Λαθρομετανάστες σε καθεστώς δουλείας

Η λυσσώδη αντίδραση ορισμένων κύκλων ως προς την νομιμοποίηση και την ένταξη των

λαθρομεταναστών στην αγορά εργασίας δεν είναι αθώα. Είναι μια προσπάθεια αναβίωσης της Δουλείας. Μια πονεμένης ιστορίας για την ανθρωπότητα που έχει λήξει από καιρό.

Στην πράξη λοιπόν μέσω της λέξης και της ερμηνείας που δινουμε στον όρολαθρομετανάστης, μάθαμε να υποβιβάζουμε τον μετανάστη σε μια κατώτερη κατηγορία ανθρώπων. Ιστορικά η κατώτερη των μεταναστών-μετοικών τάξη στην αρχαία Ελλάδα- από όπου αντλούμε τα περισσότερα στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού- ήταν αυτή των δουλών. Ο δούλος της αρχαίας Ελλάδας, του μεσαίωνα και ο λαθρομετανάστης του σήμερα ταυτίζονται σημειολογικά και έχουν τα ίδια νομικά δικαιώματα. Υπάρχει εδώ πέρα από το οικονομικό στοιχείο και το θέμα της ηθικής, καθώς η κάθε προσπάθεια κρατήματος αυτών των ανθρώπων σε καθεστώς λαθραίο είναι στην πρακτικά αναβίωση και αποδοχή της δουλείας.

Κοιτώντας τον μη καταγεγραμμένο παράνομο μετανάστη και συγκρίνοντας τον με τον δούλο δύσκολα βρίσκουμε κάποιες διαφορές. Είναι ένα πρόσωπο που δεν έχει νομική υπόσταση ανθρώπου. Το αν ζει ή δεν ζει, το που και πως ζει και σε τι αριθμό, δεν αφόρα κανέναν αρμόδιο ή κανένα δικαστή στην επικράτεια.

Όπως δεν αφορούσε κανέναν το πόσοι μπήκαν στο πλοίο από την Αφρική και το πόσοι έφτασαν τελικα στην Αμερική τότε.

Ο λαθρομετανάστης πρακτικά μπορεί να δουλέψει για κάποιον ανεπίσημο εργοδότη αλλά στην πράξη ο εργοδότης αν θέλει τον πληρώνει, αν θελει τον βασανίζει, αν θέλει του δίνει στέγη, αν θέλει του παρέχει τα στοιχειώδη όταν είναι άρρωστος, αν θέλει τον αφήνει να πεθάνει ή ακόμη τον παραδίδει στην αρχές ή και τον σκοτώνει χωρίς να υπάρχει άλλος φόβος παρά μόνο εκείνος του θεού ή ο ηθικός νόμος. Οι ομοιότητες με τον δούλο σε κάθε εποχή της ιστορίας είναι προφανέστατες

Στην πράξη η δια του νόμου παραμονή ανθρώπων σε αυτή την κατάσταση δημιουργεί κατάσταση δουλείας. Αναβιώνει ντε φάκτο την δουλεία η οποία έχει απαγορευτεί παγκόσμια

Και τελικά το να αρνείσαι σε έναν εργαζόμενο την μετακίνηση του αλλά το καθεστώς μετοίκου- νόμιμου μετανάστη, είναι για μας τους έλληνες και το δυτικό κόσμο εντελώς ανιστόρητο.

Παραθέτω τα 6 πρώτα άρθρα της Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γιατι νομίζω οτι πολλά απο τα θέματα που μας απασχολοούν σήμερα έχουν λυθεί.

Άρθρο 1.

Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται και ίσοι στην αξιοπρέπεια και στα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

Άρθρο 2.

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να επικαλείται όλα τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη, χωρίς καμιά απολύτως διάκριση, ειδικότερα ως προς τη φυλή, το χρώμα, το φύλο, τη γλώσσα, τις θρησκείες, τις πολιτικές ή οποιεσδήποτε άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή,την περιουσία τη γέννηση ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση. Δεν θα μπορεί ακόμα να γίνεται καμιά διάκριση εξαιτίας του πολιτικού, νομικού ή διεθνούς καθεστώτος της χώρας από την οποία προέρχεται κανείς, είτε πρόκειται για χώρα ή εδαφική περιοχή ανεξάρτητη, υπό κηδεμονία ή υπεξουσία ή που βρίσκεται υπό οποιανδήποτε άλλον περιορισμό κυριαρχίας.

Άρθρο 3.

Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την προσωπική του ασφάλεια.

Άρθρο 4.

Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό το καθεστός δουλείας, ή μερικής, η δουλεία και το δουλεμπόριο υπο οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται.

Άρθρο 5.

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική.

Άρθρο 6.

Καθένας, όπου κι αν βρίσκεται, έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της νομικής του προσωπικότητας.

Γιάννης Παπαϊωάννου