Γιατί oι ΗΠΑ τρέμουν την επανάσταση στην Αίγυπτο;

Αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που συμβαίνουν στους δρόμους των πόλεων της Αιγύπτου, θα έπρεπε να προκαλούν ενθουσιασμό. Αυτό όμως δεν το βλέπουμε στην Αμερική. Τα πρόσωπα των
δημοσιογράφων και των σχολιαστών της αμερικανικής τηλεόρασης είναι σκυθρωπά. Το χρηματιστήριο σημείωσε πτώση, και όλοι αντί
να μιλάνε για τη δημοκρατία που αναδύει, εστιάζουν στον κίνδυνο των ισλαμιστών. Κάποιοι μάλιστα αμφιβάλλουν για τον αυθόρμητο χαρακτήρα των διαδηλώσεων, μιλώντας για άνομα συμφέροντα που τις προκαλούν. Όταν μάλιστα πιέζονται να πουν ποια είναι αυτά, ψελλίζουν κάτι για το Ιράν ή και τη Χαμάς!
Λες και η ανατολική Ευρώπη δεν πέρασε στη δημοκρατία, μέσα από παρόμοιες διαδικασίες. Όταν ακούμε τον νομπελίστα ElBaradei να χαιρετά την νεολαία της χώρας του που γκρεμίζει ένα φαραωνικό καθεστώς, όλοι όσοι αγαπάμε την ελευθερία, θα έπρεπε να χαιρόμαστε. Εδώ βλέπουμε δικτατορίες να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας. Βλέπουμε πράγματα και γεγονότα που τα γνωρίζαμε μόνο μέσα από τα βιβλία της ιστορίας. Γιατί λοιπόν φοβάται η Αμερική;

Μάλλον επειδή αυτό που βλέπουμε είναι ένα τεράστιο άλμα για τους Άραβες. Ένα άλμα που θα τους επιτρέψει επιτέλους να ολοκληρωθούν. Και αυτό το άλμα προϋποθέτει μια πελώρια αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων της περιοχής. Οι ΗΠΑ έχουν παίξει διαχρονικά έναν βρώμικο ρόλο, προμηθεύοντας στους Αιγύπτιους τα δακρυγόνα, και όπως όλα δείχνουν η χώρα θα πάψει πλέον να αποτελεί πελάτη της Ουάσιγκτον, βάζοντας σε κίνδυνο τη τάξη των τελευταίων τριάντα ετών.
Όποια κυβέρνηση και να αντικαταστήσει τη παρούσα, σίγουρα δεν  θα είναι τυφλό όργανο των αμερικανικών συμφερόντων, τα οποία όμως ορίζει το Ισραήλ, ή το λεγόμενο Αμερικανοϊσραηλινό imperium. Η Αίγυπτος ήταν και είναι το τσιράκι της Αμερικής στη στρατηγική υποστήριξης του Ισραήλ. Οι σχέσεις της Αμερικής με το Ισραήλ είναι αυτές που διαμόρφωσαν την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον, καταστρέφοντας το Ιράκ, και δημιουργώντας τη περίφημη αμερικανική ισλαμοφοβία. Το κλειδί αυτής της πολιτικής ήταν η στήριξη κάποιων σκληρών δικτατόρων στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία, στη Τυνησία, και αλλού, που χαρακτηρίζονταν ως μετριοπαθείς. Όπως μάλιστα επιμένουν οι ομιλούσες κεφαλές της αμερικανικής τηλεόρασης, η Αίγυπτος ήταν το βασικό στήριγμα εναντίον των ισλαμιστών, και παίκτης κλειδί στις διαδικασίες ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή.

Ο κίνδυνος που προκύπτει τώρα για την Αμερική και το Ισραήλ, είναι πως η επανάσταση στην Αίγυπτο θα ακυρώσει το στρεβλό δίλημμα: κοσμικοί δικτάτορες ή τρελαμένοι ισλαμιστές, αποδεικνύοντας πως οι Άραβες μπορούν να ζήσουν με δημοκρατία, εφόσον τη φτιάξουν οι ίδιοι.
Ένα άλλο πρόβλημα που φοβίζει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, είναι πως η επανάσταση θα αποκαλύψει τον δεσποτισμό που επικρατεί αυτή τη στιγμή εναντίον των Παλαιστινίων, οι οποίοι βασανίζονται και στερούνται βασικά δικαιώματα, μέσα από την ειρηνευτική διαδικασία, την οποία η Αίγυπτος στηρίζει.
Από το 1948, η Αμερική ταυτίζει τη τάξη και ασφάλεια στη Μέση Ανατολή με βάση το Ισραήλ, υποστηρίζοντας παράλληλα τους Άραβες δικτάτορες. Η υποστήριξη αυτή του Ισραήλ, υπάρχει εδώ και χρόνια, κόντρα σε κάθε τοπική αντίδραση και λογική. Και , μάλιστα έχει κοστίσει πάρα πολλά χρήματα στην Αμερική.
Τώρα που στη περιοχή αρχίζει να διαφαίνεται μια αραβική δημοκρατικοποίηση, η βιτρίνα αυτή καταρρέει. Όλα αλλάζουν. Ο κόσμος θα πρέπει να συμβιβασθεί με την έννοια της αραβικής ανεξαρτησίας. Η αλλαγή θα είναι οδυνηρή. Η Αίγυπτος θα υποφέρει. Όμως όλοι ελπίζουν πως η μετάβαση σε καθεστώς δημοκρατίας θα είναι ομαλή, αρκεί οι Αιγύπτιοι να αφεθούν να αποφασίσουν και να οργανώσουν τα ζητήματά τους από μόνοι τους, και χωρίς κηδεμόνες. Είναι σίγουρο, πως  η κυβέρνηση που θα προκύψει, όποια και να είναι αυτή, θα είναι πολύ πιο ευαίσθητη απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα, και θα αποδείξει πως τα αντι-αραβικά αισθήματα που έχουν επικρατήσει στην Αμερική, δεν θα έχουν πια λόγο ύπαρξης.