Eπίθεση στον Σαμαρά από την ZEIT-Online Η γερμανική εφημερίδα, θεωρεί ότι δεν συμπεριφέρεται υπεύθυνα απέναντι στην κρίση

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  BHMA ONLINE 16/06/2011, 23:44Σε σχόλιό του ο Μίκαελ Τιούμαν, που δημοσιεύεται στην ZEIT-Online με τίτλο «Οι πολιτικοί της Ελλάδας είναι το πρόβλημα» και υπότιτλο «Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Σαμαράς συμπεριφέρεται ανεύθυνα στην κρίση. Εκπροσωπεί τη λαϊκίστικη-αδύναμη στο χαρακτήρα πολιτική τάξη της χώρας», αναφέρει:

Είναι αγνώμονες οι Έλληνες; Διαδηλώνουν κατά του προγράμματος λιτότητας, αν και οι Ευρωπαίοι τους δίνουν τόσα χρήματα. Εξεγείρονται κατά του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, που ίσως είναι ο τελευταίος ανεξάρτητος πρωθυπουργός της χώρας τους, πριν η χώρα κυβερνηθεί έξωθεν. Επαναστατούν κατά της περικοπής συντάξεων και επιδομάτων, αν και άλλα κράτη στηρίζουν το δικό τους κράτος. Όλα αυτά μοιάζουν ακατανόητα. Δεν πρέπει όμως να εκπλήσσουν κανένα.
Και στη Γερμανία και στη βόρειο Ευρώπη θα κατέβαιναν οι άνθρωποι στο δρόμο, αν περικόπτονταν τόσο δραστικά οι μισθοί τους. Και σε μας θα καλούσαν τα συνδικάτα σε κινητοποιήσεις, αν ετίθετο θέμα κοινωνικών κεκτημένων. Στη διαμάχη για τη σχετικά ανώδυνη Agenda 2010 τουΣρέντερ, οι ηγέτες των γερμανικών συνδικάτων ούρλιαζαν σαν να ήταν στον πάγκο των βασανιστηρίων – για εκείνες τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, που σήμερα κάνουν τη Γερμανία να λάμπει διεθνώς. Τέτοιου είδους παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και ανήκουν στη δημόσια αντιπαράθεση για τα προγράμματα λιτότητας και τη διάσωση του κοινωνικού κράτους.
Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η δυσαρέσκεια των ανθρώπων στο δρόμο. Το σκάνδαλο είναι η συμπεριφορά των πολιτικών και η ανευθυνότητα των μορφωμένων στη Σορβόννη και στο Χάρβαρντ ελίτ, που μιλούν άπταιστα Αγγλικά και Γαλλικά. Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου πρέπει να παλέψει όχι τόσο με τον χωρίς κατανόηση λαό όσο με ένα διεφθαρμένο μείγμα από δειλία, αδυναμία χαρακτήρα και λαϊκισμό της ελληνικής πολιτικής τάξης.
Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου παραδίδουν τα όπλα, επειδή ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν «να είναι βίαιοι». Διεφθαρμένοι πολιτικοί με πελατειακές διασυνδέσεις από όλα τα κόμματα ξιφουλκούν κατά του ΔΝΤ με πύρινους λόγους. Και ο ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κάνει την απαραίτητη κίνηση. Είναι αυτός που αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο χαμηλά έχει πέσει η πολιτική τάξη της Ελλάδας.
Ο Αντώνης Σαμαράς ηγείται του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΝΔ. Αυτό το συντηρητικό πελατειακό κόμμα επιδείνωσε το ελληνικό χρέος από το 2004 έως το 2009 με ανενδοίαστη σωρεία δαπανών, οδηγώντας στην καταστροφή. Επρόκειτο για πέντε ζοφερά χρόνια. Το κόμμα εξυπηρετώντας την πελατεία του διόγκωσε τον κρατικό μηχανισμό, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη κυβέρνηση. Το κόμμα έχασε το 2004 την ευκαιρία δημιουργίας ισορροπημένων σχέσεων της Κύπρου με την Τουρκία, όταν αυτό ήταν ακόμα δυνατό. Τελικά, το κόμμα παραιτήθηκε όταν ήδη η Ελλάδα είχε δυστυχώς χρεοκοπήσει. 
Σήμερα, η ΝΔ κάνει σαν να μην είχε κυβερνήσει ποτέ εδώ και δεκαετίες. Ο Αντώνης Σαμαράς συμπεριφέρεται σαν Ο κύριος Όχι, που απορρίπτει κάθε συναίνεση για ένα αναγκαίο πρόγραμμα λιτότητας. Παίζει το ρόλο της Νέμεσης για τον Γιώργο Παπανδρέου, με τον οποίο ως φοιτητής μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο στο αμερικανικό Amherst College. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας από εκείνους τους ελίτ γόνους της Ελλάδας, που τους έστειλαν οι γονείς τους με εισιτήριο business class στο εξωτερικό. Μετά τις οικονομικές σπουδές στο Amherst έκανε στο Χάρβαρντ το Master of Business Administration. Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ειδικός. Αλλά δεν εφαρμόζει όσα έμαθε.
Πολλοί έχουν ξεχάσει ότι ήταν εκείνος ο Έλληνας, που σχεδόν πριν από 20 χρόνια κατέστησε διεθνές ζήτημα τη θλιβερά ατελείωτη αντιπαράθεση για τη Μακεδονία. Τότε έκανε θόρυβο ως ΥΠΕΞ της κυβέρνησης της ΝΔ λέγοντας ότι οι Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων θα κλέψουν από την ανυπεράσπιστη Ελλάδα το ιστορικό όνομα, τη μνήμη και ίσως και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε μια εθνικιστική καμπάνια για το όνομα άνευ προηγουμένου, που μέχρι σήμερα δηλητηριάζει τα Βαλκάνια. Δίχασε το κόμμα του, ίδρυσε την ομάδα των λαϊκιστών Πολιτική Άνοιξη και περιφερόταν έτσι για πολλά χρόνια στην ελληνική πολιτική. Τέλος, έκλεισε ειρήνη με το παλιό κόμμα του, επανεντάχθηκε και κατέλαβε τη θέση του αρχηγού του κόμματος.
Απ’ αυτό το ψηλό άτι φράζει τώρα το δρόμο στην κυβέρνηση. Αποποιείται της μεγάλης ευθύνης, που φέρει το κόμμα του μέχρι το 2009. Αρνείται τη συναίνεση όλων των κομμάτων, που η Ελλάδα θα είχε τόση ανάγκη αυτές τις δύσκολες ώρες. Προσποιείται στον κόσμο ότι υπάρχει ακόμα κάποιο μυστικό κόλπο για το πώς μπορεί κανείς να μην κάνει οικονομία. Πολιτικοί σαν αυτόν απειλούν την ανεξαρτησία και το μέλλον της Ελλάδας περισσότερο από κάθε διαδηλωτή και αρχηγό συνδικάτου.

