Τα κενά στον πολιτικό Λόγο του Θ. Πάγκαλου.Αρθρο του *Ανδρέα Τρούμπη

Απο: UDemand

Καθηγητή Οικολογίας, πρ. Πρύτανης Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ως «σύγκρουση μεγατόνων Πάγκαλου – ΣΥΡΙΖΑ» τιτλοδοτήθηκε η λεκτική όξυνση επί της εκατέρωθεν ερμηνείας των υπόκρυφων επιδιώξεων του ‘κινήματος της γιαούρτης’. Η τηλεπαραθυρική εκδοχή παρουσίασε το συμβάν ως κάποιας μορφής συνοικιακή κοκορομαχία του τύπου «εμένα, ρε, είπες …». Απεδόθη δε το όλο συμβάν, στην εξέλιξη του, σε ένα μείγμα ιδιοσυγκρασιακών ιδιαιτεροτήτων και ιδεολογικών παρεκτροπών, κάτι ως προσωπική διένεξη επί του ορθώς φέρεσθαι και του ορθώς φρονείν καθώς και επί των ορίων της ευπρέπειας στη Δημοκρατία. Δυστυχέστατα, αυτή η τόσο βολική για το κομματικό σύστημα ερμηνεία αποστρέφει το βλέμμα της από την πολιτική ουσία των λεγομένων του Θ. Πάγκαλου, ακριβώς διότι αυτή είναι απολύτως ρηξικέλευθη τόσο στις αλήθειες όσο και στα κενά της.

Η παραδοχή ότι ο Θ. Πάγκαλος είναι ευφυής, εγγράμματος, έμπειρος και ότι λόγω των γνωρισμάτων αυτών ευρίσκεται στις πρώτες θέσεις κατάταξης του πολιτικού προσωπικού της χώρας –κι όχι μόνον- είναι μάλλον ευρύτατα αποδεκτή. Όπως επίσης ότι δεν είναι συμπλεγματικός έναντι της αλαζονείας και του έντονου φλέρτ με τον κυνισμό στο Λόγο του. Επειδή όμως στην πολιτική ολίγον ενδιαφέρει το ποιος λέγει ότι λέγει, αλλά το τί ακριβώς λέγει, ο Θ. Πάγκαλος εκφέρει πολύ σημαντικά πράγματα, που χρήζουν διαφορετικής πολιτικής αντιμετώπισης από αυτή της προσβεβλημένης παρθένου κατόπιν άσεμνης χειρονομίας.

Τί λέγει, ή έστω υπονοεί, πολιτικά ο Θ. Πάγκαλος..;

1. ότι είναι αναγκαία η τομή μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού στον εγχώριο Λόγο: το παράδοξο μείγμα συναισθηματικής αξιολόγησης του Κόσμου που χαρακτηρίζει το μεταπολιτευτικό Λόγο οδηγεί σε απίθανες αγκυλώσεις για τη στρατηγική της χώρας, επιτρέπει ψευδαισθήσεις περί της θέσης της/μας και αναγορεύει τη συνομωσιολογία σε ερμηνευτικό κώδικα των όποιων δεινών μας.
2. ότι είναι αναγκαία η αναζήτηση της ιδεολογικής επικράτησης έναντι του μειοψηφικού πλην δεσπόζοντος πολιτικού Λόγου της Αριστεράς, για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων κυρίαρχος είναι η εμμονή της στη διατήρηση όσων εκφέρονται στην παραπάνω παράγραφο.
3. ότι ο σχετικισμός στην πολιτική, αυτό το τελευταίο και χρονικά καθυστερημένο εφεύρημα/εισαγώγημα της ελληνικής σοσιαλ-δημοκρατίας, είναι απλώς ένας μετα-μοντέρνος ιδεολογικός χυλός που δεν μπορεί –και δεν επιτρέπεται- να εξελιχθεί σε Κολυμβήθρα του Σηλωάμ για την ανικανότητα της ως προς το Διοικείν.

