Την είχαμε ξεχάσει ε; Αυτή -ΔΥΣΤΥΧΩΣ- ΔΕΝ μας ξεχνάει με ΤΙΠΟΤΑ. Η Θ. Δραγωνα στον ΑΘΗΝΑ 9.84. ΔΕΙΤΕ

Η καθηγήτρια Προσχολικής Αγωγής και πρώην ειδικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας,Θάλεια Δραγωνα, μίλησε στις 21/3 στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τον Άρη Τόλιο. Μεταξύ άλλων, είπε:
* Για το ντοκιμαντέρ «Πρόσθεση όχι αφαίρεση, πολλαπλασιασμός όχι διαίρεση»:
«''Πρόσθεση όχι αφαίρεση, πολλαπλασιασμός, όχι διαίρεση'', για μια άλλη εκπαίδευση των παιδιών της μειονότητας στη Θράκη... Ήταν το logo του προγράμματος, που τρέχει από 1997. Μας είχε φανεί πολύ εύστοχος τίτλος, τότε. Μετά, χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές στο πλαίσιο του πολιτικού λόγου, έγινε μια έκφραση που άρεσε. Αλλά, νομίζω, ότι στη Θράκη, αυτή ακριβώς η προσπάθεια ήταν, κανένα παιδί να μη χάσει την ευκαιρία τού να μπορεί να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και την ελληνική κοινωνία».

* Για εκπαίδευση «όχημα», για ένταξη των παιδιών της μειονότητας στην κοινωνία:

«Αυτή είναι μία μεγάλη προσπάθεια που γίνεται πολλά χρόνια, δεν είναι καινούργια υπόθεση. Και είναι μια προσπάθεια, που οι ρίζες της είναι μέσα στην αλλαγή που κάνει η ελληνική πολιτεία από το '90 και έπειτα, για ισοπολιτεία και ισονομία των μειονοτικών πολιτών της Θράκης, μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών. Το "κλειδί" για την κοινωνική ένταξη είναι πάντα η εκπαίδευση, το ξέρουμε. Δεν είναι μόνο για τα παιδιά της Θράκης. Είναι για όλες τις ομάδες, που βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Η εκπαίδευση είναι το βασικό "όχημα", για να μπορέσουν να ενταχθούν στην κοινωνία και να ανθίσουν ως πολίτες. Στη Θράκη, το πρόβλημα ήταν πολύ σημαντικό, όσον αφορά τη γλώσσα. Τα παιδιά της μειονότητας, όταν τα συναντήσαμε εμείς το 1997, τελείωναν το μειονοτικό σχολείο στο δημοτικό, σε ποσοστό 95% και τελείωναν το σχολείο, πραγματικά αναλφάβητα στα ελληνικά και σχεδόν, λειτουργικά, αναλφάβητα στα τουρκικά. Μια από τις προσπάθειες, λοιπόν, της πολιτείας και από τις "αιχμές του δόρατος", ήταν η εκμάθηση της ελληνικής. Πώς να είσαι πολίτης ενός τόπου, όταν η γλώσσα που μιλάς δεν είναι η γλώσσα που μπορείς να επικοινωνήσεις με τους υπόλοιπους της χώρας; Λοιπόν, αυτό το πρόγραμμα, βασικά, έκανε πάρα πολλά, αλλά ο βασικός σκοπός ήταν η κατάκτηση της ελληνομάθειας».

Δημοσιογράφος: Και το συμπέρασμα είναι, ουσιαστικά, ότι η ελληνομάθεια δεν μπορεί να γίνει ούτε βίαια... Χρειάζεται μια διεργασία που να περιλαμβάνει, αυτό που λέμε «πολυπολιτισμικό κεκτημένο»...

Θ. Δραγώνα: «Ακριβώς. Μα, τίποτα δεν μπορεί να γίνει δια της βίας. Ιδίως, όσον φορά τον πολιτισμό και όσον αφορά τους ανθρώπους. Για να μπορέσει να κατακτηθεί η ελληνομάθεια, έπρεπε αφενός να γίνει πολύ προφανές στα παιδιά, ότι τα ελληνικά είναι φιλική γλώσσα. Και από την άλλη μεριά, και για τους εκπαιδευτικούς τους, ότι η μητρική γλώσσα των παιδιών είναι μία φιλική γλώσσα. Έτσι, δεν είναι; Γιατί, είπατε πριν τη μαγική λέξη "διαπολιτισμικότητα". Για να μπορέσει να γίνει η γέφυρα των πολιτισμών, πρέπει και από τις δύο μεριές να υπάρχει μία εκτίμηση και αποδοχή του άλλου. Οπότε, για μας, ο δρόμος αυτός της ελληνομάθειας -μέσα πάντα από το σεβασμό του άλλου- ήταν μια γιγαντιαία κατασκευή εκπαιδευτικού υλικού, βιβλία που μπήκαν στα δημοτικά σχολεία και έγιναν βιβλία του Οργανισμού, κυρίως στα μειονοτικά σχολεία, βιβλία για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, για τα παιδιά που πάνε, ιδίως, στο δημόσιο σχολείο...
Στη Θράκη υπάρχουν τα επονομαζόμενα μειονοτικά σχολεία, στα οποία πήγαινε το εκπληκτικό, συντριπτικό ποσοστό των μειονοτήτων μαθητών. Τώρα, σιγά - σιγά ο αριθμός αυτός λιγοστεύει. Δηλαδή, όταν το 1997 φτάσαμε στη Θράκη, το 95% των παιδιών πήγαινε στο μειονοτικό δημοτικό. Τώρα είναι το 65%...».

