Η παθολογική εξάρτηση από τα τυχερά παιχνίδια είναι ένα ζήτημα που έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης πολλών ερευνών. Σε μία από αυτές, την οποία πραγματοποίησαν Γερμανοί επιστήμονες πριν από μερικά χρόνια, αποκαλύφθηκε ότι τα επίπεδα της ορμόνης του στρες, όπως καταμετρήθηκε στη σίελο μιας ομάδας εθελοντών, αλλά και ο καρδιακός ρυθμός των ιδίων όταν ποντάριζαν με χρήματα ήταν σαφώς αυξημένα σε σχέση με την περίπτωση που έπαιζαν με πόντους. Σε άλλες έρευνες, έχει καταδειχθεί, επίσης, ότι το αίσθημα ευφορίας των παικτών είναι εφάμιλλο με εκείνο των ατόμων που κάνουν χρήση ναρκωτικών, κατά το οποίο προκαλείται υπερέκκριση ντοπαμίνης και σεροτονίνης στον εγκέφαλο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που τζογάρουν είναι προετοιμασμένοι να σπαταλήσουν ένα σημαντικό ποσό χρημάτων και γνωρίζουν πόσο μεγάλος είναι ο προϋπολογισμός τους. Σταματούν όταν έχουν χάσει ένα συγκεκριμένο ποσό. Υπάρχουν, ωστόσο άνθρωποι που ξεπερνούν τα όρια. Ξοδεύουν περισσότερα χρήματα στον τζόγο απ' ότι μπορούν να αντέξουν. Αυτό προκαλεί σοβαρά προβλήματα στην πορεία: φιλονικίες με την οικογένεια, προβλήματα στη δουλειά, ψέματα κ.λπ.). Τελικά η καθημερινότητα το ατόμου κυριαρχείται από τον τζόγο και την προσπάθεια εξασφάλισης χρημάτων για να μπορεί να παίξει και παύει να έχει ζωή ο ίδιος και οι δικοί του.
Είναι γνωστή η ιστορία του συμπαροίκου Χάρη Κακαβά, ο οποίος μήνυσε το καζίνο Crown της Μελβούρνης, διεκδικώντας πίσω τα περίπου 30 εκατομμύρια δολάρια που έπαιξε και έχασε εκεί.
Ο Χάρης Κακαβάς, που σε κάποιες περιπτώσεις ποντάριζε έως και 300.000 δολάρια μονομιάς στο μπακαρά, είναι η πιο γνωστή περίπτωση συμπαροίκου που, σύμφωνα με δική του ομολογία, είναι παθολογικός τζογαδόρος, αλλά δεν είναι ο μόνος στην παροικία.
Προχθές λάβαμε στο «Νέο Κόσμο» ένα τηλεφώνημα από μια απελπισμένη Ελληνίδα.
«Ο άνδρας μου», μας λέει, «παίζει όλα μας τις οικονομίες στον τζόγο. Είναι εξαρτημένος. Κοντεύουμε να μείνουμε στο δρόμο μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς στην Αυστραλία, αλλά δεν μπορεί να το κόψει. Έχει εξάρτηση από τον τζόγο».
Προσπαθήσαμε να τη συμβουλεύσουμε και να την παραπέμψουμε στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Από τα τηλεφωνήματα που λαμβάνουμε στο «Νέο Κόσμο», αλλά και από μια δική μας έρευνα, προκύπτει ότι ο τζόγος έχει «τσακίσει» πολλές οικογένειες της παροικίας.
Ο οργανωμένος τζόγος, που έχει εξελιχθεί, πλέον σε σούπερ-βιομηχανία στην Αυστραλία τροφοδοτεί με όνειρα, επιθυμίες, ανάγκες και στόχους, που, ενώ φαντάζουν ανέφικτοι, διαμορφώνει την αίσθηση ότι ίσως υλοποιηθούν και γίνουν πραγματοποιήσιμοι.
