ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ Ε.ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΤΟ 1912 ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΛΙΚΗ ΔΙΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΙΘΑΝΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΟΘ.ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ

Βρισκόμαστε στην Άνοιξη του 1912, όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδος – Βουλγαρίας για Βαλκανική αμυντική συμμαχία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τριετούς ισχύος. Στο κείμενο της τελικής συμφωνίας τελικά δεν προβλεπόταν ρητά η τελική διανομή των εδαφών μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών, μετά από πιθανή ήττα της Οθ. αυτοκρατορίας. Οι προθέσεις και οι φιλοδοξίες του Ελευθερίου Βενιζέλου, πρωθυπουργού της Ελλάδος τότε, ήταν ιδιαίτερα συγκρατημένες και μετριοπαθείς (αν όχι υποχωρητικές). Θα τις περιγράψουμε μέσω μιας περικοπής του “ημερολογίου” του Ιωάννη Μεταξά με ημερομηνία 29 Απριλίου 1912. γράφει ο μεταξάς:

“Ωμιλήσαμεν κατόπιν για την εξέλιξην του Ανατολικού ζητήματος. Φρονεί (σημ. ο Βενιζέλος) ότι οι Τούρκοι δεν θα μείνουν πολύ στην Ευρώπην. Φαντάζεται ότι η εξέλιξις αυτή θα λάβει την ακόλουθη μορφήν: Θα μοιράσωμεν την Μακεδονίαν μετά των Βουλγάρων, ημείς μεν κρατούντες την Θεσσαλονίκην μετά της Χαλκιδικής, αυτοί δε κατερχόμενοι δια Σερρών προς Αιγαίον και μέχρι Δεδέαγατς. Τα Βιτώλια (Μοναστήρι) ίσως μείνουν σε αυτούς – εις τούτο δεν έχει δισταγμούς. Έπειτα έρχεται η σειρά της Ηπείρου δια εμάς. Έπειτα η της Θράκης. Ταύτην θα καταλάβουν οι Βούλγαροι μέχρι και της Κωνσταντινουπόλεως. Και είναι δίκαιον, είπεν, εις απάντησιν εκπλήξεως μου, διότι είναι απολύτως αδύνατον να τηρήσωμεν συνέχειαν Μακεδονίας και Θράκης.

Του αντείπα: η Κωνσταντινούπολις με τα στενά θα ηδύνατο να αποτελέση ιδιαίτερον ουδέτερο κράτος. Ούτως διασφαλίζεται καλύτερα η ουδετερότης των Στενών. Και αυτό δύναται να συμβεί, απάντησεν (σημ. ο Βενιζέλος). Αλλ΄ ημείς δεν πρέπει να διστάζωμεν και εις λύσιν Βουλγαρικής Κωνσταντινουπόλεως, αρκεί να πετύχωμεν διαρρύθμισιν των συνόρων μας προς Βουλγαρίαςπαραχωρούμενων προς ημάς επαρχιών (π.χ. Μοναστηρίου η Σερρών). Μου έκαμεν εντύπωσιν η πρακτικότης μεθ΄ ης αντελαμβάνετο το ζήτημα και η έλλειψις πάσης ανασκοπής προς την επιρροήν της Ιστορίας επί των σκέψεων και των ιδεωδών της παρούσης γενεάς”.

Ουσιαστικά λοιπόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος πριν την έκρηξη του Α΄ Βαλκανικού πολέμου αποδεχόταν την ιδέα της μεγάλης Βουλγαρίας και οι επιδιώξεις του για την Ελλάδα σε μια τελική Βαλκανική συμφωνία, ήταν λίαν περιορισμένες. Αυτή η διαπίστωση βέβαια, προέρχεται και από πολλές άλλες πηγές…..

Πηγή:
Σπ Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, εκδόσεις “Πάπυρος”

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