«Τεμαχίζουν» το πτώμα της Ελλάδας. Της Ζέζας Ζήκου

O πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών γυρίζουν

και δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι ποτέ δεν θα προχωρήσουν σε πτώχευση. Το ζήτημα δεν είναι η πτώχευση. Πολύ λίγα κράτη κάνουν ξεκάθαρη πτώχευση. Αλλά πολλά προχωρούν σε επιβαλλόμενη από τους κανόνες που διέπουν τις αγορές ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους τους. Δεν θα χρησιμοποιηθεί η βρόμικη λέξη «πτώχευση», αλλά ο όρος «ελεγχόμενη αναδιάρθρωση χρέους». Η επίφαση αυτή της αληθοφάνειας, που είναι μια καλοστημένη παγίδα, θα αρχίσει από την Ελλάδα. Το ίδιο θα συμβεί στην πορεία και με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Θα έχουμε ουσιαστικές πτωχεύσεις (effective defaults), αλλά όχι επίσημες. Πολλές είναι οι χώρες που έχουν κάνει ελεγχόμενη, «εκτός δικαστηρίου», εκτός πτώχευσης, αναδιάρθρωση του χρέους, ανταλλάσσοντας το παλαιό χρέος με νέο. Με αυτό τον τρόπο αναβάλλουν την ωρίμανση του χρέους για πολλά χρόνια, μειώνοντας τα επιτόκια για το νέο χρέος κάτω από τα επίπεδα της αγοράς και διατηρώντας την ονομαστική αξία του χρέους στο 100%, ώστε οι τράπεζες που το έχουν να μην αρχίσουν να το διαγράφουν. Όσο η αξία του χρέους είναι σταθερή, δεν υποχρεούσαι να το διαγράψεις. Μπορεί να επιτευχθεί «κούρεμα» με την παράταση του χρόνου αποπληρωμής και θέτοντας όρια στα επιτόκια. Μια προφανής λύση του προβλήματος που προκλήθηκε από την υπερχρέωση των χωρών της Ευρωζώνης θα ήταν η οργανωμένη και ομαδική αναδιάρθρωση των χρεών τους. Όμως, έχει επιλεγεί για μας ένας πολύ επώδυνος τρόπος με το Μνημόνιο. Μας έχει επιβληθεί όχι μόνο για να διασωθεί το ευρώ, αλλά –κυρίως– για να μετατεθεί χρονικά το πρόβλημα της πτώχευσης τόσο ώστε να μην προκαλέσει συστημικό κύμα μετάδοσής του στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Οικονομολόγοι, κερδοσκόποι και πανίσχυροι επενδυτές παίζουν με την πτώχευση της χώρας μας. Οι επικεφαλής των μεγαλυτέρων επενδυτικών κεφαλαίων του κόσμου και παγκοσμίου φήμης οικονομολόγοι αναπαράγουν πλέον με βίαιο τρόπο όλα τα δεινά για τη χώρα μας, καθώς τα στυγερά μέτρα της κυβέρνησης του Μνημονίου υπονομεύουν την έξοδο από τη βαθιά ύφεση, με συνέπεια η ελληνική οικονομία να εγκλωβίζεται σε ένα φαύλο κύκλο υψηλού χρέους και αποπληθωριστικής κρίσης. Ο ισχυρότερος μεταξύ των κορυφαίων επενδυτών στον κόσμο, ο Τζιμ Ρότζερς, όχι μόνο θεωρεί ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει, αλλά και ότι η Ευρωζώνη δεν θα υπάρχει σε δεκαπέντε χρόνια. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά, «είχαμε και στο παρελθόν νομισματικές ζώνες που δεν επιβίωσαν. Εγώ θα άφηνα την Ελλάδα να πτωχεύσει, διότι μόνο τότε θα θεωρήσουν όλοι ότι το ευρώ είναι ένα σοβαρό νόμισμα», υποστηρίζει. Ο περιβόητος Τζον Πόλσον, επικεφαλής του hedge fund Ρaulson & Company με κεφάλαια 36 δις δολαρίων και θέσεις κατά των ελληνικών ομολόγων, αναμεμειγμένος στο σκάνδαλο της Goldman Sachs, έχει διατυπώσει ιδιαίτερα δυσμενείς προβλέψεις ως προς το ελληνικό χρέος. Ο Πόλσον, ο οποίος υπολογίζεται ότι έχει στοιχηματίσει στη χρεοκοπία της Ελλάδας περί τα 4 δις ευρώ, διαβλέπει ανυπέρβλητες δυσκολίες σχετικά με την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Ο διάσημος Νουριέλ Ρουμπινί θεω ρεί ότι η πτώχευσή της είναι αναπόφευκτη. Διότι είναι αδύνατον να επιζήσει η Ελλάδα με ένα χρέος που φτάνει στο 150% του ΑΕΠ, να αντικαταστήσει το ιδιωτικό χρέος με δημόσιο, να μπορέσει να αποπληρώσει το ΔΝΤ και την ΕΕ ύστερα από τρία χρόνια και να επιστρέψει στις αγορές, με τα spreads να παραμένουν στο ζενίθ. Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι ύστερα από κάθε μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση ακολουθεί μια επίπονη διαδικασία αποπληρωμής των κρατικών χρεών, κάτι που αναμένεται να επαναληφθεί ιδιαίτερα για τα κράτη με υψηλό δημόσιο χρέος και έλλειμμα, όπως η Ελλάδα. «Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Είναι πολύ μεγαλύτερο. Υπάρχει πρόβλημα ανάπτυξης, και η χώρα δεν είναι ανταγωνιστική», επισημαίνει ο κ. Ρουμπινί. «Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Οι χώρες αυτές, λόγω του ότι δεν είναι ανταγωνιστικές, έχουν χάσει μερίδια των αγορών τους, που έχουν περάσει στην Κίνα και την Τουρκία». Ο Ρουμπινί θεωρεί πως υπάρχουν διάφοροι τρόποι επαναφοράς της ανάπτυξης σε μια χώρα, όπως ο αποπληθωρισμός – αν και είναι πολιτικά επώδυνος. Κατά τη γνώμη του, ο σωστός τρόπος είναι ο γερμανικός: «Η Γερμανία εφάρμοσε μια νέα δομική μεταρρύθμιση, που αύξησε την παραγωγικότητα, διατηρώντας τον ονομαστικό μισθό χαμηλό, έτσι ώστε να πέσει το κόστος της μονάδας εργασίας. Και αυτή η λύση, όμως, χρειάζεται χρόνια για να δείξει αποτελέσματα. Στη Γερμανία χρειάστηκαν δέκα με δεκαπέντε χρόνια, όμως τόσα χρόνια χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία δεν έχουν αυτή τη στιγμή», επισημαίνει. Ο φόβος ενός έθνους μήπως χρεοκοπήσει, μολονότι έχει στο πλευρό του ισχυρούς συμμάχους εντός της ΕΕ, είναι δικαιολογημένος; Ναι, όσον αφορά στην Ελλάδα...  Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" http://e-parembasis.blogspot.com/2011/03/blog-post_4865.html