Ιδιαίτερα σε ανθρώπους που έζησαν τη σκληρή ζωή του μετανάστη και επιζητούν τώρα «μια κάποια δικαίωση. Παθιάζονται, λοιπόν, με τον τζόγο και τους πιάνει η μανία της εξάρτησης, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή με απρόβλεπτες συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Από τα στοιχεία που έχουμε, προκύπτει ότι ο τζόγος -ειδικά ο ηλεκτρονικός, «τα μηχανάκια»- πλήττει κυρίως τους ηλικιωμένους.
Την περασμένη Παρασκευή σε μια βόλτα μας σε «χοτέλς με πόκις» (για το ρεπορτάζ) συναντήσαμε αρκετές ηλικιωμένες Ελληνίδες που άλλες φορές τέτοιες μέρες πήγαιναν στην εκκλησία!
Μερικές παίζουν ακόμα και τη σύνταξή τους.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αρκετές εκδρομές Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων γίνονται όπου υπάρχουν «πόκις». Διαφορετικά, τα μέλη τους δεν πηγαίνουν.
Ακόμα και χώροι όπου συγκεντρώνονται ηλικιωμένοι μετατρέπονται σε χαρτοπαικτικές λέσχες. (Αργά τη νύχτα η μανίλα πάει. σύννεφο).
Ιδιαίτερα αισθητή είναι, επίσης, η παρουσία Ελλήνων στο καζίνο, ενώ κάποιοι -οι πιο «ρομαντικοί»- εξακολουθούν να ξοδεύουν περιουσίες στα άλογα.
Και, βεβαίως, οι πιο μοντέρνοι ανακάλυψαν και τον τζόγο μέσω ίντερνετ.
Όπως τονίστηκε στο «Νέο Κόσμο» η κατάσταση είναι «απελπιστική».
Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Τζο Γουέλς, ο τζόγος είναι ένα ενδόμυχο -ή ακόμη και εκδηλωμένο- ψυχικό νόσημα, το οποίο οδηγεί στην έκφραση έντονων συναισθημάτων. Οι εκδηλώσεις οργής, απογοήτευσης, αλλά και ανεξέλεγκτης χαράς εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και μπορούν να επηρεάσουν την κοινωνική αλλά και προσωπική ζωή των παικτών. Έτσι οι τελευταίοι ενδέχεται, όπως και στην πραγματική ζωή, να είναι διχασμένοι ανάμεσα στην ελπίδα της επιτυχίας και στο φόβο της ήττας. Επιπλέον, τα δυνατά συναισθήματα που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του τζόγου λειτουργούν πολλές φορές απολαυστικά και απελευθερωτικά σε άτομα που είναι πιο απομονωμένα και εσωστρεφή σε κοινωνικό επίπεδο και βρίσκουν την ευκαιρία να εξωτερικεύσουν αυτά που νιώθουν μόνο στο 'πράσινο τραπέζι', στα «πόκις» ή στα άλογα.
Τέλος, η σημαντικότερη συνέπεια είναι η απώλεια ελέγχου, που επέρχεται σταδιακά και αποτελεί τον πιο ύπουλο εχθρό. Έτσι, τα άτομα αδυνατούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους και αρκετές φορές καταστρέφονται οικονομικά και προσωπικά.
Ο Χάρης Κακαβάς, που σε κάποιες περιπτώσεις ποντάριζε έως και 300.000 δολάρια μονομιάς στο μπακαρά, είναι η πιο γνωστή περίπτωση συμπαροίκου που, σύμφωνα με δική του ομολογία, είναι παθολογικός τζογαδόρος, αλλά δεν είναι ο μόνος στην παροικία.
Προχθές λάβαμε στο «Νέο Κόσμο» ένα τηλεφώνημα από μια απελπισμένη Ελληνίδα.
«Ο άνδρας μου», μας λέει, «παίζει όλα μας τις οικονομίες στον τζόγο. Είναι εξαρτημένος. Κοντεύουμε να μείνουμε στο δρόμο μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς στην Αυστραλία, αλλά δεν μπορεί να το κόψει. Έχει εξάρτηση από τον τζόγο».
