Στην παιδική μου ηλικία ήταν πολλοί αυτοί που επεδίωξαν να με κάνουν να μην αισθάνομαι Πομάκος και να μην αισθάνομαι Έλληνας. Το ίδιο δυστυχώς κάνουν και σήμερα σε χιλιάδες αθώα Πομακόπουλα. Δηλητηριάζουν την ψυχή τους για πάντα. Δημιουργούν τους νέους Γενίτσαρους Πομάκους. Επηρεασμένος κι εγώ από το κλίμα αυτό, είχα πολλές τραυματικές εμπειρίες και μέσα μου κουβαλούσα ένα έντονο διχασμό. Όμως, κάποια περιστατικά στη ζωή μου, ξεκαθάρισαν τα πράγματα. Θα μεταφέρω στους αδελφούς μου Πομάκους μία ανάμνηση που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου για πάντα.

Πριν από λίγα χρόνια, σε νεαρή ηλικία από βιοποριστική ανάγκη, ταξίδεψα ως ναύτης σε ένα από τα καράβια της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Ήταν το 2001 όταν βρεθήκαμε στην Αίγυπτο, στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Κάποια στιγμή ανέβηκε στο καράβι ένας πλανόδιος Αιγύπτιος μικροπωλητής, ο Μουσταφά, ο οποίος ήξερε κάποια σπασμένα Ελληνικά από τους ναυτικούς που περνούσαν από εκεί.

Οι πιο πολλοί, ήμασταν στη μεγάλη σάλα του καραβιού μαζεμένοι σε μικρές ομάδες και συζητούσαμε. Εμείς οι Πομάκοι, τέσσερις συνολικά, καθόμασταν σε ένα ακριανό τραπέζι. Να τονίσω εδώ ότι οι σχέσεις με τους τότε συναδέλφους, ήταν καλές, πλην μιας εξαιρέσεως (κάποιος τύπος από τη νότια Ελλάδα), ο οποίος μας αντιμετώπιζε αρνητικά λόγω των ονομάτων μας και του θρησκευματός μας (μας ταύτιζε προφανώς με τους Τούρκους).

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο καπετάνιος χαριτολογώντας, απευθύνεται στον Αιγύπτιο μικροπωλητή και του λέει:
-Μουσταφά, από αυτούς που βλέπεις εδώ μέσα, ποιοί είναι Έλληνες;Ο Μουσταφά, στρέφει το κεφάλι του και αρχίζει να μας χαρακτηρίζει ανάλογα με τα τραπέζια που καθόμασταν. Με την χαρακτηριστική αραβική προφορά του, άρχισε να απαριθμεί και να λέει «αυτό δεν είναι Έλληνα, αυτό δεν είναι Έλληνα» και μάλιστα σε μερικούς είπε ότι «αυτό Τούρκο». Αφού και ο νοτιοελλαδίτης εισέπραξε τον χαρακτηρισμό «αυτό δεν είναι Έλληνα», έφτασε σε εμάς τους Πομάκους και χωρίς να το σκεφτεί λέει «αυτό είναι Έλληνα». Τότε όλοι μαζί οι Πομάκοι στρεφόμαστε στον καπετάνιο και του λέμε: -Είδες, καπετάνιε, τι λέει, εμείς είμαστε καθαροί Έλληνες…

Πάντα θα θυμάμαι τη χαρά που μας έδωσε ο Αιγύπτιος μικροπωλητής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας… Θυμάμαι ακόμα ότι, την ίδια χαρά εισέπραττα και σε όλο τον αραβικό κόσμο, όταν έλεγα ότι είμαι Έλληνας (Γιουνάν). Οι Άραβες σέβονται και αγαπούν τουςΈλληνες.

Θυμάμαι ακόμα την πρόσφατη διαμάχη μου, η οποία έφτασε σε ακραία όρια,με έναν Σκοπιανό, με τον οποίο συνεργαστήκαμε για επαγγελματικούς λόγους στη Φιλανδία. Όταν αυτοχαρακτηρίστηκε ως Μακεδόνας, εξαγριώθηκα και του είπα ότι εγώ είμαι Μακεδόνας Έλληνας, μια και οι Πομάκοι –σύμφωνα με τις παραδόσεις μας-είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Και ενώ όλα αυτά στο εξωτερικό με κάνουν να νιώθω περήφανος, ξεχωριστός και να υπερασπίζομαι την Ελλάδα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, αντίθετα, όταν γυρίζω πίσω, νιώθω η Ελλάδα να με πληγώνει. Ο χαρακτηρισμός μειονότητα ή η διαφορετική ματιά με την οποία με βλέπουν κάποιοι, με στεναχωρεί.

Οι Πομάκοι δεν είμαστε μειονότητα, ούτε θέλουμε να λεγόμαστε έτσι. Είμαστε κομμάτι αυτού του τόπου για χιλιάδες χρόνια. Είμαστε ντόπιοι δεν ήρθαμε ούτε από την Ανατολή, ούτε από τις στέπες της Ασίας. Με αυτές τις σκέψεις καλώ τους αδελφούς Πομάκους να ψάξουν την ιστορία μας, να μην ντρέπονται και να μη φοβούνται να λένε την αλήθεια. Είμαστε Πομάκοι και είμαστε περήφανοι για αυτό.

ΝΕΣΜΕ ΜΠΑΧΤΙΑΡ ΟΤΙΣΜΕ ΠΟΜΑΤΣΙ!