Παρεό ή μπούργκα; Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Προέκυψε και στην χώρα μας λοιπόν, ένα από τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα του "ανεκτικού" πολυπολιτισμού, εν΄ όψει της επερχόμενης φιέστας της "ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας" (στην νεοελληνική gay pride) που θα λάβει χώρα στο κέντρο της Αθήνας κάποιο σαββατοκύριακό του Ιουνίου. Σύμφωνα με πληροφορίες, που έχουν δει το φώς της δημοσιότητας, για την συγκεκριμένη φιέστα που διοργανώνει η κοινωνική τάξη (συνιστώσα, μέτοχος, συνιδιοκτήτης λοιπόν της ελληνικής πολιτείας) των ακτιβιστών ομοφυλοφίλων, φέρνει αντιρρήσεις η κοινωνική τάξη (εξίσου συνιστώσα, μέτοχος και συνιδιοκτήτης της ελληνικής πολιτείας) των μουσουλμάνων, εν καθεστώς ανοχής στην πλειοψηφία τους, μεταναστών. Και αυτό διότι αυτή η φιέστα (in your face) της ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας, είναι αντίθετη με τα θρησκευτικά τους πιστεύω, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά τους, τα οποία σύμφωνα με τα δόγματα του πολυπολιτισμού πρέπει να τυγχάνουν τουλάχιστον ανοχής και ενίοτε σεβασμού στην χώρα μας.

Προκύπτει λοιπόν το πρόβλημα της σύγκρουσης δύο (lifestyles στην νεοελληνική), επιλογών ζωής. Από την μία η ομοφυλοφιλία, όχι τόσο ως σεξουαλικός προσανατολισμός αλλά περισσότερο ως επίδειξη και από την άλλη ο ισλαμισμός ως μια ολοκληρωμένη πρόταση ζωής.
Αυτού του είδους το πρόβλημα δεν είναι κάτι νέο στις "πολυπολιτισμικές κοινωνίες της Δύσης", στις οποίες μετά από υπουργική απόφαση (βλ. αντιρατσιστικός νόμος υπουργείου Δικαιοσύνης) ανήκει και η ελλάδα. Στο Λονδίνο υπάρχουν αντίστοιχα προβλήματα τελευταία, σε συγκεκριμένες περιοχές, όπου οι τοπικές μουσουλμανικές κοινότητητες έχουν φτάσει μέχρις σημείου να απαγορεύουν τις διαφημιστικές αφίσες που έχουν ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα.
Καλώς ή κακώς ο κ. Καμίνης και κατ' επέκταση το ελληνικό κράτος θα κληθεί να διαχειριστεί αυτού του είδους τις αντιθέσεις. Πρόβλεψή μας είναι, ότι τουλάχιστον για αυτή την χρονιά κερδισμένη θα είναι η φράξια των ομοφυλόφιλων ακτιβιστών, καθώς οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ακόμη δημιουργήσει τις ισχυρές πολιτικές δομές που θα τους επιτρέψουν να εναντιωθούν σοβαρά στην "φιέστα". Αυτό όμως θα αλλάξει εν ευθέτω χρόνο. Και αυτό διότι ακόμη οι διασυνδέσεις μεταξύ της πολιτικής τάξης της χώρας μας και των κοινοτήτων των λαθρομεταναστών, χρησιμοποιούν ως ενδιάμεσους εκκοσμικευμένους μετανάστες, οι οποίοι ασπάζονται κάποια δόγματα της αριστεράς, έχουν δε ίσως φύγει και από τις χώρες τους, επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι ή κάτι τέτοιο. Αργά η γρήγορα όμως, οι μεταναστευτικές - κυρίως εξ ασίας - κοινότητες θα αναδείξουν τους δικούς τους αντιπροσώπους, οι οποίοι θα είναι περισσότερο ταιριαστοί με το πολιτισμικό - θρησκευτικό υπόβαθρο των κοινοτήτων που εκπροσωπούν. Και τότε τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου όμορφα για τους ομοφυλόφιλους ακτιβιστές, καθώς η μηντιακή τους δύναμη πολύ λίγη επιρροή θα έχει επί των εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων εποίκων.
