Αντιμνημονιακά = Αντιευρωζωνικά και ας μην αποσιωπάται!

80 δις έβαλαν οι εταίροι μας (και 30 το ΔΝΤ) για να πληρωθούν δικά μας χρέη της τριετία

Σας έχουμε μια πρόταση στο τέλος του κειμένου

2010-13. Ως αντάλαγμα υπογράψαμε το μνημόνιο.

Αντιμνημονιακά λοιπόν σημαίνει καταγγελία της σύμβασης, στάση πληρωμών επιτροπή λογιστικού έλεγχου, διαγραφή και αναδιάρθρωση όλου του χρέους μας με τους δικούς μας όρους. Από αυτή την διαδικασία, -εφόσον η πολιτική επιλογή εκεί έξω είναι η πάση θυσία στήριξη του ευρώ- θα χάσουν οι ευρωτραπεζες και οι λαοί που θα φορτωθούν τα σπασμένα και ίσως κάποιοι να χάσουν και τις κατάθεσεις τους .

Προχθές ο Παπανδρέου είπε ότι αναδιάρθρωση σημαίνει χρεοκοπία τραπεζών και μάλλον δεν έχει άδικο.

Το άδικο το έχει γιατί δεν πήρε μέτρα νωρίς το 2009, γιατί δεν ξύπνησε τον λαό μέσα στο 2009, γιατί σχεδίασε και αναζήτησε την χρεοκοπία, μιλούσε με τον Στρος Καν, μας έμπλεξε εδώ και έκανε αυτή την πορεία τόσο πολύ μονόδρομο.

Η στάση πληρωμών και καταγγελία της σύμβασης σημαίνει για εμάς χρεωκοπία και αδυναμία δανεισμού. Ακολουθεί αμέσως μετά το κόψιμο ελληνικού χρήματος και ουσιαστικά έξοδος τα κριτήρια του Μάαστριχ και από την ευρωζώνη. Θα χρειαστούμε τότε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς για μια 3ετία για να μας ξαναδανείσουν. Και αυτό σημαίνει φτώχια έλλειψη προϊόντων από τα ράφια αλλαγή του επίπεδου ζωής αλλά και τεράστιες δυνατότητες για επιχειρηματικότητα σχεδόν αμέσως.

Βεβαίως η στάση πληρωμών και καταγγελία της σύμβασης χωρίς την έξοδο από την ευρωζώνη αλλά με την εκ των πραγμάτων διαίρεση ή την αλλαγή της είναι το ιδανικό είναι μια πιθανότητα για να κρατήσουμε κάτι από όσα έχουμε

Τα δυο παραπάνω όμως είναι από πού λέμε «αντιευρωζωνικά». Το ένα αφορά το όλον και το άλλο το μέρος.

Αν επιχειρήσουμε να μείνουμε στην ευρωζώνη και να είμαστε μόνο αντιμνημονιακοί θα πρέπει να ορίσουμε και να δούμε το τι περιέχει αυτό το «αντιμνημονιακοί». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε και δεν στρέφεται εναντίων της ευρωζώνης είναι να ζητήσουμε απλώς αλλαγή των όρων του μνημονίου. Να ελπίσουμε ότι έτσι θα το κάνουμε σταδιακά ένα όσο το δυνατόν «ανώδυνο» χρηματοδοτικό πακέτο.

Κάτι τέτοιο όμως δεν λύνει το βασικό πρόβλημα του χρέους μας απλά το σπρώχνει μπροστά και το τοκίζει για τα παιδιά μας. Το ίδιο συμβαίνει και με το ισχύων μνημόνιο που παρέλαβε το χρέος στο 110 και θα το παραδώσει στο 160%.Αυτό το πρόβλημα θα είναι πάντα εδώ και θα οδηγεί σε λιτότητα διαρκείας και είτε σε επαναλαμβανόμενες χρεοκοπίες δηλαδή περιοδικό κλείσιμο των αγορών δανεισμού ή σε μια διαρκή χρεωκοπία.

Το πρόβλημα του χρέους δεν λύνεται ούτε με εκποίηση ούτε με άνοιγμα το αγορών για νέα δανεικά.

Το πρόβλημα του χρέους εντός της ευρωζώνης ίσως θα λύνονταν με μια σύμβαση με βάση την όποια τμήμα από όσα βγάζουμε θα οδηγούνται στους δανειστές για Χ χρόνια. Θα βγαζουμε πολλά θα παίρνουν πολλά.

Το 30% των εξαγωγών μας ή το 20% του χρηματιστηριακού και τραπεζικού τζίρου ή του τουρισμού επί… όσο χρειαστεί…

Μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνεται σαν «Συστηματική αφαίμαξη» μεν αλλά αν πετύχει κανείς τις διεθνείς αγορές, τους δανειστές μετέχοντες του προβλήματος σου. Είναι σαν τα τους λες: «Δούλεψε για να λάβεις» «δούλεψε πολύ για να λάβεις πολλά» «παίξε αλλιώς τα ελληνικά εξαγώγιμα προϊόντα…» «παίξε αλλιώς την Ελλάδα… επένδυσε γιατί αν την πολεμάς θα χάνεις χρήματα».

Και θα πετύχει εάν το θες πολύ να πετύχει και εάν δεν τους αφήσεις επιλογές.

Τους οδηγείς λοπόν στο να επενδύσουν γρήγορα γρήγορα για να έχουν να λαβαίνουν νωρίς νωρίς, και τους χρεώνεις μέρος της ζημιάς και αυτοί σε προστατεύουν από δημοσιεύματα και τις στραβές των αγορών.

Το πιο σημαντικό είναι ότι δίνεις στο χρέος σου προοπτική ώστε να αυτοφαγωθεί μόνο του.

Γιάννης Παπαϊωάννου