Euro-Krise Griechenlands Politiker sind ein Problem

Oppositionsführer Samaras verhält sich in der Krise verantwortungslos. Er steht für die populistisch-charakterschwache Politklasse des Landes. Ein Kommentar

© Louisa Gouliamaki/AFP/Getty Images

Antonis Samaras, Vorsitzender der konservativen griechischen Partei Nea Dimokratia.

Sind die Griechen undankbar? Demonstrieren gegen den Sparkurs, obwohl doch die Europäer so viel Geld für sie in Waagschale werfen. Stehen auf gegen Ministerpräsident Giorgos Papandreou, der vielleicht der letzte unabhängige Premier ihres Landes sein wird, bevor das Land von außen regiert wird. Revoltieren gegen Kürzung von Renten und Zulagen, obwohl andere Nationen für ihren Staat einstehen. Das sieht alles sehr uneinsichtig aus. Darf aber niemanden wundern.

Anzeige

Auch in Deutschland und Nordeuropa stünden die Menschen auf der Straße, wenn Löhne und Gehälter so stark gekürzt würden. Auch bei uns würden die Gewerkschaften mobil machen, wenn es um soziale Besitzstände ginge. Im Streit um Gerhard Schröders vergleichsweise harmlose Agenda 2010 haben deutsche Gewerkschaftsführer aufgeheult wie auf der Folterbank – über jene Sozialreformen, die Deutschland heute international glänzend dastehen lassen. Derlei irrationale Emotion ist normal und gehört zur öffentlichen Auseinandersetzung über Sparprogramme und Sozialstaatsrettung.