Όπως όμως προκύπτει το δίλημμα για τον κ. Καμίνη, έτσι προκύπτει και για τον λεγόμενο πατριωτικό χώρο, ο οποίος δεν θα μπορέσει να κρατήσει στάση ουδετερότητας και θα κληθεί να απαντήσει: "με τα παρεό ή με την μπούργκα"; Μπορούν όμως οι εθνικιστές, οι πατριώτες ανεξαρτήτως κομματικών επιλογών να κάνουν μία τέτοια επιλογή σήμερα; Πρέπει να τοποθετηθούμε σε αυτό το δίπολο; Η απάντηση μου είναι ότι πρέπει. Όχι όμως διαλέγοντας, αλλά δημιουργώντας έναν τρίτο πόλο. Ο διαχωρισμός της ελληνικής κοινωνίας σε "κοινωνικές ομάδες" που έλαβε χώρα κυρίως από την δεκαετία του '90 και πέρα, μέσω του συστήματος της διαφοροποίησης πάνω στην βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των κοινωνικών δικαιωμάτων και ούτω καθ' εξής δείχνει να έχει πετύχει τον σκοπό του. Ο καθείς "αυτοπροσδιορίζεται" πλέον, μέσω "ιδιαίτερων χαρακτηριστικών". Όσο και εάν θέλουμε να αντιστρέψουμε αυτή την πορεία, δεν είναι πλέον δυνατόν. Η αντιστροφή άλλωστε απλά θα δούλευε υπέρ των συμφερόντων των πλέον δυναμικά αναπτυσσόμενων κοινωνικών ομάδων. Ο "προσδιορισμός του κυριότερου εχθρού" δεν μας είναι απαραίτητος πλέον. Το ελληνικό κράτος ως οντότητα που υπερασπίζει το ελληνικό έθνος δεν υπάρχει. Υφίσταται ως ... διαιτητής διαφορών μεταξύ κοινωνικών ομάδων και ως προκάλυμμα για τον παρασιτικό ρόλο συγκεκριμένων οικογενειών. Άρα είναι καιρός για εμάς να περάσουμε στην φάση της καλλιέργειας των δικών μας "χαρακτηριστικών". Και το κύριο χαρακτηριστικό μας πρέπει να είναι η αντίθεση τόσο στην μπούργκα όσο και στα παρεό. Στην "μάχη" που θα δοθεί μοναδικό μας χρέος είναι να υπογραμμίζουμε την διαφορετικότητα και των δύο, την αντίθεσή τους στα δικά μας ήθη και έθιμα, τις επιδράσεις της πολυπολιτισμικότητας έναντι της δικής μας οντότητας. Και τίποτε άλλο. Και μέσω αυτής της διαδικασίας να κατασκευάσουμε μία δική μας ηθική διόπτρα. Δεν υπάρχει άλλη οδός.
Κάποιοι θα κάνουν επιλογές που θα βασίζονται σε λογικά επιχειρήματα, σε θρησκευτικά επιχειρήματα ή ακόμη και ... γεωπολιτικά επιχειρήματα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να πάρουμε θέση. Οικογένεια και παράδοση δεν σημαίνει μπούργκα και γενικότερα σαρία. Και Ευρώπη και πολιτισμός δεν σημαίνει gay parade και γενικότερα τον πλήρη διαμερισμό της κοινωνίας. Οι διαστροφικές - ως προς την δική μας τουλάχιστον συναίσθηση των εννοιών αυτών - προσπάθειες να μας εντάξουν σε μία τέτοιου είδους λογική, θα πρέπει να καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων.

Δ. Παπαγεωργίου