* Για μεταρρυθμιστικές τομές:

«Κάναμε έναν κολοσσιαίο όγκο υλικών, βιβλίων για το σχολείο. Και είχα κάνει μία παρένθεση, λέγοντας ότι για τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο στη Θράκη υπάρχει το σύστημα του μειονοτικού σχολείου, που είναι χωρισμένο στα δύο, κατά κάποιο τρόπο. Τα μισά μαθήματα γίνονται στα ελληνικά, τα άλλα μισά στα τουρκικά. Είναι ένα σχολείο παρωχημένο, που βρέθηκε εκεί για να προστατέψει τα δικαιώματα της μειονότητας, μέσα στο πλαίσιο της συνθήκης της Λοζάννης, όπως αντίστοιχα γίνεται με τα ελληνόπουλα της Πόλης... Και είναι και μαντρωμένα, γκετοποιημένα. Είναι μόνο για παιδιά της μειονότητας, βρίσκονται μόνα, που είναι από τα βασικά αρνητικά... Κάναμε, λοιπόν -εκτός από τα βιβλία-, πολλές ώρες επιμόρφωση σε εκπαιδευτικούς του ελληνόφωνου, αλλά και του τουρκόφωνου προγράμματος, και κάναμε και πολλές δράσεις στην κοινότητα. Δηλαδή, φτιάξαμε κέντρα κοινοτικά στις μεγάλες πόλεις, στην Κομοτηνή και την Ξάνθη, και στις μικρότερες πόλεις του βασικού ορεινού όγκου. Είχαμε οκτώ κοινοτικά κέντρα και δύο κινητές μονάδες, οι οποίες επισκεπτόταν και το πιο απομακρυσμένο χωριό. Αυτά τα κέντρα δουλεύουν ενδεκάμιση μήνες το χρόνο, επτά ημέρες την εβδομάδα...».

* Για πρόγραμμα εθνικής πολιτικής:

«Το σημαντικό είναι, ότι αυτό πρόγραμμα ήρθε το 1997 και το στήριξαν συστηματικά και οι δύο κυβερνήσεις και οι έξι υπουργοί Παιδείας. Δηλαδή, είναι μια πολιτική της χώρας, δεν είναι μια πολιτική ενός υπουργού, ούτε μιας κυβέρνησης...».

* Για το ντοκιμαντέρ - ενισχυτική διδασκαλία:

«Θα ήταν πάρα πολύ ωραίο, αυτό το ντοκιμαντέρ να παίξει κάποια στιγμή στην τηλεόραση και να το δει ο κόσμος. Με πολύ χαρά θα το δούμε να κυκλοφορεί και να παίζεται. Αυτό, όμως, δεν είναι στο χέρι μου, είναι στα χέρια όλων. Το σημαντικό είναι, ότι αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τέσσερις χιλιάδες παιδιά στη Θράκη -από το σύνολο των δώδεκα χιλιάδων παιδιών της μειονότητας-, έχουν ενισχυτική βοήθεια για να καλύψουν τις δυσκολίες τους. Για πρώτη φορά μπήκαν και παιδιά του Λυκείου -έχουμε τριακόσια παιδιά του Λυκείου που παρακολουθούν την ενισχυτική μάθηση, που γίνεται εντός και εκτός σχολείου- επιμορφώνονται εκπαιδευτικοί - εκατόν εξήντα της Πρωτοβάθμιας και διακόσιοι εξήντα της Δευτεροβάθμιας. Δηλαδή, έχει μπει μπροστά το πρόγραμμα. Και λέω "έχει μπει μπροστά", διότι αυτή η ιστορία, ενώ είναι από το 1997, αρχίζει και σταματάει αναλόγως από τα προγράμματα του ΕΠΕΕΚ και τώρα του ΕΣΠΑ, που ανοίγουν, κλείνουν, το Υπουργείο Παιδείας προκηρύσσει, υποβάλλουν οι υποψήφιοι δικαιούχοι, κρίνονται και ξανασυνεχίζει - γίνονται διάφορα κενά, δυστυχώς...
Χωρίς αμφιβολία, μπορεί αυτό το πρόγραμμα να πάρει και να δώσει πολλά. Μπορεί να κερδίσει από άλλες προσπάθειες και να συμβάλλει σε άλλες προσπάθειες».


«ΑΘΗΝΑ 9.84» - ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