Toν Σεπτέμβρη του 1958 στη μάχη στο Λιόπετρι στη Μεγαλόννησο, τέσσερις Κύπριοι μαχητές της ΕΟΚΑ, μετά από προδοσία, παγιδεύτηκαν από τις δυνάμεις κατοχής σ’ έναν αχυρώνα. Ήταν ο Ανδρέας Κάρυος, ο Φώτης Πίττας, ο Χρίστος Σαμάρας και ο Ηλίας Παπακυριακού. Και καθώς τα παλληκάρια πολεμούσαν, ένα ελικόπτερο άρχισε να καταβρέχει τον αχυρώνα με βενζίνη, λίγο πριν τα πυρπολήσει ο πολιτισμός της Μεγάλης Βρετανίας. Και μόλις οι πρώτες φλόγες αναπήδησαν προμηνύοντας το επερχόμενο ολοκαύτωμα, η μάνα του Κάρυου με φωνή αλύγιστης Σπαρτιάτισσας φώναξε:
«Δύναμιν γιε μου, δύναμιν. Να πεθάνεις λεβέντης!».
Αυτά δεν έγιναν τότε στις Θερμοπύλες, αυτά έγιναν τώρα στις μέρες μας και μας χαράξανε βαθειά. Όπως βαθειά μας χάραξε ολόκληρος ο Κυπριακός αγώνας της ΕΟΚΑ για την ένωση της Μεγαλοννήσου με την μητέρα Ελλάδα. Και πάνω απ΄όλα ο αρχηγός τους, ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός Διγενής.
Την μέρα που πέθανε βρισκόμουν στην Αγγλία όπου παρακολούθησα μια τηλεοπτική συνέντευξη του BBC με τον, γηραιό τότε αντίπαλό του, τον Στρατάρχη Χάρντινγκ. Ο Άγγλος στρατιωτικός, ακριβοδίκαιος στις κρίσεις του, όχι μόνο έπλεξε το εγκώμιο του ομότεχνού του «εν όπλοις», αλλά χαρακτήρισε τον ηρωϊκό Διγενή ως τον ευφυέστερο και ικανότερο ηγέτη ανταρτοπολέμου του 20ου αιώνα! Δεν ήταν φυσικά τυχαίο, γιατί ο Γρίβας είχε πολλούς δασκάλους. Κάποιους απ΄αυτούς τους αναφέρω πρόσφατα σε επιστολή μου προς τον Ιμπραήμ, τον κάθε σύγχρονο Ιμπραήμ και τους ομοίους του, με την οποία τους καλωσορίζω στην Ελλάδα λέγοντας:
«Εμείς οι καθημαγμένοι, διεφθαρμένοι, και χειμαζόμενοι Έλληνες σάς περιμένουμε κι εσάς και τα βαλκανικά σας απόβλητα που μολύνουν τα ποτάμια της Μακεδονίας μας. Στείλτε μας πάλι τον Χουρσίτ, τον Καπουδάν πασά, τον Δράμαλη, και να μας ξαναέλθετε κι εσείς, ο Ιμπραήμ, αυτοπροσώπως. Ος γκελντίν. Θα σας καλωσορίσουμε όλους.
Σας περιμένουν, πιστοί υπήκοοι της μεγαλοσύνης σας, ο Γεωργάκης Ολύμπιος στην Μακεδονία, ο Μάρκος Μπότσαρης στην Ήπειρο, ο Δυσσέας κι ο Καραϊσκάκης στην Θεσσαλία και την Ρούμελη, ο Κανάρης κι ο Μιαούλης στο Αρχιπέλαγος, οι Μαυρομιχαλαίοι κι ο Παπαφλέσσας στον Μωρηά. Όσο για τους Νενέκους σας στην Ελλάδα, μην ανησυχείτε διόλου. Θα τους βρείτε κρεμασμένους στα δέντρα. Ο Κολοκοτρώνης θα φροντίσει γι’ αυτούς».
Για να προσθέσω σήμερα πως αν τύχει και του ξεφύγει κανείς θα τον αναλάβουν οι συνεχιστές του. Ο Μιχαλάκης Καραολής, ο Ανδρέας Δημητρίου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, εκείνος που «πήρε την ανηφοριά, πήρε τα μονοπάτια, να βρεί τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά», ο Μάρκος Δράκος, διαλεχτός ανάμεσα στους διαλεχτούς, ο Κυριάκος Μάτσης, ο «σταυραητός του Πενταδάκτυλου», εκείνος ο Μάτσης που, όταν ο «σιδηρούς στρατάρχης» Χάρντινγκ του πρόσφερε στη φυλακή μισό εκατομμύριο κυπριακές λίρες (πενήντα εκατομμύρια δραχμές σε νόμισμα του 1990) για να αποκαλύψει το κρυσφήγετο του Διγενή, του απήντησε: «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής», εκείνος ο Μάτσης που έπεσε ηρωϊκά στα 32 του χρόνια, κομματιασμένος από τις βρετανικές χειροβομβίδες, καθώς αναφωνούσε σ’ αυτούς που τον καλούσαν να βγεί έξω από τον κρυψώνα και να παραδοθεί : «αν βγω, θα βγω πυροβολώντας». Κι αν κάποιος ξεφύγει και απ΄ αυτούς θα τον φροντίσει ο Διγενής, όπως φρόντισε όλους εκείνους στο Θησείο και στην Κύπρο. Τ΄ακούς Ουρανέ, ή πρέπει για να καταλάβεις να σου μιλήσουμε εγγλέζικα; Εντάξει λοιπόν, Σκάϊ μας ακούς; Κανείς τους δεν είναι νεκρός. Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν παραδέχεται πως οι γενναίοι πεθαίνουν. Ζει ο Λεωνίδας, ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος, ζει ο Διγενής και καλεί και πάλι τους αγωνιστές του σε προσκλητήριο ηρώων, αρχίζοντας από τον πρώτο του Κυπριακού Αγώνα:
Αυξεντίου Γρηγόριος
Ζήδρος
Κύπριος καπετάνιος της ΕΟΚΑ
Αητός δικέφαλος του Μαχαιρά
«Την Ελλάδα θέλωμεν
Και ας τρώγωμεν πέτρες
Και ας οδεύομεν στις αγχόνες
Και ας καιόμαστεν ζωντανοί σαν λαμπάδες
Εμείς, την Ελλάδα θέλωμεν»
Χρίστος Γούδης
13 Φεβρουαρίου 2011
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.