Το κομμουνιστικό μοντέλο διακυβέρνησης και το όραμα του ΚΚΕ!!!

Κάντε κλικ στην παραπάνω εικόνα, για να διαβάσετε λίγα πράγματα για το πως λειτουργούσε το κομμουνιστικό μοντέλο διακυβέρνησης του Στάλιν.
Για τα εγκλήματα που συντελέστηκαν, βρήκα και ένα ενδιαφέρον άρθρο από το 1962 (μετάφραση), από το οποίο κρατάω τον πρόλογο, καθώς είναι αρκετά μεγάλο:....
http://www.marxistbooks.gr/crimedestalin.htm
«

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ 

Αυτό το συγκλονιστικά αποκαλυπτικό βιβλίο γράφτηκε πριν από ένα τέταρτο αιώνα, όταν στη χώρα των Σοβιέτ συν­τελούνταν ένα από τα πιο φριχτά εγκλήματα του καιρού μας που μόνο με τις γενοκτονίες του Χίτλερ θα μπορούσε να συγκριθεί. 

Τα θύματα της σταλινικής τυραννίας, που συσσωρεύον­ταν ολοένα ύστερα από την έκδοση του βιβλίου και δε σταμά­τησαν με τη δολοφονία του συγγραφέα του, υπολογίζονται σή­μερα σε εκατομμύρια. Στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του Σοβιετι­κού Κ.Κ. τον Ιούλη του 1957, ο Νικήτα Χρουστσόφ μίλησε για 1.600.000 εξοντωμένους σοβιετικούς κομμουνιστές, μα ο πραγματικός αριθμός φαίνεται πως είναι πολύ μεγαλύτερος – χωρίς να λογαριάσουμε εκείνους που πέρασαν από τις φυλα­κές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεπερνάνε τα 20.000.000 –μιλάμε μόνο για τους νεκρούς. Και δωο Στάλιν ε­πισκιάζει το Χίτλερ: τα θύματά του δεν είναι παρμένα από το σωρό, μα διαλεγμένα ανάμεσα σ’ ό,τι καλύτερο έχει να δό­σει ολόκληρη ιστορική εποχή.

Και δεν είναι μόνο Ρώσοι: ανάμεσα τους υπάρχουν χι­λιάδες επίλεκτοι επαναστάτες εργάτες και διανοούμενοι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου και την Ελλάδα. Τόπος του εγκλή­ματος δεν είναι μόνον η Ρωσία, μα ολόκληρος ο πλανήτης που σε μιαν απόμακρη γωνιά του, κατατρεγμένος από τις πολυπλό­καμες δυνάμεις της αντίδρασης, ο συγγραφέας αυτού του βι­βλίου έπεσε με σπασμένο το κρανίο από ένα σμπίρο του Στά­λιν –που φιλοξενείται σήμερα στη «σοσιαλιστική» Τσεχοσλοβακία.

Ήρθε ύστερα o δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, με τις α­νείπωτες σφαγές του στα μέτωπα και στα μετόπισθεν, με τα Μπούνχεβαλντ και τα Άουσβιτς, με τα Ναγκασάκι και τις Χιροσίμα, για να επισκιάσει τα εγκλήματα του Στάλιν κι όλα φάνηκαν για μια στιγμή να καταποντίζονται μέσα στον ωκεα­νό της λησμοσύνης. Μα να που «Η Ιστορία δε θα συγχωρέσει ούτε για μια σταλαγματιά αίμα που προσφέρθηκε στον καινούργιο Μολώχ της αυθαιρεσίας και του προνομίου» –λέει προφητικά ο Λ. Τρότσκι στο τέλος τον βιβλίου του. Πραγματικά, τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται στην ΕΣΣΔ δείχνουν πως η ανθρωπότητα δεν μπορεί ούτε να λησμονήσει, ούτε να συγχωρέσει.

* * *

Το Δεκέμβρη του 1916, όταν το αφρισμένο κύμα της λαϊ­κής οργής χτυπούσε κιόλας τις πόρτες του παλατιού, οι πρίγκιπες του τελευταίου τσάρου σκότωναν τον απαίσιο Ρασπού­τιν ελπίζοντας να εξευμενίσουν έτσι τις δυνάμεις της επανά­στασης και να σώσουν το θρόνο και το καθεστώς. Οι πρίγκιπες του Στάλιν κάνουν κάτι λιγότερο: περιορίζονται σε μια μεταθανάτια εικονοκλασία –πάντα για τον ίδιο σκοπό και με την ίδια ελπιδα.