Προσπαθήσαμε να τη συμβουλεύσουμε και να την παραπέμψουμε στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Από τα τηλεφωνήματα που λαμβάνουμε στο «Νέο Κόσμο», αλλά και από μια δική μας έρευνα, προκύπτει ότι ο τζόγος έχει «τσακίσει» πολλές οικογένειες της παροικίας.
Ο οργανωμένος τζόγος, που έχει εξελιχθεί, πλέον σε σούπερ-βιομηχανία στην Αυστραλία τροφοδοτεί με όνειρα, επιθυμίες, ανάγκες και στόχους, που, ενώ φαντάζουν ανέφικτοι, διαμορφώνει την αίσθηση ότι ίσως υλοποιηθούν και γίνουν πραγματοποιήσιμοι.
Ιδιαίτερα σε ανθρώπους που έζησαν τη σκληρή ζωή του μετανάστη και επιζητούν τώρα «μια κάποια δικαίωση. Παθιάζονται, λοιπόν, με τον τζόγο και τους πιάνει η μανία της εξάρτησης, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή με απρόβλεπτες συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Από τα στοιχεία που έχουμε, προκύπτει ότι ο τζόγος -ειδικά ο ηλεκτρονικός, «τα μηχανάκια»- πλήττει κυρίως τους ηλικιωμένους.
Την περασμένη Παρασκευή σε μια βόλτα μας σε «χοτέλς με πόκις» (για το ρεπορτάζ) συναντήσαμε αρκετές ηλικιωμένες Ελληνίδες που άλλες φορές τέτοιες μέρες πήγαιναν στην εκκλησία!
Μερικές παίζουν ακόμα και τη σύνταξή τους.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αρκετές εκδρομές Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων γίνονται όπου υπάρχουν «πόκις». Διαφορετικά, τα μέλη τους δεν πηγαίνουν.
Ακόμα και χώροι όπου συγκεντρώνονται ηλικιωμένοι μετατρέπονται σε χαρτοπαικτικές λέσχες. (Αργά τη νύχτα η μανίλα πάει. σύννεφο).
Ιδιαίτερα αισθητή είναι, επίσης, η παρουσία Ελλήνων στο καζίνο, ενώ κάποιοι -οι πιο «ρομαντικοί»- εξακολουθούν να ξοδεύουν περιουσίες στα άλογα.
Και, βεβαίως, οι πιο μοντέρνοι ανακάλυψαν και τον τζόγο μέσω ίντερνετ.
Όπως τονίστηκε στο «Νέο Κόσμο» η κατάσταση είναι «απελπιστική».
Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Τζο Γουέλς, ο τζόγος είναι ένα ενδόμυχο -ή ακόμη και εκδηλωμένο- ψυχικό νόσημα, το οποίο οδηγεί στην έκφραση έντονων συναισθημάτων. Οι εκδηλώσεις οργής, απογοήτευσης, αλλά και ανεξέλεγκτης χαράς εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και μπορούν να επηρεάσουν την κοινωνική αλλά και προσωπική ζωή των παικτών. Έτσι οι τελευταίοι ενδέχεται, όπως και στην πραγματική ζωή, να είναι διχασμένοι ανάμεσα στην ελπίδα της επιτυχίας και στο φόβο της ήττας. Επιπλέον, τα δυνατά συναισθήματα που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του τζόγου λειτουργούν πολλές φορές απολαυστικά και απελευθερωτικά σε άτομα που είναι πιο απομονωμένα και εσωστρεφή σε κοινωνικό επίπεδο και βρίσκουν την ευκαιρία να εξωτερικεύσουν αυτά που νιώθουν μόνο στο 'πράσινο τραπέζι', στα «πόκις» ή στα άλογα.
Τέλος, η σημαντικότερη συνέπεια είναι η απώλεια ελέγχου, που επέρχεται σταδιακά και αποτελεί τον πιο ύπουλο εχθρό. Έτσι, τα άτομα αδυνατούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους και αρκετές φορές καταστρέφονται οικονομικά και προσωπικά.
http://neoskosmos.com/news/el/node/13770?page=2
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.