Όταν το παράδοξο εκλαμβάνεται ως αυτονόητο γράφει ο Τάκης Σπηλιόπουλος,

takis.spiliopoulos@gmail.com

Είναι γνωστό ότι με τα αυτονόητα δεν τα πάμε καλά ούτε ως χώρα ούτε ως κοινωνία. Αντίθετα, έχουμε μια ανεξήγητη ροπή προς το παράδοξο, το οποίο στα μάτια μας συνήθως φαντάζει ως αυτονόητο. Για παράδειγμα, πόσο αυτονόητο είναι το γεγονός ότι το 2007 η κυβέρνηση που ευθύνεται για μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, υπερψηφίστηκε από το εκλογικό σώμα;

Θυμηθείτε ότι λίγο μετά την τραγωδία, εκείνο το καλοκαίρι που έγιναν στάχτη εκατομμύρια στρέμματα, κάηκαν χιλιάδες σπίτια και χάθηκαν δεκάδες ανθρώπινες ζωές, η κυβέρνηση Καραμανλή, που αποδεδειγμένα είχε τεράστιες ευθύνες, κέρδισε τις εκλογές με διαφορά τεσσάρων μονάδων. Ωστόσο, η ανικανότητά της, δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε με εξίσου δραματικό τρόπο, όταν δύο χρόνια μετά την επανεκλογή της, οδήγησε ουσιαστικά τη χώρα στη χρεοκοπία.

Σήμερα και πάλι η χώρα περνάει δύσκολες στιγμές. Τις δυσκολότερες από την εποχή της μεταπολίτευσης. Δεν μιλάμε πλέον για μια κρίση χρέους, αλλά για κάτι πολύ χειρότερο: Τον ορατό κίνδυνο να μπει σε δοκιμασία η συνοχή της κοινωνίας. Να υπάρξει περιθωριοποίηση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού. Όποια προσπάθεια έχει γίνει μέχρι σήμερα από την κυβέρνηση για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα μοιάζει ατελέσφορη.

Εκτός αν θεωρείται αυτονόητη επιτυχία, όπως κυβερνητικά στελέχη θριαμβολογούν, ο περιορισμός του ελλείμματος στο 9,6% του ΑΕΠ, κάτι που έχουν πληρώσει από την τσέπη τους εκατομμύρια συμπολίτες μας, μισθωτοί και συνταξιούχοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ανήκαν καν στις προνομιούχες τάξεις.

Το αυτονόητο θα ήταν σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις να υπάρχει στην κοινή γνώμη η αίσθηση της εθνικής προσπάθειας. Ότι η κυβέρνηση έχει απόλυτη επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης και των ευθυνών της και πως αταλάντευτα, με συνοχή, με αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και με σχέδιο, αντιμετωπίζει την κατάσταση. Χωρίς σκοπιμότητες, παραβλέποντας το πολιτικό κόστος, χωρίς να χαρίζεται εκεί όπου δεν την παίρνει και να γίνεται ανάλγητη εκεί όπου μπορεί να το κάνει.

Το παράδοξο (και επικίνδυνο) θα ήταν να υπήρχε τέτοιες κρίσιμες ώρες πρόβλημα συνοχής και συναντίληψης μεταξύ των μελών της κυβέρνησης. Να υπάρχουν καθημερινά διαφωνίες και γκρίνιες μεταξύ των κορυφαίων υπουργών και μάλιστα σε ζωτικής σημασίας ζητήματα. Ο καθένας να βγαίνει και να λέει το μακρύ και το κοντό του, ασκώντας κριτική στις αποφάσεις της κυβέρνησης στην οποία ο ίδιος ανήκει. Το αυτονόητο θα ήταν ο πρωθυπουργός, σε αυτές τις περιπτώσεις, να λειτουργεί με το ειδικό βάρος και το κύρος του αξιώματός του.

Αλλά είπαμε: το τι είναι αυτονόητο και τι είναι παράδοξο στη χώρα μας είναι υπό συζήτηση. Μήπως δεν είναι παράδοξο, εντέλει, να περιμένεις σωτηρία από τη γενιά των πολιτικών που δημιούργησαν το πρόβλημα;