Η Δημοκρατία δεν το βάζει στα πόδια! Γράφει ο ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Μια από τις πιο ειλικρινείς εξηγήσεις του κάθε άλλο παρά ρητορικού ερωτήματος περί του… πως φτάσαμε ως εδώ, απαντάται φυσικά με την ενσυνείδητη παραδοχή πως… κάναμε μεγάλη προσπάθεια. Και την κάναμε όλοι μαζί.

Είμαστε οι μακρινοί απόγονοι εκείνων που ανακάλυψαν το αρτιότερο πολίτευμα του κόσμου, τηΔημοκρατία. Μόνο που μείναμε επί ολόκληρες γενιές στο… δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για εκείνη την ανακάλυψη, και αφήσαμε σε άλλους την επί της ουσίας εφαρμογή της Δημοκρατίας, την επικαιροποίηση και τον εκσυγχρονισμό της. Μείναμε κολλημένοι στις αναμνήσεις ενός αυταπόδεικτα ιστορικού παρελθόντος.

Ξεχάσαμε βέβαια ότι το παρελθόν βρίσκεται… κάπου εκεί πίσω. Ενώ η εγγενής αναζήτηση της προόδου και της δημιουργίας για μια κοινωνία και ένα έθνος, επιτάσσει να ταξιδεύεις τη ματιά σου στο μέλλον. Το μακρινό, αλλά και το πιο άμεσο, από το οποίο θα απαιτηθεί να περάσεις, ως ενδιάμεσο σκαλοπάτι.

Ξεχάσαμε ακόμη ότι η ειδοποιός διαφορά της Δημοκρατίας, ως κατεξοχήν πραγματιστικού πολιτεύματος, έγκειται στη διαρκή αναζήτηση και υπεράσπιση του μέτρου. Μακριά από τις ακρότητες και τις υπερβολές. Μακριά από την «αγανάκτηση», όσο η τελευταία δεν ενδύεται τα χαρακτηριστικά της κινητροδότησης.

Βλέποντας τις εικόνες από μια Βουλή που πολιορκήθηκε από τους «Αγανακτισμένους», και τουςβουλευτές είτε να φεύγουν στα σκοτάδια από τον Εθνικό Κήπο, είτε οχυρωμένοι στα αυτοκίνητά τους, δεν μπορείς παρά να μελαγχολήσεις.

Η Δημοκρατία δεν το βάζει στα πόδια. Αντιστέκεται. Ορθώνει ανάστημα. Αρθρώνει επιχείρημα. Πείθει. Συναρπάζει. Παρακινεί.

Η Δημοκρατία δεν κρύβεται στο σκοτάδι. Φωτίζει την κοινωνική καθημερινότητα, αλλά και την οδό του μέλλοντος. Του κοινού μέλλοντός μας.

Η συγκυρία φυσικά δεν επιτρέπει αφ’ υψηλού θεωρήσεις των πραγματικών γεγονότων. Συνιστά ψυχραιμία. Επιτάσσει ανάκτηση της αυτοσυγκράτησης, και επανακάλυψη του μέτρου.

Η ίδια συγκυρία ωστόσο, προσφέρει και μια μεγάλη ευκαιρία. Για να ξεχωρίσει κάποιος. Να αρθεί πάνω από τα συνηθισμένα και αναμενόμενα. Να ανοίξει δρόμο, ακόμη και εκεί που δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική.

«Σκέφτομαι αυτά που ποτέ δεν υπήρξαν, και αναρωτιέμαι: Γιατί όχι;», όπως είχε πει και ο Ρόμπερτ Κένεντι, λίγο πριν οι σφαίρες αφαιρέσουν από την ανθρωπότητα τη δυνατότητα να διαπιστώσει πως πραγματικά θα μπορούσε να είναι ένα «άλλο μέλλον».