Ακόμη κι ο « Ελεύθερος Κόσμος » τού Ζαφειρόπουλου τίμησε τον Robert Brasillach

- Μόνον ο Μιχαλολιάκος τής « Χρυσής Αυγής » σπίλωσε την μνήμη τού σεμνού Γάλλου Εθνικιστή...

Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1945, όταν έπεφτε νεκρός, από τις σφαίρες εκτελεστικού αποσπάσματος συμπατριωτών του ο Ρομπέρτ Μπραζιγιάκ, στην Γαλλία. Ο Μπραζιγιάκ, ποιητής και συγγραφέας, εκδότης εφημερίδας, ήταν ένας εθνικοσοσιαλιστής διανοούμενος, με όλη τη σημασία της λέξεως. Από τότε που ήταν ακόμα μαθητής γυμνασίου, τοποθετείται ιδεολογικά απέναντι από το αστικοφιλελεύθερο κατεστημένο της εποχής του. Οι ιδεολογικές του επιλογές πλέον είναι δεδομένες. Οριοθετείται πολιτικά. Με κείμενα αλλά και με δράση στο πεζοδρόμιο, με φυλάκιση για αδίκημα γνώμης, με επαφή με τα εθνικιστικά κινήματα της εποχής του ο Μπραζιγιάκ, καθιερώνεται σαν ένας σοβαρός διανοούμενος ενός απαγορευμένου ιδεολογικού χώρου. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 σε αντικοινοβουλευτική διαδήλωση, βλέπει συναγωνιστές του να πέφτουν νεκροί, φωνάζοντας «Κάτω η Βουλή» από τις σφαίρες της «δημοκρατικής» αστυνομίας. Γράφει κείμενα, μελέτες, δράματα και κριτικές. Όλα εμπνέονται από ένα γαλλικό «φασιστικό ιδεώδες», όπως ακριβώς εκείνος το πίστευε.
Όταν όμως ξέσπασε ο πόλεμος, πολεμά και αιχμαλωτίζεται.Γυρνώντας μετά στην πατρίδα του, με τα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί, ο Μπραζιγιάκ αρχίζει την εκδοτική του δραστηριότητα, έχοντας σαν ιδανικό του την πίστη του «για την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και της μασονίας», όπως έγραφε χαρακτηριστικά. Αποδεχόμενος τη ρήση ότι «ο πόλεμος είναι μία εκδήλωση της ζωής, η πιο χαρακτηριστική και δυναμική έκφρασή της» μέσα από τα κείμενά του, παίρνει το μέρος του Άξονα, θεωρώντας ότι μόνο αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν ανάχωμα για τον Μπολσεβικισμό. Τη θέση του αυτή την υπηρέτησε με πάθος και αυταπάρνηση. Το τέλος του πολέμου τον βρίσκει σε κάποιο φιλικό σπίτι, όπου και πληροφορείται την σύλληψη της μητέρας του. Το κυνήγι μαγισσών και οι θηριωδίες των «καλών» νικητών έχουν αρχίσει. Πάνω από 110.000 στην Γαλλία φυλακίζονται, βασανίζονται, κακοποιούνται και εκτελούνται, μόνο και μόνο επειδή είχαν μία συγκεκριμένη ιδεολογική άποψη. Συλλαμβάνεται, προκειμένου να πετύχει την απελευθέρωση της μητέρας του. Φυλακίζεται και δικάζεται.
Το έγκλημά του ήταν ότι ανήκε ιδεολογικά στους «κακούς», στους ηττημένους του πολέμου. Ο πρόεδρος του Δικαστηρίου δηλώνει πως τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ. Καταδικάζεται σε θάνατο και απαντά προς το Δικαστήριο με δύο λέξεις: «τιμή μου». Μάταια προσπαθούν ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι της Γαλλίας να παρέμβουν για τη σωτηρία του. Μια αυγή της 6ης Φεβρουαρίου του 1945, την ίδια ημερομηνία που είδε για πρώτη φορά συναγωνιστές του να κείτονται νεκροί, έπεφτε και ο ίδιος νεκρός, φωνάζοντας «ζήτω η Γαλλία». Ο Μπραζιγιάκ ήταν ένας διανοούμενος που πίστευε σε μία Ευρώπη των Εθνών και των Πατρίδων. Η ιδεολογία του, η πίστη του σε απαγορευμένες ιδεολογικές θέσεις και αντιλήψεις, ήταν αυτή που τον έστειλε στο απόσπασμα. Έναν άνθρωπο που ήταν υπέρμαχος της ελευθερίας και απεχθανόταν το μαρξισμό και το φιλελευθερισμό, τις υλιστικές και ισοπεδωτικές ιδεολογίες, τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Σαν τον Ρομπέρτ Μπραζιγιάκ, τις ίδιες ιδεολογικές απόψεις είχαν και άλλοι διανοούμενοι. Συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης. Προσωπικότητες όπως ο Σελίν, ο Έζρα Πάουντ, ο Κνουτ Χάμσουν, ο Ιούλιος Έβολα και δεκάδες άλλοι καταδιώκονται με το τέλος του πολέμου, σέρνονται στις φυλακές και στα ψυχιατρεία. Άλλοι αυτοκτονούν. Πνευματικοί άνθρωποι που και σήμερα ακόμα δεν θέλει το κυρίαρχο σύστημα να τους προβάλλει, ή και όταν ακόμα τους προβάλλει, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, όπως ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν ή ο Λουίτζι Πιραντέλλο, διαγράφει τελείως το ιδεολογικό τους πιστεύω. Ήταν φασίστες, ήταν οι ηττημένοι. Για αυτούς οι αναφορές είναι ελάχιστες. Δεν χωρούσαν στην οικουμενική πολυπολιτισμική Ευρώπη των «καλών» του πολέμου. Το έργο τους απαγορευμένο, άρα επικίνδυνο, όπως και οι ιδέες τους.
Ο Νίτσε έλεγε «γράψε με το αίμα σου, θα μάθεις ότι το αίμα είναι πνεύμα» . Ας σταθούμε με σεβασμό μπροστά σε όλους τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες που όπως ο Μπραζιγιάκ, στην ουσία έγραψαν τις ιδέες τους με το αίμα τους.

Τάσος Δημητρακόπουλος

Πηγή: elkosmos