Άκρα του τάφου σιωπή. Και μια εξομολόγηση…

«…Το πρώτο σου χρέος εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στον γυιό σου την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει…..». Ν. Καζαντζάκης ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ξημερώματα της 25ης Μαρτίου 2011 Τους νιώθω, Δάσκαλε, τους νιώθω να σκιρτούν μέσα στις φλέβες μου και δεν το αντέχω! Μα το Χριστό, Δάσκαλε, με παίρνει το παράπονο και κλαίω σαν ακούω ετούτο το τραγούδι τους. Ανταριάζει η ψυχή και θέλει να φύγει από το σώμα, να ταξιδέψει εκεί και τότε, μαζί Τους! Να΄αγκαλιάσει τον Σουλιώτη και μαζί να πέσουν με το λεπίδι στον Αγαρηνό. Μαζί στη Νίκη ή στο Θάνατο! …Να φωτίσω το δρόμο τους, Δάσκαλε; Το προσπαθώ! …Και, μα τη Λευτεριά της Κύπρου μας, ενεργώ τόσο όσο δύναμαι! Αισθάνομαι όμως τόσο λίγος, μπροστά στους γίγαντες προγόνους που μ΄ανάθεσες να παραβγώ! Μικρός πολύ μικρός! Τόσο που προσεύχομαι στο Θεό μας νυχθημερόν να μου δώσει τη δύναμη, την κρίσιμη εκείνη ώρα, να μην λιποψυχήσω! Να σταθώ όρθιος και όρθιος να πεθάνω σαν και Κείνους! Κάνε Παναγιά, νάρθει εκείνη η Άγια ώρα! Η Ωρα της δικαίωσης των Νεκρών μας! Δεν αντέχω να τους κοιτώ! Και σαν εγώ ντροπιασμένος γυρίζω αλλού το βλέμμα, το δικό τους βλέμμα με κυνηγά παντού! Και στον ύπνο μου ακόμη! Ένα θλιμμένο βλέμμα που δεν τ΄αντέχω. Ένα παραπονιάρικο βλέμμα που μια κοιτά εμένα και μια τον Πενταδάκτυλο! Μου σπαράζει την καρδιά Δάσκαλε! Δεν το υποφέρω πια… Ονήσιλος Κρατερός Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης http://antistasi.org/