Τα σενάρια για το χρέος και η μοναξιά του υπουργού. Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Το δημοσίευμα του «Der Spiegel» για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους προκάλεσε δικαιολογημένες απορίες και αντιδράσεις κυρίως επειδή οι δημοσιογράφοι του γερμανικού περιοδικού ενέπλεξαν στα σενάρια και τους εμπειρογνώμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. O κάθε άνθρωπος που πληροφορείται ότι το Ταμείο απαιτεί το «κούρεμα» του χρέους λογικά ανησυχεί, διότι εάν σηκώσουν τα χέρια ψηλά οι δανειστές μας, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Προφανώς να σταθούμε μόνοι μας μπροστά στο εκτελεστικό απόσμασμα και να τραβήξουμε και τη σκανδάλη.

Είναι σίγουρα ελπιδοφόρο ότι αντίθετα από τους παγκόσμιους τζογαδόρους -ανάμεσά τους και αρκετοί από τους μόνιμα απαισιόδοξους δικούς μας- οι άνθρωποι του Ταμείου έσπευσαν αμέσως να διαψεύσουν την είδηση και μάλιστα εξήγησαν κάτι που ίσως να μη γνώριζαν οι «σπεκουλαδόροι»: ότι για να γίνει η εκταμίευση του δανείου πρέπει κάθε φορά ο κ. Πολ Τόμσεν και οι συνεργάτες του να πείσουν με στοιχεία τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου για την ορθότητα της έκθεσης που καταθέτουν. Με λίγα λόγια, πρέπει να βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία για την ελληνική οικονομία όσα υποστηρίζουν οι εμπειρογνώμονες του Ταμείου.
Πρέπει να προβληματιστεί η ελληνική κυβέρνηση εάν όντως έχουν έτσι τα πράγματα, και εάν τα διάφορα δημοσιεύματα εναντίον της Ελλάδας δεν προέρχονται από επίσημες πηγές. Αυτό που αντιλήφθηκα εγώ συζητώντας με αρμοδίους είναι ότι το δημοσίευμα του «Der Spiegel» δεν έχει πηγή το ΔΝΤ διότι ουδείς εκ των δημοσιογράφων επικοινώνησε με το Ταμείο και επίσης ότι οι εμπειρογνώμονες που ασχολούνται με την Ελλάδα «δεν θα έφτυναν στα μούτρα τους» διότι ουσιαστικά η αναδιάρθρωση θα επιβεβαιώσει την δική τους αποτυχία. Οχι μόνο την αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης.
Βέβαια, το βασικό ερώτημα είναι εάν η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα του «κουρέματος» του χρέους, όπως διαπιστώνουν μεγάλοι οικονομολόγοι και ομολογούν και κάποιοι εκ των Ελλήνων «χειριστών» της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Ενας οικονομολόγος με έδρα την Ουάσιγκτον μου εξήγησε πως εάν όντως η χώρα μας βρίσκεται έξω από την πόρτα της αναδιάρθρωσης σημαίνει ότι τα μέτρα που πρότεινε και υιοθέτησε η κυβέρνηση με την βοήθεια του Ταμείου και της Ε.Ε. απέτυχαν παταγωδώς. Και εάν το Πρόγραμμα Σταθερότητας δεν έχει επιτύχει μέχρι σήμερα, αντίθετα οδηγεί σε αδιέξοδο, αυτόματα ο καθείς καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάποιοι δεν υλοποίησαν τις υποσχέσεις τους, με αποτέλεσμα οι θυσίες του ελληνικού λαού πετάχθηκαν στο πηγάδι.

Μιλώντας με παράγοντες που γνωρίζουν την ακριβή κατάσταση της οικονομίας και τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης, πληροφορήθηκα ότι δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ των αρμοδίων υπουργών και ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου συναντά σφοδρές αντιδράσεις από τους ίδιους τους συναδέλφους του με τους οποίους πρέπει να εργαστεί, και από κοινού να φτάσουν στο στόχο, που είναι η σωτηρία της οικονομίας. Οταν οι δανειστές του ΔΝΤ γνωρίζουν ότι οι αρμόδιοι υπουργοί ανταγωνίζονται ποιος θα κάνει τα λιγότερα, γιατί να διαμαρτυρόμαστε όταν κυκλοφορούν σενάρια για αναδιάρθρωση, ακόμα και πτώχευση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι αυτό που φαίνεται στους ξένους: ότι δηλαδή ο υπουργός Οικονομικών είναι ο μόνος που ενδιαφέρεται να πετύχει το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Η διάσωση της οικονομίας δεν θα επιτευχθεί εάν δεν πιστέψουν το στόχο όλοι, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο αρμόδιο της κυβέρνησης. Με τα σημερινά δεδομένα και με τη σκέψη του πρωθυπουργού μόνιμα στραμμένη στη διεθνή πολιτική σκηνή, οι ελπίδες όλο και λιγοστεύουν...