Το πιο πολύτιμο εφόδιο στην φαρέτρα του ελληνικού λαού είναι το αξιακό του
σύστημα. Ένα αρχέτυπο σύστημα αρχών και κανόνων που έχτισε μια τρανή γενιά Ελλήνων που διακρινόταν από τόλμη, αποφασιστικότητα, ευθυκρισία και πατριωτισμό. Κανόνες
ωστόσο και αρχές που δεν ενέπιπταν σε αναθεωρητικές διαδικασίες και δεν αφηνόντουσαν στη φθορά του ιστορικού χρόνου, αλλά ήταν ακοίμητες και ζωντανές μέσα από ιερές δεσμεύσεις του λαού μας που δεν τολμούσε κανείς να αθετήσει επί απειλή εξορίας, ατιμώσεως ή και θανάτου ακόμη.
Ήταν ο καιρός των Ιδεών που σμίλευαν και σκλάβωναν την Ύλη στην υπηρεσία της Εθνικής Κοινότητος για την αληθινή πρόοδο της κοινωνίας σε οδούς κατακτήσεων και δημιουργίας και όχι στις οδούς των υποχωρήσεων και της χρεοκοπίας αξιών. Η κοινωνία διατηρούσε ως κόρη οφθαλμού την εθνική της ταυτότητα και τα τείχη ήταν απόρθητα στις προκλήσεις και τις παρεισφρήσεις ξένων στοιχείων, ανθρώπινων ή πολιτιστικών. Πολλές φορές τα ικανότερα τείχη της Πολιτείας ήταν τα κορμιά των πολεμιστών όπως συνέβαινε στην τελειότερη στρατιωτική ατμομηχανή του αρχαίου ελληνικού κόσμου, την Σπάρτη. Αλλά το κίνητρο και η μήτρα των ελληνικών αξιών ήταν η Πατρίδα και η Τιμή κι όχι το βουλευτήριο και ο χρυσός.
Οι θεσμοί λοιπόν δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν την Λαϊκή Κοινότητα που ορκιζόταν Πίστη και Υποταγή στο Προγονικό Αίμα και την Φυλετική Συνείδηση και όχι να υπηρετούν σκοτεινά και απόκοσμα κέντρα αποφάσεων. Ο ηρωισμός και η συντροφικότητα ήταν και παράστεκαν σε όλες τις λαμπρές περιόδους του Ελληνικού Έθνους τα κυρίαρχα συναισθήματα στην μάχη για την ακεραιότητα της Πατρίδος αλλά και την κοινωνική συνοχή από εσωτερικές και εξωτερικές επιβουλές. Κάθε πολίτης – οπλίτης ήταν συμμαχητής και ασπίδα του συντρόφου του. Και στην κορυφή της Πολιτείας οι Άριστοι της Κοινότητος στο Ήθος και το Σθένος καθοδηγούσαν τον λαό συγκροτώντας μια Φυσική Αριστοκρατία.
Το μεγάλωμα της Πατρίδος ήταν ιερή υποχρέωση και παρακαταθήκη που μεταλαμπαδευόταν από γενιά σε γενιά απέναντι σε μια ραγιάδικη χώρα που μεταλαμπαδεύει σήμερα φάρες γραικύλων πολιτικάντηδων και δεσμά σε βάρος των παιδιών μας. Η ενότητα του λαού και το καθήκον της προάσπισης της Πατρίδος θεωρείτο αυτονόητη ενέργεια που ζωντάνευε κάθε φορά πριν από κάθε μάχη μέσα από έναν Ιερό Όρκο που έκτοτε συντροφεύει την Ελληνική Φυλή στις πιο μεγάλες της στιγμές, στέλνοντας στον παρόντα χρόνο το μεγαλειώδες του κάλεσμα. Σαν τότε που ακούστηκε πριν από την Μάχη των Πλαταιών από Έλληνες ενωμένους στις επάλξεις του Έθνους για την απόκρουση των βαρβάρων. Ένα Ιερός Όρκος γεμάτος από μεστά νοήματα και ηθικά διδάγματα που Έλληνες ψυχωμένοι, Πατριώτες και Εθνικιστές, είναι αποφασισμένοι να ακολουθήσουν.
Η πρώτη δέσμευση ήταν να μην θεωρηθεί σε καμία περίπτωση η ζωή πολυτιμότερη από την Ελευθερία. Γιατί πολύ απλά η επιβίωση του σκλάβου δεν θεωρείτο και δικαίως ζωή άξια για διατήρηση, αφού σε αυτή την περίπτωση ο αιχμάλωτος σε αφέντες ξένους με δεσμά υλικά και ηθικά δεν ανήκε στο εαυτό του αλλά αποτελούσε ες αεί περιουσιακό στοιχείο του κυρίου του. Αλλά ο Έλληνας υφίσταται μονάχα ως κυρίαρχος και όχι ως κυριαρχούμενος και η Ελλάς είναι η μήτρα και η ηγέτιδα δύναμη ενός εκπολιτισμένου κόσμου. Ακόμη και αν χρειαστεί να δοθεί μια ζωή για να κρατηθούν όρθιες και ελληνικές οι ζωές των οικείων και το Έθνος κυρίαρχο.
