Οι ιδεοληψίες του παρελθόντος κατέστησαν το πανεπιστημιακό άσυλο ένα είδος «ταμπού» .Γράφει η Ελίζα Βόζεμπεργκ.

Αυτή η νοσηρή κατάσταση πρέπει επιτέλους να σταματήσει!

Η πρόσφατη οργανωμένη και προσχεδιασμένη κατάληψη της Νομικής Σχολής από λαθρομετανάστες, οι οποίοι μεταφέρθηκαν με ομαδικό εισιτήριο για το σκοπό αυτό από την Κρήτη και τα όσα τραγελαφικά ακολούθησαν, επανέφεραν για μια ακόμη φορά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου.

Σε μια χρονική στιγμή δηλαδή κατά την οποία η χώρα μας διέρχεται τη βαθύτερη οικονομική κρίση της μεταπολεμικής περιόδου, τα δικαιώματα των εργαζομένων καταπατώνται και τα εθνικά μας θέματα διακυβεύονται, ασχολούμαστε με ένα παρωχημένο ζήτημα, που είναι άγνωστο στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, ενώ στη χώρα μας δεν έχει ακόμη επιλυθεί, εξαιτίας των ιδεολογικών προκαταλήψεων μερίδας του πολιτικού κόσμου.

Αυτές οι ιδεοληψίες του παρελθόντος κατέστησαν το πανεπιστημιακό άσυλο ένα είδος «ταμπού», το οποίο δεν επέτρεπε στις εκάστοτε Πρυτανικές αρχές να πράξουν το αυτονόητο, προκειμένου να προστατεύσουν όχι μόνο τη δημόσια περιουσία, αλλά και τη σωματική ακεραιότητα των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Γιατί όμως να είναι απαραίτητη η θέσπιση ειδικών νομοθετικών διατάξεων για την άρση του ασύλου, όταν σε κάθε ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία, αφ’ ενός προστατεύεται η ελευθερία έκφρασης σε κάθε χώρο και αφ’ ετέρου λειτουργεί η αρχή της ενότητας της Δημόσιας Διοίκησης ;
Η ανωτέρω αρχή αναφέρεται στον ενιαίο και αδιαίρετο χαρακτήρα της λειτουργίας όλων ανεξαιρέτως των κρατικών υπηρεσιών, οι οποίες ενεργούν βάσει ενός αυστηρού θεσμικού πλαισίου, που εγγυάται τη λειτουργία τους στα πλαίσια της δημοκρατικής νομιμότητας.

Υπό το πρίσμα αυτό η απαγόρευση της επέμβασης της δημόσιας αρχής στο χώρο των πανεπιστημίων, χωρίς την άδεια του αρμόδιου πανεπιστημιακού οργάνου, δημιουργεί ένα είδος «κενού εξουσίας», υπό την έννοια της διάσπασης της συνέχειας του κράτους. Η επέμβαση δε των αρχών σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη, σε καμία περίπτωση δεν θίγει το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων.

Το θεωρητικό υπόβαθρο της ανωτέρω θέσης στηρίζεται στο ότι όλα ανεξαιρέτως τα Συντάγματα των σύγχρονων δημοκρατικών κρατών, καθώς επίσης και μια σειρά διεθνών συνθηκών, καλύπτουν απόλυτα την προστασία των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η ακαδημαϊκή ελευθερία, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται κενό δικαίου, το οποίο θα έπρεπε να καλυφθεί με τη θέσπιση ειδικών κανόνων για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Περαιτέρω η υπό όρους κρατική επέμβαση δημιουργεί ένα ρήγμα στην λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, γιατί ο χώρος των Πανεπιστημίων δεν βρίσκεται έξω από τη σφαίρα επιρροής του κράτους, αλλά αντιθέτως αποτελεί μια αναπόσπαστη ενότητα, που τελεί σε άμεση αλληλεξάρτηση με όλες τις λοιπές κρατικές λειτουργίες.

Με βάση το ανωτέρω σκεπτικό η εκ του πονηρού παρερμηνευμένη και αναμφίβολα εκφυλισμένη έννοια της προστασίας του πανεπιστημιακού ασύλου, με τον τρόπο που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι άγνωστη στη διεθνή βιβλιογραφία και ξένη με την ακολουθούμενη διεθνή πρακτική.

Στα πανεπιστήμια του εξωτερικού το αγαθό που προστατεύεται είναι η απρόσκοπτη επιστημονική έρευνα και διδασκαλία και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Πουθενά στον κόσμο δεν συναντάται η ελληνική πρωτοτυπία να μετατρέπεται το πανεπιστημιακό άσυλο από μέσο προστασίας της ελεύθερης σκέψης σε μέσο αυταρχισμού και κατάργησης της νομιμότητας και να λειτουργεί ως άλλοθι για την τέλεση σοβαρών αδικημάτων με το κράτος να παραμένει απλός θεατής προκλητικών βανδαλισμών και ανυπολόγιστων καταστροφών.

Δυστυχώς στη χώρα μας εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια στο όνομα της «προστασίας του ασύλου» παρακολουθούμε με θλίψη και αγανάκτηση καθηγητές να πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού, πρυτάνεις να «χτίζονται» στα γραφεία τους, το εθνικό μας σύμβολο να γίνεται παρανάλωμα του πυρός στα χέρια εγκληματιών και τα πανεπιστήμιά μας να μετατρέπονται σε χώρους ανομίας και καταφύγια βανδάλων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ανυπαρξία του κράτους και την αδυναμία επέμβασης των αρχών για να γκρεμίσουν και να καταστρέψουν ανενόχλητοι μέσα σε λίγα λεπτά τις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό που με τόσους κόπους και θυσίες δημιουργήθηκαν με σκοπό να υπηρετήσουν τη δημόσια εκπαίδευση.
Αυτή η νοσηρή κατάσταση πρέπει επιτέλους να σταματήσει!

Η Νέα Δημοκρατία κατέθεσε ήδη σχετική τροπολογία με σκοπό την κατάργηση των περιορισμών στη δυνατότητα επέμβασης της δημόσιας δύναμης σε πανεπιστημιακούς χώρους, η οποία όμως απερρίφθη από την κυβερνητική πλειοψηφία. Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι ο πραγματικός εχθρός του πανεπιστημιακού ασύλου δεν είναι τα όργανα και οι υπηρεσίες μιας δημοκρατικής πολιτείας, αλλά οι μειοψηφίες που το εκμεταλλεύονται με σκοπό να προβούν σε καταστροφές και να επιβάλλουν με τη βία τις ιδέες τους και η ατολμία του πολιτικού προσωπικού να προβεί στην αναγκαία μεταρρύθμιση.
Είναι πραγματικά όχι μόνο αναχρονιστικό, αλλά και οξύμωρο στην ψηφιακή εποχή της ηλεκτρονικής επανάστασης και του διαδικτύου, όταν ο παραδοσιακός τρόπος μετάδοσης της γνώσης ανήκει πλέον στο παρελθόν και σε άλλες χώρες προετοιμάζονται ήδη για το «ηλεκτρονικό πανεπιστήμιο», εμείς να δίνουμε τη μάχη του αυτονόητου, επειδή κάποιοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στη σύγχρονη πραγματικότητα, διακατεχόμενοι από το προφανές σύνδρομο των ανεκπλήρωτων σοσιαλιστικών τους οραμάτων.