Ministerpräsident Papandreou kündigt unter dem Druck der Massenproteste gegen sein Sparprogramm eine Kabinettsumbildung an.

Das Hauptproblem in Griechenland ist nicht der Unmut der Menschen auf der Straße. Der Skandal ist das Verhalten der Politiker und die Verantwortungslosigkeit der an Sorbonne und Harvard ausgebildeten, fließend englisch und französisch parlierenden Eliten. Ministerpräsident Papandreou muss weniger mit dem uneinsichtigen Volk kämpfen als mit einer ranzigen Mischung aus Feigheit, Charakterschwäche und Populismus in Griechenlands politischer Klasse.
Da desertieren Abgeordnete der sozialistischen Pasok-Partei von Papandreou, weil sie behaupten "nicht brutal sein" zu können. Da ergehen sich politisch korrupte Klientelpolitiker aller Parteien in langen Strafreden gegen den Internationalen Währungsfonds. Da mauert der Führer der größten Oppositionspartei. Und von ihm soll hier die Rede sein: als Musterbeispiel dafür, wie tief die politische Klasse Griechenlands gesunken ist.
Antonis Samaras führt die größte Oppositionspartei an, die Nea Dimokratia. Diese konservative Klientelpartei hatte Griechenlands Schuldenmisere von 2004 bis 2009 mit einem hemmungslosen Ausgabenkurs zur Katastrophe ausgeweitet. Es waren düstere fünf Jahre. Die Partei bediente ihre Klientel und blähte den Staatsdienst auf, mehr als es jede Regierung vor ihr getan hatte. Die Partei versemmelte 2004 einen Ausgleich über Zypern mit der Türkei, als dieser noch möglich war. Die Partei trat endlich ab, als Griechenland leider schon pleite war.
Heute tut die Nea Dimokratia (ND) so, als sei sie seit Jahrzehnten nicht mehr an der Regierung gewesen. Antonis Samaras gebärdet sich als O kirios Oxi (Mr. No), der jeden Konsens über ein nötiges Sparprogramm ablehnt. Er spielt die Rolle der Nemesis von Giorgos Papandreou, mit dem er sich als Student am amerikanischen Amherst College ein Zimmer teilte. Antonis Samaras ist einer jener gepamperten Elitesprösslinge Griechenlands, die von ihren Eltern auf dem Business-Class-Ticket ins Ausland geschickt wurden. Nach dem Wirtschaftsstudium in Amherst machte er in Harvard seinen Master of Business Administration. Der Mann ist also vom Fach. Aber er wendet das Gelernte nicht an.
Er war jener Grieche, das haben viele vergessen, der vor fast 20 Jahren die elend-endlose Makedonien-Kontroverse zum internationalen Thema machte. Damals krakeelte er als Außenminister der Nea-Dimokratia-Regierung, dass die slawischen Makedonier in Skopje dem wehrlosen Griechenland den historischen Namen, die Erinnerung und womöglich die Stadt Saloniki rauben. Er trat eine beispiellose nationalistische Kampagne um den Namen los, die bis heute den Balkan vergiftet. Er spaltete seine Partei, gründete die Populistentruppe Politiki anoixi (Politischer Frühling) und irrlichterte damit jahrelang durch die griechische Politik. Schließlich schloss er Frieden mit der alten Partei, trat wieder ein und kaperte den Parteivorsitz.

Von diesem hohen Ross fährt er nun der Regierung in die Parade. Entzieht sich der schweren Verantwortung, die seine Partei bis 2009 auf sich geladen hat. Verweigert sich dem Allparteienkonsens, den Griechenland in diesen schweren Stunden so bitter nötig hätte. Macht den Menschen vor, dass es doch noch irgendeinen geheimen Trick gäbe, wie man nicht sparen müsse. Politiker wie er bedrohen die Unabhängigkeit und Zukunft Griechenlands mehr als jeder Demonstrant und Gewerkschaftsführer.