Και οι ηγέτες δεν θα εγκαταλειφτούν στο πεδίο της μάχης μήτε νεκροί μήτε ζωντανοί. Η Τιμή του ηγέτη στέφει τις κεφαλές των Ελλήνων Πολεμιστών που δεν υποχωρούν στο Πεδίο της Μάχης και δεν εγκαταλείπουν τα όπλα τα ιερά. Βαδίζουν μπροστά και εμπνέουν με τη σειρά τους τις φάλαγγες με το φεγγοβόλημα του μπροστάρη. Ωθούν τους συντρόφους να τους ακολουθήσουν. Και σαν σκοτωθεί ο Έλλην Πολεμιστής, οι σύντροφοί του εκδικιόνται τον χαμό του και φτάνουν στο σκοπό του αγώνα. Την Νίκη των Ελληνικών Όπλων. Και ο Ηγέτης επιστρέφει στα πάτρια εδάφη είτε με την ασπίδα στο χέρι είτε επάνω στην ασπίδα.
Η αμέσως επόμενη δέσμευση επιφυλασσόταν για τους έντιμους Έλληνες συμμαχητές αλλά και για τους άτιμους επίορκους που πήραν το μέρος του εχθρού. Για μεν τους συμμάχους η Τιμή στο πρόσωπο των νεκρών ακολουθούσε τα οικεία έθιμα με την περισυλλογή και τον ενταφιασμό, την δε γενέτειρα πόλη αυτών ακολουθούσε ο σεβασμός και η δόξα. Για τους βαρβαρίζοντες ελληνόφωνους τα δεσμά της δουλείας και η οργή των θεών ήταν το ολέθριο αποτέλεσμα της προδοσίας τους. Τα Ιερά που βεβηλώνονταν από εχθρούς αποκτηνωμένους παρέμεναν στην καθημαγμένη μορφή τους για να θυμίζουν στις επόμενες γενιές τον χαρακτήρα βάρβαρων λαών που δεν αξίζουν οίκτο.
Ιδού πως θα συμπεριφερθούμε ως γνήσιοι Έλληνες Εθνικοκοινωνιστές έναντι εισβολέων και ξενοκίνητων στο δρόμο για τη Μεγάλη Ελλάδα http://www.youtube.com/watch?v=zwfHT014o8c&feature=youtu.be.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com/
Ήταν ο καιρός των Ιδεών που σμίλευαν και σκλάβωναν την Ύλη στην υπηρεσία της Εθνικής Κοινότητος για την αληθινή πρόοδο της κοινωνίας σε οδούς κατακτήσεων και δημιουργίας και όχι στις οδούς των υποχωρήσεων και της χρεοκοπίας αξιών. Η κοινωνία διατηρούσε ως κόρη οφθαλμού την εθνική της ταυτότητα και τα τείχη ήταν απόρθητα στις προκλήσεις και τις παρεισφρήσεις ξένων στοιχείων, ανθρώπινων ή πολιτιστικών. Πολλές φορές τα ικανότερα τείχη της Πολιτείας ήταν τα κορμιά των πολεμιστών όπως συνέβαινε στην τελειότερη στρατιωτική ατμομηχανή του αρχαίου ελληνικού κόσμου, την Σπάρτη. Αλλά το κίνητρο και η μήτρα των ελληνικών αξιών ήταν η Πατρίδα και η Τιμή κι όχι το βουλευτήριο και ο χρυσός.
Οι θεσμοί λοιπόν δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν την Λαϊκή Κοινότητα που ορκιζόταν Πίστη και Υποταγή στο Προγονικό Αίμα και την Φυλετική Συνείδηση και όχι να υπηρετούν σκοτεινά και απόκοσμα κέντρα αποφάσεων. Ο ηρωισμός και η συντροφικότητα ήταν και παράστεκαν σε όλες τις λαμπρές περιόδους του Ελληνικού Έθνους τα κυρίαρχα συναισθήματα στην μάχη για την ακεραιότητα της Πατρίδος αλλά και την κοινωνική συνοχή από εσωτερικές και εξωτερικές επιβουλές. Κάθε πολίτης – οπλίτης ήταν συμμαχητής και ασπίδα του συντρόφου του. Και στην κορυφή της Πολιτείας οι Άριστοι της Κοινότητος στο Ήθος και το Σθένος καθοδηγούσαν τον λαό συγκροτώντας μια Φυσική Αριστοκρατία.
