Τα «ιστορικά (και μη) στελέχη» του ΠΑΣΟΚ σιωπούν»… γιατί; Γράφει ο Κώστας Βενετσάνος

Με τη γνωστή οξύτητα και ευθύτητα έκφρασης και καλλιέπειας ο επιφυλλιδογράφος της «Καθημερινής», Χρ. Γιανναράς*, αναφερόμενος στην εξουσιαστική ιταμότητα των υπαλλήλων της Τρόικας, στην πρόσφατη περιλάλητη συνέντευξή τους, και στην «σιωπή των αμνών», των αμνάδων και κουρασμένων – και εξασφαλισμένων – προβατίνων του ΠΑΣΟΚ, λέει μεταξύ άλλων: «…Τον Δεκέμβριο, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πωλ Τόμσεν απερίφραστα βεβαίωνε «επενδυτές» στο Λονδίνο ότι «χρέος και έλλειμμα ήταν προσχήματα, στόχος πραγματικός του μνημονίου με την Ελλάδα είναι οι εργασιακές σχέσεις και οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις» (“Κ” 14.12.2010). «Και πριν από λίγες μέρες σε δημόσια «συνέντευξή» τους και οι τρεις Υπατοι Αρμοστές στο ελλαδικό προτεκτοράτο νουθετούσαν τους ραγιάδες να συγκρατούν τις οιμωγές τους από τον ανασκολοπισμό που υφίστανται (“Κ” 12.2.2011). Τα νευρόσπαστα μαθητούδια – οικονομικό επιτελείο(!) της κυβέρνησης μοιάζει να συμπεριφέρονται στην τρόικα όπως οι πειθαρχημένοι εντολοδόχοι στους εκπροσώπους των εντολέων τους. Στο τιμόνι της χώρας η γκροτέσκα φιγούρα. Πρωθυπουργός τόσο μειωμένων προσόντων και αδικημένης φυσικής σερμαγιάς που στην Ιστορία, το ξέρουμε όλοι, εμφανίζονται οι ανάλογοι μόνο για να συνοδέψουν μια σημαδιακή καταστροφή ή μια ανυπόφορη ατιμία. Αποκλείεται κάποιοι βουλευτές, κάποια «ιστορικά στελέχη» του κυβερνώντος κόμματος, να μην βλέπουν την ανεπάρκεια, να μην έχουν τεκμήρια για τον προκαθορισμό του μοιραίου ρόλου του. Εμείς, οι πολλοί, βυθιζόμαστε στον πανικό μόνο από τις εκτιμήσεις που μας επιτρέπουν οι ακατάσχετες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, η αμήχανη, στερεότυπη ταυτολογία του, τα παιδαριώδη ρητορεύματά του. Εκείνοι, τα στελέχη του κόμματος, πρέπει να ξέρουν τα αίτια που τους υποχρεώνουν σε ανοχή, σε σιωπή…». Κι ο Γιανναράς κλείνει την επιφυλλίδα του με τον «ολίγιστο των Παπανδρέου»: «Και στο τιμόνι η γκροτέσκα φιγούρα, ο ολίγιστος των Παπανδρέου. Τα παρέδωσε όλα μεθοδικά στις “αγορές”, με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να παίζει με το παιχνιδάκι της εξουσίας». Δεν μπορώ παρά να προσυπογράψω το νόημα των παραπάνω αποσπασμάτων του διακεκριμένου γυμνασιακού μου συμμαθητή και να προσθέσω μόνο τούτο: «Είναι γλυκό το πιοτό» της εξουσίας, «αυτή τη γλύκα της κλεμένης ευτυχίας, λίγο – πολύ όλοι την έχουμε γευτεί». Βέβαια, το γνωστό τραγουδάκι μιλάει για το πιοτό της αμαρτίας, αλλά οι συνειρμοί των τελευταίων δεκαετιών μας οδήγησαν στην ταυτοποίηση των εννοιών, που εξηγεί και την σιωπή των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, και ανιχνεύει «τα αίτια που τους υποχρεώνουν σε ανοχή» και σε συνένοχη πλέον σιωπή… _______________ * ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20.2.2011 σελ. 21