Ενας χρόνος πέρασε.... της Ελίνας Γαληνού

Ο πρωθυπουργός εκείνη την ηλιόλουστη μέρα με φόντο την όμορφη προκυμαία του Καστελόριζου, μας είχε πεί "μπαίνουμε βέβαια στην περιπέτεια μιας Οδύσσειας, αλλά αυτή τη φορά γνωρίζοντας τη διαδρομή..."

Σε πρώτη φάση με γρήγορους ρυθμούς, εφαρμόστηκε το σχέδιο περικοπών μισθών και συντάξεων. Μετά ακολούθησε ένα άρον-άρον ασφαλιστικό νομοσχέδιο που άλλαζε άρδην το ισχύον καθεστώς των ασφαλιστικών ταμείων και τους όρους συνταξιοδότησης,... αυξάνοντας παρά μειώνοντας εν τέλει τον αριθμό συνταξιούχων. Στο μεταξύ, η αγορά πάγωνε από την έλλειψη ρευστότητας καθώς οι στρόφιγγες είχαν κλείσει και τα λουκέτα επιχειρήσεων πολλαπλασιάστηκαν, αυξάνοντας εκρηκτικά την ανεργία. Οσο για τους ελεγκτές της τρόικα, εξήραν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης αλλά όταν έφταναν στα έσοδα, κουνούσαν το κεφάλι με δυσαρέσκεια. Και ο λαός παρέμενε εγκλωβισμένος στην αναμονή, ενώ το ΔΝΤ διαμήνυε "το φάρμακο δεν αρέσει σε κανέναν αλλά είναι αναγκαίο για την θεραπεία..." Αν βέβαια υπήρχε πρόβλεψη για τις παρενέργειες ώστε να μην ξεκάνουν τον ασθενή...

Ο λαός υποφέρει χωρίς να βλέπει την παραμικρή απόδοση των σκληρών μέτρων που του επέβαλαν. Βλέπει συνεχώς το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του και τα πάντα να μετατρέπονται σε χάος. Βομβαρδίζεται συνεχώς από αντιφατικές προβλέψεις, άλλοτε ακούγοντας "ότι φαίνεται φώς στο τούνελ " και άλλοτε "ότι δεν γλιτώνουμε τελικά την χρεωκοπία". Είναι αλήθεια βέβαια ότι η χώρα μας δεν είναι παρά μέρος του προβλήματος της Ευρωζώνης και ότι δεν εξαρτώνται τα πάντα από την ελληνική κυβέρνηση. Ομως, αυτή η κυβέρνηση εφ΄όσον αποφάσισε να μας βάλει σε τέτοια περιπέτεια, όφειλε να είναι προετοιμασμένη για όλα. Οφειλε να έχει προνοήσει για ένα σχέδιο εξυγίανσης της οικονομίας, ώστε ταυτόχρονα με τις περικοπές και τις απώλειες, να συμβαδίζουν μέτρα ανάπτυξης ή κίνητρα για τις επενδύσεις. Τώρα ένα χρόνο μετά, βλέπουμε τον πρωθυπουργό να κομπιάζει με αμηχανία, διότι τα αποτελέσματα της πολιτικής του, δεν απέδωσαν όχι τα αναμενόμενα, αλλά έφεραν την οικονομία σε ακόμα χειρότερη θέση...

Προ μιας τέτοιας κατάστασης παράλογης και σκληρής, της οποίας η διέξοδος μοιάζει να χάνεται στο απώτερο μέλλον, η λαική αντίδραση και οργή, μάλλον είναι δικαιολογημένες. Ισως πέρυσι τέτοια εποχή να μην το λέγαμε αυτό, γιατί σαν λαός θεωρήσαμε ότι οφείλαμε να παραδεχτούμε τις δικές μας ευθύνες και να καταβάλουμε μια προσπάθεια, δίνοντας στην κυβέρνηση μια περίοδο ανοχής. Σκύψαμε το κεφάλι στα σκληρά μέτρα και προχωρήσαμε στην αυτοκριτική μας αυστηρά, ίσως πιό αυστηρά από κάθε άλλο λαό. Ισως αυτή η διαδικασία αυτογνωσίας να ήταν και η μοναδική πρόοδος που συντελέστηκε στη χώρα αυτόν τον χρόνο. Τώρα όμως, τι μέλλει γενέσθαι με την Ελλάδα και τους Ελληνες; Κενό....Ποιά διαδρομή έλεγες ότι γνώριζες κύριε πρωθυπουργέ όταν μας έβαλες την Οδύσσεια; Πάλι κενό...

Το νόστιμο είναι που ακούμε από κάποιους ότι η πολιτική του Μνημονίου δεν πέτυχε προς το παρόν, "επειδή ο κόσμος δεν συνεργάστηκε όσο έπρεπε μη κατανοώντας ποιό είναι το καλό του..." Τέτοιοιες εξηγήσεις όχι μόνο δεν ευσταθούν, αλλά μάλλον προκαλούν ακόμα περισσότερο τον ήδη εξοργισμένο λαό. Επιτέλους, ποιός ρώτησε ή λογάριασε την λαική γνώμη από τη στιγμή που μπήκαμε στο Μνημόνιο; Είναι πράξη ανδρείας να τα ρίχνουν τώρα απάνω του, επειδή δεν είχαν σχέδιο για το πώς θα εφαρμόσουν τα μέτρα; Αλλά με τέτοιες εκτιμήσεις, ανάλογα και τ΄ αποτελέσματα, δηλαδή τα στρογγυλά μηδενικά.