Σημασία δεν έχει τι κάνεις καλό για την Πατρίδα. Πρωτίστως αυτό που έχει σημασία είναι το τί κάνεις για να κερδίσεις τη μάχη των εντυπώσεων, τί κάνεις για να εκλεγείς και να διατηρηθείς στη θέση που με την επικοινωνία κατέκτησες και που χωρίς την αναγκαία συνδρομή της θα την έχανες.
Η πιο κυνική ομολογία των πολιτικών εκείνων που πολιτεύονται σταθμίζοντας το πολιτικό τους συμφέρον ως αξιολογότερο από το εθνικό, παραλλάσσει ελαφρώς το όνομα της απάτης με το όνομα του πολιτικού κόστους.
Με αφορμή τις εξελίξεις της ελληνικής οικονομίας όμως, των τελευταίων κυρίως ετών που είχαν ως αποτέλεσμα την επιδείνωση των δημοσιονομικών μεγεθών και την ανάδειξη της κρίσης χρέους ως μείζονος εθνικού προβλήματος, οι πολιτικές δυνάμεις τοποθετούνται είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, σε ένα χρόνο όχι πολιτικά παροδικό και συνήθη ή απλώς επικοινωνιακά και μόνο σημαντικό. Καλούνται όλως αντιθέτως να τοποθετηθούν σε ένα χρόνο ιστορικό.
Όχι μόνο γιατί οι αποφάσεις τους θα επηρεάσουν καθοριστικά το μέλλον όλων, αλλά κυρίως γιατί είτε τα ίδια το συναισθάνονται, είτε όχι, η πραγματική αποκάλυψη της ταυτότητος των κομμάτων , της ιδεολογίας τους και των αξιών που ενσωματώνουν και πρεσβεύουν έρχεται κρυστάλλινα και έγκυρα να διατυπωθεί μόνο μέσα από τις κρίσιμες καμπές της ιστορίας.
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, εγκλωβισμένο μόνιμα στην καταστροφική θεωρία του πολιτικού κόστους, κοντόφθαλμο, ιδιοτελές και κατώτερο θυσίασε ιστορικά το μακρόπνοο και το αληθές στο πρόσκαιρο και το εικονικό.
Αυτοπαγιδευόμενο διαρκώς στην πολιτική μικρότητα, την κομματική ιδιοτέλεια και το διεφθαρμένο ανταγωνισμό δε φρόντισε για το μέλλον που έρχεται τώρα μανιασμένο και αδυσώπητο να εκδικηθεί για το λαϊκισμό , τη σπατάλη, την ανευθυνότητα και τον κομματισμό του παρελθόντος.
Γι’ αυτό και η οικονομική πραγματικότητα έρχεται στην ουσία να αναδείξει συμπτώματα μετρήσιμα σε οικονομικά μεγέθη, οφειλόμενα όμως σε αίτια αμιγώς πολιτικά.
Στη μεταπολιτευτική τραγωδία η διαχρονική ηγεσία αυτοαπαξιώθηκε από τους μύθους ευημερίας και προόδου που καλλιεργούσε στην ελληνική κοινωνία η ανάγκη της να αναπαράγεται κατά τρόπο αθέμιτο και φαύλο στην εξουσία και καταβύθισε στη γενικευμένη λαική απαρέσκεια όχι μόνο το δικό της κύρος , αλλά και το αντίστοιχο της Δημοκρατίας και της αξίας της πολιτικής εν γένει.
Αυτή λοιπόν η ελλειμματική πολιτική τάξη με την ιστορική της ελαφρότητα, εσωτερικώς ανεύθυνη και διεθνώς αναξιόπιστη, υπαίτια απολύτως μιας εθνικής καταστροφής υποδεικνύει τώρα ανερυθρίαστα στους Έλληνες το δρόμο της επανόδου και της αποκατάστασης και εγγυάται στους δανειστές της την αποπληρωμή των χρεών.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο λογαριασμός ήρθε και η Ελλάδα καλείται να πληρώσει ακριβά, για τα ηθικά και πολιτικά κενά της Μεταπολιτεύσεως τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Κυρίως δε, την ασύγγνωστη αδυναμία της διαχρονικής ηγεσίας της να προτάξει την πραγματική πολιτική από την επικοινωνιακή σκιά και τη διαρθρωτική απροθυμία της να αντιμετωπίσει τις αγκυλώσεις της εθνικής οπισθοδρόμησης.
Οι παθογένειες που συστηματικά μετάλλαξαν τους Έλληνες από δημιουργικούς επαγγελματίες σε εξαρτημένους Δημοσίους Υπαλλήλους και από πατριώτες σε ιδιώτες είναι το πρώτο εθνικό πρόβλημα.
Γι’ αυτό κι αν επιβάλλεται να επαναδιαπραγματευθούμε με κάποιον , τότε αυτός δεν είναι οι κακοί δανειστές μας , αλλά ο κακός εαυτός μας.
Ο εαυτός μας που ανέχεται επί 4 δεκαετίες να τον κοροϊδεύουν μέσα και να τον συκοφαντούν έξω.
Αξίζει ένας διορισμός στο δημόσιο ή μια κρατική επιδότηση για να μας εξαγοράσει τη συνείδηση, να μας θρυμματίσει την αξιοπρέπεια και να μας υποθηκεύσει το μέλλον;
Αυτούς τους όρους πρέπει να τους επανεξετάσουμε , να τους επαναδιαπραγματευθούμε και εν τέλει να τους αλλάξουμε, ανατρέχοντας εκεί που ανατρέχαμε πάντα σε ανάλογες ώρες προκειμένου να εμπνευστούμε και να καταλάβουμε το μέλλον μας, στην εθνική μας ιστορία. Τα καταξιωμένα πρότυπα της ιστορίας μας έχουν την αίγλη να μας υποδείξουν εναλλακτικούς τρόπους ζωής , έντιμους, εθνικούς και δημιουργικούς.
Ίσως κάποιος να αντιτάξει πως στη Μεταπολίτευση κερδίσαμε αρκετά. Θα απαντήσω με Καβάφη : Χάσαμε όμως το πιο τίμιο – την μορφή μας, που ήτανε σαν Απολλώνια οπτασία.
.