Τί δε λέγει ο Θ. Πάγκαλος;
1. ότι επιβάλλεται η διάκριση, επιβράβευση και υιοθέτηση των καλών πρακτικών σε όλους τους τομείς της ζωής και δράσης των επιμέρους πολιτών ή των συντεταγμένων ομάδων τους• ότι δε λείπουν οι άριστοι από την Ελλάδα, αλλά ότι πλεονάζουν οι Διοικούντες που καταφεύγουν στη μη-επιλογή της αριστείας λόγω της αδυναμίας τους να αντιμετωπίσουν τους λοιπούς, που τους στηρίζουν γι αυτόν ακριβώς το λόγο.
2. ότι το Μνημόνιο δεν είναι μια Σύμβαση για την κάλυψη δανειακών αναγκών, αλλά μια απελευθερωτική δέσμευση έναντι τρίτων ότι οι πολιτικοί θα κυβερνήσουν επιτέλους σε αντιστοιχία με το μέγεθος των προβλημάτων, σε αντίθεση με τα λάθη του παρελθόντος, σε αναζήτηση ενός σαφούς στόχου• ότι ο ιδεολογικός ‘πόνος’ στον τρέχοντα πολιτικό Λόγο της ελληνικής σοσιαλ-δημοκρατίας εγγίζει τα όρια του κωμικού.
3. ότι το λεγόμενο διαχρονικό αξιακό φορτίο σημαντικών συνταγματικών ελευθεριών έχει καταπέσει από τη στιγμή που διάφοροι κομματικοί και συνδικαλιστικοί φορείς διέβησαν τον Ρουβίκωνα της βίας των μειοψηφιών που ελέγχουν• ότι η ‘γιαούρτη’ των Καλυβίων δεν είναι πρωτοφανής και προσωποπαγής, ώστε να ενεργοποιηθούν τα ανακλαστικά του, αλλά συστηματική πρακτική έναντι παντός διοικούντος, σε όλα τα επίπεδα, επί έτη τώρα.
4. ότι η ηθική νομιμοποίηση του Λόγου του στηρίζεται στη συνέχεια του, όσον κι αν εξελίσσεται στο χρόνο αναπόφευκτα, καθώς και στην αντιπαράθεση του με τις πολιτικο-μεντιακές προγραμματικές στρεβλώσεις.

Ως πολίτη, ελάχιστα με ενοχλούν οι κατά καιρούς χαρακτηρισμοί του Θ. Πάγκαλου: πιθανόν να είναι ατυχείς στη λεκτική επιλογή τους, αλλά πόσον άραγε απέχουν της υπονοούμενης πραγματικότητας; Αντίθετα, ως πολίτη, με ενοχλεί η εσωτερική αντίφαση, ενίοτε ασυνέπεια, μεταξύ αυτών που λέγει κι αυτών που δεν λέγει. Για να είναι συγκροτημένος ο Λόγος του πρέπει να υπάρξει συνέχεια μεταξύ αυτών. Και αξιολογώ την πολιτική του απόπειρα, ως προς την πειστικότητα του Λόγου του, ακριβώς επί της συνέχειας αυτής: αν όντως υπάρχει ή εκδηλωθεί στο μέλλον, τότε αυτά που λέγει είναι άκρως σημαντικά, αξιοσημείωτα κι ενδεχομένως ελπιδοφόρα. Αν όχι, τότε πάσχουν από ακραία ιδιοτέλεια κι είναι απλώς «κουβέντες του Πάγκαλου»… Η καταδίκη του Πάγκαλου δεν είναι σε καμία περίπτωση οι αντιδράσεις των «θιγμένων», αλλά ότι μπορεί να αποδειχθεί εντέλει ότι είναι απλώς σαν τους άλλους, δηλαδή ένας πολιτικός της μεταπολίτευσης, όπως αυτοί τους οποίους προφανώς χλευάζει και αποστρέφεται…