* * *

Όσο κι αν όλο αυτό το όργιο αίματος και βούρκου κα­τευθυνόταν προσωπικά από τον Στάλιν και φέρνει τη σφρα­γίδα της νερωνικής του μορφής, δεν μπορεί νά ’γινε από έναν μό­νον άνθρωπο.Χρειαζόντανε γι’ αυτό κατάλληλοι συνεργάτες και εκτελεστές και πάνω απ’ όλα ένα ολοκληρωτικά αντιδρα­στικό πολιτικό καθεστώς. Η χρουστσοφική άποψη της «προσωπολατρίας» είναι μια εξήγηση λειψή και ύπουλη που προσ­παθεί να μεταθέσει τις ευθύνες από το καθεστώς του γρα­φειοκρατικού βοναπαρτισμού στα κακά ένστικτα ενός ανθρώ­που. Εξηγεί τα εγκλήματα του Στάλιν με την ψυχοπαθολογία κι όχι με την κοινωνιολογία. Μέσα σε ποιές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, λοιπόν, φύτρωσε και γιγάντωσε το φαινό­μενο της «προσωπολατρίας»; Την απάντηση στο θεμελιακό αυτό ερώτημα την δίνει ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου που δεν περιορίζεται να καταγγείλει το έγκλημα, να αποκαλύψει το ψέμα και την απάτη που κρύβονται πίσω από τις βδελυρές δι­καστικές σκηνοθεσίες της Μόσχας, να βροντοφωνήσει το αμεί­λικτο «Κατηγορώ» του, μα και να χαράζει την πορεία μιας βοναπαρτιστικής τυραννίας που είναι καταδικασμένη από τους ιστορικούς νόμους και που κανένα τέχνασμα δε θα μπορέσει να την σώσει.»

Όπως γίνεται σαφές από την εισαγωγή, κάποιοι προσπαθούν να αποδώσουν τις φρικτές εποχές εκεί, στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, όταν όλοι καταλαβαίνουμε, ότι για τέτοιο βούρκο αίματος και πόνου, ο Στάλιν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το κερασάκι στην τούρτα, ενώ η τούρτα ήταν το ίδιο το κομμουνιστικό καθεστώς!

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο, βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο... Το τι είπε η κ. Παπαρήγα για τον Στάλιν!

Τρία πράγματα κατά την γνώμη μου χρίζουν ενδιαφέρον σε αυτό το βίντεο.

1. Το ότι η Παπαρήγα αντιδράει όταν ακούει για Χίλτερ, παρότι ο Χίτλερ έκανε πόλεμο σε τρίτους, ενώ ο Στάλιν σκότωνε τους δικούς του - άρα κατά την γνώμη μου, την πρωτιά την έχει ο Στάλιν! Όπως λέει άλλωστε και το πρώτο φυλλάδιο: «Βέβαια, στην ιστορία της ανθρωπότητας τρεις τέτοιοι ανελέητοι διωγμοί υπήρξαν των Νεότουρκων, και των Ναζί, αλλάτέτοιο πογκρόμ ομοεθνών, χωρίς εμφύλιο πόλεμο, δεν έχει ξανά σε καμία σελίδα η ιστορία της ανθρωπότητας!».. Ενώ τον έναν φασίστα - τον Χίλτερ - τον απεχθάνεται μετα βδελυγμίας, για τον άλλο τον χειρότερο είχαν το θάρρος και το θράσος (και άρα την έπαρση!) να τον μελετήσουν, αυτόν και το πολίτευμά του! Και τώρα να μας το προτείνουν ως εναλλακτική σίγουρη πρόταση για να ζήσουμε καλύτερα!



2. Όπως λέει χαρακτηριστικά στο βίντεο, το ΚΚΕ υπερασπίζεται «την περίοδο 1917-40,41 κτλ, που ήταν η περίοδος εκείνη όπου μπήκαν οι βάσεις της οικοδόμισης της σοσιαλιστικής οικονομίας. Οι βάσεις έτσι; Δεν λέω ότι όλα λύθηκαν!... »... Και μετά οι σοσιαλιστική οικονομία κατάρρευσε με τέτοια λουτρά αίματος, χάρη στις σωστές τις βάσεις φαίνεται!

