Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να θεωρούμε το θέμα της κατάληψης της Νομικής ως πρωτάκουστο αφού τα ελληνικά πανεπιστήμια και πολλοί δημόσιοι χώροι έχουν καταληφθεί κατά καιρούς είτε για μήνες είτε ακόμη και για χρόνια. Αυτό βέβαια αποτελεί μείζον πρόβλημα της αυτιστικής ελληνικής κοινωνίας αφού έχει συνηθίσει να κινείται βάσει της ενημερωτικής ατζέντας των Μ.Μ.Ε., ακολουθώντας πιστά τις προτεραιότητες των συντακτών της ενημερωτικής ζώνης. Ακόμη και στην εποχή του γρήγορου Ιντερνετ, παρά το σπάσιμο του εμπάργκο της ενημέρωσης, στην πλειοψηφία τους τα μεγάλα ενημερωτικά sites κινούνται βάσει της τηλεοπτικής πραγματικότητας.

Στη συγκεκριμένη στιγμή η κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον της πράξης της κατάληψης ενώ ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βρέθηκε στο στόχαστρο μαζί με τους παράνομους αλλοδαπούς μετανάστες. Κι όχι άδικα. Παρόλα αυτά και παρά την κατάφωρη παραβίαση δεκάδων νόμων, η ελληνική κυβέρνηση και τα τηλεοπτικά μέσα στάθηκαν αμήχανα μπροστά στην πιθανότητα εφαρμογής του νόμου, παρά την επιτακτική κραυγή αποδοκιμασίας του κόσμου. Η επέμβαση της Αστυνομίας όχι μόνο δεν έγινε, ως όφειλε, αλλά διεξήχθησαν διαπραγματεύσεις πολλών ωρών έως ότου να μετεγκατασταθούν (!!) με έξοδα του Δημοσίου (!!) και χωρίς την παρουσία αστυνομικής δύναμης (!!) σε κτίριο ιδιώτη. Η απόφαση αυτή, για τους παροικούντες στην ελληνική Ιερουσαλήμ, φάνταζε η καλύτερη αφού αποφεύχθηκαν επεισόδια (σε πολλα sites απειλούσαν για αιματοχυσία) ενώ δεν καταλύθηκε το περιβόητο άσυλο (!!).

Μεταφερόμαστε τώρα στη Νορβηγία. “Η 25χρονη Μαρία Αμελί, όπως είναι το ψευδώνυμο που διάλεξε γράφοντας την εμπειρία της στο βιβλίο «Παράνομη Νορβηγίδα», ζούσε σε καθεστώς παράνομου μετανάστη στη Νορβηγία από το 2004 όταν απορρίφθηκε το αίτημα για χορήγηση ασύλου της προερχόμενης από τη Βόρεια Οσετία οικογένειάς της.

Η Μαντίνα Σαλάμοβα όπως είναι το πραγματικό της όνομα, ανακηρύχθηκε «Νορβηγίδα της χρονιάς» το Δεκέμβριο από το περιοδικό Ny Tid. Σύμφωνα με την επιτροπή του περιοδικού, η Μαντίνα «έδωσε ένα πρόσωπο σε αυτούς που δεν έχουν», αποδεχόμενη να θέσει την κατάστασή της σε κίνδυνο με την κυκλοφορία του βιβλίου της, στόχος του οποίου ήταν η ευαισθητοποίηση των αναγνωστών για τις συνθήκες διαβίωσης στη χώρα όσων δεν έχουν χαρτιά.

Η Μαρία Αμελί έφθασε το 2002 στη Νορβηγία όπου πέρασε σχεδόν τα μισά της χρόνια. Θεωρείται υπόδειγμα πετυχημένης ένταξης — πήρε ένα μάστερ με ψευδή ταυτότητα– καθώς ήταν αναγκασμένη να ζει σε καθεστώς παράνομου μετανάστη. «Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι είμαι Νορβηγίδα. Μιλώ νορβηγικά, σκέφτομαι νορβηγικά και ονειρεύομαι στα νορβηγικά», δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης. Η νεαρή συνελήφθη από την αστυνομία στις 12 Ιανουαρίου. Αφέθηκε ελεύθερη μερικές ημέρες αργότερα, βρισκόταν υπό αστυνομική παρακολούθηση μέχρι να σταλεί πίσω στην πατρίδα της”

Διαβάζοντας τα παραπάνω θα νόμιζε κανείς, με τα ελληνικά δεδομένα, ότι η Νορβηγία αποτελεί μια αυταρχική χώρα με ακραίες απόψεις. Κι όμως η απόφαση ελήφθη από το Εργατικό Κόμμα (το Νορβηγικό ΠΑ.ΣΟ.Κ.) για μια κοπέλα η οποία ήταν πλήρως ενσωματωμένη με σπουδές και ζωή στη Νορβηγία ενώ βραβεύθηκε για το συγγραφικό της έργο! Η απάντηση του κράτους ήταν: «Δεν πρέπει να ανταμείβουμε όσους επιλέγουν τη λαθρομετανάστευση και όσους ζουν παράνομα εδώ και καιρό στη χώρα».

Η διαφορά λοιπόν νοοτροπίας και εφαρμογής των νόμων είναι χαρακτηριστική. Το συμπλεγματικό παρελθόν της Ελλάδας με αναγωγή στην περίοδο του Εμφυλίου και της Χούντας, αφήνει ελεύθερο πεδίο κυριαρχίας και επικράτησης σε ιδέες που καταντούν καθεστώς και θυμίζουν τις παλιές ιστορίες περί χούντας. Μόνο που αυτή τη φορά η χούντα έχει χρώμα βαθύ κόκκινο. Έτσι, ένας φοιτητής φτανει στο σημείο να νιώθει φόβο μέσα στο πανεπιστήμιο σε περίπτωση διαφωνίας με την επικρατούσα βίαιη μειοψηφία.

Το παραπάνω ενισχύει το επιχείρημα ότι τα τανκς της Αριστεράς κυκλοφορούν ανάμεσα μας, με τις ερπύστριες τους να προκαλούν αρκετό θόρυβο ώστε να δημιουργούν εντάσεις με κίνδυνο αναζωπύρωσης ανα πάσα στιγμή εμφύλιων ή και φυλετικών διαμαχών σε ένα ζοφερό οικονομικό παρασκήνιο. Κι όλα αυτά για να επιβεβαιωθούν οι σκουριασμένες θεωρίες ορισμένων στρατηγών της επανάστασης! Λυπήσου μας Ύψιστε!

Πηγή

http://melostisneos.wordpress.com/2011/02/06