Μετά την επικράτηση του Κεμάλ, για να λύσουν το εθνικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Οθωμανική αυτοκρατορία, οι Τούρκοι εθνικιστές επιχείρησαν τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων. Κάτι τέτοιο είχε ως αποτέλεσμα την οδυνηρή γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Το τέλος του Πόντου πλησίαζε με
γοργούς ρυθμούς.
Στις 19 Μαΐου του 1919 αποβιβάζεται ο Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα και σηματοδοτεί τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Με την αρωγή της μυστικής οργάνωσης που είχε συγκροτήσει για αυτό το σκοπό, Mutafai Milliye, κατάφερε να κηρύξει το μίσος κατά των Ελλήνων και να ολοκληρώσει το μοχθηρό σχέδιο εξόντωσης του Ελληνικού στοιχείου από τη Μικρά Ασία.
Με την κρατική τρομοκρατία, τις εξορίες, τις κρεμάλες, τους βιασμούς, τις πυρπολήσεις χωριών, τις στυγνές μαζικές δολοφονίες και τα εργατικά τάγματα, προσπάθησαν εκτοπίσουν και τους τελευταίους πυρήνες Ελληνικού Ποντιακού στοιχείου που είχαν παραμείνει στον τόπο που γεννήθηκαν. Τελικά όμως όλα τα παραπάνω ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά και να οργανώσουν τα ηρωικά Ποντιακά αντάρτικα για να προστατέψουν τον άμαχο πληθυσμό.
Είναι γεγονός πως τα θύματα της Γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερο αν ο γενναίος Ποντιακός λαός δεν έκανε το αντάρτικο. Κάτι που έχει αποσιωπηθεί πλήρως και τεχνηέντως αποκρύπτεται από κάθε βιβλίο.
Δεν πρέπει ποτέ να λησμονηθεί η θυσία χιλιάδων Ελλήνων που ξεψύχησαν υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα τους να μένουν στις προαιώνιες εστίες του ελληνισμού, ελεύθεροι και αξιοπρεπείς. Θα είναι πάντοτε στο μυαλό και στην καρδιά όλων μας».