Τα ολέθρια αποτελέσματα της επαναστατικής γυμναστικής στον ΟΤΕ.Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Γράφει η Σοφία

Βούλτεψη

Την οδό των απεργιών επέλεξε για άλλη μια φορά η ΟΜΕ-ΟΤΕ. Και προειδοποιεί πως αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, μετά την πρώτη (προειδοποιητική) απεργία της 18ης Μαρτίου, θα ακολουθήσουν και άλλες, επαναλαμβανόμενες. Με σκοπό να μην γίνει καμιά απόλυση στην Cosmote, αλλά και να μην καταργηθεί το γνωστό πλέον επίδομα για το ζέσταμα των αυτοκινήτων.

Δεν ήταν μια οποιαδήποτε – συνδικαλιστικά τουλάχιστον – ημέρα η χθεσινή. Ήταν η «μοιραία» 11η Μαρτίου, ημέρα που είχε ορίσει ως προθεσμία η διοίκηση προκειμένου οι υπό απομάκρυνση 120 εργαζόμενοι στην Cosmote να δεχθούν ή όχι το πακέτο τύπου εθελουσίας που πρόσφερε ο Όμιλος, ώστε να αποχωρήσουν χωρίς τις προβλεπόμενες από τον νόμο διαδικασίες απόλυσης.

Μετά από πολυήμερες κινητοποιήσεις, καταλήψεις, αποκλεισμούς κτιρίων, δικαστήρια, πορείες, συνεντεύξεις Τύπου, μια εκκωφαντική σιωπή επικράτησε στο Μέγαρο του Οργανισμού, μέχρι το βράδυ, οπότε γνωστοποιήθηκε η απόφαση για απεργιακές κινητοποιήσεις. Στο μεταξύ, όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, αρκετοί εργαζόμενοι προσέρχονταν για να υπογράψουν αποδεχόμενοι το πακέτο. Και γνωρίζοντας πως όσες απεργίες και να γίνουν, κανείς δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει τη θέση τους.

Την προηγουμένη, στη συνέντευξη Τύπου, οι συνδικαλιστές της ΟΜΕ-ΟΤΕ είχαν προαναγγείλει μεγάλη μάχη, με αγωγές και αιτήσεις για ασφαλιστικά μέτρα, ώστε να μην υλοποιηθούν οι απολύσεις. Έσπευσαν, βέβαια, να προσθέσουν (γνωρίζοντας πως οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα προβλέπονται) πως υπάρχει και η… ατομική ευθύνη.

Είναι προφανές ότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί σε οποιονδήποτε (ειδικά στον ιδιωτικό τομέα και ειδικά στις μέρες μας) ότι δεν θα απολυθεί. Και επομένως, φαίνεται πως επικράτησαν ωριμότερες σκέψεις, καθώς αν οι 120 της Cosmote εμποδίζονταν και δεν ελάμβαναν το πακέτο, η ΟΜΕ-ΟΤΕ δεν μπορούσε να εξασφαλίσει πως δεν θα απολύονταν μετά, δια της νομίμου οδού (τριάντα απολύσεις τον μήνα) και, βέβαια, χωρίς τα επιπλέον χρήματα της εθελουσίας.

Έτσι, αφού όσοι το επιθυμούσαν μπήκαν στην διαδικασία της εθελουσίας, πληροφορηθήκαμε πως… ο αγώνας συνεχίζεται.

Ο συνδικαλισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Και ο ΟΤΕ διαθέτει πολλούς και πολύ ικανούς υπαλλήλους των οποίων οι θέσεις εργασίας – αλλά και η προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο – δεν επιτρέπεται να διακυβεύονται για λόγους επαναστατικής γυμναστικής.

Οι δε συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι είναι αυτοί που με ευθύνη και μετρώντας κάθε φορά τα δεδομένα οφείλουν να φέρνουν σε πέρας την αποστολή τους. Οι απολύσεις είναι σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε κανείς. Αλλά καλός συνδικαλιστής δεν είναι αυτός που κάθε τόσο κάνει άνω – κάτω τον κόσμο και κηρύσσει απεργίες. Καλός συνδικαλιστής είναι αυτός που καταφέρνει να μην κηρύσσει απεργίες.

Όταν στον ΟΤΕ οι διαπραγματεύσεις με την διοίκηση διαρκούν εδώ και 15 μήνες χωρίς να καταλήγουν πουθενά, αυτό σημαίνει ότι στην ουσία δεν επρόκειτο για διαπραγματεύσεις.

Φθάσαμε έτσι στην ώρα του λογαριασμού. Ο ΟΤΕ ανακοίνωσε μειωμένα έσοδα κατά 10% και μειωμένα κέρδη κατά 78,5%. Και η Ντόιτσε Τέλεκομ (η οποία υπενθυμίζω κατέχει το 30% του Οργανισμού και το μάνατζμεντ) ανακοίνωσε καθαρές ζημιές 582 εκ ευρώ, τις οποίες απέδωσε στις δραστηριότητές της σε Ελλάδα και Ρουμανία.

