλες οι χώρες του κόσμου ξοδεύουν τεράστια ποσά για να καλλιεργούν τέτοια μυαλά και να δίνουν ώθηση στην έρευνα και στην καινοτομία;

Παράγουμε αυτά τα μυαλά, την ώρα που, σύμφωνα με την πρόσφατη (Ιούνιος 2011) ετήσια έκθεση της Κομισιόν για την ανταγωνιστικότητα, οι επενδύσεις της χώρας μας σε έρευνα και καινοτομία παραμένουν επί μία δεκαετία καθηλωμένες στο 0,58% του ΑΕΠ – ε, βέβαια, πού να περισσέψουν λεφτά από τις μίζες!

Και όμως. Παρ’ όλα αυτά, παρά την γενικευμένη αδιαφορία και ασυνειδησία, τα μυαλά αυτά κατορθώνουν και ανθούν!

Εντάξει, αλλά πώς γίνεται και δεν αξιοποιούνται – και ήδη παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς;

Η απάντηση βρίσκεται προφανώς στο πελατειακό σύστημα αναξιοκρατίας που έστησε το πολιτικό σύστημα, δημιουργώντας προλετάριους της γνώσης, προκειμένου να τους εκμεταλλεύεται για προσπορισμό ψήφων και για πολιτική επιβίωση.

Εύκολο να το καταλάβει κανείς: Δεν υπάρχει άνθρωπος με αξία που να μπορεί να συμβιβαστεί με το σύστημα της αναξιοκρατίας. Επομένως, όσοι έχουν πραγματική αξία, είναι χαμένοι από χέρι!

Πλήρης αναντιστοιχία ικανοτήτων

Λοιπόν, εδώ έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Βρισκόμαστε μπροστά σε πλήρη αναντιστοιχία μεταξύ του πολιτικού προσωπικού και των εθνικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων.

Και είναι πρόβλημα διαχρονικό.

Τον Σεπτέμβριο του 2008, για παράδειγμα, μαθητές και μαθήτριες, με επικεφαλής τον καθηγητή Φυσικής του ΑΠΘ Γ. Σειραδάκη, έλαβαν μέρος στη Δεύτερη Ολυμπιάδα Αστρονομίας και Αστροφυσικής και ένας από αυτούς κέρδισε την τέταρτη θέση στον κόσμο όσον αφορά στις αστρονομικές παρατηρήσεις.

Δεν γίνεται να πρωτεύουμε στις αστρονομικές παρατηρήσεις και να κοιτάμε με το τηλεσκόπιο την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα.

Σε μια άλλη περίπτωση, η Εθνική Ομάδα Πληροφορικής, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή του ΕΜΠ Ν. Παπασπύρου, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στην 20ή Διεθνή Ολυμπιάδα Πληροφορικής.

Πώς γίνεται να πρωτεύουμε στην πληροφορική και να μην μπορούμε να μοιράσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα;

Πώς γίνεται οι Έλληνες να έφτιαξαν τον πρώτο υπολογιστή, τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, και ένας Έλληνας, ο μαθηματικός Διονύσης Κριαράς να έλαβε μέρος στη διεθνή ομάδα που κατασκεύασε το αντίγραφό του, κι’ εδώ να μην μπορούμε να λύσουμε την εξίσωση Ραγκούση – ταξιτζήδων;

Πώς γίνεται οι Έλληνες πιλότοι να είναι οι ικανότεροι του κόσμου – μόλις πρόσφατα οι Μοίρες 340 και 343 της 115 Πτέρυγας Μάχης νίκησαν κατά κράτος σε όλες τις εικονικές αερομαχίες της διεθνούς διοργάνωσης στην Ισπανία, κάνοντας Τούρκους και Γερμανούς να υποκλιθούν – και η χώρα να οδηγείται από ταπείνωση σε ταπείνωση;

Πώς γίνεται να κερδίζεις σε αγώνα επιτάχυνσης σε Φόρμουλα και να σε κυβερνούν κάτι αρειμάνιοι τύποι που μέχρι να σηκώσουν το ένα πόδι βρωμάει το άλλο;

Και επιτέλους, πώς γίνεται οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ να κερδίζουν κάθε χρόνο σταθερά το πρώτο βραβείο στον Διαγωνισμό Εικονικής Δίκης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που οργανώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση Φοιτητών Νομικής, και αυτοί που μας κυβερνούν να  χρειάζονται διαρκή «τεχνική» υποστήριξη για να φέρουν σε πέρας ακόμη και το πιο ασήμαντο εγχείρημα;

Πώς γίνεται οι φοιτήτριες της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών να πετυχαίνουν πρωτιές στον Διεθνή Διαγωνισμό Εικονικής Δίκης Ρωμαϊκού Δικαίου που οργανώνει το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και να διακρίνονται ανάμεσα στους φοιτητές των σπουδαιότερων Νομικών Σχολών του κόσμου, και αυτοί που μας κυβερνούν μην μπορούν να διαπραγματευτούν το παραμικρό;

Έλεος πια! Αν τα παιδιά της πατρίδας μπορούν να τα πετύχουν όλα αυτά, τι στο καλό τον χρειαζόμαστε τον Πλατινί;