Το 2005, επισκεπτόμενος το Κίεβο έπεσα πάνω στην «πορτοκαλί επανάσταση». Η Χρισιάτνικ, κάτι σαν την δική μας Πανεπιστημίου, είχε γεμίσει αντίσκηνα, ενώ στο κέντρο ένα ατελείωτο πάρτι είχε στηθεί. Κανείς δεν ήξερε, αν μέσα στις σκηνές υπήρχαν υπνόσακοι ή οπλισμός – είναι γνωστή άλλωστε η παραστρατιωτική παράδοση των Ουκρανών. Το δε μήνυμα ήταν ασαφές.
Η επανάσταση είχε σπόνσορες. Ζυθοποιίες κερνούσαν τους διαδηλωτές δωρεάν μπύρες και μεζέδες, επώνυμοι παρήλαυναν, εκφράζοντας την συμπαράστασή τους, ενώ ομοιόμορφος ρουχισμός διενέμετο παντού. Αίμα βέβαια δεν χύθηκε ποτέ, αντιθέτως, χρήμα έρεε άφθονο από τις κάνουλες που είχαν ανοίξει, τόσο το επίσημο αμερικανικό κράτος όσο και διεθνείς κερδοσκόποι, σαν τον Σόρος, τον συνήθη ύποπτο τέτοιων επαναστάσεων.
Έξι χρόνια μετά, η Ουκρανία έχει απομονωθεί διεθνώς. Και να σκεφθεί κανείς ότι όλα τα ερείσματα για να μετατραπεί η Ουκρανία σε αποπαίδι Δύσεως και Ανατολής ήταν… πατριωτικά. Ήταν η ανεξαρτηροποίηση από τον ρωσικό άξονα και η μετατροπή της σε μία σύγχρονη δυτική δύναμη στην καρδιά της Ανατολικής Ευρώπης, με τις ΗΠΑ και την ΕΕ στο πλευρό της. Δεν είναι τυχαίο ούτε αυτό αλλά ούτε και το ότι οι πρώτοι που στήριξαν ηθικά ή και έμπραχτα την επανάσταση που έστηναν οι μεταλλαγμένοι ταγοί της Φρανκφούρτης, ήταν οι ακροδεξιοί του Λβιβ.
Το κίτρινο καπέλο
Στην Ελλάδα της κρίσεως ξετυλίγεται ένα παρόμοιο σκηνικό. Μέσω διαδικτύου η αγανάκτηση εξαπλώθηκε και με την βοήθεια κάποιων κομματικών παρατρεχαμένων του αντιμνημονιακού μετώπου η χώρα εξέπεμψε διεθνώς αγανάκτηση, «ισοσταθμίζοντας» την χλεύη που εισέπραττε μέχρι σήμερα. Αρχικά, όλοι στην πλατεία μουτζώναν την βουλή, ενώ όσοι προσπάθησαν να καπηλευτούν την λαϊκή αγανάκτηση βρήκαν την πόρτα κλειστή. Ούτε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ούτε οι «άπλυτοι» ούτε η Χρυσή Αυγή ούτε οιοσδήποτε άλλος έφερε ετικέτα δεν ήταν ευπρόσδεκτος. Ακόμη και ο Λουΐ Βιτόν δεν χώραγε κι έτσι όσοι Αφρικανοί αποπειράθηκαν να επωφεληθούν από την συγκέντρωση τόσου κόσμου, όχι μόνον απωθήθηκαν, αλλά και τα μεικτά κλιμάκια ΕΛΑΣ και Δημοτικής Αστυνομίας επιτελούσαν ανενόχλητα το έργο τους κατά μήκος της Ερμού και των καθέτων της. Αυτά στην αρχή!
Πλέον, η «αυθόρμητη οργάνωση» έκανε την εμφάνισή της. «Λαϊκές Συνελεύσεις», στρατολόγηση και φυλλάδια, η απαγόρευση πάσης φύσεως ενυπόγραφων πανό έχει αρθεί – για κάποιους τουλάχιστον, ενώ μέρος της Πλ. Συντάγματος έχει γεμίσει με αντίσκηνα. Εν τω μεταξύ, ένα κίτρινο χρώμα έχει αρχίσει και εξαπλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πλατείας Συντάγματος. Κίτρινα μπλουζάκια, κίτρινες σημαίες, κίτρινα πανό, όλα με την σφραγίδα του «κινήματος» «Δεν πληρώνω!». Δεν πληρώνω κανέναν, πλην των Αφρικανών μικροπωλητών, που έχουν πλέον παραταχθεί στα πέριξ της πλατείας. Είναι κι αυτοί… αγανακτισμένοι. Μ΄άλλα λόγια, η κίτρινη επανάσταση της τράκας και του τζάμπα μάγκα της αριστεράς και της προόδου.
Αγανάκτηση ή «αγανάκτηση»
Οι περισσότεροι εξ’ ημών και υμών έχουμε περάσει τις τελευταίες ημέρες απ’ το Σύνταγμα. Άλλοι για να συμμετάσχουν και να εκφράσουν κι αυτοί την αγανάκτηση ή «αγανάκτησή» τους, άλλοι για να αφουγγραστούν και να αναζητήσουν τους υποκινητές, άλλοι για να φλερτάρουν κι άλλοι… έτσι για τον χαβαλέ του πράγματος. Κάποιοι επιδοκιμάζουν, κάποιοι χλευάζουν, κάποιοι αποδοκιμάζουν και κάποιοι άλλοι «αναλύουν». Κάποιοι απ’ αυτούς, δεν έχουν άδικο να συμπεραίνουν ότι δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον όχλο. Πιστοί μεταπολιτευτικοί μενσεβίκοι, τους αρέσει ίσως που ο Έλληνας επιτέλους ξεβολεύτηκε και κατέβηκε στο πεζοδρόμιο, δεν συμμερίζονται όμως την ίδια αγανάκτηση. Θα ‘λεγα μάλιστα, ότι η δική τους αγανάκτηση εστιάζει στην καρδιά της πλατείας και όχι στο κοινοβούλιο που δεσπόζει στην κορφή της, εισπράττοντας όλες τις μούτζες.
Σίγουρα δεν είναι κομμουνιστές, κι ας τους εκφράζουν απολύτως τα λόγια της Παπαρήγα στο «Πρώτο Θέμα» ότι: «Οι άνθρωποι που είναι στο Σύνταγμα οπωσδήποτε έχουν πολιτικές επιλογές και μάλιστα πιστεύουμε ότι είναι εκείνοι που έχουν στηρίξει χρόνια κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και αισθάνονται προδομένοι. Εμείς δεν αισθανόμαστε προδομένοι, δεν μας πρόδωσε κανείς γιατί δεν τους πιστέψαμε ποτέ…».
Είναι δεξιοί που βλέπουν, ανίκανοι να αντιδράσουν, την τυφλή αγανάκτιση των ταλαίπωρων Ελλήνων να παραδίδεται σ΄ ένα ανηλεές καπέλωμα. Και το σημαντικότερο ερώτημα είναι, γιατί, για άλλη μια φορά, επετράπη στην αριστερά να διατηρήσει την αποκλειστικότητα στις (πα)λαϊκές κινητοποιήσεις;
Η απουσία μας
Εσφαλμένα, ορισμένοι προσπαθούν να αποδώσουν την «οργανωμένη» απουσία της δεξιάς αλλά και πιο συγκεκριμένα του πατριωτικού χώρου από την εν λόγω κινητοποίηση σε κάποια έλλειψη θάρρους ή και αλαζονία. Αφενός, ο πατριωτικός χώρος είναι διχασμένος από το ψευδοδίλημμα «μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο;», ακόμη και μέσα στις τάξεις του ΛΑ.Ο.Σ., που στήριξε το μνημόνιο. Από την στιγμή που η στήριξη αυτή έρχεται σε σύγκρουση με την καθημερινά καλλιεργούμενη αντιμνημονιακή γκρίνια των ΜΜΕ, τι θέση θα μπορούσε να έχει το ΛΑ.Ο.Σ. μέσα σ’ ένα πλήθος ερεθισμένο από τις αυθαίρετες και φυγόπονες κορώνες τηλε-συνταγματολόγων και απολιτίκ αυθεντιών, που μέχρι χθες τα μάσαγαν πρώτοι και καλύτεροι; Αφετέρου, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, η δεξιά και δη η πλειοψηφική ηγεσία της, παρά τις περσινές πανηγυρικές εξαγγελίες του νέου αρχηγού της ΝΔ περί επιστροφής στην ιδεολογία, όχι απλά εξακολουθεί να αποφεύγει τον αυτοπροσδιορισμό της, αλλά έχει μετατραπεί σε ουρά της αριστεράς και δη του πιο αντιδραστικού κομματιού της. Συμμετείχε λοιπόν στο στήσιμο μιας παρτίδας που δεν ήταν δική της κι έπειτα φυσικά… έμεινε απ’ έξω.