Το μεγάλωμα της Πατρίδος ήταν ιερή υποχρέωση και παρακαταθήκη που μεταλαμπαδευόταν από γενιά σε γενιά απέναντι σε μια ραγιάδικη χώρα που μεταλαμπαδεύει σήμερα φάρες γραικύλων πολιτικάντηδων και δεσμά σε βάρος των παιδιών μας. Η ενότητα του λαού και το καθήκον της προάσπισης της Πατρίδος θεωρείτο αυτονόητη ενέργεια που ζωντάνευε κάθε φορά πριν από κάθε μάχη μέσα από έναν Ιερό Όρκο που έκτοτε συντροφεύει την Ελληνική Φυλή στις πιο μεγάλες της στιγμές, στέλνοντας στον παρόντα χρόνο το μεγαλειώδες του κάλεσμα. Σαν τότε που ακούστηκε πριν από την Μάχη των Πλαταιών από Έλληνες ενωμένους στις επάλξεις του Έθνους για την απόκρουση των βαρβάρων. Ένα Ιερός Όρκος γεμάτος από μεστά νοήματα και ηθικά διδάγματα που Έλληνες ψυχωμένοι, Πατριώτες και Εθνικιστές, είναι αποφασισμένοι να ακολουθήσουν.
Η πρώτη δέσμευση ήταν να μην θεωρηθεί σε καμία περίπτωση η ζωή πολυτιμότερη από την Ελευθερία. Γιατί πολύ απλά η επιβίωση του σκλάβου δεν θεωρείτο και δικαίως ζωή άξια για διατήρηση, αφού σε αυτή την περίπτωση ο αιχμάλωτος σε αφέντες ξένους με δεσμά υλικά και ηθικά δεν ανήκε στο εαυτό του αλλά αποτελούσε ες αεί περιουσιακό στοιχείο του κυρίου του. Αλλά ο Έλληνας υφίσταται μονάχα ως κυρίαρχος και όχι ως κυριαρχούμενος και η Ελλάς είναι η μήτρα και η ηγέτιδα δύναμη ενός εκπολιτισμένου κόσμου. Ακόμη και αν χρειαστεί να δοθεί μια ζωή για να κρατηθούν όρθιες και ελληνικές οι ζωές των οικείων και το Έθνος κυρίαρχο.
Και οι ηγέτες δεν θα εγκαταλειφτούν στο πεδίο της μάχης μήτε νεκροί μήτε ζωντανοί. Η Τιμή του ηγέτη στέφει τις κεφαλές των Ελλήνων Πολεμιστών που δεν υποχωρούν στο Πεδίο της Μάχης και δεν εγκαταλείπουν τα όπλα τα ιερά. Βαδίζουν μπροστά και εμπνέουν με τη σειρά τους τις φάλαγγες με το φεγγοβόλημα του μπροστάρη. Ωθούν τους συντρόφους να τους ακολουθήσουν. Και σαν σκοτωθεί ο Έλλην Πολεμιστής, οι σύντροφοί του εκδικιόνται τον χαμό του και φτάνουν στο σκοπό του αγώνα. Την Νίκη των Ελληνικών Όπλων. Και ο Ηγέτης επιστρέφει στα πάτρια εδάφη είτε με την ασπίδα στο χέρι είτε επάνω στην ασπίδα.
Η αμέσως επόμενη δέσμευση επιφυλασσόταν για τους έντιμους Έλληνες συμμαχητές αλλά και για τους άτιμους επίορκους που πήραν το μέρος του εχθρού. Για μεν τους συμμάχους η Τιμή στο πρόσωπο των νεκρών ακολουθούσε τα οικεία έθιμα με την περισυλλογή και τον ενταφιασμό, την δε γενέτειρα πόλη αυτών ακολουθούσε ο σεβασμός και η δόξα. Για τους βαρβαρίζοντες ελληνόφωνους τα δεσμά της δουλείας και η οργή των θεών ήταν το ολέθριο αποτέλεσμα της προδοσίας τους. Τα Ιερά που βεβηλώνονταν από εχθρούς αποκτηνωμένους παρέμεναν στην καθημαγμένη μορφή τους για να θυμίζουν στις επόμενες γενιές τον χαρακτήρα βάρβαρων λαών που δεν αξίζουν οίκτο.
Ιδού πως θα συμπεριφερθούμε ως γνήσιοι Έλληνες Εθνικοκοινωνιστές έναντι εισβολέων και ξενοκίνητων στο δρόμο για τη Μεγάλη Ελλάδα http://www.youtube.com/watch?v=zwfHT014o8c&feature=youtu.be.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com/
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.