Εθνικό προσκλητήριο. Tης Ελίνας Γαληνού

Τα πράγματα εξελίσσονται πιό δύσκολα απ΄ότι είχε φανταστεί ο πρωθυπουργός που διαμήνυε ακόμα και προ ημερών, "να αισιοδοξούμε". Η στενωπός, στενεύει στο απροχώρητο, ενώ οι αγορές απειλούν ολόκληρη την Ευρωζώνη. Και η Ελλάδα, στριμωγμένη στο αδιέξοδο δεν ξέρει προς τα πού να κοιτάξει...

Η ανασφάλεια του ελληνικού λαού, έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο. Βλέποντας ότι η κυβέρνηση στερείται σχεδιασμού και στρατηγικής ακόμα και όσον αφορά την διαχείριση του Μνημονίου ενώ οι έξωθεν πιέσεις κορυφώνονται, ο κόσμος κουράστηκε από την απελπισία. Σαν βάρκα χωρίς κουπιά που αφέθηκε στο κύμα, ήταν προχτές η εικόνα διακυβέρνησης της χώρας-τόσο αξιοθρήνητη. Από τη μια η αφόρητη πίεση με τους μετανάστες-απεργούς πείνας και από την άλλη, η μαχαιριά της υποβάθμισης της πιστοληπτικής μας ικανότητας από την Moody's που ξανανέβασε τα σπρέντς δανεισμού! Και το εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος να θυμίζει τον Πύργο της Βαβέλ, ενώ στην ΕΕ αρχίζουν οι συζητήσεις για το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας.
Μέσα σ΄αυτήν την πρωτοφανή τρικυμία, ο πρωθυπουργός σκυθρωπός και προβληματισμένος, συγκαλεί τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης για έκτακτο συμβούλιο. Δεν αμφιβάλαμε ότι οι αρχηγοί θα προσέλθουν όπως και έπραξαν, αλλά ...τι να πούν; Εν τέλει σ΄αυτό το "εθνικό προσκλητήριο", δεν συμφωνήθηκε τίποτα. Πώς θα μπορούσε; Αφού ο πρωθυπουργός απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν αλλάζει τακτική. Ναι μεν έχει ανάγκη από την στήριξη της αντιπολίτευσης, πλήν όμως θέλει να περνάει μόνο το δικό του και οι άλλοι απλώς να συναινέσουν. Ισως και να θέλει μάλιστα, να υπογράψουν ένα είδος "λευκής επιταγής" προκειμένου να διασφαλίσει ότι θα τον ακολουθούν ούτως ή άλλως, ό,τι και αν αποφασίζει, όποτε το αποφασίζει...
Και ο απλός πολίτης που πληρώνει τους φόρους και όλες τις παρενέργειες του συστήματος, που κουράστηκε να είναι διαρκώς στεναχωρημένος χωρίς να βλέπει κανένα φώς στο τούνελ, αναρωτιέται εύλογα. "Τότε τι νόημα έχει το Κοινοβούλιο; Γιατί να πληρώνονται 300 βουλευτές και να επιδοτούνται 5 κόμματα από τον κρατικό κορβανά, αν είναι ν΄αποφασίζει ένας και να συναινούν στα τυφλά οι υπόλοιποι;" Διότι αυτός ο λαός, γνώρισε και άλλα πολιτεύματα μη δημοκρατικά, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονταν επισήμως ερήμην της λαικής βούλησης. Τέτοια πολιτεύματα όμως, έχουν πια μπεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και επιτέλους, δεν συνάδουν με την Ευρωπαική Ενωση..
Αν λοιπόν οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων δεχόντουσαν μια τέτοιου είδους συνεργασία, θα ήταν σαν να αυτοαπαξιώνουν τον ρόλο τους. Ισως ο πρωθυπουργός πάνω στην αγωνία του να αντιμετωπίσει τον πολυμέτωπο αγώνα που ο ίδιος προκάλεσε, να ξέχασε ότι κάπου σκέφτονται και οι άλλοι. Και εφ΄όσον ως τώρα, δεν αφουγκραζόταν την γνώμη τους προβάλλοντας το επιχείρημα "έχω την πλειοψηφία και θα περάσω ό,τι θέλω στη Βουλή", τώρα τι ζητά; Μόνο την ανοχή τους, ξεχνώντας ότι εκείνοι στο σύνολό τους, εκπροσωπούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Τα ασυμβίβαστα όμως, δεν συμβιβάζονται πάντα υπό την σκιά του φόβου...