3. Λέει η κ. Παπαρήγα: «η μεγαλύτερη εξτρατεία που έγινε κατά του Στάλιν, είναι η εξτρατεία εκείνη για το γνωστό θέμα της κολεκτιβοποίησης. Ήταν η εμφύλια σύρραξη με τους π(ο)λάκους, οι οποίοι υπερασπίστηκαν την περιουσία τους. Αυτός ο πόλεμος - εμφύλιος, είχε νεκρούς και από τις δύο μεριές και θέλετε να δεχτώ ότι κάηκαν και χλωρά; Θέλετε να δεχτώ ότι τέτοιες καταστάσεις δημιουργούν και υπερβολές; Και το υπερβολές δεν το λέω με μια απλοϊκή έννοια ή με μια μετριασμένη έκφραση. Τέτοια υπήρχαν. Ήταν σκληρός αδυσώπητος πόλεμος, και αν δεν είχε δωθεί η μάχη της κολεκτιβοποίησης, δεν ξέρω αν η Σοβιετική Ένωση θα είχε καταφέρει να παίξει αυτό το ρόλο στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο.».. Αναρωτιέμαι.. Μήπως να ξανακάνουμε και εμείς εμφύλιο (μια φορά την είχαμε, και σε αντίθεση με την Ρωσία, το κομμουνιστικό της καθεστώς και τον αιματοκυλισμένο φασιστο-Στάλιν με όλους τους πολιτικούς συνεργάτες του που βρίσκονταν παντού, εδώ απέτυχαν να πάρουν την εξουσία!) με αυτούς που θέλουν να αρπάξουν τις περιουσίες μας (ΚΚΕδες), στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής πολιτικής, για να παίξουμε κάποιο ρόλο ίσως στον 3ο παγκόσμιο πόλεμο;..

Ειδικά για το τρίτο αναρωτιέμαι. Αν βγει το ΚΚΕ κυβέρνηση κάποια μέρα, θα μας ζητήσει με την βια να πάρει τις περιουσίες μας; Θα καταλήξουμε πάλι σε εμφύλιο μήπως;.. Αυτό θέλει το ΚΚΕ;.. Γιατί πως αλλιώς θα κάνει την κολλεκτιβοποίηση αν δεν πάρει τις περιουσίες όλων, είτε οικειωθελώς, είτε με την βία;.... Κι αν πάρει τις περιουσίες μας με την βία, ποιός μας εγγυάται ένα καλύτερο αύριο, όταν δεν έχουν περάσει και πάρα πολλά χρόνια που ο κομμουνισμός κατάρρευσε, αφού πρώτα έβαψε μια αχανής χώρα με αίμα και πόνο;


Επίσης θέλω να καταθέσω και κάτι άλλο που βρήκα... Απόσπασμα από το κομμουνιστικό μανιφέστο του Κάρλ Μαρξ, του ιδεολογικού πατέρα του ΚΚΕ ( http://www.marxists.org/ellinika/archive/marx/works/1848/com-man/prolcomm.htm ).

«[...] Όμως ας αφήσουμε τώρα τις αντιρρήσεις της αστικής τάξης ενάντια στον κομμουνισμό.

Είδαμε κιόλας πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάκτηση της δημοκρατίας.

Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για ν' αποσπάσει βαθμιαία από την αστική τάξη όλο το κεφάλαιο, να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους, δηλαδή τoυ προλεταριάτου που είναι οργανωμένο σαν κυρίαρχη τάξη, και να αυξήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τη μάζα των παραγωγικών δυνάμεων.

Αυτό, φυσικά, στην αρχή μπορεί να γίνει μονάχα με δεσποτικές επεμβάσεις στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας και στις αστικές σχέσεις παραγωγής, δηλαδή με μέτρα που οικονομικά φαίνονται ανεπαρκή και αστήρικτα, αλλά που στην πορεία τον κινήματος ξεπερνούν τον εαυτό τους και γίνονται αναπόφευκτα το μέσο για να ανατραπεί ολόκληρος ο τρόπος παραγωγής.

Αυτά τα μέτρα, φυσικά, θα είναι διαφορετικά ανάλογα με τις διάφορες χώρες.

Ωστόσο, για τις πιο προχωρημένες χώρες [σσ: μιλάμε για πολλές δεκαετίες πριν] θα μπορούν να μπουν σε εφαρμογή, σχεδόν παντού, τα παρακάτω μέτρα:

