«Η Αριστερά δεν ξεκαθαρίζει τη θέση της απέναντι στα αποβράσματα των μεταναστών».Σκληρή γλώσσα από τον Μανώλη Γλέζο

 

Ο Μανώλης Γλέζος, η ηρωική μορφή της Εθνικής Αντίστασης που μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν την ναζιστική σημαία από το λόφο της Ακρόπολης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «δημοκρατία» μιλάει για το πρόβλημα της μετανάστευσης αλλά και την οικονομική κρίση. Δεν διστάζει να κατακρίνει την Αριστερά για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μετανάστες αλλά και να προτείνει τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε η Ελλάδα να βγει από την κρίση.

Διαβάστε αναλυτικά, τις απαντήσεις που έδωσε ο Μανώλης Γλέζος:..

-Κύριε Γλέζο, η Αθήνα είναι ανάστατη από τα επεισόδια που γίνονται μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη από μετανάστες. Η Αριστερά δεν φαίνεται να εκφράζει με όσα λέει τους πολίτες που άρχισαν να κοιτάνε προς την Ακροδεξιά. Τι φταίει;
«Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Η κατάσταση σε ορισμένες συνοικίες είναι απαράδεκτη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν αντιμέτωποι με όλο αυτό το κύμα που εκμεταλλεύεται τους μετανάστες. Οι μαφίες των μεταναστών, τα αποβράσματα των μεταναστών, δεν διστάζω να το πω, δημιουργούν προβλήματα σε βάρος όλων των κατοίκων.

Ποίος ευθύνεται γι’ αυτό όμως; Καταρχάς να δούμε τη ρίζα του κακού. Ευθύνονται όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα αυτές που είχαν αποικίες στις υπό ανάπτυξη χώρες, οι οποίες σταμάτησαν να αποικιοκρατικές αλλά εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται αυτές τις χώρες και δεν τις αφήνουν να αναπτυχθούν. Οι οικονομικοί μετανάστες δεν βρίσκουν δουλεία στον τόπο τους και φεύγουν.

Φταίει επίσης η κυβέρνηση, που δεν κάνει ό, τι πρέπει. Έπρεπε να πιάνει τον καθέναν και να τον ρωτά «από πού είσαι;» και αν απαντά λ.χ. «από το Αλγέρι» να τον στέλνει στη Γαλλία! Να πληρώσει εκείνη που είναι αιτία γι’ αυτό. […] Γιατί να την πληρώνουν μόνο οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα και της Κυψέλης και όχι του Ψυχικού και της Φιλοθέης; Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Αστυνομία ως όργανο καταστολής των κοινωνικών αγώνων, αντί ως όργανο καταστολής της παραβατικότητας. Αν έκανε το δεύτερο δεν θα είχαμε τέτοια εγκλήματα. Θα αποτρεπόταν».

-Και η Αριστερά;
«Αυτά που λέω δεν τα λέει! Η αριστερά παίρνει άκριτα το μέρος των μεταναστών χωρίς να καταδικάζει τις μαφίες που δρουν μέσα στους μετανάστες, και δεν ξεκαθαρίζει το θέμα. Από κει και πέρα, αυτό το έδαφος βρίσκει ο φασισμός και αναπτύσσεται […]».

-Έχετε ζήσει όλη τη πολιτική μας ιστορία. Σας θυμίζει κάτι από το παρελθόν η σημερινή κρίση ή δεν έχει ταίρι;
«Οι αιτίες που φτάσαμε ως εδώ είναι πολλές. Έχουμε κρίση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, κρίση στα δημοσιονομικά και κρίση γενικότερα στην οικονομία της χώρας.
Πρώτον η κρίση στο κεφάλαιο θα είναι διαρκής, όσο υπάρχει χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Κι αυτό γιατί παίζουν γύρω από το χρήμα. Το χρήμα όμως είναι μέσο ανταλλαγής αξιών. Δεν παράγει αξίες. Η αύξηση της τιμής των μετοχών στο Χρηματιστήριο δεν σημαίνει ότι παράγεται αξία. Παιχνίδια παίζονται. Αέρας!

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις πάντα σώζουν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο με τα σχέδια ενίσχυσης ρευστότητας με 110 δισ. ευρώ. Παίρνουν χρήματα από το φτωχό λαό και τα δίνουν στους μετόχους που δεν παθαίνουν τίποτε […].

