...
Έχουμε ανάγκη να εγκαταστήσουμε και πάλι στις ζωές μας την κοινωνική αλληλεγγύη της φυλετικής μας κοινότητος και την απελευθέρωση της περιουσίας από την στενή υλιστική της έννοια. Να συμπεριλάβουμε σ’ αυτήν την Πατρίδα και την Κοινωνία που μας κλέβουν. Να εντάξουμε την οικονομία στην υπηρέτηση της συνολικής περιουσίας ως αληθής εθνική οικονομία. Να περιφρουρήσουμε ακόμη την εθνική οικονομία ως κτήμα της λαϊκής εργασίας, ως εθνική λαϊκή οικονομία που ανήκει σ’ εμάς τους Έλληνες της παραγωγικής διαδικασίας και όχι σε ξένους και κηφήνες του εύκολου και δοτού πλούτου.

Αφορμή για την σύντομη συγκριτική μελέτη των πολιτικών καταστάσεων έλαβα από την συνήθη συζήτηση των σημερινών δεινών της Πατρίδος μας που έχω με φίλους και συναδέλφους σε σχέση με την εγνωσμένη λατρεία μου στα πρόσωπα των Ιωάννη Μεταξά και Γεωργίου Παπαδοπούλου. Λατρεία που οι περισσότεροι φίλοι και συνάδελφοι συμμερίζονται, κάποιοι ελάχιστοι θεωρούν κάπως ξεπερασμένη και κάποιοι απειροελάχιστοι την θεωρούν μειονεκτική.

Όλοι όμως προβληματίζονται και οι άπιστοι πείθονται όταν αναφέρομαι στις πολιτικές γάγγραινες που εξάλειψαν οι σπουδαίοι εθνικοί ηγέτες και τώρα επιστρέφουν δριμύτερες υπό τη βλαπτική ενέργεια των «δημοκρατικών» και ελληνόφωνων ολετήρων. Δηλαδή οι εργατικές πρόνοιες που εξασφάλισε ο Εθνικοκοινωνιστής Ιωάννης Μεταξάς εξαφανίζονται σήμερα από το καθεστώς της ξενοκρατίας και του μνημονίου που παράλληλα φορτώνει στις πλάτες των Ελλήνων τον υπέρογκο δανεισμό που είχε ξεφορτώσει σε εθνικό επίπεδο ο Μεταξάς και σε λαϊκό επίπεδο ο Παπαδόπουλος.

Τι μας λένε δηλαδή σήμερα που καθεύδει το ξενοκίνητο καθεστώς και ανέρχεται το εθνικιστικό κίνημα; Για την καλή «δημοκρατία» και τον κακό εθνικισμό. Πότε επί των ημερών της αστικής κομματοκρατίας είχε πραγματικά την εξουσία στα χέρια του ο ελληνικός λαός και πότε ερωτήθηκε μετά την απομάκρυνση εκ του ψηφοσυλλεκτικού ταμείου, της γνωστής μας κάλπης, αν συμφωνεί με το στένεμα της Πατρίδος και της τσέπης. Ποτέ, αφού πάντοτε οι εξουσιαστικοί υπάλληλοι του διεθνιστικού νεοταξισμού φρόντιζαν πρώτα να στενέψουν την τσέπη του Έλληνα και το στομάχι του ώστε να τον σέρνουν από τη μύτη εκβιαστικά για να μην ψυλλιαστεί ή και να αποδεχτεί δυστυχώς κάποιες φορές την λοιδορία των ηρωικών μας προσωπικοτήτων από αγράμματους και ιδιόρρυθμους και το ξεπούλημα της Πατρίδος μας από «φρόνιμους» και «δημοκράτες». 

Και από κοντά μας μάθανε να θεωρούμε ως εθνάρχες τους δημοκρατικούς τάχα ταγούς που είχαν ένα κοινό στοιχείο δήθεν συμπτωματικά. Εγκατέλειπαν την Μικρά Ασία, το Μοναστήρι και την Κύπρο που τα έβρισκαν τάχα μακρινά μετά από ήττες που κουβαλούσαν οι ίδιοι με τις νεοταξικές εντολές και πριμοδοτούσαν ελληνοτουρκικές φιλίες και νόμπελ ειρήνης στους εχθρούς. Σκορπούσαν σκλάβες πατρίδες και προσέφεραν γη και ύδωρ στα λυκόρνεα που αποτελούν σήμερα «γείτονές» μας σε ελληνικά εδάφη. Βενιζέλοι, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Παπανδρέηδες, Μακάριοι πέρασαν από τον ανθελληνικό πάγκο.

Όμως ο αληθινός Εθνάρχης υπήρξε ο υποτιθέμενος κακός Εθνικοκοινωνιστής ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς που έδωσε την οκτάωρη εργασία, το ΙΚΑ και το ασφαλιστικό σύστημα, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την εξασφάλιση ανθρώπινου εργασιακού περιβάλλοντος, την αξιοκρατία και την ενότητα του λαού, την ελληνική ραδιοφωνία, την οργάνωση του στρατεύματος και των αμυντικών οχυρώσεων, τις πρώτες οργανωμένες έρευνες για την αξιοποίηση του γεωφυσικού μας πλούτου, την Νίκη στο πολεμικό μέτωπο απέναντι σε μεγάλες δυνάμεις. Την ίδια την εθνική ανασυγκρότηση και αναγέννηση της Ελλάδος.

Εθνάρχης είναι ο αναμορφωτής του κάθε Έθνους. Επομένως Εθνάρχης είναι εκείνος που συγχρονίζει το πολιτικό του έργο με την μεγαλοσύνη του Έθνους. Συνεπώς ο Εθνάρχης είναι νομοτελειακά Εθνικιστής. Σύμφωνα λοιπόν με την ιδεολογική του στάση και το πολιτικό του έργο Εθνάρχης της νεοτέρας Ελλάδος υπήρξε αδιαμφισβήτητα ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο Εθνικός Ηγέτης που δεν δίστασε στην περίπτωση του επαχθούς χρέους στη Βελγική Εμπορική Τράπεζα του καιρού του να δημιουργήσει διεθνή νομολογία όταν έκανε παύση πληρωμών υπέρ του ελληνικού λαού.

Και στην κηδεία του ανάγκασε εκ των πραγμάτων να δηλώσουν αναγνώριση του έργου του δεδηλωμένοι πολιτικοί του αντίπαλοι ή ρευστές συνειδήσεις σαν τον Φαράκο και τον Θεοδωράκη δια της παρουσίας τους, δηλώνοντας μάρτυρες του λαϊκού θρήνου http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=7DZEdIDXYt0. Επομένως λαϊκός εκφραστής και εθνικός οραματιστής είναι εκείνος που μετουσιώνει τα οράματα του ελληνικού λαού σε απτή πολιτική πράξη. Είναι ο Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://karachalios-spiros.blogspot.com
http://ethnikisitkosagwn.blogspot.com