Η ΓΣΕΕ για τη ΔΕΗ. «ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ» ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΗ. Η ΔΕΗ είναι εθνικό κεφάλαιο, ο δημόσιος χαρακτήρας της είναι κοινωνική υπόθεση

Δήλωση του Γεν. Γραμματέα ΓΣΕΕ κ. Ν. Κιουτσούκη

  

            Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των διεθνών τοκογλύφων «βγάζει στο σφυρί» τους δημόσιους οργανισμούς κοινής ωφέλειας. Αφού ολοκλήρωσε τη φάση της συστηματικής και μεθοδευμένης απαξίωσης των κρατικών επιχειρήσεων, «αποφασίζει και διατάσσει» την εκποίησή τους σε μια περίοδο, που η χρηματιστηριακή τους αξία υπολείπεται σημαντικά έναντι της πραγματικής.

            Η ΔΕΗ, η μεγαλύτερη και πλέον κερδοφόρα κρατική επιχείρηση με τεράστια κοινωνική προσφορά και ανεξάντλητες παραγωγικές δυνατότητες, μπαίνει σε περίοπτη θέση στη «λίστα των υπό παραχώρηση φιλέτων», με το όποιο χρηματικό όφελος από την παραχώρηση του 17% των μετοχών της να μην ξεπερνά το ύψος της κερδοφορίας της για τον επόμενο 1 με 1.5 χρόνο.

            Το ηλεκτρικό ρεύμα από κοινωνικό αγαθό βαπτίζεται «εν μια νυκτί» εμπόρευμα. Ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση θα αλλοιώσει σε μεγάλο βαθμό τον κοινωνικό χαρακτήρα της επιχείρησης, οδηγώντας σε μεγάλες αυξήσεις τιμολογίων, την ώρα που περισσότερα από 1 εκατ. νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς του ρεύματος. Αυτό άλλωστε έχουν δείξει και οι αντίστοιχες ιδιωτικοποιήσεις, που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη. Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς ποιος ιδιώτης θα διατηρήσει ίδια την τιμή της κιλοβατώρας σε όλη την ελληνική επικράτεια, από την πόλη όπου παράγεται το ρεύμα μέχρι το πιο απομακρυσμένο χωριό;

            Το σχέδιο διαμελισμού και πώλησης της ΔΕΗ εξηγεί και όλη τη συντονισμένη επίθεση που δέχτηκαν οι εργαζόμενοί της, προκειμένου να αποδυναμωθεί η συνδικαλιστική παρέμβαση. Δήθεν ανεξάρτητοι ελεγκτές, οι συνήθεις ύποπτοι «τηλεοπτικοί εισαγγελείς», καθώς και κυβερνητικά στελέχη, που μέχρι χθες τους χτυπούσαν στον ώμο, προσπάθησαν να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους. Ο ελληνικός λαός όμως γνωρίζει πως το δημόσιο συμφέρον δεν κινδυνεύει από τους όποιους «τσιφλικάδες» αλλά από τους «κυβερνητικούς κτηματομεσίτες» που ξεπουλούν τα «ασημικά» της χώρας για ένα «κομμάτι ψωμί».

             Η καθολική παραχώρηση του ΟΤΕ θα αφήσει τη χώρα χωρίς τηλεπικοινωνιακή δυναμική στην εποχή του διαδικτύου και της πληροφορίας. Η απαξίωση και εκποίηση του ΟΣΕ υπονομεύει τις επίγειες μεταφορές και τη δυνατότητα διασύνδεσης των ακριτικών περιοχών με τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στερεί από το έλληνα μικροκαταθέτη τη μοναδική τράπεζα με κοινωνικό προφίλ και λαϊκό χαρακτήρα. Το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ ισοδυναμεί με την εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του υπεδάφους μας σε «ξένους επενδυτές». Η αμυντική βιομηχανία της Ελλάδος συρρικνώνεται με την πώληση των ΕΑΣ, όταν μάλιστα συνεχίζουμε να διαθέτουμε τεράστια ποσά σε εξοπλιστικά προγράμματα. Η πρόσβαση σε φθηνό στεγαστικό επιτόκιο καταργείται με την εκποίηση του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων. Οι αστικές συγκοινωνίες -βασικό μέσο μετακίνησης των εργαζομένων- θα απολέσουν την κοινωνική τους διάσταση με την αύξηση των εισιτηρίων. Τα κέρδη από τα καζίνο, τον ιππόδρομο και τα κρατικά λαχεία θα πηγαίνουν πλέον σε ιδιώτες, όπως και η διαχείριση των αεροδρομίων, των λιμανιών και του φυσικού αερίου.

            Το νέο πακέτο μέτρων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σκοπεύει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα χωρίς περιουσία, σε κράτος φάντασμα. Χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση και χωρίς καμία πειστική εξήγηση υποθηκεύεται κάθε παραγωγική δυνατότητα. Επιχειρήσεις που μπορούν να αποτελέσουν βασικούς μοχλούς ανάπτυξης δημιουργώντας θέσεις εργασίας κυριολεκτικά χαρίζονται στα ιδιωτικά συμφέροντα, από μια κυβέρνηση που οι μόνες ευκαιρίες που δημιουργεί είναι οι τιμές ευκαιρίας για τα εθνικά μας κεφάλαια.

            Η αντίδραση πρέπει να είναι δυναμική και συνολική. Το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ είναι η αφετηρία της αντεπίθεσης των εργαζομένων ενάντια στις πολιτικές, που εκποιούν τον εθνικό μας πλούτο και τοποθετούν το δημόσιο συμφέρον κάτω από τις απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων. Η παρουσία μας πρέπει να είναι μαζική και καθολική ανεξάρτητα από τον εργασιακό χώρο που ανήκουμε. Πρέπει να βρεθούμε απέναντι σε κάθε μέτρο που εξαντλεί την κοινωνία, σε κάθε απόφαση που οδηγεί τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους στην φτώχεια και την εξαθλίωση.