Τι πρέπει να πουλήσουμε για να βγάλουμε τα 50 δισ. ευρώ;;

Τα πάντα θα χρειαστεί να πουλήσουμε για να μπορέσουμε να βρούμε τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ που ζητάει η τρόικα και πάλι δεν φαίνεται να φτάνουν. Τι σχεδιάζει το υπουργείο Οικονομικών.

Η σημερινή αξία των μετοχών που κατέχει το δημόσιο σε δέκα μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς φτάνει μόλις τα 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα πριν από ένα χρόνο η αξία τους ξεπερνούσε τα 9 δισεκατομμύρια ευρώ όμως μέχρι τα 50 δισ. μας λείπουν άλλα 41!

Σε ορισμένες από τις επιχειρήσεις αυτές όπως την Αγροτική Τράπεζα, τον Οργανισμός Λιμένων Πειραιά, τον Οργανισμό Λιμένων Θεσσαλονίκης, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ, την ΔΕΗ και την Δημόσια Επιχείρηση Φυσικού Αερίου, το δημόσιο ελέγχει πάνω από το 50% των μετοχών ενώ σε άλλες όπως τον ΟΠΑΠ, τα Ελληνικά Πετρέλαια και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο κατέχει μειοψηφικά πακέτα μετοχών όμως διορίζει τις διοικήσεις.

Στο τομέα της δημόσιας ακίνητης περιουσίας έχει ξεκινήσει ήδη η καταγραφή και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα πρέπει να ολοκληρωθεί ως τον Ιούνιο του 2011. Στα ακίνητα φιλέτα που μπορούν να εκχωρηθούν σε ιδιώτες και τα περισσότερα από τα οποία ανήκουν στην Κτηματική Εταιρία Δημοσίου και στα Τουριστικά Ακίνητα. Η πώληση όμως και τα κέρδη για το δημόσιο συναρτώνται και με την χρήση γης που θα επιτραπεί τελικώς για τα συγκεκριμένα ακίνητα.

Και πάλι όμως τα χρήματα δεν θα φτάσουν.

Στο κατάλογο των αποκρατικοποιήσεων θα συμπεριληφθεί επίσης η εκχώρηση σε ιδιώτες με σύμβαση παραχώρησης δεκάδων περιφερειακών αεροδρομίων και λιμανιών, η πώληση της βιομηχανίας ΛΑΡΚΟ όπως και το πακέτο μετοχών που διαθέτει το δημόσιο στο καζίνο της Πάρνηθας.

Επίσης σχεδιάζεται η χρονική επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης για την Αττική Οδό, την Εγνατία, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος αλλά και την είσοδο στρατηγικού επενδυτή στα Κρατικά Λαχεία.

Σύμφωνα με τραπεζικά στελέχη, είναι εφικτό να βρεθεί περιουσία του ∆ηµοσίου που, εάν µπορούσε να πουληθεί, θα απέφερε έσοδα 25-30 δισ. ευρώ. Ωστόσο, σηµείωναν ότι για να γίνει µία τέτοια κίνηση από πλευράς του ∆ηµοσίου χρειάζεται αφενός µεν πολιτική βούληση και συµφωνία των µεγάλων πολιτικών κοµµάτων στη Βουλή, αφετέρου δε µία οργάνωση που δεν έχει ακόµη η ελληνική πολιτεία. Μια τέτοια µαζική πώληση ακινήτων του ελληνικού ∆ηµοσίου δεν απαιτεί µόνον τη χαρτογράφηση και το ξεκαθάρισµα των τίτλων που σε πολλές περιοχές της χώρας δεν υπάρχει αυτήν τη στιγµή, αλλά και τον συντονισµό εταιρειών και φορέων ∆ηµοσίου, δήµων και υπουργείων που εµπλέκονται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των «φιλέτων» αυτών.

«Εάν υπήρχαν όλοι οι παραπάνω παράγοντες, το ελληνικό ∆ηµόσιο θα µπορούσε ενδεχοµένως να προχωρήσει στην εκποίηση δηµόσιας περιουσίας 25-30 δισ. ευρώ σε µια πενταετία», έλεγε χαρακτηριστικά τραπεζικό στέλεχος για να προσθέσει, όµως, µε νόηµα: «Η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει µέσα σε πάνω από έναν χρόνο να καταλήξει τι θα κάνει µε το Ελληνικό, πώς θα µπορούσε να αποφασίσει για δεκάδες περιουσιακά στοιχεία µε πολύ πιο σύνθετο ιδιοκτησιακό καθεστώς από αυτό του αεροδροµίου»;

Πάντως εάν µε ένα «µαγικό ραβδί» µπορούσε µία τέτοια µαζική πώληση δηµόσιας περιουσίας να επιτευχθεί – χωρίς να πέσουν σοβαρά οι τιµές της γης, κάτι που όµως δεν µπορεί να αποκλειστεί – τότε το ελληνικό κράτος θα είχε τη δυνατότητα να αγοράσει περίπου το 10% του δηµοσίου χρέους του των 330 δισ. ευρώ. Μια τέτοια αγορά χρέους θα απέφερε στο ∆ηµόσιο µείωση στην αποπληρωµή τόκων γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ τον χρόνο, όσο δηλαδή περίπου το 1% του ΑΕΠ. Κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν ιδιαίτερα σηµαντικό για την οικονοµία της χώρας.