Υπήρχε περίπτωση να μην υπάρξει καμιά εξέλιξη; Μήπως οι συνδικαλιστές του Οργανισμού εξακολουθούν να πιστεύουν αυτά που τους έλεγε, ευρισκόμενος στην αντιπολίτευση, όταν τους επισκεπτόταν στο κτίριο του ΟΤΕ, ο κ. Παπανδρέου; Υπήρχε περίπτωση να επηρεαστούν όλοι, πλην ΟΤΕ και Cosmote;

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η ύφεση (διότι λεφτά δεν υπήρχαν!) οδήγησε μέσα στα τελευταία δύο χρόνια τα έσοδα της ελληνικής αγοράς κινητής τηλεφωνίας σε πτώση της τάξης του 1,1 δις ευρώ, με την κερδοφορία να συρρικνώνεται κατά 600 εκ ευρώ. Ειδικά στην Cosmote τα συνολικά έσοδα της εταιρίας μειώθηκαν κατά 191 εκ ευρώ. Πρόκειται για ιδιωτική εταιρία, όχι για ΔΕΚΟ που δανείζεται με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τις τελευταίες ημέρες άρπαξε και ο ΟΤΕ τις (απανωτές) υποβαθμίσεις του. Στις 8 Μαρτίου, τον υποβάθμισε ο οίκος Standard & Poors, που όπως είπε, «τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τις πιέσεις στην αγορά των τηλεπικοινωνιών, αποδυναμώνουν το προφίλ επιχειρηματικού κινδύνου του ΟΤΕ».

Δυο μέρες μετά, ήλθε και η υποβάθμιση από τον οίκο Fitch. Που πάλι συνδέει το γεγονός με την επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας και την μείωση στην κατανάλωση.

Δυστυχώς, εκεί που φθάσαμε, δεν υπάρχουν γυάλες προστασίας. Κι’ αν θέλουν να επιτεθούν σε κάποιον οι συνδικαλιστές, καλό είναι να στρέψουν τα πυρά τους προς την κυβέρνηση, που χόρευε επί μήνες πάνω στον Τιτανικό πριν αποφασίσει να μας στείλει στην αγκαλιά της τρόικας, στην ύφεση και στις απολύσεις.

Αν θέλουν να επιτεθούν σε κάποιον, ας επιτεθούν σ’ αυτούς που επί χρόνια είχαν μετατρέψει τον ΟΤΕ σε όχημα της διαπλοκής, αλλά και σ’ αυτούς που για μικροκομματικούς και πελατειακούς λόγους δημιούργησαν έναν Οργανισμό που επί χρόνια καλλιεργούσε παλαιοκομματική νοοτροπία, εξουδετερώνοντας ένα πολύ ικανό και φιλότιμο προσωπικό. Σ’ αυτούς που για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς δημιούργησαν ένα υψηλό λειτουργικό κόστος, εκτινάσσοντας τις δαπάνες (ακόμη και βάζοντας τον ΟΤΕ να δίνει παχυλές χορηγίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες) και μετατρέποντας τον Οργανισμό σε ένα δυσκίνητο πελατειακό εργαλείο που εμφάνιζε δυσκολία προσαρμογής στις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς και της τεχνολογικής εξέλιξης.

Επίσης, πρέπει να μας πουν για ποιοι λόγο δέχονταν όλες εκείνες τις πανάκριβες εθελούσιες εξόδους όταν ο ΟΤΕ ήταν κρατικός – ιστορική είχε χαρακτηριστεί από τους συνδικαλιστές (με τους ανάλογους κραδασμούς) η συμφωνία του 2005. Και γιατί δέχονταν τις αποσπάσεις των (πολύτιμων) υπαλλήλων του ΟΤΕ σε κομματικά και πολιτικά γραφεία. Και για ποιο λόγο δέχθηκαν (το 2000) να πληρώσουν όλοι οι φορολογούμενοι τα ελλείμματα του ΤΑΠ-ΟΤΕ.

Αισθάνομαι επίσης την ανάγκη να επισημάνω και κάτι ακόμη όσον αφορά στον ρόλο των συνδικαλιστών: Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των Ομολόγων, αποκαλύφθηκε πως 24 ασφαλιστικοί οργανισμοί (μεταξύ των οποίων και το Δ.Σ. του ΤΑΠ-ΟΤΕ, όπου μετέχει ο Πρόεδρος της ΟΜΕ-ΟΤΕ) προχώρησαν ομόφωνα στην αγορά των δομημένων. Ειδικά στο ΤΑΠ-ΟΤΕ, τον Ιούνιο του 2006, συνυπέγραψαν τρία κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη.

Τέλος, όταν το 2008 επιβλήθηκε το «αξιολόγιο», η ΟΜΕ-ΟΤΕ αρνήθηκε την αξιολόγηση, καλώντας τους εργαζόμενους να βαθμολογούν με άριστα τον εαυτό τους! Και τον Φεβρουάριο του 2009, για να διεξαχθεί η Γ.Σ. του Οργανισμού σε κεντρικό ξενοδοχείο (καθώς η προηγούμενη είχε ματαιωθεί από τους εργαζόμενους), έπαιζαν κρυφτό από σουίτα σε σουίτα!

Δεν αναφέρομαι στο σκάνδαλο της Ζήμενς και των εθνικών προμηθευτών, διότι αυτά είναι γνωστά θέματα – αν και δεν πιστεύω ότι κανείς εκεί μέσα (και κυρίως κανείς συνδικαλιστής) δεν έπαιρνε χαμπάρι τι γίνεται.

Πρέπει, όμως, να γίνει αντιληπτό πως η χώρα δεν διαθέτει πολλούς μεγάλους Οργανισμούς όπως ο ΟΤΕ και η Cosmote που προσφέρουν χιλιάδες θέσεις εργασίας, ώστε να έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει πολύτιμα κεφάλαια.

Μέσα στην λαίλαπα – για την οποία ευθύνονται πολλοί, αλλά ουδείς έχει λογοδοτήσει – πρέπει κάτι να κρατηθεί όρθιο. Διότι ο ανταγωνισμός είναι σκληρός κι’ αν οι μεγάλοι οργανισμοί μας βουτηχτούν στο χάος, τότε οι εξελίξεις θα είναι ακόμη πιο οδυνηρές. Ας στρέψουν, λοιπόν, επιτέλους κάποιοι τα πυρά του μαξιμαλισμού τους προς τους πραγματικούς υπευθύνους.