Ολυμπιακοί ρυθμοί και κόκκινες γραμμές.Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Τα θαύματα δεν κρατούν πολύ, ούτε επαναλαμβάνονται. Αυτό το γνωρίζουν όλοι, ακόμη και τα μικρά παιδιά.Όλοι, εκτός από την κυβέρνηση. Έτσι, κάθε φορά που γίνεται ένα καινούργιο ξεκίνημα, που παλιώνει με απίστευτη ταχύτητα, ακούμε το ίδιο τροπάρι:
Θα γίνουν όλα με… ολυμπιακούς ρυθμούς. Εδώ που τα λέμε, μας κόστισαν κάτι παραπάνω οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά θα έχουμε κάτι να θυμόμαστε καθώς περνούν τα χρόνια: Τους… ολυμπιακούς ρυθμούς!
Το θαύμα ήταν, βέβαια, στιγμιαίο. Και έκτοτε η περί ολυμπιακών ρυθμών επίκληση, χρησιμεύει μόνο για προπαγανδιστικούς σκοπούς, καθώς επιστρέφουν όλοι στους γνωστούς ρυθμούς της χελώνας – η οποία πάντως, για να μην την αδικούμε, φθάνει στον προορισμό της.


Προχθές, κατά την κυβερνητική σύσκεψη, οι ολυμπιακοί ρυθμοί τέθηκαν ξανά επί τάπητος, με τον πρωθυπουργό να ζητά να γίνονται σε μια μέρα, όλα όσα θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να γίνουν σε μια εβδομάδα!

Είναι γνωστό πως αν για την πέμπτη δόση χρειαζόταν να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, για να εκταμιευτεί η έκτη δόση πρέπει και να… εφαρμοστεί.

Φυσικά, είναι αποφασισμένο πως δεν πρόκειται να εφαρμοστεί από τους αναγνωρισμένους θεσμούς της χώρας.

Θα υπάρξουν δύο ξένοι επιτηρητές στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, θα μπουν ελεγκτές στα υπουργεία, θα αναλάβει ομάδα κρούσης από την Κομισιόν για την εκταμίευση των κοινοτικών κονδυλίων.

Εν ολίγοις, έχουμε συμφωνήσει – και το έχουμε αποδεχθεί – ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και οι διάφοροι φίλοι τους που επί δεκαετίες διορίζουν εδώ κι’ εκεί, δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους τίποτε από τα παραπάνω.

Αν εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, είναι επειδή – το έχουμε ξαναπεί – το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι το ανθεκτικότερο επί του πλανήτου.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι δύο χρόνια μετά την αλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση, ακόμη πέφτουν άφθονα χρήματα στις μαύρες τρύπες των ΔΕΚΟ και ακόμη δεν έχει συγχωνευτεί τίποτε.

Και κυρίως, ακόμη δεν έχει παταχθεί η φοροδιαφυγή, με αποτέλεσμα να δεινοπαθούν όλοι οι υπόλοιποι.

Όταν λέμε «ακόμη», δεν μιλούμε μόνο στις προεκλογικές εξαγγελίες, σύμφωνα με τις οποίες «γνωρίζουμε τα προβλήματα, έχουμε σχέδιο, θα πάμε γρήγορα για να αποφύγουμε την καταστροφή».

Εννοούμε και την μετεκλογική ρητορεία. Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός, τον Σεπτέμβριο του 2010, από το Όσλο, στο πλαίσιο συνεδρίου της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, παρουσία του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν, το είχε ξεκαθαρίσει:

«Αν η Ελλάδα πατάξει την φοροδιαφυγή δεν θα έχει ανάγκη νέων δανείων και θα επιταχυνθεί η πορεία εξόδου της από την κρίση».

Τότε είχε δεσμευθεί επίσης ο πρωθυπουργός ότι η Ελλάδα θα συνεργαστεί με τη Νορβηγία, για να αξιοποιήσει την εμπειρία της όσον αφορά στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Και πως γι’ αυτόν τον σκοπό θα επισκεπτόταν το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, στη Γενεύη, και η κ. Κατσέλη.

Από τότε, η ανεργία κάνει άλματα, η κ. Κατσέλη έχει πάει σπίτι της και η φοροδιαφυγή στο… δικό της!

Ένα μήνα μετά, τον Οκτώβριο του 2010 – και αφού είχε υπογραφεί το περίφημο μνημόνιο συνεργασίας με το Κατάρ, που μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί… καταραμένο – κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τα fast track, τις γρήγορες δηλαδή επενδύσεις που, όπως μας είπαν, θα «πετούσαν» πάνω από την γραφειοκρατία.

Οπότε, νάτοι πάλι οι περίφημοι «ολυμπιακοί ρυθμοί». Μας διαβεβαίωσαν πως θα ξεπερνιόνταν στο άψε-σβήσε τα προβλήματα της γραφειοκρατίας, των απαλλοτριώσεων, της (μη) προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς και οι διάφορες ενστάσεις των αρχαιολογικών υπηρεσιών.

Όπως μας είχαν πει τότε (τον Οκτώβριο του 2010, θυμίζω), για να υπαχθεί μια επένδυση στον συγκεκριμένο νόμο απαιτείται είτε το συνολικό κόστος της να είναι άνω των 200 εκ ευρώ, είτε να είναι άνω των 75 εκ ευρώ και ταυτόχρονα να δημιουργούνται 200 νέες θέσεις εργασίας.

Επιπλέον, ανεξαρτήτως του ύψους της επένδυσης, ο… ολυμπιακός νόμος προβλέπει ότι πρέπει ανά τριετία να επενδύεται το ποσό των 3 εκ ευρώ σε έργα υψηλής τεχνολογίας και καινοτομίας.

Είδατε να συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά; Όχι, αλλά το φθινόπωρο του 2010 ήταν πολύ παραγωγικό σε… ιδέες και νόμους.

Τότε, άλλωστε,  τον Σεπτέμβριο του 2010, ανακοινώθηκαν (ξανά), καταργήσεις και συγχωνεύσεις οργανισμών του Δημοσίου.

Το σχέδιο νόμου που είχε καταθέσει ο κ. Ραγκούσης, προέβλεπε την κατάργηση 16 νομικών προσώπων δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου, τη λύση και εκκαθάριση 4 ανωνύμων εταιρειών του Δημοσίου, καθώς και την συγχώνευση 13 δημόσιων οργανισμών.

Τώρα, πάμε για τον επόμενο Σεπτέμβριο και βλέπουμε…

Αλλά από (άγονες) εξεταστικές επιτροπές, πήγαμε καλά. Και εξακολουθούμε.

Στο μεταξύ, βρισκόμασταν σε εκλογική (για τις περιφερειακές) περίοδο, οπότε έπρεπε να πληροφορηθούμε πως ο πρωθυπουργός έβαζε… κόκκινη γραμμή στην τρόικα, ως προς την δέσμευση ότι δεν θα θίγονταν οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ η προς τα πάνω αναθεώρηση του ελλείμματος (που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει) θα εκαλύπτετο από περαιτέρω περιστολή των δαπανών του Δηµοσίου.

Είναι γνωστό το άδοξο και οδυνηρό τέλος και αυτής της «κόκκινης γραμμής».

Άλλωστε, από υποχωρήσεις από «κόκκινες γραμμές», άλλο τίποτε…