1. Απαλλοτρίωση της γαιοκτησίας και χρησιμοποίηση της γαιοπροσόδου, για να αντιμετωπιστούν οι κρατικές δαπάνες.
2. Γερή προοδευτική φορολογία.
3. Κατάργηση του κληρονομικού δικαίου.
4. Κατάσχεση της περιουσίας όλων των φυγάδων και των στασιαστών.
5. Συγκέντρωση της πίστης στα χέρια του κράτους, μέσω μιας εθνικής τράπεζας, που τα κεφάλαιά της θα ανήκουν στο κράτος και που θα έχει το αποκλειστικό μονοπώλιο.
6. Συγκέντρωση στα χέρια του κράτους όλων των μέσων μεταφοράς.
7. Αύξηση του αριθμού των εθνικών εργοστασίων και των εργαλείων παραγωγής. Εκχέρσωση και βελτίωση των γαιών, σύμφωνα μ' ένα γενικό σχέδιο.
8. Ίση υποχρεωτική δουλειά για όλους. Οργάνωση βιομηχανικών στρατών, ιδιαίτερα για τη γεωργία.
9. Συνδυασμός της γεωργίας και της βιομηχανίας. Μέτρα που τείνουν στο να εξαφανίσουν βαθμιαία τη διαφορά ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο.
10. Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Κατάργηση της δουλειάς των παιδιών στα εργοστάσια με τη σημερινή της μορφή. Συνδυασμός της εκπαίδευσης με την υλική παραγωγή κλπ. κλπ.[σσ. την αξιοπιστία της Δημόσιας και Δωρεάν εκπαίδευσης για όλους την ζούμε σήμερα!]

Όταν στην πορεία της εξέλιξης θα έχουν εξαφανιστεί οι ταξικές διαφορές, κι όταν θα έχει συγκεντρωθεί όλη η παραγωγή στα χέρια των οργανωμένων ατόμων, τότε η δημόσια εξουσία θα χάσει τον πολιτικό της χαρακτήρα. Η πολιτική εξουσία στην ουσία της είναι η οργανωμένη βία μιας τάξης για την καταπίεση μιας άλλης. Όταν το προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στην αστική τάξη συγκροτείται αναγκαστικά σε τάξη, όταν γίνεται με μια επανάσταση κυρίαρχη τάξη και σαν κυρίαρχη τάξη καταργεί βίαια τις παλιές σχέσεις παραγωγής, τότε μαζί μ' αυτές τις σχέσεις παραγωγής καταργεί τους όρους ύπαρξης της ταξικής αντίθεσης, τις τάξεις γενικά και έτσι και την ίδια τη δικιά του κυριαρχία σαν τάξη.

Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων. »

Η παραπάνω ανάπτυξη, ειδικά στο κλείσιμο, δεν σας φαίνεται άκρως ιμπεριαλιστική (μια αυτοκρατορία κομμουνιστών, όπου άλλες τάξεις δεν θα υπάρχουν - ακόμα κι αν χρειαστεί η χρήση βίας/εμφυλίου ώστε να αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής / περιουσίας ), και άκρως φασιστική;

Σε τι διαφέρει αυτό το σκεπτικό, στην γενική του μορφή, με το σκεπτικό των ιμπεριαλιστών; Μάλλον στο ότι οι σύγχρονοι ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται να ασκήσουν βία σε αντίθεση με την αυτοκρατορία του κομμουνισμού.

Σε τι διαφέρει αυτό το σκεπτικό, με το όραμα διαφόρων Φασιστών και Δικτακτόρων, που στο όνομα μιας ελεύθερης ανάπτυξης, μια αρμονικά οργανωμένης κοινωνίας, ενός καλύτερου αύριο, αιματοκυλούν οτιδήποτε θεωρούν πως παρεκτρέπεται από τον δρόμο προς την υλοποίηση του ονείρου τους;

...

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να δείτε και το παρακάτω βίντεο, και να εστιάσετε στις υποχρεώσεις των μελών του ΚΚΕ. Αν μάλιστα δείτε και το καταστατικό, θα δείτε πως το ΚΚΕ δεν είναι ένα απλά συνηθισμένο κόμμα, αλλά έχει «στρατιωτικές» αρχές ακόμα και για τα μέλη του.

Παραθέτω το άρθρο #2 για τα μέλη του ΚΚΕ (http://www.kke.gr/taytothta/ ):
«Άρθρο 2. 

 

α) Μέλη του Κόμματος γίνονται εργάτες, αγρότες, άλλοι εργαζόμενοι, διανοούμενοι και άλλα πρόσωπα πρωτοπόροι στους αγώνες του λαού.

β) Η ένταξη νέων μελών στο Κόμμα γίνεται μόνον ατομικά. Για να γίνει κάποιος μέλος του Κόμματος πρέπει πρώτα να γίνει δόκιμο μέλος. Η δοκιμασία διαρκεί 6 μήνες

γ) Η ένταξη στο Κόμμα του δόκιμου μέλους γίνεται με τη σύσταση δύο τακτικών μελών του Κόμματος, οι οποίοι πρέπει να τον γνωρίζουν το λιγότερο ένα χρόνο. Τα κομματικά μέλη που κάνουν τις συστάσεις είναι υπεύθυνα απέναντι στο Κόμμα για την πρότασή τους. 

