Αυτό που κατάλαβε αργά ο Ρουσόπουλος. Tου Θάνου Δημάδη

Σήμερα, κάθε μέρα που ξημερώνει, ολόκληρη η Ελλάδα ζει με την αγωνία και τον εφιάλτη της χρεοκοπίας. Τρία χρόνια πριν, ολόκληρη η Ελλάδα είχε ως μοναδικό θέμα συζήτησης το Ρουσόπουλο. Χιλιάδες τόνοι μελάνι εφημερίδων και σάλιου από δημοσιογράφους της τηλεόρασης καταναλώθηκαν για να πεισθούμε ότι..

το πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει τότε ολόκληρη η ελληνική κοινωνία  ήταν όχι τα συνεχή καμπανάκια κινδύνου που ήδη χτυπούσαν διεθνείς πιστοληπτικοί οίκοι και εκθέσεις αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, αλλά ένα και μόνο πρόσωπο. Και αυτό ήταν ο Θ. Ρουσόπουλος.Τρία χρόνια πριν, η ελληνική κοινή γνώμη εισέπνεε καθημερινά το αναισθητικό που- πολύ λυπάμαι που το λέω- της διοχέτευε μία μεγάλη μερίδα των μέσων ενημέρωσης στη χώρα μας. Με τρόπο απροποσανατολιστικό, προκλητικά κατευθυνόμενο και συγκεκαλυμμένα στρεβλωτικό.

Τρία ακριβώς χρόνια πριν, την ώρα που η Ελλάδα βάδιζε με βήμα ταχύ προς τη χρεοκοπία, ο Θ. Ρουσόπουλος είχε αναχθεί σε νούμερο ένα θέμα συζήτησης από άκρη σ' άκρη της χώρας με ισχυρισμούς, οι οποίοι διακινούνταν εν είδη ρεπορτάζ, και τους οποίους χθες η Δικαιοσύνη με δικαστική απόφαση έκρινε ως ωμές επιθέσεις συκοφαντικής δυσφήμισης από συγκεκριμένους δημοσιογράφους.

Δε πρότίθεμαι να μπω στην ουσία της υπόθεσης. Άλλωστε η απόφαση δεν έχει τελεσιδικήσει, αφού οι κατηγορούμενοι δημοσιογράφοι θα ασκήσουν έφεση, όπως εικάζεται. Πίσω όμως από αυτήν την ιστορία Ρουσόπουλου κρύβεται κάτι πολύ βαθύτερο. Και έχει να κάνει με τον τρόπο που πλέον εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε επιλέξει να ασκούμε τη δημοσιογραφία σε αυτόν τον τόπο. Και- καλώς ή κακώς- δεν αναφέρομαι σε εμάς που αποτελούμε τη νεότερη γενιά συναδέλφων, αλλά σε όσα εμείς σήμερα και στο μέλλον καλούμαστε να παραλάβουμε στα χέρια μας ως πρακτικές, νοοτροπίες και συμπεριφορές του παρελθόντος  από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους στο χώρο σε ό,τι αφορά τον τρόπο άσκησης του επαγγέλματός μας.

Διότι το ό,τι συνέβη στην περίπτωση του Θ. Ρουσόπουλου πριν τρία χρόνια, ξεπερνάει κατά πολύ τα ηθικά και επιτρεπτά όρια της κριτικής μέσα στα οποία οφείλουν να κινούνται οι λειτουργοί της δημοσιογραφίας. Όταν η κριτική και ο δημόσιος έλεγχος που οφείλουν οι δημοσιογράφοι να κάνουν στα δημόσια πρόσωπα εξουσίας, εκτρέπεται σε αδιέξοδες προσωπικές μετωπικές συγκρούσεις, τότε η δημοσιογραφία εκτρέπεται κι αυτή με τη σειρά της σε "Δούρειο Ίππο" εκτέλεσης συμβολαίων πολιτικής εξόντωσης. Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον Ρουσόπουλο, έναν άνθρωπο άλλωστε που γνωρίζω μόνο από τη δημόσια παρουσία του και διόλου προσωπικά. Ανέκαθεν όμως έτρεφα τις επιφυλάξεις μου- και η χθεσινή απόφαση της Δικαιοσύνης ενδυναμώνει την άποψή μου- ότι εις βάρος του εκτελέστηκε με τον πλέον κυνικό τρόπο ένα τέτοιο συμβόλαιο.

Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος ως δημοσιογράφος που μπλέχτηκε με την πολιτική ίσως να μην επέδειξε, στο βαθμό που θα όφειλε, τη ταπεινότητα που απαιτούσε η διαχείριση της εξουσίας, η οποία του ανατέθηκε. Είμαι εξίσου όμως βέβαιος ότι και ο ίδιος, κάνοντας σήμερα τον δικό του προσωπικό απολογισμό, θα έχει καταλήξει για τον εαυτό του σε ένα πολύ θλιβερό συμπέρασμα. Ότι μεγαλύτεροι εχθροί του δεν αποδείχθηκαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι εντός κι εκτός της παράταξης με την οποία επέλεξε να πολιτευτεί. Αλλά οι ίδιοι οι δικοί του άλλοτε πρώην συνάδελφοι δημοσιογράφοι, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Ενδεχομένως μερικοί από αυτούς δεν του συγχώρησαν ποτέ τη μεταπήδησή του στην πολιτική, που ίσως οι ίδιοι θα ήθελαν πολύ να είχαν πετύχει. Και για πολλούς άλλους λόγους που γνωρίζουν οι ίδιοι προσωπικά.

Όποια και να 'ναι όμως η απάντηση σε αυτό το γιατί, δεν αλλάζει η μία και μόνη ουσία. Ότι στην Ελλάδα η δημοσιογραφία μπορεί να πάρει πολλές φορές δύο όψεις. Πότε των πολιτικών σκοπιμοτήτων και πότε του ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών. Δυστυχώς ο Ρουσόπουλος το κατάλαβε αυτό πολύ αργά, όταν είχε βρεθεί ήδη στην απέναντι όχθη. Και αφότου, φυσικά, τον τελείωσαν πολιτικά. Με αποτέλεσμα σήμερα η δικαστική απόφαση δικαίωσης του μικρή σημασία έχει. Και ακόμα μικρότερη για μεγάλη μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης.