Το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι διπολικό. Γράφει ο Dr. Ν. Λυγερός

Το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι διπολικό.  Αυτό σημαίνει ότι είναι ριζικά  διαφορετικό από τον προβληματισμό των 12 ΝΜ.  Στην ουσία υπάρχει διαφορά και με την  υφαλοκρηπίδα.   Πολλά χρόνια δώσαμε  βαρύτητα στα δύο πρώτα, δίχως ν' αντιληφθούμε  την αποτελεσματικότητα της ΑΟΖ.... Τώρα που έγινε κατανοητό  από όλους ότι η ΑΟΖ προσφέρει νέες δυνατότητες και έχει  άλλες ιδιότητες, δεν πρέπει να παραμείνουμε σε μία διπολική  σχέση για τον καθορισμό της. Σε πρώτη φάση είναι επείγον να αποδεχθούμε την ιδέα της μη  αποτελεσματικότητας των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία,  ως αρχικό σημείο. Με άλλα λόγια, η Τουρκία μπορεί να ανήκει  στον τελευταίο γύρο των γενικών διαπραγματεύσεων μετά από  την Αλβανία, την Ιταλία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Κύπρο.  Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει λόγος να δικαιολογηθούμε όσον  αφορά στο θέμα της διαπραγμάτευσης μαζί της. Δεν μας  ενδιαφέρει, διότι το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι διπολικό. Αν πρέπει  να υπάρξει απολογία θα είναι αν η Ελλάδα δεν συνεχίσει τις  διαπραγματεύσεις με τα άλλα κράτη. Διότι μόνο αυτά τα  στρατηγικά βήματα μπορούν να φέρουν όφελος στην πατρίδα μας. Σε δεύτερη φάση, λοιπόν, πρέπει να αποδείξουμε ότι θέλουμε  να υλοποιήσουμε αυτή τη στρατηγική προσέγγιση για να  αποκτήσουμε άμεσα την ΑΟΖ και να εφαρμόσουμε τα  δικαιώματά μας σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα κι αν δεν είναι  ολοκληρωμένο σε σχέση με το τελευταίο κράτος της  γενικής διαπραγμάτευσης. Σε τρίτη φάση, πρέπει να αποφύγουμε τις πολιτικάντικες  αντιπαραθέσεις πάνω στο θέμα της ΑΟΖ. Το πεδίο δράσης  δεν είναι κομματικό και δεν πρόκειται να γίνει σε διεθνές  επίπεδο. Οι κομματικές εξηγήσεις και δικαιολογίες δεν μας   αφορούν για την ΑΟΖ και για τις μέλλουσες διακρατικές μας  συμφωνίες. Δίνονται μόνο και μόνο για εσωτερική  κατανάλωση και δεν πείθουν κανέναν, ούτε τους ειδικούς,  ούτε τον λαό μας. Το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο, όποια κι αν  είναι η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Οποιαδήποτε  απολογία τέτοιου τύπου δεν είναι παρά μια άστοχη κίνηση  αντιπερισπασμού, που δεν προσφέρει κανένα ουσιαστικό   αποτέλεσμα. Η ουσία του θέματος βρίσκεται αλλού κι έχει  ήδη μελετηθεί αναλυτικά κι από τον κ. Καρυώτη κι από τον  κ. Μαρκεζίνη. Όσον αφορά στο τεχνικό και μαθηματικό  κομμάτι, το πεδίο δράσης είναι μία απλή εφαρμογή της   τοποστρατηγικής μέσω των διαγραμμάτων Voronoi και  της τριγωνοποίησης Delaunay. Κατά συνέπεια, το πρόβλημα  δεν είναι παρά μόνο θέμα πολιτικής βούλησης. Δεν υπάρχουν  ουσιαστικά εμπόδια, δεν υπάρχει κόστος. Ενώ, αν δεν   αρχίσουμε επιτέλους αυτή τη διαδικασία και δεν κάνουμε  χρήση του timing μέσα σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, τότε θα πρέπει  να το παλέψουμε στα δικαστήρια, διότι οι άλλες χώρες αν  κάνουν συμφωνίες, για να εφαρμόσουν τη στρατηγική του  de facto, θα πρέπει να αποδείξουμε την ισχύ του de jure.  Ας επικεντρωθούμε στην ουσία κι ας αρχίσουμε τα στρατηγικά  μας βήματα, δίχως άλλη καθυστέρηση.