Τα μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ), που έχουν την απαιτούμενη ηλικία και ένα (1) τουλάχιστο χρόνο ζωής στην ΚΝΕ και ζητούν να μπουν στο Κόμμα, γίνονται απευθείας τακτικά μέλη με τη σύσταση δύο ταχτικών μελών του Κόμματος και των κομματικών μελών του καθοδηγητικού οργάνου της αντίστοιχης οργάνωσης της ΚΝΕ. 

Η κομματική ηλικία του μέλους του Κόμματος υπολογίζεται από τη μέρα που η συνέλευση της ΚΟΒ αποφάσισε την ένταξή του στο Κόμμα ως δόκιμου μέλους. Για το μέλος του Κόμματος που προέρχεται από την ΚΝΕ, στο κομματικό του μητρώο σημειώνεται ο χρόνος που ήταν στην ΚΝΕ, πριν γίνει μέλος του Κόμματος, ως χρόνος θητείας στην ΚΝΕ. Η ένταξη στο Κόμμα αποφασίζεται από τη συνέλευση της ΚΟΒ και η απόφαση αυτήεπικυρώνεται από το αμέσως ανώτερο όργανο το αργότερο μέσα σε δύο μήνες. 

Το δόκιμο μέλος έχει όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του μέλους εκτός από το δικαίωμα να εκλέγει και να εκλέγεται. Η ψήφος του είναι συμβουλευτική. Το γραφείο της ΚΟΒ οφείλει να δίνει κάθε δυνατή βοήθεια στα νέα μέλη, ώστε να μπορέσουν να ξεκινήσουν σωστά την κομματική τους ζωή, να αφομοιώνουν δημιουργικά τις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του Κόμματος. Για να γίνει ένα δόκιμο μέλος τακτικό, αποφασίζει η συνέλευση της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης. Η απόφαση παίρνεται με πρόταση του Γραφείου της ΚΟΒ παρουσία του ενδιαφερομένου. Η απόφαση επικυρώνεται από το αμέσως ανώτερο καθοδηγητικό όργανο μέσα σε δύο μήνες. 

δ) Πρώην μέλη άλλων κομμάτων ...»

Αν το ΚΚΕ, έχει δοκιμασίες, χρόνους θητείας, έλεγχο από τρίτους κτλ, είναι σαφές πως θα είναι πολύ συμπαγές κόμμα. Αλλά επίσης είναι σαφές δεν θα εκφράζει πολύ μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού. Εκτός κι αν ιδιαίτερα οι σημερινοί νέοι ενδιαφέρονται να στρατικοποιηθούν, αντί να είναι ελεύθεροι!

Αν το ΚΚΕ γίνει κυβέρνηση, και φέρει τον κομμουνισμό μια μέρα, τι θα κάνει με αυτό το μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού το οποίο θα αρνηθεί να υπακούσει στις υποχρεώσεις των μελών του ΚΚΕ και γενικότερα με αυτά τα μέλη τα οποία διαφωνούν με τον κομμουνισμό, αφού μέσα στα πλαίσια της «ελεύθερης έκφρασης», το ΚΚΕ περισσότερο θυμίζει συμπαγή στρατιωτική οργάνωση που αναμένει ένα νόμιμο πραξικόπημα για να εγκαταστήσει την γνωστή Δικτατορία του Προλεταριάτου (να καταργήσει με την βία τις σχέσεις παραγωγής, για να αποκτήσει μονοπώλειο) ;

Εγώ πάντως δεν επιθυμώ έναν νέο εμφύλιο για την χώρα μου!.. Ούτε επιθυμώ, να μοιραστώ τα όσα λίγα έχω βγάλει με πολύ κόπο και ιδρώτα, με κάποιους που δεν δούλεψαν ποτέ, αλλά τρέχαν από εδώ και από εκεί για το Α ή το Β κόμμα, που θέλει να μου τα πάρει με την βία... Ούτε στρατιωτικά καθεστώτα επιθυμώ, ούτε ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, σαν τους κομμουνιστές και όλους αυτούς τους "σοσιαλιστές" που στο όνομα του Σοσιαλισμού και του Δημοσίου έτρωγαν με χρυσά κουτάλια τις μίζες!!..... Εσείς;