Και δεν είναι μόνον η υιοθέτηση της στείρας και κενής αντιμνημονιακής ρητορικής, η οποία – προσχηματικά έστω – θα μπορούσε να έχει μία νομική βάση, αλλά είναι κυρίως η αδυναμία ορθώσεως ενός αποκλειστικού πολιτικού λόγου, που θα την διαφοροποιούσε από τις κρατιστικές αντιλήψεις της αριστεράς την ώρα μάλιστα που αυτή εκτίθεται προκλητικά στην απεγνωσμένη προσπάθεια διάσωσης και συντήρησης του κομματικού της στρατού. Τι άλλο να συμπεράνει κανείς, όταν ακούει τον βουλευτή της ΝΔ κ. Μαρκόπουλο να προτείνει επιμόνως διακοπή των περικοπών στις δαπάνες του δημοσίου, την στιγμή που αυτές δεν έχουν καν αρχίσει (πρωινή εκπομπή ΝΕΤ, 31/5/2011); Και γιατί ο αγανακτισμένος του Συντάγματος να δεχθεί να ακούσει τον κ. Μαρκόπουλο, που κυβερνούσε την χώρα μέχρι προ δύο ετών και όχι τον κ. Τσίπρα, που προτείνει στην κυβέρνηση να φορέσει το κίτρινο μπλουζάκι και να φωνάξει μαζί με τους διαδηλωτές «Δεν πληρώνω!»; Αυτό θα είχε και τον χαβαλέ του.
Τελικά, η δεξιά στην Ελλάδα είναι σαν τον κόσμο του Συντάγματος. Το ίδιο και ο «πατριωτικός χώρος». Δεν αποκλείεται μάλιστα να κρύβεται στην πλειονότητα του κόσμου αυτού. Αδέσποτος όχλος, εκτεθειμένος στα προπαγανδιστικά τεχνάσματα του κάθε μαθητευόμενου γκαιμπελίσκου, είτε αυτός προβάλλει από κάποιο τηλεπαράθυρο είτε με κάποια ΜΚΟ είτε σε κάποιο «Κίνημα Διαμαρτυρίας» είτε συντονίζοντας κάποια «λαϊκή συνέλευση». Απουσιάζει η πραγματική ηγεσία, πνευματική και πολιτική, που θα κατευθύνει αυτόν τον κόσμο. Απουσιάζει η ιδέα και η πολιτική παιδεία που θα τον περιχαρακώσει και δεν θα τον αφήσει έρμαιο των διαθέσεων της έμπειρης με χρόνια στο κουρμπέτι αριστεράς.
Παραβολικά, αν θέλετε, λείπει ο Ρεχάγκελ που θα αναδείξει τα λίγα αλλά επαρκή πλεονεκτήματά της με εργαλείο τον πατριωτισμό της και δεν θα την οδηγήσει σαν πρόβατο στην σφαγή με συνταγές κακέκτυπα-Μπαρτσελόνα. Αυτή η δεξιά απέθανε. Ζήτω η Δεξιά!
Υ.Γ.: Ζητείται Ρεχάγκελ!