Δεύτερον, το δημοσιονομικό έλλειμμα. Υπάρχει γιατί πρέπει να υπάρχει για να είμαστε πάντα χρεωμένοι. Έχουμε περιττά έξοδα σίγουρα. Γιατί όμως να δίνουμε το 24% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες την ώρα που τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη δίνουν 4%-12%;

Και μη μου λένε για την Τουρκία. Όταν μας έκανε πόλεμο ο Μουσολίνι, είχε 8.000.000 στρατό, και ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 7.350.000. Ο στρατός του κράτους που μας έκανε επίθεση ήταν μεγαλύτερος από τον πληθυσμό μας! Νικήσαμε; Νικήσαμε. Χωρίς άρματα μάχης. Χωρίς αεροπλάνα.

Εάν πούμε στη γείτονα «μη διανοηθείς να διεκδικήσεις ούτε σπιθαμή εδάφους», τι θα κάνει; Θα τολμήσει; Τα είπα και στους δημοσιογράφους του «Spiegel». Τους ρώτησα: «Για πόσα χρόνια δεν σας άφησαν οι σύμμαχοι να φτιάξετε στρατό;». «Για δέκα χρόνια» μου απάντησαν. Για δέκα χρόνια λοιπόν ούτε μια δεκάρα για αμυντικές δαπάνες. Η πρώτη δόση του Μνημονίου δεν πήγε στον λαό, αλλά επέστρεψε στη Γερμανία για τα υποβρύχιά τους!».

-Και με το μεγάλο κράτος τι κάνουμε;
«Επεμβαίνει τώρα η τρόικα και λέει ότι ζητά περικοπή των δημοσίων υπαλλήλων. Η κυβέρνηση κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι οι τομείς που δεν αντέχουν περικοπές, είναι ο τομέας της Υγείας, της Παιδείας, της Έρευνας και της Ανάπτυξης. Υπάρχουν όμως τομείς μη παραγωγικοί, γεμάτοι από εσμούς ημετέρων που λυμαίνονται τον κρατικό Προϋπολογισμό. Αργόμισθοι, υψηλόμισθοι, πολυθεσίτες σε επιτροπές που παίρνουν αντιμισθίες, όλοι αυτοί οι εσμοί είναι αντιπαραγωγικοί. Να τους διώξει όλους αυτούς. Να τους διώξει!
Υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μου είχε πει ότι είχε 145 συμβούλους! Και ο ρόλος τους ποιος είναι; Να κάνουν ρουσφέτια. Ογδόντα οκτώ συμβούλους έχει ο Παπανδρέου. Πότε προλαβαίνει να τους δει;
Τέλος, δεν αναπτύξαμε ποτέ βαριά βιομηχανία. Καταντήσαμε να περιμένουμε να έρθουν τουρίστες επειδή γίνεται ένοπλη σύρραξη στη Μεσόγειο.
-Και πώς θα βγούμε από την κρίση; Ποία είναι η πρόταση σας;
«Για δέκα χρόνια να κάνουμε και εμείς το θαύμα μας! Έχω τέσσερις τρόπους. Μείωση στρατιωτικών δαπανών. Περικοπή άχρηστων δαπανών και σύλληψη της φοροδιαφυγής. Να μας δώσουν επίσης πίσω οι Γερμανοί τα 162 δισ. πολεμικές αποζημιώσεις που με τον τόκο φτάνουν το 1 τρισ. . Τέταρτος τρόπος: Αν η Ελλάδα έκανε ένα ομολογιακό δάνειο και η κυβέρνηση κέρδιζε την εμπιστοσύνη του λαού, τι λες, ο κόσμος θα δάνειζε ή όχι την κυβέρνηση; Θα τη δάνειζε. […]».

-Η Αριστερά θα πρέπει να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας;
«Εμείς, ως Αριστερά, δεν έχουμε πειστεί ότι οι κυβέρνηση κάνει αυτό που πρέπει. Ούτε η μία, ούτε η άλλη. Αν είχαμε πειστεί, για ποίον λόγο να μην το κάναμε; […]».

-Εσείς, στην ηλικία σας, δεν κάθεστε σε ησυχία. Τη μία πάτε στην Πάτρα, την άλλη στη Μυτιλήνη, την άλλη στη Κέρκυρα. Πότε θα ησυχάσετε; Πέρασαν τα χρόνια…
«Ποτέ! Είναι μια οφειλή προς τους συντρόφους μου για τα όνειρα που κάναμε στη Κατοχή. Λευτεριά - την πετύχαμε -, εθνική ανεξαρτησία - δεν την πετύχαμε και φταίμε εμείς στην Αριστερά -, το θέμα της δημοκρατίας και το θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι οφειλή απέναντι στους νεκρούς συντρόφους μου. Γι’ αυτό δεν θα ησυχάσω ποτέ. […]».